ตอนที่ 4 คืนเข้าหอ 3

ชายหนุ่มถอนหายใจหนักหน่วงออกมาคำโตอีกคราก่อนเริ่มต้นเอ่ยคำตามเงื่อนไขที่เขาคิดเอาไว้ตลอดสามวันที่ผ่านมา

“เจ้า” เส้นเสียงทุ่มต่ำเพียงหนึ่งคำทำเอาคนรอฟังสะดุ้งตกใจ ฟงชินหยางมิได้สนใจ เพราะยามที่เขาคุมลูกน้องทหารพวกนั้นก็สะดุ้งไม่ต่าง เขาจึงเอ่ยต่อพลางรินเหล้าลงจอกเพื่อหมายดื่มลงคอหวังดับอารมณ์คุกรุ่น

“...แต่งงานกับข้าแล้ว เช่นนั้นก็ถือว่าเป็นคนของข้าต่อไปนี้เจ้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอันใดกับตระกูลหลิงของเจ้าอีก”

หลิงเวยได้ฟังประโยคนั้นพลันหูผึ่ง แน่นอนว่านั่นคือสิ่งที่นางต้องการที่สุดในชีวิต

ฟงชินหยางยังคงดื่มสุราตรงหน้าพลางเอ่ยต่อคำข่มขู่หมายเชือดเฉือนโดยไม่สนใจคนฟังอย่างนาง “ไม่ว่าเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ภายในหรือภายนอก จวนตระกูลของเจ้ากับจวนของข้าไม่มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกัน เจ้าต้องไม่ติดต่อการใดๆ กับตระกูลของเจ้าอีก และอย่าคิดว่าตระกูลของข้าจะอยู่ข้างตระกูลของเจ้ายามเมื่อต้องการความเห็นชอบใดๆ ในราชสำนัก จำเอาไว้ว่าข้าไม่ยุ่งเกี่ยวกับการเมือง ข้าเป็นทหารมีหน้าที่แค่เป็นรั้วของชาติ อย่านำความนอกจวนมาใส่ในจวนของข้าเป็นอันขาด และที่สำคัญ...”

ชายหนุ่มเว้นคำเอาไว้เพื่อปรับอารมณ์อีกเล็กน้อยโดยดื่มเหล้าย้อมใจไปด้วย เขากระดกเหล้าจากจอกลงคออึกใหญ่ทำเอาหลิงเวยต้องเอื้อมมือไปหยิบเหล้ามารินใส่จอกของตนแล้วยกขึ้นดื่มบ้าง

เนื่องจากว่ามันเป็นเหล้ามงคล ไม่คล้องแขนก็คงไม่เป็นไร นางเองต้องการดื่มเหล้าย้อมใจเสียหน่อยหวังว่าคืนนี้คงหลับตาได้ลง

ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกผ่อนคลายเมื่อดื่มเหล้าไปหลายจอก เขาจึงเริ่มเอ่ยคำคล้ายชวนคุยถึงแม้จะยังไม่พอใจเจ้าสาวของตนอยู่หลายส่วน

“ยามอยู่ต่อหน้าครอบครัวของข้า เจ้าต้องทำตัวตามน้ำไปอย่าถามให้มากความ ส่วนในเรือนส่วนตัวแห่งนี้เราก็ต่างคนต่างอยู่ไป”

หลิงเวยได้ฟังจึงเริ่มสงสัยขึ้นมา “ทำไมหรือ?”

“เรื่องอันน่าอับอายระหว่างเรามีเพียงเราที่รู้เท่านั้น กับคนในครอบครัวของข้ามิได้รับรู้ และเหนือสิ่งอื่นใดข้ามิได้รักเจ้า  ข้าแค่เสียทีให้เจ้าและเจ้าก็แค่เสียตัวให้ข้า” เขาเน้นย้ำไม่คิดจะถนอมน้ำใจสตรีร้ายกาจตรงหน้า

หลิงเวยตั้งใจฟังเป็นอย่างดีและเริ่มทำความเข้าใจจนกระทั่งมาถึงตรงท้ายประโยคพลันต้องกะพริบตาพาจอกเหล้าในมือนิ่งค้าง

เขาแค่เสียทีให้นาง อันนั้นนางพอเข้าใจ แต่นางแค่เสียตัวให้เขา

อืม...การเสียตัวใช้คำว่า ‘แค่’ หรือ?

มันใช่หรือไม่!?

“ท่านจะไม่ต้องเสียท่าให้ข้าอีก” หญิงสาวเริ่มเอ่ยบ้างเนื่องจากเริ่มไม่พอใจกับประโยคสะดุดหูเมื่อครู่ “และข้าก็จะไม่เสียตัวให้ท่านอีกเช่นกัน ดีหรือไม่”

ครานี้เป็นฟงชินหยางบ้างที่ต้องสะดุดหูเมื่อได้ฟัง เขาจึงกระดกเหล้าลงคออีกอึกใหญ่อย่างนึกขัดเคืองขึ้นมาเพราะมันคล้ายกับว่า

เขาพลาดอีกแล้ว...

หลิงเวยที่เริ่มมีอารมณ์คุกรุ่นไม่แตกต่างทั้งยังได้เหล้าย้อมใจจึงเอ่ยต่อคำอย่างต่อเนื่อง

“ข้ามิได้รักท่านเช่นกัน ข้ามิได้ต้องการเป็นของท่าน ข้าก็แค่พลาดไปเช่นเดียวกัน ข้ามิได้ต้องการให้มันเป็นเช่นนี้ ข้ามิได้ต้องการจะแต่งงานกับท่านหรือกับใคร ท่านเป็นใครข้าก็ไม่รู้จัก ไม่เคยเห็นหน้า เจอกันคราแรกก็อยู่บนเตียงนอนนั่น”

พูดไปก็พาเอาน้ำตาพลันไหลริน มันน่าเจ็บใจเสียจริง ชีวิตของนางช่างน่าอดสูยิ่งนัก

ฟงชินหยางได้ฟังยิ่งทำให้อารมณ์รุ่มร้อนพวยพุ่ง

ดูเถิด ดูนางกล่าวอ้าง ทำอย่างกับว่าเป็นเขาที่วางยานางและเป็นนางที่ถูกเขาวางยาเสียเอง นางมีนิสัยอย่างนี้ใช่หรือไม่ ชอบกลับดำเป็นขาว ชอบกลับขาวเป็นดำ

ชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างดุดันพลางยกเหล้าขึ้นดื่มทั้งเหยือกโดยไม่เหลือให้สตรีตรงหน้าอีกต่อไป

กับบุรุษที่ถนัดเพียงใช้ดาบหาได้ถนัดใช้ลมปากกับอิสตรีจึงทำได้แค่แผ่กลิ่นอายสังหาร พาเอาเจ้าสาวได้แต่เสียววาบๆ ไปทั่วเรือนร่างสงบคำลงฉับพลัน

เมื่อฟงชินหยางดื่มเหล้าจนพอใจก็ลุกขึ้นแล้วถอดเสื้อสีมงคลโยนออกไปอย่างไม่ไยดีพลางพาเรือนร่างสูงใหญ่ก้าวเท้าเดินหนักๆ ไปทางเตียงตั่งก่อนทิ้งตัวลงนอนจนเต็มเตียงนั้นโดยไม่เหลือที่ว่างเอาไว้ให้เจ้าสาวของตน

หลิงเวยได้แต่มองตามเจ้าบ่าวตรงหน้าตาปริบๆ

แล้วนางจะนอนตรงไหนกัน ในเมื่อเขานอนจนเต็มเตียงอย่างนั้น ตัวก็ใหญ่โตเกินมนุษย์

หญิงสาวได้แต่ข่มอารมณ์ข่มจิตใจเอาไว้ตามวิสัย ตั้งแต่ไหนแต่ไรมานางก็มักจะต้องข่มจิตใจของตนเอาไว้อย่างนี้

นางจะทำอะไรใครได้กัน ในเมื่อนางทำได้แค่นี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งทดท้อต่อโชคชะตา ทำไมชีวิตของนางจักต้องเป็นอย่างนี้กัน

สองหนุ่มสาวที่ฝ่ายหนึ่งเป็นเจ้าบ่าวและฝ่ายหนึ่งเป็นเจ้าสาวเพียงอยู่กันคนละมุมภายในห้องหอสีมงคลด้วยอารมณ์ที่โกรธกรุ่นยากผสาน