บทที่ 5 เปลี่ยนหลังคาบ้าน 100%

“อ้าว ฤดีไปผิดทางหรือคะ” หญิงสาวยิ้มเก้อ ๆ แล้วเดินตามเขาไป คีรินใช้พร้าที่ถือมาด้วยคอยถางหญ้าที่ขึ้นรกเรื้อเพื่อเปิดทางเข้าไป

“ออกลูกแล้วจริง ๆ ด้วย แต่ลูกยังเล็กอยู่เลย มังคุดพวกนี้ปู่ซื้อพันธุ์มาตอนพาพี่ไปเที่ยวบ้านเพื่อนของท่านที่คีรีวงจังหวัดนครศรีธรรมราชโน่นแน่ะ รสชาติอร่อยไม่ต่างจากที่โน่นเลยละ เพราะอากาศและสภาพแวดล้อมของที่นี่ใกล้เคียงกัน พรุ่งนี้พี่ต้องไปซื้อเครื่องตัดหญ้าแล้วละ ในสวนรกมาก ผลไม้ก็ใกล้สุก ตัดหญ้าสักหน่อยจะได้เข้ามาเก็บง่าย ๆ เราจะออกไปซื้อของกับพี่ไหม” เขาถามเผื่อว่าเธออยากได้อะไรเป็นพิเศษ

“ฤดีว่าจะอยู่บ้าน ทำความสะอาดข้างบ้านก่อนค่ะ หญ้าขึ้นรกมาก”

“พี่ไปซื้อไม่นานหรอก เดี๋ยวกลับมาช่วย แต่ก็อยากให้ไปด้วยกัน เผื่อเราอยากได้อะไรจะได้ซื้อเข้ามาเลย เผื่อวันหลังพี่ไม่ว่างเราจะได้ไม่ต้องปั่นจักรยานออกไปซื้อ”

“ก็ได้ค่ะ ฤดีไปด้วยก็ได้ค่ะ จะไปซื้อพริกแกงมาเพิ่ม” เธอว่าพลางนึกถึงอาหารแบบภาคใต้ที่จะทำให้เขากิน เพราะเธอเห็นว่ามีพริกแกงอีกตั้งหลายชนิดที่เธอเห็นเขาวางขายแต่ไม่ได้ซื้อมา

 “งั้นเราไปที่ฝั่งโน้นก็แล้วกัน มีเงาะด้วย” เขาว่าแล้วก็เดินไปยังโซนที่ปลูกเงาะ ซึ่งอยู่ไม่ห่างกันมากนัก ปู่ของเขาจะปลูกต้นไม้ไว้เป็นโซน อย่างละสิบต้นยี่สิบต้น ซึ่งมีผลไม้แทบทุกชนิดที่ทางภาคใต้นิยมปลูกกัน ท่านมักจะบอกว่าปลูกให้มีกินเหมือนเพื่อน บางทีซื้ออะไรมากินแล้วรสชาติอร่อยก็เอาเมล็ดไปปลูกต่อ จนได้ผลไม้มากมายหลายชนิดอย่างละต้นสองต้น จนมีกินเหมือนเพื่อนอย่างที่ปู่เคยว่าไว้

“ว้าว นั่นเงาะเต็มต้นเลย สุกแล้วด้วย” หญิงสาวบุกป่าเข้าไปโดยไม่รอเจ้าของสวนถางทางสักนิด เมื่อเห็นช่อแดงอร่ามสลับกับสีเหลืองสีเขียวสีส้ม เนื่องจากยังสุกไม่พร้อมกัน

“ฤดีขอกินนะคะ” เธอว่าแล้วเอื้อมมือไปเด็ดลูกที่สุกแล้วอยู่ใกล้มือมากินแล้วยิ้มอย่างชื่นใจกับความหวานฉ่ำ เขาจึงเดินไปหักกิ่งที่ลูกสุกแล้วลงมาอีกสี่ห้ากิ่ง แล้วส่งให้

“เอาไปกินสิ เดี๋ยวเอาไปกินที่บ้านด้วย มันเพิ่งสุกแบบนี้แหละกำลังอร่อย” เขาบอก เพราะลูกที่เพิ่งเป็นสีส้ม ๆ ใกล้จะเป็นสีแดง รสชาติกำลังกรอบหวาน แต่ถ้าสีแดงจัดจะเริ่มมีน้ำหวานเยอะขึ้นความหวานมากขึ้นแต่ความกรอบของเนื้อจะน้อยลง

เพียงฤดีหน้าระรื่นเดินปอกเงาะกินไปพลาง ตามเขาไปดูตรงโน้นตรงนี้ไปพลาง กระทั่งเขาไปยืนตรงต้นไม้ลำต้นสูงใหญ่มากมายที่ปลูกเรียงกันเป็นแถว

“ต้นอะไรหรือคะพี่คีริน” เธอถาม เพราะมันไม่ออกดอกออกผล จึงไม่รู้ว่ามันคือผลไม้ชนิดไหนกันแน่

“โซนนี้เป็นสวนป่า เป็นต้นไม้ที่เอาไว้ตัดใช้ประโยชน์หรือจะตัดขายก็ได้ อย่างต้นนี้ก็กระถินเทพา แล้วยังมีไม้พะยอม ไม้จำปาแล้วก็ยางนา ปู่ให้พี่ช่วยปลูกไว้ตั้งแต่พี่เป็นเด็ก ๆ ปลูกไว้เป็นร้อยต้นเลย บอกว่าปลูกไว้ให้พี่ทำบ้านตอนโต วันนี้คงได้ใช้แล้วสินะ”

เขาเงยหน้ามองไม้ใหญ่ตรงหน้าอย่างแสนรัก ไม่ได้อยากตัดมันเลย แต่เพราะคำของปู่ว่าปลูกไว้ให้ทำบ้าน เขาจึงอยากให้สมกับความประสงค์ของท่าน อีกทั้งตอนนี้หากจะให้เขาไปซื้อไม้จำนวนมากก็คงจะเกินงบประมาณที่มีอยู่

ชายหนุ่มเดินดูไม้ขนาดที่ต้องการ ก่อนจะใช้ปากกาเมจิกที่ถือมาด้วยขีดกากบาทที่ลำต้นไว้สี่ห้าต้น ก่อนจะหันมาหาเธอแล้วบอกว่า

“ได้ไม้แล้ว งั้นเราไปน้ำตกกันเถอะ เดี๋ยวตอนค่ำ ๆ พี่จะไปหาน้านิดสวนข้าง ๆ สักหน่อย จะให้แกช่วยหาคนตัดไม้ให้”

“อ้อ น้านิดกับน้าเล็กหรือคะ นภาเคยพาฤดีไปรู้จักแล้วค่ะ ให้ฤดีไปด้วยได้ไหมคะ” เธอถาม

“อยากไปก็ไปสิ ดีเหมือนกัน เราจะได้คุ้นเคยกับเพื่อนบ้าน” เขาว่า ก่อนจะเดินนำไปยังน้ำตกซึ่งมีเสียงซ่าของน้ำที่ดังอยู่ไม่ไกล

เมื่อไปถึงน้ำตกที่ขนาดไม่ใหญ่มากนัก มีน้ำใสไหลผ่านโขดหินหล่นลงมาเป็นสายกระแทกกับแอ่งน้ำข้างล่างจนเป็นฟองสีขาว ก็เป็นอย่างที่เขาคิด คนตัวเล็กก็ทำท่าดีใจเหมือนเด็ก ๆ อีกเช่นเคย รีบวิ่งกระโจนลงน้ำแล้วตะโกนเรียกเขาเหยง ๆ

“พี่คีรินมาสิคะ น้ำตกเย็นมากเลยค่ะ กำลังเดินมาร้อน ๆ ได้ลงน้ำแบบนี้เหมือนได้ขึ้นสวรรค์เลยค่ะ โอ๊ย อะไรจะอุดมสมบูรณ์ขนาดนี้ ฤดีได้มาอยู่บนสวรรค์ชัด ๆ” เธอว่าพลางวักน้ำขึ้นไปบนท้องฟ้าจนน้ำที่วักขึ้นไปแตกกระจายแล้วก็เงยหน้าขึ้นไปรอรับให้หยดน้ำมากมายนั้นหล่นลงมาใส่ใบหน้าของเธอ

คีรินมองภาพตรงหน้าด้วยความสุข การเห็นเธอแสดงออกถึงความสุขอย่างเปิดเผยก็ทำให้เขามีความสุขไปด้วย เธอช่างสดใสไม่มีมารยาใด ๆ คิดอย่างไรก็พูดออกมาอย่างนั้น ทำให้เขาอยู่ด้วยโดยไม่อึดอัดหรือหวาดระแวง

“เราเล่นไปเถอะ เดี๋ยวพี่เดินไปดูท่อน้ำที่ทำกาลักน้ำสักหน่อย ว่าเป็นยังไงบ้าง รู้สึกว่าน้ำที่บ้านไหลเบาผิดปกติ ให้เวลาเล่นน้ำยี่สิบนาทีนะ เดี๋ยวพี่มารับกลับ” เขาว่าพลางเดินไปวักน้ำใส ๆ ล้างหน้าล้างแขนแล้วเดินข้ามก้อนหินออกไปสำรวจบริเวณรอบ ๆ เพื่อดูว่ามีอะไรแตกต่างจากที่เขาเคยอยู่บ้าง

ก่อนจะเดินไปยังท่อน้ำที่ทำกาลักน้ำเพื่อใช้ในบ้านซึ่งอยู่บนน้ำตกชั้นที่สูงกว่าไปอีกหน่อย เขาก็เห็นว่ามีใบไม้มาอุดตันตรงตะแกรงปากท่ออยู่บ้าง ทำให้น้ำไหลไม่แรง เขาจึงเอาเศษใบไม้ออก แล้วเอาตะแกรงครอบปากท่อไว้อย่างเดิมเพื่อไม่ให้ใบไม้เข้าไปในท่อ

เมื่อเดินดูจนพอใจแล้ว ก็เดินมารับหญิงสาวกลับ ซึ่งเธอก็ขอต่อเวลาห้านาทีอยู่สองสามครั้ง ก่อนจะตัดใจขึ้นจากน้ำได้ แล้วเดินตัวเปียกตามเขากลับบ้านเหมือนเด็ก ๆ

ชายหนุ่มหันมองคนที่เดินกอดอกด้วยความหนาวซึ่งเดินตามมาข้างหลังแล้วอดขำไม่ได้ ตอนอยู่ในน้ำร่างกายก็ชินกับน้ำจึงไม่หนาวมาก แต่เมื่อขึ้นมาด้านบน โดนลมเย็น ๆ จึงหนาวจนเดินขาสั่นเลยทีเดียว เพราะที่นี่อากาศเย็นตลอดปี เนื่องจากอยู่ใกล้ภูเขาและป่าจำนวนมาก แม้ในฤดูร้อนที่ที่อื่นร้อนจนตัวแทบละลาย แต่อากาศที่นี่ก็ยังเย็นสบาย