บทที่ 1 ฤดูใบไม้ผลิมาเยือน

บนโลกใบนี้มีเรื่องซับซ้อนมากมาย ยากเกินจะเข้าใจ เหมือนกับฉัน ณ ตอนนี้ ที่ยืนงงงวยอยู่ในห้องพักของตนเอง เพ่งมองผู้เป็นพ่อ และแม่ ที่ยุ่งอยู่กับการช่วยกันจัดสิ่งของเครื่องใช้ให้เป็นระเบียบเรียบร้อย บนใบหน้าของท่านเห็นเพียงรอยยิ้ม ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขล้น เพราะลูกสาวคนโตได้รับทุนการศึกษาเรียนต่อปริญญาตรีที่ไต้หวัน มันคือ แผ่นดินใหญ่ของจีน แถมเป็นมหาวิทยาลัยด้านวิจัยที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในไต้หวัน ฉันผู้ซึ่งทำทุกอย่างเพื่อให้ท่านไม่เป็นกังวล ไม่ทุกข์ใจก็เพียงพอแล้ว  แถมยังเป็นความสุขเดียวของฉันเช่นกัน  ณ ตอนนี้สำเร็จไปอีกก้าวหนึ่งเพราะอย่างเขาทั้งสองก็ไม่เคยบังคับให้ฉันในสิ่งที่ไม่ต้องการ 

ฉัน มิริน เป็นลูกสาวคนเดียว และเป็นพี่สาวคนโต ซึ่งมีน้องชาย ชื่อ เรน เป็นจอมวายร้ายของฉัน

ตึง!! 

นั่นไงพูดไม่ทันจะขาดคำ เท้ายาวอันทรงพลังของเจ้าสุดแสบก็เตะประตูเข้ามาอย่างไม่ลังเล ด้วยสีหน้าแตกตื่นราวกับเจอแผ่นดินไหว

"เรน อย่าให้พ่อต้องใช้ร่างที่สอง เข้าใจ!" เขาเอ่ยขึ้นทั้งๆที่ยังก้มหน้าก้มตาจัดเรียงหนังสือขึ้นชั้นวาง 

"เบาได้เบา เรน เดี๋ยวประตูห้องพี่ก็พังเสียก่อนจะได้เรียนหรอก เจ้าเด็กคนนี้" 

"ค้าบ....ผู้อาวุโสทั้งสอง"

"เดี๋ยวเหอะ! เรียนได้ศูนย์เกือบทุกวิชา ดูพี่เป็นตัวอย่างบ้างก็ได้ " 

แม่หลินแสนสวยพึมพำขึ้นด้วยสีหน้าอย่างเอือมระอา แม่ฉันผู้มีชาติกำเนิดในไต้หวันอย่างเต็มตัว และมหาวิทยาลัยที่ฉันกำลังจะไปเรียนในวันพรุ่งนี้ คือสถานที่ทั้งคู่เจอกันครั้งแรก ให้ตายสิ! แค่คิดว่าหากเกิดขึ้นกับฉัน มันคงสยองน่าดู 

"พี่! เจ๋งมากอ่ะ สาวที่นี่สวยมาก!!" น้องชายตัวดีเอ่ยขึ้นพร้อมยิ้มกว้างถึงตามันช่างน่าขนลุกเสียจริง

"พอเถอะๆ เมื่อไหร่จะกลับกันคะ หนูจัดการในห้องเองได้ หนูเป็นผู้ใหญ่แล้วน่า.." เสียงใสของเธอทำให้พ่อแม่จ้องมอง น้ำใสเอ่อล้นขอบตา เมื่อมองลูกสาวแสนสวย ที่โตขึ้นมาอย่างดี ผมยาวสลวย ผิวข่าวผ่องดั่งดวงจันทร์ นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม ริมฝีปากอวบอิ่มชมพู แก้มแดงระเรื่ออย่างเป็นธรรมชาติ ขนตายาวงอน ร่างเพรียวบางสมส่วน มีหรือที่ชายใดจะไม่หมายปอง มีเพียงเจ้าตัวที่ไม่เคยรู้เลยว่าตนทั้งสวย และเก่งมากมายเพียงใด ยิ่งเมื่อส่งยิ้มออกมาช่างงดงามราวกับเทพธิดา เพราะความไม่มั่นใจในตัวเองของเจ้าตัว จึงไม่มีแฟนให้ตนได้เห็นเป็นขวัญตาบางเลย 

"ก็ได้ ก็ได้ พ่อว่าลูกเราควรทำอะไรด้วยตัวเองได้แล้ว ว่าไหมแม่? " พ่อเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม

"อืม...ลูกเราเป็นสาวแล้ว เก่งและเข้มแข็งถึงเพียงนี้ แม่ไม่เป็นห่วงแล้วล่ะ!"

"แม่....ก็"

 น้ำเสียงสั่นเครือไม่สามารถกลบเกลื่อนความหวาดหวั่น ความเป็นห่วง ความกังวล เพราะเป็นครั้งแรก ที่พวกเขาต้องทิ้งให้ดวงใจน้อยๆของตน เผชิญกับโลกกว้างเพียงลำพัง ได้แต่ภาวนาให้พบเจอแต่ผู้คนใจดี เข้ามาช่วยเหลือ คุ้มครองเจ้าหญิงตัวน้อย โดยไม่ต้องเป็นกังวลอีกต่อไป มิรินโอบกอดทั้งคู่ด้วยความอ่อนโยน ทั้งที่ตนเองก็ใจหายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ความอบอุ่นของพ่อแม่ช่วยหล่อเลี้ยงเธอ ให้เป็นคนอย่างมีคุณค่าอย่างเช่นทุกวันนี้ 

"ผมอยู่กับพี่ได้นะ!!"

"ไม่ต้อง!!!" เสียงทั้งสามตะคอกขึ้นพร้อมกัน พวกเขาต่างมองหน้าเผลอยิ้มออกมาด้วยความขบขัน

"ฮ่าฮ่าฮ่า" เสียงหัวเราะดังลั่นทั่วห้อง ด้วยความสุขใจบ่นความเหงาใจ และมันเริ่มขึ้นแล้วเมื่อ แสงสว่างจากดวงไฟยามค่ำคืนมาเยือน ทำให้ห้องว่างเปล่า และเงียบเหงาขึ้นมา สายลมหนาวที่พัดผ่านเข้ามาทางระเบียงห้อง ไม่สามารถสู้ความหนาวเหน็บภายในใจของเธอได้ 

ครอบครัวอันเป็นที่รักของเธอจากไปยังที่ของเขา การแสดงของเธอสิ้นสุดลงแล้ว น้ำใสไหลรินออกมาอย่างสุดจะกลั้นมันไว้อีกต่อไป ภาพความทรงจำของผู้เป็นพ่อแม่ เริ่มฉายออกมาอย่างกับแผ่นหนัง อาหารแสนอร่อย อ้อมกอดอันอบอุ่น รอยยิ้มที่จริงใจ ทำให้เธอยอมทำทุกอย่างเพื่อท่าน แต่เธอไม่รู้เลยว่าโชคชะตากำลังจะเติมเต็มช่องว่างให้เธอเช่นเดียวกัน

 มิริน ปาดน้ำตาตนเองก่อนล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ ปูด้วยผ้าห่มลายดอกไม้สีชมพู และเผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย เพื่อรอวันพรุ่งนี้มาเยือน และเรื่องราวที่แสนจะซับซ้อนกำลังจะตามมา 

แสงอรุณสีเหลืองอร่าม มาพร้อมฤดูใบไม้ผลิกระทบใบหน้าที่แต่งแต้มเครื่องสำอางเพียงเบาบาง แต่ไม่ได้ทำให้ความงดงามของเธอลดน้อยลงเลย 

ดวงตากลมโต ขนตางอน จ้องไปยังกำแพงทางเข้ามหาวิทยาลัย หากผ่านประตูบานนั้นไปแล้วเธอจะถอยหลังกลับออกมาไม่ได้ นั้นแสดงว่า ชีวิตในวันนี้คือ การนับหนึ่งใหม่อีกครั้ง 

"ยิ้มเข้าไว้ สู้ๆ " เธอชูกำปั้นน้อยๆ ขึ้น พร้อมยิ้มกว้างจนตาปิด แม้จะไม่มีเพื่อนร่วมทางเพื่อคลายกังวลใจบ้าง  แต่เธอเชื่อมั่นเสมอว่า ต้องได้เจอมิตรภาพดีๆ ในที่แห่งนี้แน่นอน

"........"

"ฮ่าฮ่าฮ่า" เสียงหัวเราะอย่างเผลอตัวดังขึ้น เพื่อเป็นขวัญกำลังใจให้ตนเอง โดยไม่ทันสังเกตว่า มีดวงตาคมเข้มคู่หนึ่งแอบมองเธอด้วยท่าทางนิ่งเฉย เมื่อมองแผ่นหลังของร่างบางสมส่วนได้รูป 

"......." 

ชายหนุ่มยิ้มตรงมุมปากเล็กน้อยก่อนจะปั่นจักรยานคู่ใจสีขาวเข้ามาหาวิทยาลัย ผ่านหน้าเธอผู้นั้นไปโดยไม่พินหลังกลับมาเลยสักนิด 

มิริน ยังคงยิ้มกว้าง ต้อนรับวันใหม่ด้วยหัวใจที่สดใส เธอมองชายหนุ่มที่ปั่นจักรยานเข้าไปก่อนเธอ ด้วยแววตาเปล่งประกาย คงเป็นเพราะชายหนุ่มคนแรกที่เธอเจอในเช้าวันนี้ แม้จะแค่เพียงแผ่นหลังกว้าง กับกระเป๋าสะพายข้างใบใหญ่ดำสนิทของเขาก็ตาม 

ตื๊ด ตื๊ด เสียงมือถือดังขึ้น ในเวลานี้คงเป็นใครนอกจากผู้รัก และห่วงใยเธอที่สุด

"ค่ะ...แม่" 

"วันนี้เปิดเรียนวันแรก แม่อวยพรให้ลูกโชคดี พบเจอแต่คนดีๆ นะลูก" เธอยิ้มออกมาอย่างสุขใจ เหมือนแม่จะรู้เสมอว่าเธอต้องการกำลังใจจากใครสักคน 

"ขอบคุณมากค่ะ แม่ รักนะคะ" 

"รักลูกที่สุด จุ๊บๆ.." ปลายสายตัดจบลง รอยยิ้มสดใสบนใบหน้าสวย กำลังเงยหน้ามองท้องฟ้ามันช่างสดใส กว่าทุกวันที่ผ่านมาเหลือเกิน 

'ใช่วันนี้ต้องเป็นวันที่ดีมากๆ'

ฤดูใบไม้ผลิอันอบอุ่นได้มาแทนความหนาวเหน็บ และเธอเองไม่เคยรู้เลยว่า หลังจากนี้ต้องเจอกับดักรักจากใครบางคนที่หมายปองเธอไว้เข้าให้แล้ว เพราะเขาไม่เคยหวั่นไหวกับใครมาก่อน จนกระทั่งได้เจอเธอ

'ผู้หญิงคนนี้เป็นของผมคนเดียว'