Semua Bab ฤดูใบไม้ผลิแห่งรัก: Bab 1 - Bab 7

"ว้าว ชอบจังเวลาคุณพูดให้ฉันเข้าใจ""ผมหล่อมากใช่ไหม? รักผมคนเดียวซิ ผมยอมตกเป็นทาสคุณไปตลอดชีวิตดีไหม?"มิรินเกือบจะสำลักกอาหารออกมา ไม่คิดว่าไช่อิงเหวินจะยิงมุกตรงท่ามกลาง ผู้คนมากมายที่นั่งทานอาหารได้อย่างหน้าตาเฉย มิรินรีบคว้าแขนเขา เดินออกไปจากตรงนี้ ด้วยความเขินอาย ยิ่งทำให้เขาอยากแกล้งเธอขึ้นไปอีกจุ๊บ!ไช่อิงเหวิน หอมแก้มกลม สัมผัสถึงกลิ่นหอมละมุนต่อหน้าผู้คนในงาน ซึ่งการแสดงความรักของหนุ่มสาวมักเจอปล่อยในช่วงเทศกาลลอยโคมไฟ ถือว่าเป็นเรื่องปกติโดยปริยายของผู้คนที่นี่"รอตรงนี้นะ เดี๋ยวผมมา""อืม" มิรินหลบตาเขาอย่างเขินอายไช่อิงเหวินหายเข้าไปยังกลุ่มคนมากมาย ก่อนจะกลับออกมาด้วยโคมไฟขนาดใหญ่ ที่จุดแสงสว่างไฟเรียบร้อย พอให้เห็นอักษรที่สลักไว้ในตัวโคมไฟได้อย่างชัดเจน'ไช่อิงเหวินรักมิริน'มิรินยิ้มกว้างอย่างสดใส ก่อนจะวิ่งไปยังไช่อิงเหวิน ถือโคมไฟคู่กันเหมือนคู่อื่นๆ โคมไฟถูกปล่อยขึ้นสู่ฟ้ากว้างพร้อมกัน ทุกคนต่างชื่นชมความงดงามของการลอยโคมไฟท่ามกลางธรรมชาติอันสวยงาม สนุกกับกิจกรรมของพื้นเมือง มันช่างน่าอัศจรรย์อย่างอลังการ"ชอบไหม" เขาถามขึ้นในระหว่างทางที่เดินมาส่งเธอกลับห้องพัก

คณะที่เลือกเรียน คือ คณะชีววิทยาศาสตร์ สาขาเคมี มันไม่ง่ายเลยใช่ไหม ที่ผ่านมาฉันมาถึงจุดนี้ได้ไม่ใช่ความฉลาดหรือไหวพริบดีอย่างเดียว แต่ต้องอาศัยความอดทน และขยันหมั่นเพียรควบคู่ไปด้วย จำไว้ว่า คนเก่งสู้คนขยันไม่ได้ ถ้าหากอยากประสบความสำเร็จในเป้าหมายที่วางไว้ ต้องพยายามทำในเรื่องที่สนใจให้ดีที่สุด อย่าหยุดทำ อย่าหยุดพัฒนาตนเอง สองเท้าย่างก้าวเข้าห้องเรียน ดวงตาของฉันเบิกโตขึ้นด้วยความตกตะลึง เมื่อพบว่า ห้องเรียนที่กว้างใหญ่ดั่งเช่นหอประชุมในไทย ณ ตอนนี้ มีเพียงนักศึกษาคนเดียว ที่นั่งอ่านหนังสือเล่มเล็ก ทว่าปกปิดหน้าตาเขาผู้นั้นจนมิด ฉันผู้ที่ชำนาญด้านภาษาจีนในระดับหนึ่ง ก็อยากจะแสดงฝีมือสักหน่อย เลยตรงดิ่งไปยังเขาผู้นั้นโดยไม่คิด หวังว่าจะได้มิตรภาพดีๆ กลับมา " สวัสดีค่ะ ""......""สวัสดีค่ะ!" น้ำเสียงที่ดังฟังชัดของฉันใช้ได้ผล เมื่อเขาปิดหนังสือลง เผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลากว่าผู้ชายทั้งหมดที่ฉันเคยพบเจอ ใบหน้าเรียว ผิวขาวสะอาด ริมฝีปากหนาได้รูป เทพบุตรลงมาเกิดชัดๆ ดวงตาคมเข้ม แต่เย็นชา มองมายังฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า "ฉันชื่อ...""ไม่ได้ถาม และที่สำคัญไม่ได้ต้องการเป็นเพื่อนใหม่

วันเวลาผ่านไปครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกอย่างเปลี่ยนไปตามกาลเวลา ไม่มีอะไรยั่งยืน แม้กระทั้งดอกเหมยฮวาที่ร่วงโรยจนหมดต้น มีพียงกิ่งก้านให้ดูต่างหน้า ยืนอย่างมั่นคง เพื่อรอใบและดอกเบ่งบานงดงามอีกครั้ง เหมือนเขาที่ยังหาข้ออ้างไปรับไปส่งมิรินเหมือนทุกครั้ง มีบ้างครั้งที่มีของติดไม้ติดมือมาให้เธอ มีเพียงหญิงสาวที่เข้าใจว่าทุกอย่างที่เขาทำให้เธอ เป็นหน้าที่ของเพื่อนที่ดีต่อกันเท่านั้น เกิดขึ้นได้อย่างไรนะเหรอ คงเป็นครั้งนั้นเมื่อไช่อิงเหวินไม่รู้ที่อยู่ห้องพักของเธอ เพียงเพราะไม่ยอมปลุกให้ตื่น ตรงกันข้ามกับวนรถจักรยายคู่ใจจนรุ่งสาง เพียงเพื่อให้เธอได้นอนหลับสบาย แม้ตนจะเหนื่อยล้าเพียงใดก็ตาม "เย้! สุดท้ายก็เสร็จเรียบร้อย" เจียอีเอนกายพิงเก้าอี้อย่างผ่อนคลาย"ต้องฉลองสักหน่อย" เฉินยิ้มกว้างอย่างสุขใจ ดวงตามองมิรินอย่างอ่อนโยน แม้ตนจะรู้ว่าไช่อิงเหวินคิดอย่างไรกับมิริน แต่เขาก็อยากลงสนามนั้นดูสักตั้ง เพราะมิรินยังไม่ได้เป็นอะไรกับไช่อิงเหวิน เขายังคงมีสิทธิ์ ก่อนจะปิดภาคเรียนลง "ไช่อิงเหวิน เราไปสูดอากาศกันหน่อยไหม!" "อืม.." แม้รู้ว่าเฉิงต้องการอะไรจากเขา ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวเพียงหวังให้เธอ

ไช่อิงเหวินมีแผนว่าจะพาฉันนั่งกระเช้าคริสทัลชมวิวไร่ชาที่เมาคง เราทั้งคู่เดินทางด้วยรถไฟใช้เวลานานมากจนพลบค่ำ กว่าจะถึงที่หมาย จึงต้องหาที่พักเพื่อค้างคืนกันเสียก่อน เพื่อภารกิจในวันใหม่อีกครั้ง ทุกอย่างเหมือนฝัน ฉันแทบจะเป็นเจ้าหญิงของเขา ทุกเรื่องราวของฉันอยู่ในสายตาเขาตลอดเวลา ช่างมีความสุขเหลือเกิน กริ๊ง...กริ๊ง...กริ๊งเสียงนาฬิกาปลุกมือถือดังขึ้น ตอนเจ็ดโมงเช้า พบว่าไช่อิงเหวินนั่งอ่านหนังสือตรงระเบียงห้องพักสีหน้าที่ดูจริงจัง มาพร้อมความหล่อเหลาสงบสุขุมราวกับสายน้ำ ดูมีเสน่ห์มากมายจนฉันแอบสงสัยไม่ได้ว่า เขาคนนี้คือ ผู้ชายของฉันจริงๆ "มองแบบนี้.. ผมขึ้นเตียงอีกครั้งดีไหม" แม้น้ำเสียงจะดูเรียบเฉย แต่นัยน์ตาที่เปล่งประกายฉายความต้องการ ทำเอาฉันเก็บทรงไม่อยู่จนได้ "เอ๊ะ! สายแล้ว"ฉันรีบลุกจากที่นอน อาบน้ำ และจัดธุระส่วนตัวเหมือนที่เคยทำ จะว่าไปตั้งแต่ครั้งนั้นเขาก็ไม่เคยล่วงเกินฉันอีกเลย คงเป็นเพราะเหนื่อยล้าจากการทำงานวิจัย อย่างน้อยไช่อิงเหวินก็ค่อยสนับสนุนฉันในเรื่องที่ฉันต้องการ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยเรามุ่งตรงไปตามเส้นทางที่มีผู้คนพลุกพล่าน เพราะเป็นตลาดนัดในไทเป รวบร