บทที่ 1 เสียงลมหายใจในคืนพายุ

ท่ามกลางป่าหิมะของเทือกเขาต้าหลาน เสียงลมคำรามกึกก้องพัดผ่านยอดไม้โอนเอนราวกับฟ้ากำลังคร่ำครวญ พายุหิมะถาโถมดั่งโทสะของสวรรค์ ต้นไม้สูงตระหง่านถูกคลุมด้วยม่านสีขาว ละอองหิมะหนาทึบบดบังทัศนวิสัยจนมองไม่เห็นแม้แต่เงา

เสียงคำรามของฟ้าผ่าดังขึ้นอีกครั้ง ฉับพลัน เสียงแหลมต่ำของบางสิ่งแหวกผ่านหิมะดัง “ฟึ่บ!” ตามด้วยเสียงร่างหนึ่งร่วงลงกระแทกผืนหิมะอย่างแรง

ร่างของเด็กหนุ่มในชุดแพรบางจมลึกลงไปในหิมะ ใบหน้าซีดเผือดไร้สีเลือด หยาดโลมหยดจากมุมปาก เสื้อคลุมสีฟ้าอ่อนเปื้อนเลือดบริเวณอกซ้ายที่มีรอยแผลฉกรรจ์คล้ายถูกกระบี่แทงลึก ลมหายใจของเขาอ่อนราวสายไหม แต่มิได้ขาดสิ้น

แว่วเสียงฝีเท้าของใครบางคนกระทบหิมะจากเบื้องล่างของเนินเขา เสียงนั้นหยุดลงใกล้ร่างของเด็กหนุ่ม

“อะไรกันนี่”

ชายชราผู้แบกฟืนไว้เต็มหลังเอ่ยขึ้นอย่างตระหนก ดวงตาพร่ามัวเบิกโพลงเมื่อเห็นเลือดบนหิมะ สีหน้าของเขาเปลี่ยนจากงุนงงเป็นระวังทันที มือข้างหนึ่งเลื่อนไปแตะด้ามมีดสั้นที่ซ่อนในผ้าคาดเอว ก่อนค่อย ๆ ก้าวเข้าใกล้ แต่เมื่อเห็นใบหน้าซีดเผือดของเด็กหนุ่ม และลมหายใจที่แทบไม่หลงเหลืออยู่ ชายชรากลับถอนหายใจอย่างเวทนา

“ยังหายใจอยู่ หนุ่มน้อยเอ๋ย เจ้ามาอยู่กลางพายุเช่นนี้ได้อย่างไรกัน”

เขานิ่งไปชั่วครู่ ก่อนตัดสินใจวางฟืนลงแล้วช้อนร่างเด็กหนุ่มขึ้นอุ้ม แม้จะผอมแห้งแต่ตัวเด็กหนุ่มนั้นหนักกว่าที่คาด ร่างของเขาเปียกโชกและเย็นเฉียบ

ชายชราผู้ชื่อว่า ‘ตาเถา’ รีบสาวเท้าฝ่าพายุหิมะกลับไปยังหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ซ่อนตัวอยู่หลังแนวเขา “หมู่บ้านเหอเจิน” ซึ่งเงียบงันราวกับไม่มีผู้คนอาศัยอยู่

เมื่อถึงบ้านไม้หลังเก่า ตาเถาวางร่างเด็กหนุ่มลงบนเสื่อฟางหน้าเตาผิง หญิงชรารูปร่างเล็กนามว่า “อาสุย” วิ่งออกมาพร้อมผ้าห่มและน้ำร้อน ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล

“ตาเถา! นั่นใครกัน?!”

“เจอที่ป่าหิมะ เจ้าหนูนี่เกือบขาดใจตายแล้ว”

อาสุยรีบตรวจชีพจร หัวคิ้วขมวดแน่น “ลมหายใจแปลกนัก ท่านดูสิ หายใจไม่เป็นจังหวะ เหมือนจงใจหายใจสวนจังหวะของใต้หล้า”

“หมายความว่าอย่างไร” ตาเถาขมวดคิ้ว

“ฟังให้ดีนะ ปกติลมหายใจของคนเราจะเข้าออกประสานกับจังหวะรอบข้าง เช่นลมพัด แรงสั่นของดิน หรือแม้แต่จังหวะการเคลื่อนไหวของสัตว์”

นางหยุดพูด เอาหูแนบใกล้หน้าอกของเด็กหนุ่ม

“แต่เด็กคนนี้น่ะ ลมหายใจของเขา เหมือนจะขัดแย้งกับธรรมชาติ”

ตาเถาเบิกตากว้าง ไม่อาจเข้าใจได้ถ่องแท้ แต่สิ่งที่แน่ชัดคือเด็กหนุ่มผู้นี้ไม่ธรรมดา

สามวันผ่านไปในความเงียบสงัด ลมหายใจของเด็กหนุ่มเริ่มกลับมาเป็นปกติ แต่แววตาเมื่อเขาลืมตาขึ้นกลับไม่เหมือนผู้เพิ่งรอดตาย หากแต่สงบนิ่งและว่างเปล่าราวผู้ไม่มีอดีต

ตาเถากำลังตัดไม้ริมประตู ได้ยินเสียงแผ่วเบาเอ่ยขึ้นจากในบ้าน

“ที่นี่ คือที่ใดกัน?”

เขารีบเดินเข้ามา ดวงตาเต็มไปด้วยความยินดี “เจ้าฟื้นแล้วหรือ! ข้าเรียกเจ้าหลายครั้ง เจ้าเงียบนิ่งอยู่นานนัก”

เด็กหนุ่มพยายามยันตัวลุกขึ้นแต่ต้องยกมือกุมหน้าอก ร่างกายยังอ่อนแรง

“ข้ามาที่นี่ได้อย่างไร?”

อาสุยถือชามน้ำซุปเดินเข้ามา ยื่นให้เขาช้า ๆ

“พวกเราพบเจ้าท่ามกลางพายุ ตอนนั้นเจ้าเกือบตายแล้ว รู้บ้างหรือไม่?”

เขารับชามน้ำมา แต่นัยน์ตายังว่างเปล่า

“ขะ...ข้าจำอะไรไม่ได้เลย...”

ตาเถาหรี่ตาลงช้า ๆ “แม้แต่ชื่อของเจ้าก็จำไม่ได้หรือ?”

เด็กหนุ่มเงียบไปนาน ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ อาสุยมองหน้าสามีพลางครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยเบา ๆ ออกมา

“หากเป็นเช่นนั้นแล้ว พวกเราตั้งชื่อให้เขาดีหรือไม่?”

ตาเถาครุ่นคิด ก่อนจะกล่าวว่า “ในวันที่พบเขาบนเขา ลมหายใจของเขาแปลกประหลาดยิ่งนัก เปลี่ยนแม้แต่เสียงลม...”

“เข่นนั้น...”

“ชื่อ หยางเหวิน เป็นอย่างไร?”

เด็กหนุ่มกะพริบตาเล็กน้อย ราวกับนึกบางสิ่งบางอย่าง แต่สุดท้ายก็เพียงแค่พยักหน้าเบา ๆ

“หยางเหวิน...ข้าชื่อหยางเหวิน”

ลมหายใจแรกของชื่อใหม่ได้ถือกำเนิดขึ้นในค่ำคืนพายุกระหน่ำ...

เมื่อฟื้นตัวได้มากขึ้น หยางเหวินเริ่มช่วยงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ภายในหมู่บ้าน แม้จะยังจำอดีตไม่ได้ แต่เขากลับมีสัญชาตญาณในการเคลื่อนไหวที่แม่นยำและสง่างามเกินกว่าจะเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา

“เจ้าหนุ่มนั่น ท่าทางกวาดลานยังสง่ากว่าทหารรักษาวังเสียอีก” ชาวบ้านคนหนึ่งหัวเราะเบา ๆ

“อย่าพูดเล่นเช่นนี้สิ เจ้าก็รู้ว่าเด็กคนนี้แปลกนัก” อีกคนกระซิบ

และเป็นความจริง ชาวบ้านส่วนใหญ่เริ่มหลีกเลี่ยงการเข้าใกล้หยางเหวิน โดยเฉพาะยามที่ยืนใกล้เขาในที่สงบ ผู้คนต่างรู้สึกอึดอัด ราวกับลมหายใจของตนถูกเบียดบัง หรือลดทอนลงโดยไร้เหตุผล

ครั้งหนึ่งในยามเช้าที่หมอกหนา ขณะที่หยางเหวินยืนอยู่ริมลำธาร เด็กชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาเขา ก่อนจะหยุดกะทันหัน ดวงตาเบิกกว้าง

“ท่านพี่ แมลงทั้งหลายพวกนั้นล้วนหยุดนิ่งหมดเลย!”

หยางเหวินเลิกคิ้ว มองไปยังดอกหญ้าริมลำธาร ผึ้งที่เกาะอยู่ต่างสงบนิ่งไม่มีแม้แต่เสียงปีก แม้กระทั่งกระแสน้ำก็ดูไหลช้าลง เขาลองสูดหายใจเข้าอย่างลึก แล้วผ่อนลมหายใจออกเบา ๆ

วูบ~

ลมรอบตัวเปลี่ยนทิศในทันใด ใบไม้ปลิวหมุนเป็นเกลียวและผึ้งเหล่านั้นกระพือปีกบินหนีไปในทิศทางเดียวกันหมด

หยางเหวินยืนนิ่ง “ลมหายใจของข้า ควบคุมสิ่งเหล่านี้ได้งั้นหรือ?”

เขายังไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ในใจลึก ๆ คล้ายกับว่าเคยสัมผัสกับพลังเช่นนี้มาก่อน เมื่อครั้งหนึ่งที่เขายังไม่ใช่ “หยางเหวิน”

เช้าวันหนึ่ง ท้องฟ้าเหนือหมู่บ้านเหอเจินกลับแจ่มใสผิดปกติ หยางเหวินเดินตามเส้นทางเลียบหุบเขาไปเรื่อย ๆ กระทั่งพบศาลาไม้เก่าแก่ตั้งอยู่โดดเดี่ยวริมเหว เบื้องหลังคือภูผาสูงเสียดฟ้า และเสียงลมที่พัดผ่านไม่หยุดนิ่ง

ภายในศาลามีชายชราผู้หนึ่งนั่งหลับตาอย่างสงบนิ่ง ท่าทางราวกับส่วนหนึ่งของภูเขา ราวไม่เคยขยับเขยื้อนมานานปี

หยางเหวินหยุดยืนมอง ก่อนจะเอ่ยเบา ๆ “ท่านลุง ท่านมานั่งที่นี่ทุกวันหรือขอรับ?”

ชายชราไม่ตอบ แต่ลืมตาช้า ๆ ดวงตาคมกริบภายใต้คิ้วขาวหนาเผยประกายเฉียบคมเกินวัย

“เจ้าหนุ่ม” เขากล่าวเสียงแหบพร่า “ลมหายใจของเจ้าขัดกับสวรรค์”

หยางเหวินชะงัก “ท่านหมายความว่าอย่างไร?”

ชายชรายิ้มบาง ๆ แล้วสูดลมหายใจเข้าอย่างแผ่วเบา ราวกับเพียงกลืนไอหมอกของเช้า แต่ฉับพลัน กลีบดอกไม้ที่ร่วงอยู่ใต้พื้นศาลากลับลอยขึ้นกลางอากาศ ราวถูกแรงไร้รูปดึงดูด

“พลังลมหายใจ มิใช่เพียงการมีชีวิต” ชายชรากล่าวต่อ “มันคือรากฐานของฟ้าดิน ลมหายใจของเจ้ากลับเดินสวนทางกับใต้หล้า เจ้าคือผู้มีชะตา”

หยางเหวินเม้มริมฝีปากแน่น “ข้าไม่รู้ว่าตัวข้าเป็นใคร ท่านรู้หรือไม่?”

ชายชรานิ่งไปชั่วขณะก่อนกล่าวเบา ๆ “ข้ารู้ว่าใต้หล้านี้เคยมีคนผู้หนึ่ง ผู้ที่ใช้ลมหายใจควบคุมกระแสธาร พัดพาชีวิตและความตาย แต่ถูกฟ้าสาปให้สูญสิ้น เจ้ามีกลิ่นอายเดียวกันกับคนผู้นั้น”

หยางเหวินใจเต้นแรง เขารู้สึกเหมือนความทรงจำบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวในเงามืด

ชายชราลุกขึ้นช้า ๆ แล้วเดินผ่านไปทางประตูศาลา ทิ้งท้ายเพียงประโยคเดียว

“หากเจ้าต้องการรู้ความจริง จงขึ้นไปยังยอดเขาต้าหลาน ก่อนหิมะแรกจะโปรยปรายอีกครั้ง”

พูดจบเพียงเท่านี้ ชายชราก็เดินหายไปในม่านหมอก ราวกับไม่เคยมีตัวตน

หยางเหวินยืนนิ่งอยู่กลางศาลา ลมหายใจของเขาค่อย ๆ ช้าลง แล้วเปลี่ยนทิศ