บทที่ 5 ศิษย์หญิงผู้ไม่เคยยิ้ม

เช้าวันใหม่ที่กระท่อมหลัวซิง เงาแดดทอดผ่านแนวไม้เป็นเส้นยาว หยางเหวินยืนอยู่หน้าลานฝึกหลังบ้าน ดวงตาแน่วแน่กำลังทบทวนลมหายใจต่อเนื่องในจังหวะประหลาดที่เขาเรียนรู้จากหลัวซิง

เสียงฝีเท้าบางเบาดังขึ้นจากหลังพุ่มไม้ เขาหันขวับไปทันที ฝีเท้านั้นหยุดลงเบื้องหน้า เป็นร่างของหญิงสาวในชุดคลุมสีฟ้าหม่น ใบหน้าขาวซีดราวหิมะ เส้นผมรวบขึ้นอย่างเรียบง่าย ดวงตาเรียบนิ่งคล้ายทะเลสาบฤดูหนาว

นางคือผู้หญิงคนเดียวที่เขาไม่เคยเห็นยิ้มแม้เพียงน้อย

“นั่นคือศิษย์ของข้า”

หลัวซิงที่ยืนอยู่ริมกระท่อมเอ่ยขึ้นอย่างไม่เร่งร้อน

“ไป๋หรูอวิ๋น”

หยางเหวินมองนางนิ่ง ๆ ในขณะที่นางยังไม่เปล่งถ้อยคำใด เพียงโค้งศีรษะเบา ๆ แล้วเดินผ่านเขาไปนั่งสงบอยู่ที่มุมลานฝึก ราวกับเขาไม่เคยมีตัวตน

“นางพูดไม่ได้หรือ?” หยางเหวินถามเบา ๆ

“นางพูดได้ แต่เลือกจะไม่พูดกับใครที่ยังไม่ฟังเสียงลมหายใจตนเองได้จนหมด” หลัวซิงตอบ

หยางเหวินเลิกคิ้วเล็กน้อย นัยน์ตาแฝงความฉงน

นางพูดได้ แต่เลือกที่จะเงียบงันกับใต้หล้า?

เขาพลันคิดถึงลมหายใจของหญิงในนิมิตคืนนั้น

มันเบา สงบ และเศร้าในเวลาเดียวกัน

มีบางอย่างในตัวไป๋หรูอวิ๋นที่ทำให้จังหวะหายใจของเขาสั่นไหวเล็กน้อย และเขารู้ดีว่า การได้ยินลมหายใจของอีกคน คือการเปิดประตูสู่ความลับลึกที่สุดของคนผู้นั้น

สามวันถัดมา หยางเหวินยังคงฝึกฝนอยู่ในลานฝึกทุกเช้า โดยมีไป๋หรูอวิ๋นนั่งเงียบอยู่ไม่ไกล ไม่พูด ไม่แสดงสีหน้าใด นอกจากการหายใจที่เป็นจังหวะอย่างสมบูรณ์แบบจนรอบข้างดูนิ่งสงบไปกับนาง

หลัวซิงไม่ได้สอนอะไรเพิ่ม เพียงแต่กล่าวว่า “จงสังเกตนางให้มากกว่าเฝ้ามองตนเอง”

ในเช้าวันที่สี่ ขณะหยางเหวินฝึกการหายใจสลับทิศ เขารู้สึกได้ว่าลมหายใจของไป๋หรูอวิ๋นเริ่มเปลี่ยนจากที่เคยสม่ำเสมอ มีบางจังหวะที่นางหยุดหายใจไปชั่วครู่ แล้วปล่อยออกมาอย่างแผ่วเบา ราวกับกำลังส่งบางอย่างมาถึงเขา เขาหลับตาลง และเริ่มฟังอย่างลึกซึ้ง

จังหวะนั้น เขาเห็นภาพในห้วงจิต เด็กหญิงคนหนึ่งถูกปล่อยให้อยู่ลำพังในห้องมืด เสียงหายใจของนางอ่อนแอจนแทบจะดับลง เสียงร้องไห้ถูกกลืนในอก มีเพียงลมหายใจที่สั่นสะท้านซ้ำ ๆ จนกลายเป็นเงาติดอยู่ในใจ

หยางเหวินลืมตาขึ้นทันที มองไปยังไป๋หรูอวิ๋นอย่างตกตะลึง นางยังนั่งนิ่งดังเดิม ราวกับไม่รู้ว่าเขาได้ยิน

“นั่นคืออดีตของเจ้าใช่หรือไม่?”

ไป๋หรูอวิ๋นเลิกคิ้วเล็กน้อย ไม่ตอบ แต่สายตาที่ทอดมาเต็มไปด้วยความสงบนิ่ง หากก็แฝงรอยเศร้าจาง ๆ

“ข้ารู้สึกได้” เขากล่าวต่อ “เจ้าหายใจแทนความเงียบของตัวเองมานานแค่ไหนแล้ว?”

นางยังคงเงียบ ทว่าในครั้งนี้ ลมหายใจของนางเบี่ยงจังหวะ เปลี่ยนเป็นช้า และเปิดรับ เป็นครั้งแรกที่หยางเหวินรู้สึกว่า นางพูดกับเขาโดยไม่ใช้เสียง และเขาก็เข้าใจ

นางไม่ได้ไร้คำพูด นางเพียงใช้ลมหายใจเป็นภาษาแท้จริง หลัวซิงยืนมองอยู่เงียบ ๆ ริมระเบียงไม้ เขายกถ้วยชาขึ้นจิบ ก่อนเอ่ยเบา ๆ กับตนเอง

“หากเจ้าทั้งสองสามารถหายใจร่วมกันได้ วันหนึ่งเจ้าอาจฟื้นฟูสิ่งที่ถูกใต้หล้าลืมเลือน”

และวันนั้น อาจอยู่ใกล้กว่าที่คิด...

เช้าวันถัดมา หลัวซิงเรียกทั้งหยางเหวินและไป๋หรูอวิ๋นมายังลานฝึก ท่ามกลางหมอกที่เริ่มเกาะยอดไม้ เขายื่นกระบอกไม้ไผ่เรียบง่ายหนึ่งอันให้แก่ทั้งสอง

“วันนี้เจ้าทั้งสองจะต้องฝึกร่วมกัน”

หยางเหวินรับกระบอกไม้มาด้วยความสงสัย แต่หลัวซิงไม่ได้อธิบายเพิ่มเติม เพียงเดินไปนั่งใต้ต้นเหมยแล้วปิดตาเข้าสมาธิ

“เราจะทำอย่างไร?” เขาหันไปถามหญิงสาว

ไป๋หรูอวิ๋นไม่ได้ตอบ หากแต่เอื้อมมือสัมผัสกระบอกไม้พร้อมเขา นิ้วมือของทั้งสองสัมผัสกันเพียงแผ่วเบา แต่แรงสะท้อนในอกกลับรุนแรงราวลมแรงปะทะผิวน้ำ

ในทันทีที่มือของทั้งสองประสาน ลมหายใจของพวกเขาก็เริ่มประสานกันโดยไม่ได้นัดหมาย สูดเข้าในจังหวะเดียวกัน ผ่อนออกในจังหวะตรงข้าม ราวกับสองกระแสที่หมุนวนสลับกันไม่ขัดแย้ง

ภายในกระบอกไม้ เสียงลมหายใจเริ่มสะท้อนกลับไปมา ดัง แผ่ว แหลม ต่ำ สร้างเสียงประหลาดที่ก้องอยู่ภายในจิตใจของทั้งสอง

จากนั้น ทั้งคู่เข้าสู่ภาวะจิตสงบ และในห้วงนั้น พวกเขาเห็นภาพเดียวกัน เป็นภาพของหญิงสาวผมยาวในชุดสีเทา นั่งอยู่กลางผืนน้ำในป่าหิมะ นางกำลังร้องเพลงไร้ถ้อยคำ ลมหายใจของนางปล่อยออกมาเป็นละอองหมอกที่ปั้นเป็นใบหน้า ใบหน้าของหลัวซิงในวัยหนุ่ม

หยางเหวินสะดุ้งเบา ๆ ลืมตาขึ้น เห็นไป๋หรูอวิ๋นก็ลืมตาพร้อมกัน ใบหน้าของนางซีดลงเล็กน้อย แต่แววตาเต็มไปด้วยบางสิ่งที่ไม่เคยมีมาก่อน นั่นคือ ความสั่นไหว...

“เจ้าเห็นภาพนั้นหรือไม่?” เขาถาม

นางพยักหน้าเบา ๆ “นั่นคือแม่ของข้า” นางกระซิบเสียงแผ่วเป็นครั้งแรก

หยางเหวินเบิกตากว้าง เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเสียงของนางจริง ๆ

ไป๋หรูอวิ๋นหลุบตาลง “ข้าจำลมหายใจของนางได้ แต่นางจากข้าไปก่อนที่ข้าจะพูดได้เสียอีก ข้าไม่รู้ว่าควรจะพูดกับใต้หล้านี้อย่างไร”

หยางเหวินเอื้อมมือแตะแขนนางเบา ๆ ลมหายใจของเขาส่งคลื่นอุ่น ๆ ผ่านฝ่ามือ

“เจ้ากำลังพูดอยู่ พูดด้วยลมหายใจของเจ้าอย่างไรเล่า”

และนั่นเป็นครั้งแรกในชีวิต ไป๋หรูอวิ๋นยิ้ม แม้จะเพียงนิดเดียว ก็ครานี้ก็ได้เห็นรอยยิ้มของนางแล้ว

เย็นวันเดียวกัน ท้องฟ้าทางตะวันออกเริ่มเปลี่ยนสี ลมแรงพัดใบไม้ปลิวว่อนราวกับธรรมชาติกำลังสะท้อนความผิดปกติที่กำลังใกล้เข้ามา

หยางเหวินนั่งอยู่ในห้องพักของตน พลางหลับตาฟังเสียงลมหายใจของใต้หล้าโดยรอบ เสียงต้นไม้ไหว เสียงน้ำหยดจากชายคา เสียงฝีเท้าเบา ๆ ของสัตว์ป่าที่เดินผ่าน ทุกเสียงยังอยู่ในจังหวะปกติ ยกเว้นสิ่งหนึ่ง

เสียงลมหายใจแหลมต่ำ กำลังแทรกเข้ามาในทิศทางตรงกันข้ามกับลมธรรมชาติ

เขาลืมตาขึ้นทันที เดินตรงไปยังเรือนหน้ากระท่อมที่หลัวซิงอยู่ พร้อมไป๋หรูอวิ๋นที่เพิ่งกลับมาจากเก็บสมุนไพรในป่า

“มีบางอย่างกำลังจะมา” เขาเอ่ย

หลัวซิงพยักหน้า “ข้าเองก็รู้สึกได้เช่นกัน ลมหายใจของพวกมันเดินสวนจังหวะของทุกสรรพสิ่ง นี่ไม่ใช่เพียงผู้ใช้วิชากลับด้านธรรมดา”

ไป๋หรูอวิ๋นวางตะกร้าสมุนไพรลงเบา ๆ พลางชำเลืองหน้ามองทั้งสองอย่างเงียบงัน นางไม่ได้เอ่ยใด แต่หยางเหวินรับรู้ได้จากจังหวะลมหายใจของนางว่า นางพร้อม

เสียงเปรี้ยงจากฟ้าผ่าดังขึ้นกลางวันแสก สายฟ้าฟาดลงยังยอดเขาหลังหุบเขาหานสุ่ย แผ่นดินสั่นสะเทือนเล็กน้อย

จากนั้น เงาร่างในชุดดำสามคนก็ปรากฏตัวขึ้นที่ขอบป่า ห่างออกไปไม่ถึงสองร้อยก้าว พวกมันไม่ส่งเสียง ไม่เคลื่อนไหว มีเพียงลมหายใจสวนจังหวะที่กระจายออกมากดดันทั่วบริเวณ

หลัวซิงถอนหายใจยาว “พรรคมารเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว ข่าวลือเรื่องของเจ้าเริ่มแพร่กระจาย”

หยางเหวินเม้มปากแน่น “ข้ายังไม่พร้อมจะรับศึก”

“ไม่มีใครพร้อมหรอก” หลัวซิงตอบ “แต่บางศึก ก็มิได้รอให้เราพร้อม”

เสียงฝีเท้าดังขึ้นช้า ๆ เงาร่างในชุดดำขยับเข้ามาทีละก้าว ท้องฟ้าคลุ้มลงเรื่อย ๆ เหมือนฟ้ากำลังกลั้นหายใจ

ไป๋หรูอวิ๋นล้วงมือเข้าใต้ชายเสื้อ หยิบกล่องพิณขนาดยาวออกมาสะพายบนหลัง นางยืนข้างหยางเหวิน โดยไม่ต้องเอ่ยคำใด

ลมหายใจของทั้งสองเริ่มประสานกันอีกครั้ง เป็นจังหวะของผู้ที่ยืนเคียงข้างกัน แม้ไม่มีคำมั่นใด แต่ใจกลับรับรู้

และนี่ก็คือบททดสอบแรกของ “ศิษย์หญิงผู้ไม่เคยยิ้ม” กับ “ผู้มีลมหายใจต้องห้าม”