บทที่ 7 ลมหายใจที่ไม่ใช่ของตน

หลังเหตุการณ์ที่หุบเขาหยกขาวสงบลง หยางเหวินและไป๋หรูอวิ๋นพักฟื้นอยู่ที่กระท่อมของหลัวซิง แม้ร่างกายจะฟื้นตัวเร็ว แต่สิ่งที่ตกค้างอยู่ภายในใจกลับไม่ง่ายนักจะเยียวยา

หลัวซิงบาดเจ็บหนักจนต้องปิดด่านฝึกเพื่อรักษาชีพจรพลังลมปราณชั้นใน หยางเหวินจึงใช้เวลานั่งสมาธิในเรือนไม้หลังเล็กทุกเช้า ทบทวนลมหายใจของตนอย่างเงียบงัน

แต่ในหนึ่งวันนั้น ระหว่างหายใจเข้า เขากลับได้ยินเสียงที่ไม่ใช่เสียงของตน

“ช่วยข้าด้วย”

เสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวของเขา เงียบ แผ่ว แต่ชัดเจนราวกับใครมากระซิบข้างใบหู เขาลืมตาขึ้นทันที จังหวะลมหายใจขาดสะบั้นชั่วขณะ

“เป็นอีกแล้วหรือ”

หยางเหวินพึมพำ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้ยินเสียงแปลกประหลาดเหล่านี้ ทุกครั้งที่เขาฝึกหายใจลึก เสียงของผู้คนที่ไม่เคยเห็นหน้ากลับผุดขึ้นในจิต

วันหนึ่ง เขาทดลองฝึกลมหายใจแบบ “สะท้อนกลับ” ตามคำสอนของหลัวซิง โดยจินตนาการว่าไม่ได้หายใจเพื่อตนเอง แต่เพื่อสะท้อนจังหวะของผู้คนรอบข้าง

พริบตานั้นเอง

เสียงหนึ่งก็แว่วชัดขึ้นกว่าเดิม

“ข้าชื่อหลิ่งฮวา เจ้าคือผู้ที่ข้าทิ้งลมหายใจไว้ให้”

หยางเหวินเบิกตากว้าง เขาไม่รู้จักคนที่ชื่อหลิ่งฮวา ไม่เคยพบหญิงใดชื่อนี้ แต่เมื่อเสียงนั้นแว่วมา ภาพของสตรีคนหนึ่งในชุดม่วงหมอก ปรากฏในจิตเขา เหมือนฝันซ้อนฝัน

ยามค่ำวันนั้น หยางเหวินเดินออกไปยังสระน้ำด้านหลังเรือน น้ำเย็นใสราวกระจกสะท้อนเงาจันทร์เต็มดวง ท้องฟ้าไร้เมฆ กระแสลมสงบ

เขานั่งลงข้างสระ ปล่อยลมหายใจให้ไหลเป็นจังหวะ หยิบหินแบนขึ้นมาปาไปเบา ๆ แล้วเอ่ยเสียงแผ่ว

“หลิ่งฮวา เจ้าคือใครกันแน่?”

ทันใดนั้น เงาในสระกระเพื่อม เกิดเป็นภาพสตรีในชุดม่วงหมอกนั่งขัดสมาธิกลางสระ ใบหน้าอ่อนหวานแต่แฝงความเศร้า นางมองเขาด้วยแววตาที่แปลกประหลาด ทั้งคุ้นเคยและห่างไกล

“เจ้าฟังเสียงของข้าได้ แสดงว่าเจ้าถือครองลมหายใจของข้า แม้ข้าจะตายไปแล้ว”

“ลมหายใจของเจ้าหรือ?” หยางเหวินถาม

“ข้าเคยใช้วิชาสะท้อนลมหายใจ เพื่อผนึกบางสิ่งที่ไม่ควรอยู่ในยุทธภพไว้ในร่าง ข้ารู้ว่าสักวันหนึ่ง จะมีผู้สืบทอดวิชานี้ และเจ้า ก็คือผู้สืบนั้น”

หยางเหวินใจเต้นแรง เขาเอ่ยด้วยเสียงต่ำ “เจ้ารู้จักพ่อแม่ของข้าหรือไม่?”

หลิ่งฮวานิ่งเงียบไปชั่วขณะ “บิดาของเจ้า เคยร่วมศึกกับข้า เขาเป็นหนึ่งในผู้ถือครองคัมภีร์กลับด้านเช่นกัน แต่ถูกตราหน้าว่าเป็นผู้ทรยศ เช่นข้า เราคือผู้ยอมสูญเสียชื่อเสียงเพื่อปิดผนึกวิชานี้”

หยางเหวินหลับตา พยายามกลั้นเสียงสะเทือนในอก

“ข้ากำลังหาคำตอบว่าข้าเป็นใคร หากข้าคือผู้ที่แบกพลังของผู้อื่น ข้ายังจะเป็นข้าหรือไม่?”

หลิ่งฮวายิ้ม เงาของนางค่อย ๆ จางลง

“เจ้าคือเจ้า แต่เจ้าจะเป็นสิ่งที่ยิ่งกว่าเดิม หากเจ้ายอมเข้าใจเสียงของผู้อื่นด้วยหัวใจ”

จากนั้น ภาพสะท้อนก็เลือนหาย ทิ้งเพียงผิวน้ำที่เงียบสงบ

รุ่งเช้าถัดมา แสงอาทิตย์อ่อนสาดผ่านม่านไม้ไผ่ หยางเหวินเดินออกจากเรือนพร้อมสีหน้าครุ่นคิด เขาเดินไปที่ลานฝึกหน้าผา ซึ่งไป๋หรูอวิ๋นยืนหลับตาอยู่กลางลาน พิณวางนิ่งข้างตัว ราวกับนางรู้ว่าเขาจะมา

“เจ้าดูเหมือนนอนไม่หลับ” นางเอ่ยโดยไม่ลืมตา

“ข้าเริ่มฝึกได้ยินเสียงลมหายใจของผู้อื่น”

“ของข้าเจ้าก็เคยได้ยินแล้วมิใช่หรือ?” นางลืมตาขึ้น แววตาเป็นประกาย เหมือนแฝงความขบขันเล็กน้อย

“แต่เมื่อคืน ข้าได้ยินเสียงของผู้ตาย”

ไป๋หรูอวิ๋นชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะเดินเข้าใกล้

“เล่ามา”

หยางเหวินจึงเล่าเรื่องเสียงของหลิ่งฮวา และภาพที่เห็นในสระน้ำนั้นให้ไป๋หรูอวิ๋นฟังจนหมด นางนิ่งไปครู่ใหญ่แล้วกล่าว

“บางที เจ้าอาจกำลังอยู่ระหว่างสองภพ”

“สองภพ?”

“โลกนี้ และโลกที่ถูกลมหายใจของผู้จากไปกลบไว้” นางยกมือแตะหน้าอกหยางเหวินเบา ๆ

“เจ้าถือครองลมหายใจหลายสาย ไม่แปลกที่เจ้าจะได้ยินเสียงที่ไม่ใช่ของตน แต่หากเจ้าปล่อยให้เสียงเหล่านั้นกลบตัวตนเจ้าจนหมด วันหนึ่งเจ้าจะลืมหายใจเป็นของตัวเอง”

หยางเหวินนิ่ง เขาหลับตา และลองสูดลมหายใจเข้าอีกครั้งแต่ครั้งนี้ เขาสัมผัสได้ถึงเสียงหายใจของไป๋หรูอวิ๋นซ้อนเข้ามา จังหวะนุ่มลึกแต่ไม่มั่นคงนัก เหมือนคนที่พยายามหายใจแทนใครบางคนมาเนิ่นนาน

“ไป๋หรูอวิ๋น เจ้า”

“ใช่ ข้าไม่มีลมหายใจของตนเอง” นางตอบก่อนเขาจะถามจบ

“เจ้ารู้ได้อย่างไร?”

“เพราะข้าได้ยินเสียงของเจ้าซ้อนทับอยู่ในตัวข้า ตั้งแต่คืนที่เจ้าฝึกลมหายใจย้อนกลับครั้งแรก”

หยางเหวินมองนาง แววตาหนักแน่นขึ้น

“งั้นพวกเราคงต้องฝึกด้วยกัน ฟังเสียงของกันและกันให้ชัดเจนที่สุด ก่อนที่เสียงของใต้หล้าจะกลบเราทั้งสอง”

ไป๋หรูอวิ๋นพยักหน้าเบา ๆ

ภายใต้แสงตะวันสาย ลานฝึกหน้าผาเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมพัดเบา ๆ ผ่านปลายหญ้า ไป๋หรูอวิ๋นและหยางเหวินนั่งประจันหน้าโดยมีเพียงช่องว่างของลมหายใจคั่นกลาง

“เจ้าพร้อมหรือยัง” นางถาม

“ข้าพร้อม หากเจ้าอยู่ข้างข้า”

นางหลับตา และเขาก็ทำตาม

หลัวซิงเคยกล่าวไว้ว่า พิธีหายใจร่วม คือการเปิดใจทั้งหมด มิใช่แค่พลัง แต่รวมถึงอดีต ความรู้สึก และความเปราะบางของจิตวิญญาณ

ทั้งสองเริ่มปรับลมหายใจให้สอดคล้องกัน สูดเข้าในจังหวะเดียวกัน ปล่อยออกพร้อมกัน กระแสลมที่เคยวุ่นวายรอบตัวพลันสงบลง กลายเป็นวงแหวนของพลังไร้เสียงหมุนวนรอบลานฝึก

ณ ใจกลางนั้น หยางเหวินมองเห็นอดีตของไป๋หรูอวิ๋นผ่านห้วงจิต

เด็กหญิงผู้ต้องอยู่ในใต้หล้าที่ไร้ลมหายใจของตน ตั้งแต่เกิด...

            สตรีน้อยผู้ฟังเสียงลมหายใจของทุกผู้คนเพื่อมีชีวิตอยู่ต่อไป...

            และการพบกันครั้งแรกของนางกับหลัวซิง ใต้เงาต้นเหมยเก่าแก่ที่กำลังผลิใบ...

ในขณะเดียวกัน ไป๋หรูอวิ๋นก็สัมผัสได้ถึงเสียงกรีดร้องในความเงียบของหยางเหวิน ความว่างเปล่าที่เขาตื่นมาพบเสมอในยามเช้า ความรู้สึกแปลกแยกจากใต้หล้าใบนี้ ราวกับเป็นผู้มาเยือนโดยไร้คำเชื้อเชิญ

เมื่อทั้งสองเปิดใจถึงกันอย่างถึงที่สุด ลมหายใจที่เคยเป็นของใคร ก็กลับมาเป็นของตน

กระแสพลังเคลื่อนจากกลางอกขยายสู่เส้นลมปราณ ลวดลายแสงเรืองบนผิวหนังราวมังกรและหงส์ประสานกัน ลานฝึกถูกคลุมด้วยม่านพลังจาง ๆ

ทันใดนั้น พลังบางอย่างปะทุขึ้นจากใจกลางดินใต้ลานฝึก เสียงแผ่นหินแตกสะเทือน!

“พลังสะท้อนจากพิธี มันเผยเส้นทางลับ!” หยางเหวินลืมตาขึ้นอย่างตะลึง

พื้นหินตรงกลางลานแตกออก เผยบันไดหินวนลงสู่ความมืดที่ไม่มีใครเคยรู้ว่ามีอยู่

ไป๋หรูอวิ๋นหอบหายใจเบา ๆ

“หรือว่าที่นี่ คือจุดเริ่มต้นของคัมภีร์ลมหายใจกลับด้าน?”

หยางเหวินพยักหน้า

“ถึงเวลาแล้ว ที่เราต้องหายใจเข้า เพื่อความจริง”