คุกกี้ร้านประจำ

หลังจากที่คายคุกกี้ทิ้งก็รู้สึกอยากจะกินคุกกี้เจ้าประจำขึ้นมา จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทักแชทหาน้องสาว หวังให้ประกายดาวสั่งให้

สายหมอก : น้องดาวครับ

ประกายดาว : คะเฮีย?

สายหมอก : หนูช่วยสั่งคุกกี้ให้เฮียหน่อยได้ไหมครับ

ประกายดาว : วันนี้ดาวไม่ว่างเลยเฮีย เดี๋ยวดาวให้ช่องทางติดต่อแล้วเฮีย สั่งเองได้ไหมคะ

สายหมอก : ได้ครับ

ประกายดาว : ส่งข้อมูลการติดต่อ

สายหมอก : ขอบคุณครับ

เมื่อได้ช่องทางการติดต่อเขาก็ไม่รีรอรีบกดติดตามเพจ ตามด้วยทักข้อความส่วนตัวไป

ด้านใบชา

ติ้ง!!

สายหมอก : สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าวันนี้เปิดรับออเดอร์ไหมครับ

เสียงข้อความในโทรศัพท์มือถือของใบชาดังขึ้น ดึงความสนใจแก่ร่างเล็กที่กำลังดูทีวีอยู่เพลินๆ ทว่าเมื่อหยิบเครื่องสี่เหลี่ยมขึ้นมาอ่านก็แทบช็อก เพราะข้อความที่ทักมานั้นดันเป็นสายหมอก พร้อมกับภายในใจที่คิดไปกันใหญ่ว่า หรือว่าเขาจะรู้ว่าเธอขายคุกกี้

“หรือรันเวย์จะให้คุกกี้ไปผิดกล่อง?” วิเคราะห์กับตัวเอง ด้วยหัวใจที่สั่นระรัว และไม่รู้ว่าควรจะรับออเดอร์นี้ดีหรือไม่

ติ้ง!

สายหมอก : เอ่อ...ยังไม่รับออเดอร์งั้นเหรอครับ เสียดายจัง

ข้อความของเขายังทักย้ำมาอีกครั้ง

แต่เธอเลือกที่จะไม่ตอบเขา เพราะกลัวว่าเขาจะรู้ แต่แล้วสักพัก ก็มีไลน์แมนกดออเดอร์เข้ามา พร้อมกับโอนเงินให้เธอเรียบร้อย ผ่านไปไม่นาน ประตูห้องของเธอก็ดังขึ้น พร้อมกับไลน์แมนที่ยืนรอรับของอยู่ที่หน้าห้อง

“ขอบคุณนะคะพี่” ส่งถุงคุกกี้ให้ไลน์แมน ก่อนที่จะเข้าห้องไป

ร่างสูงในชุดยูนิฟอร์มสีเขียวมองที่อยู่ที่เขาต้องจัดส่งออเดอร์ พร้อมกับขมวดคิ้วเล็กๆ เพราะลูกค้าที่กดสั่งออเดอร์ดันอยู่แค่คนละฟากตึกของแม่ค้า แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็เดินไปส่งของตามที่สั่ง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!

แกร๊ก แอ๊ด!

“ขอบคุณครับ...ทั้งหมดเท่าไหร่ครับ” สายหมอกเอ่ยถามพร้อมกับหยิบกระเป๋าตังค์รอจ่ายค่าสินค้าที่สั่งไป

“3กล่อง 1800ครับ...”

“นี่ครับ ไม่ต้องทอน” หยิบแบงก์พันยื่นให้ไลน์แมนสองแบงก์แล้วหมุนตัวกลับเข้าห้อง ทว่าก่อนที่จะปิดประตูลง เขากลับได้ยินเสียงของไลน์แมนบ่นบางอย่างด้วยท่าทีหัวเสีย

หลังจากที่ใบชาส่งของเสร็จเพียงไม่นาน อยู่ๆ เสียงแจ้งเตือนออเดอร์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง พอกดตอบรับสักพัก ประตูห้องก็ดังขึ้น เธอจึงรีบจัดการจับกล่องคุกกี้ใส่ถุงเพราะกลัวว่าพนักงานจะรอนาน

แกร๊ก แอ๊ด!!

“เฮือก!” แต่ทันทีที่เปิดประตูออกมา ร่างเล็กก็ถึงกับตาโต เมื่อคนตรงหน้าเธอนี้ไม่ใช่ไลน์แมนที่มารับออเดอร์อย่างที่คิด ทว่ากลับเป็นสายหมอกที่ยืนจ้องหน้าเธอตาเขม็ง ตามด้วยมองไปที่ถุงคุกกี้ในมือเธอ

“ตกใจอะไรครับ...” ร่างสูงเอ่ยถาม

“อะ...เอ่อ...หมอกมาทำอะไร...มีอะไรเหรอ” พยายามกลบเกลื่อนแล้วเอาถุงคุกกี้ซ่อนไว้ทางด้านหลัง ทำเนียนเพราะคิดว่าเขาอาจจะแค่มาป่วนเธอ ไม่น่าจะรู้หรอกมั้งว่าเธอขายคุกกี้

“พอดีว่า...หมอกกดสั่งคุกกี้...แต่ไลน์แมนไม่ว่างหมอกเลยมาเอาแทน...โลกกลมจังเลยเนอะ...สั่งกินมาตลอดสองปีแต่ไม่เคยรู้เลยว่าพี่เป็นคนทำ” ร่างเล็กถึงกับสตั้นในสิ่งที่เขาพูด ในใจก็คิดว่าเขารู้ได้ยังไง รู้ตอนไหน เธอเองก็ยังไม่รู้เลยว่าเขาซื้อคุกกี้เธอมาตลอด

เหตุการณ์ก่อนหน้านั้น...

“แม่งอยู่ชั้นเดียวกัน จะกดสั่งในแอพทำบ้าอะไรวะเนี่ย กูอยู่ตั้งไกล ทำไมไม่เดินไปสั่งกันเอง” ประโยคที่ดังห่างออกไปเรื่อยๆ แต่กลับชัดทั้งประโยค ทำให้สายหมอกถึงกับใจสั่นไหว

และทันทีที่ได้ยินเช่นนั้นหัวใจของเขาก็เต้นเร็วจนผิดจังหวะ หรือแท้ที่จริงแล้วคุกกี้ที่เขาสั่งมาตลอด2ปี จะเป็นร้านของเธอ?

“พะ...พี่ครับ...เดี๋ยวก่อน” สายหมอกรีบวิ่งตามไลน์แมนคนนั้นออกไป ด้วยความร้อนใจ ก่อนที่จะกดสั่งคุกกี้ในแอพย้ำอีกครั้ง

“อะไรคุณ ผมไม่มีเวลามาเล่นตลกกับคุณนะ ผมมีรับออเดอร์อื่นอีก”

“คือผมไม่ได้จะกวนพี่นะครับ...แต่ช่วยรับออเดอร์ให้ผมได้ไหมครับ เดี๋ยวผมให้ค่าเสียเวลาพี่ก็ได้ นะครับ” สายหมอกขอร้อง

“ไอ้น้อง พี่ไม่ทำ...เงินมันซื้อเวลาของพี่ไม่ได้หรอก...ถ้าอยากสั่ง...ก็เดินไปสั่งเอง...ห้องอยู่มุมสุดนู้น” และยิ่งชัดเจน เมื่อไลน์แมนเอ่ยขึ้นมาแบบนั้นพร้อมกับชี้ไปอีกฟากตึก งั้นก็แปลว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา เขากินฝีมือของเธอมาโดยตลอดเลยเหรอเนี่ย และแล้วหัวใจดวงแกร่งของเขาก็เต้นระรัวขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่จะหันไปรบเร้าให้พี่ไลน์แมนรับออเดอร์จากเขาอีก

“พี่ ผมให้ห้าพัน ช่วยกดคอนเฟิร์มออเดอร์ให้ผมหน่อยนะ นะพี่นะ...แค่กดคอนเฟิร์ม แล้วพี่ก็กลับไปเลยที่เหลือผมจัดการเอง” สายหมอกขอร้อง จนสุดท้ายไลน์แมนคนนั้นก็จำต้องตกลง

“พี่เห็นว่าน้องขอร้องหรอกนะ ไม่ได้เห็นแก่เงินเลยสักนิด” พูดจบก็กดรับออเดอร์ จากนั้นเขาก็ยื่นเงินจำนวนที่เขาตกลงก่อนหน้านี้ให้ไป แล้วเดินไปที่หน้าห้องของเธอ เพื่อดูให้แน่ใจว่ามันใช่จริงๆ ไหม ทั้งที่ตอนนี้ วินาทีนี้มันก็โคตรที่จะชัดเจนแล้ว

ปัจจุบัน...

“อะ...เอ่อ...งั้น...ก็รีบเอาไปสิ” ร่างเล็กรีบยัดคุกกี้ใส่มือเขา ก่อนที่จะหมุนตัวกลับเข้าห้องและพยายามจะดันประตูปิด

แต่แล้วก็ถูกสายหมอกใช้มือ ดันประตูห้องของเธอเอาไว้เสียก่อน ด้วยแรงของเธอที่มีมันเทียบกับแรงของคนตัวโตไม่ได้เลย สุดท้ายแล้วเธอก็ต้านแรงของเขาเอาไว้ไม่อยู่ พร้อมกับร่างสูงที่เดินเข้ามาในห้องของเธอตามด้วยปิดประตูห้องและล็อกกลอนทันที

“ทำไม หมอกแค่เป็นลูกค้าก็ไม่ได้เลยเหรอชา” ร่างสูงเอ่ยถามเสียงแข็ง แววตาที่เขาจ้องมองมานั้นมันทั้งเจ็บปวด ทั้งไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าเธอจะพยายามหนีเขาไปถึงไหน

“กะ...ก็ได้ของแล้วก็ออกไปสิ...รู้แล้วว่าเป็นพี่มันจะได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา”

“ก็รอบหน้า หมอกจะได้มาอุดหนุนพี่อีกไง ไม่ต้องห่วงหรอกว่าหมอกจะอยากกลับมา ลืมไปแล้วหรือไงว่าหมอกกำลังจะแต่งงาน ก็แค่ติดใจคุกกี้ ไม่ได้ติดใจอย่างอื่น” คำว่าแต่งงานมันตอกย้ำจนหน้าแทบหงาย ทั้งใจชา ปวดใจจนแทบยืนไม่อยู่ ไม่เข้าใจว่ารู้แล้วจะทำไม แล้วจะมาประชดประชันเธอให้ได้อะไรขึ้นมา ยิ่งฟังคำนั้นจากปากของเขามันก็ยิ่งปวดใจราวกับถูกมีดแหลมๆกระหน่ำแทงเข้ามาที่กลางอกไม่ยั้ง

แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ คุกกี้ที่รันเวย์ให้ก็ไม่น่าจะรู้ เพราะเธอเองเนี่ยแหละที่ตั้งใจทำรสชาติแปลกๆ ไม่ให้เขาจับได้ แม้จะรู้ว่าเธอเป็นแม่ค้าคุกกี้ แต่เรื่องลูกก็หวังว่ามันจะเป็นความลับตลอดไป

“ก็ดีแล้ว...ยินดีด้วยอีกครั้ง...” เธอตอบเสียงเรียบ ดึงหน้านิ่งทำเป็นไม่รู้สึกรู้สาต่อคำพูดของเขา ที่พยายามประชดเพื่อตอกหน้าเธอ

ปึ้ง!!

“เฮือก!!”

“ใจคอไม่คิดที่จะรู้สึกอะไรเลยหรือไงวะ!!” มือหนา ทุบไปที่ผนังห้องหลังเดินต้อนจนเธอจนมุม นี่น่ะหรือคนที่เคยรัก ไม่รู้สึกหึงหวงเขาบ้างเลยหรือไง ที่ผ่านมา มันมีแค่เขาเหรอที่คิดไปเองฝ่ายเดียว ทำไมเขาจะต้องเป็นคนเดียวที่คิดถึง ทำไมถึงเป็นเขาที่เป็นคนเดียวที่ยังรักและรู้สึกอยู่ โคตรจะใจร้ายเลย

“อย่ามาหงุดหงิดแบบนี้หมอก แล้วก็ออกไปได้แล้ว”รีบเอ่ยปากไล่เพราะกลัวคนของเขาจะมาเห็น

“ถามจริง ตอนคบกัน มีสักเสี้ยวหนึ่งไหมที่พี่รักหมอก” รักสิ รักมากด้วย และไม่เคยเลิกรักเลย แต่จะให้เธอพูดยังไง ในเมื่อเขามีคนใหม่ไปแล้ว พูดให้เขาไปเลิกกับผู้หญิงคนนั้นมาหาเธอเหรอ เธอทำไม่ได้หรอก เธอไม่อาจเห็นแก่ตัวได้ ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ผิดอะไร แต่เธอนี่แหละที่ผิด ผิดที่เข้ามาอยู่ในสายตาเขาอีกครั้งจนเขาลังเล