พลังฮีลใจ

หลายวันต่อมา...

หลังจากวันที่รันเวย์ได้เห็นรูปถ่ายความสงสัยของเด็กน้อยก็ไม่ได้จางหายไป แต่ยายและแม่นี่สิ ไม่คิดที่จะบอกความจริงเขาเลย และเขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ว่าในขณะที่ผู้ใหญ่ทั้งคู่คุยกันอยู่ ความจริงทั้งหมดได้เข้าหูเด็กน้อยอย่างรันเวย์

เขาไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังที่ผู้ใหญ่คุยกัน แต่เพราะกลางดึกเขาบังเอิญปวดฉี่และต้องการจะเข้าห้องน้ำพอดี ทำให้เขารู้ว่าผู้ชายที่เขาเรียกว่าคุณลุง แท้จริงแล้วคือพ่อของเขา แต่เพราะเป็นเด็กที่ฉลาด ในเมื่อแม่และยายไม่อยากให้รู้ เขาเองก็ต้องเก็บความลับเอาไว้ ไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกไป

@ทริปเปิ้ลทรีคอนโดมิเนียม

“หม่ามี๊ครับ...นี่คอนโดใหม่ของหม่ามี๊เหรอครับ” รันเวย์เอ่ยถาม พร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆ คอนโดหรูที่ใหม่ที่แม่พาย้ายมา

“ใช่ครับ รันเวย์ชอบไหม”

“ชอบครับ...มีอ่างอาบน้ำใหญ่กว่าที่เก่าอีก”

“งั้น...รันเวย์อยากไปแช่น้ำในอ่างไหมครับ ถ้าอยากเดี๋ยวมี๊จะไปเตรียมน้ำให้”

“แล้วไม่ให้เวย์ช่วยจัดห้องเหรอครับ”

“ไม่เป็นไรครับ...เดี๋ยวมี๊จัดการเอง...มีของแค่นิดเดียวเดี๋ยวมี๊จัดเสร็จมี๊จะเตรียมอาหารรอ”

“จะได้กินข้าวผัดปูไหมครับ?” เด็กน้อยเอ่ยถามด้วยแววตาแห่งความหวัง

“แน่นอนครับ มี๊แถมปีกไก่ทอดน้ำปลาให้ด้วยดีไหม”

“เย่ๆ หม่ามี๊ใจดีที่สุดเลย...”

ด้านสายหมอก...

เกือบสองอาทิตย์ที่เขายังคงติดต่อใบชาไม่ได้ แถมในห้องเดิมที่เธออยู่ตอนนี้ก็มีคนใหม่เข้ามาอยู่แทน แถมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอแอบมาเอาของไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ทั้งที่ก็จับตาดูแล้ว ทำไมถึงยังพลาดได้

และในเมื่อไม่เจอ แล้วเธอก็ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว เขาก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องอยู่ห้องของน้องสาวอีกต่อไป จึงตัดสินใจขนของของตัวเองและเจ้าแมวอ้วนกลับคอนโดเก่าของตัวเอง พร้อมกับหัวใจที่ว้าวุ่น และกระวนกระวายใจ

ด้านใบชา...

“เดี๋ยวทานเสร็จแล้วหม่ามี๊ขอทำงานแป๊บหนึ่งนะครับ น้องเวย์ห้ามเสียงดังนะ เสร็จแล้วเดี๋ยวมี๊พาลงไปเล่นโซนเด็กเล่นด้านล่าง”

“หม่ามี๊ครับ...เวย์ไปเองได้ครับ...หม่ามี๊ทำงานเลย”

“ไม่ได้ครับ...เดี๋ยวมี๊จะเป็นคนพาไปเอง...มี๊กลัวรันเวย์หลง”

“เวย์ไม่หลงครับ มี๊ทำงานเลยครับเวย์ไปเองได้”

“งั้น...เดี๋ยวมี๊ไปส่งเวย์ที่โซนเครื่องเล่น แล้วมี๊จะขึ้นมาทำงานต่อ”

“ไม่เป็นไรครับ...นี่ไง...น้าหม่อนมาพอดี...เดี๋ยวเวย์ไปกับน้าหม่อนก็ได้ครับ” ด้วยเพราะไม่อยากที่จะรบกวนเพราะเห็นว่าผู้เป็นแม่ยุ่งมาก ต้องเตรียมเอกสารเพื่อไปสัมภาษณ์งานที่ใหม่อีก จึงเอ่ยชวนให้ใบหม่อนเป็นคนพาไปเอง

“ไปสิเจ้าแสบ พี่ชาเดี๋ยวหม่อนพาหลานไปเอง พี่ทำงานเถอะ เดี๋ยวให้เล่นสักพักเดี๋ยวหม่อนพามาส่ง”

“อืม...เอางั้นก็ได้...อย่าพากันไปไหนไกลนะ” เอ่ยบอกน้องชาย และไม่วายหันไปสั่งลูกชายอีกคน

กว่าที่เธอจะตัดสินใจย้ายมาอยู่ที่นี่เธอก็ดูองค์รวมหลายๆ อย่าง ที่นี่ใกล้ที่ทำงานใหม่ และห่างไกลจากคอนโดเดิมมากๆ แถมมีโซนเด็กเล่น ซึ่งเธอคิดว่าถ้ารันเวย์มาหาเธอบ่อยๆ ก็น่าจะชอบด้วย แถมยังมีความปลอดภัยที่สูงมากๆ ด้วย ใกล้สถานที่สำคัญอย่างสถานีรถไฟฟ้า โรงพยาบาลเอกชนดัง แถมใกล้ๆ ก็ยังมีห้างสรรพสินค้าด้วย เดินไปเองก็ยังได้ ถือว่าสะดวกมากๆ แม้จะแพงกว่าที่เดิมหน่อย แต่ในสถานะตอนนี้ที่เธอยังไม่มีรถใช้ คิดว่าอยู่ที่นี่ก็เหมาะกับเธอที่สุดแล้ว

โซนเด็กเล็กใต้คอนโด...

“น้าหม่อนครับ...เวย์เล่นเหนื่อยแล้ว แต่ยังไม่อยากขึ้นห้องเลย เวย์กลัวมี๊จะยังทำงานไม่เสร็จ...น้าหม่อนช่วยไปซื้อน้ำหวานให้เวย์หน่อยได้ไหมครับ”

“ได้ครับ...งั้นรอที่โซนนี้นะ...ห้ามไปไหน...เดี๋ยวน้ามา” ว่าแล้วใบหม่อนก็รีบเดินไปที่มินิมาร์ทใต้คอนโดที่อยู่ห่างจากโซนเด็ก แต่ไม่มากนัก เพื่อไปซื้อขนมและน้ำให้หลาน

และจังหวะที่รันเวย์กำลังเล่นเพลินๆ อยู่นั้น เด็กน้อยตาไวก็ดันเหลือบไปเห็นสายหมอกที่เดินอุ้มแมวพร้อมกับสัมภาระกระเป๋าเข้ามาด้วย และด้วยความดีใจ ไม่รู้ว่าเพราะเรื่องบังเอิญหรือเปล่า จึงรีบวิ่งออกจากโซนเด็กไปหาสายหมอกทันที

“คุณลุงครับ...” เสียงเด็กน้อยตะโกนมาแต่ไกล ดึงความสนใจแก่ชายหนุ่มร่างสูงให้หันไปสนใจอยู่ไม่น้อย

“เอ้า...เจ้าเด็กน้อย...มาทำอะไรที่นี่...” หัวใจที่ขุ่นมัวในตอนแรกพลันสว่างสดใสขึ้นมาหน่อย เมื่อเห็นรอยยิ้มและความสดใสของเด็กคนนั้น

“เอ่อ...คุณลุงมาทำอะไรที่นี่ครับ...”

“ที่นี่คือคอนโดลุง...ลุงย้ายกลับมาอยู่คอนโดเดิมน่ะ...อยากเล่นกับพี่ชายไหม” ตอบเสร็จก็เอ่ยถามเพราะคิดว่าเขาคงอยากเล่นกับนมสด บวกกับท่าทีของนมสดเองก็ดูเหมือนอยากจะดิ้นออกมาจากกระเป๋าอวกาศเต็มทนแล้วเช่นกัน

“อยากครับ...งื้อ...คิดถึงพี่ชายที่สุดเลย...และเวย์ก็คิดถึงคุณลุงเหมือนกันนะครับ...” ไม่พูดเปล่าแต่กลับโผลเข้าไปกอดสายหมอกด้วย

สร้างความประหลาดใจแก่สายหมอกอยู่ไม่น้อยเลย พร้อมกับความรู้สึกแปลกๆ ที่มันผุดขึ้นมาในหัวใจ ความรู้สึกเหมือนว่าได้กอดใครสักคนที่เขาผูกพัน ความอบอุ่นนี่มันคืออะไรกันสายหมอกตั้งคำถามกับตัวเองในใจ มันรู้สึกดีมากๆ จนแทบจะลืมความทุกข์ที่ก่อกวนอยู่ในใจไปเสียทุกสิ่ง หรือเด็กนี่จะมีพลังฮีลใจเขาเหรอ เขาคิดในใจ

“คุณลุงคิดถึงเวย์ไหมครับ”

“คิดถึงสิ..ไม่เจอกันตั้งนาน...ว่าแต่...ทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่...พ่อแม่ไปไหน”

“มี๊ทำงานครับอยู่ด้านบน...”

“มี๊ทำงานอยู่ที่นี่เหรอ?...”

“ครับทำงานอยู่ที่นี่ ต่อไปก็อาจจะมาที่นี่บ่อยๆ แล้ว” ความหมายของรันเวย์และสิ่งที่เขาถาม มันไม่ได้ตรงกันแต่อย่างใด สายหมอกคิดว่าแม่ของเด็กนี่คงมาทำงานเป็นพนักงานสักตำแหน่งในคอนโดนี้แน่ๆ แต่ในความคิดของรันเวย์คือแม่นั่งทำงานอยู่ที่ห้องของตัวเองต่างหาก

“แต่ลุงไม่ค่อยอยู่ห้องน่ะสิ ลุงต้องไปเรียนแล้วก็ไปทำงานด้วย”

“คุณลุงขยันจังเลย...”

“ลุงไม่ชอบให้ตัวเองอยู่ว่างๆ ลุงไม่อยากคิดถึงใครบางคน”

“คิดถึง...ทำไมไม่ไปหาครับ”

“ไปหาไม่ได้ เพราะลุงไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน”

หมับ!

“โอ๋ๆ นะ...รันเวย์ก็คิดถึงพ่อเหมือนกัน...”

“...ห๊ะ?”

“อะ...เอ่อ...เวย์หมายถึง...เวย์ก็ไม่ได้อยู่กับพ่อครับ...”

“อ้าว...แล้วพ่อไปไหน...”

“พ่อกับแม่ไม่ได้อยู่ด้วยกันครับ...เวย์อยู่แค่กับแม่...”

“โธ่...เจ้าเด็กน้อย...ไม่เป็นไรนะ...” ไม่รู้ว่าใครต้องปลอบใคร เธอเขาเองก็รับรู้ได้ถึงแววตาที่แสนคิดถึงของรันเวย์ที่สื่อออกมา

“แต่แม่ของเวย์เก่งมากๆ เลยนะครับ...เลี้ยงเวย์มาคนเดียว...”

“แบบนี้จะมีภาพจำแย่ๆ เกี่ยวกับพ่อไหมเนี่ย” เขาอุทานเบาๆ เพราะกลัวว่าเด็กน้อยจะมีปม

“ไม่ครับ...มี๊เคยบอกว่าพ่อเวย์หล่อมากเลย...หล่อแบบคุณลุง...คุณลุงหน้าคล้ายพ่อเวย์เลย...คุณลุงช่วยมาเป็นพ่อของเวย์ได้ไหมครับ”

“หืม...ไม่ได้หรอก...ลุงจะไปเป็นพ่อให้เวย์ได้ยังไง...ของแบบนี้เป็นให้กันง่ายๆ ไม่ได้นะ...อีกอย่างลุงมีคนในใจอยู่แล้ว”

“ว้า...แย่จัง...” ทำหน้าเศร้าๆ เล็กน้อยเสียจนสายหมอกอดเอ็นดูไม่ได้ “แต่แม่ของเวย์...สวยมากเลยนะ...”

“สวยแค่ไหน...ไหนเอามาดูสิ” ในเมื่ออวดมาขนาดนี้ก็อดอยากรู้ไม่ได้ อยากจะรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงแบบไหนกันที่เลี้ยงลูกได้น่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้ ทั้งที่เลี้ยงมาคนเดียว แต่กลับเติบโตมาฉลาดขนาดนี้เลยเหรอ เขาคิดในใจ

 "รันเวย์!!"บทสนทนาของทั้งคู่สะดุดลง เมื่อได้ยินเสียงเรียกด้วยความตกใจของใครบางคน