ละลายหัวใจรุ่นพี่วิศวะมาดนิ่ง Ep.30

อีกด้านหนึ่ง

ตึก...ตึก...ตึก

"ทำแบบนี้มันจะดีเหรอ?"

"แต่สั่งสอนเท่านั้นเอง ไม่เห็นเป็นไรเลย :-)"

"แต่ถ้าเราถูกจับได้แล้วล่ะก็...."

"ถ้าเธอไม่พูด ฉันไม่พูดจะมีใครจับเราได้ ไม่มีใครเห็นหรอกน่า"

"แต่ฉันว่า..."

"อย่าพูดถึงมันอีก เพราะถ้าเรายังพูดเรื่องนี้กัน อาจจะมีคนรู้ก็ได้นะ"

"เฮ้อออ ฉันไม่น่าช่วยเธอเลย"

สองสาวคุยกันหลังจากเกิดเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ด้วยความที่เธอไม่ชอบเด็กนั่นอยู่แล้ว ทำให้เธอนึกแผนอะไรออกมาได้และให้เพื่อนเป็นคนช่วยเท่านั้นเอง หึ :-)

"สะใจจริงๆ :-)"

____________________

"ตรงนี้ล่ะครับ"

"ก็แบบนี้ไงครับ"

หลังจากที่ฉันกลับมาจากมหาลัยแล้วก็มาเปลี่ยนเสื้อผ้าและพอออกมาก็เจอไตตั้นที่สะพายกระเป๋ามาบ้านฉันพอดีและฉันก็รู้ดีว่าเด็กคนนี้ต้องมาให้ฉันสอนการบ้านแน่ๆ

ครืดดด...ครืดดด...ครืดดด

"พี่ไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ"

ฉันบอกไตตั้นก่อนจะเดินออกไปรับสายคนที่โทรเข้ามา

"ฮัลโหลค่ะพี่นที"

เป็นสายของพี่ชายฉันนั้นเอง วันนี้พี่นทีไม่เปิดร้าน แต่ช่วงนี้ร้านฉันอาจจะเปิดแค่ตอนเย็นเท่านั้น เพราะพี่นทีออกไปช่วยงานพี่คลีนที่บริษัท ฉันก็อาจจะมาดูแลร้านแทนก่อนและอาจจะเป็นแบบนี้อีกนานเพราะอาทิตย์หน้าพี่นทีก็ต้องไปต่างประเทศแล้ว

(พี่ต้องไปญี่ปุ่นคืนนี้แล้วนะน้ำ)

"อะไรนะคะ!"

(พี่โทรมาบอกเราก่อน อย่าลืมล๊อคบ้านดีๆล่ะเข้าใจมั้ย)

"ทำไมกระทันหันแบบนี้ล่ะคะ"

(ไอ้คลีนมันไม่ว่าง พี่ก็เลยต้องไปแทนน่ะ)

"เข้าใจแล้วค่ะ แล้วพี่จะกลับวันไหนคะ?"

(พี่ยังไม่รู้เลย งั้นพี่วางสายก่อนนะ)

"ค่ะ ดูแลตัวเองด้วยนะคะ"

(เราก็เหมือนกัน อย่าลืมล๊อคบ้านดีๆล่ะ พี่เป็นห่วง)

"รับทราบค่ะ"

ติ๊ด!

ทำไมมันกระทันหันแบบนี้นะ เฮ้อออ....

"มีอะไรหรือเปล่าครับพี่น้ำหนาว?"

"เปล่าจ๊ะ"

"ผมทำการบ้านเสร็จแล้วครับ งั้นผมกลับเลยนะครับ"

"เดี๋ยวพี่ไปส่งเราเอง"

ฉันบอกไตตั้น ก่อนจะช่วยเก็บหนังสือใส่กระเป๋าแล้วพาไปส่งที่บ้านทันที

แกร๊ก!

ฉันจัดการล๊อคประตูบ้านทันทีที่กลับจากบ้านของไตตั้น เพราะคิดว่าจะไม่ออกไปไหนแล้วก่อนที่จะขึ้นห้องตัวเองไป เพราะยังรู้สึกไม่หิวเลย

"เฮ้อออ...."

พอคิดว่าพี่นทีไม่อยู่แล้วฉันก็รู้สึกเหงามากเลยแล้วถ้าพี่ชายฉันอยู่ยาวเลยล่ะฉันจะทำยังไงนะ.....

ติ๊ง!

"หือออ ใครส่งมากัน"

เสียงข้อความเด้งขึ้นมา ฉันที่กำลังคิดถึงพี่ชายถึงกับต้องหลุดจากภวังค์แล้วหันไปมองโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะ

<เลิกยุ่งกับผู้ชายของฉันซะ ไม่งั้นฉันจะทำมากกว่านี้แน่!!>

อีกแล้วงั้นเหรอ....

เบอร์ที่ส่งข้อความมาหาฉันอีกแล้วและก็เป็นเบอร์เดิมด้วย.....

ตั้งแต่ที่เจอข้อความนี้เมื่อครั้งก่อน รวมถึงโดนแกล้งในห้องน้ำวันนี้ ไหนจะข้อความที่ส่งมานี่เอง ฉันรู้สึกว่ามันแปลกมากเลยนะ แล้วใครกันที่มีเบอร์ฉัน ถ้าไม่ใช่เพื่อนสนิท แต่ว่าเบอร์นี้ก็ไม่ใช่เบอร์เพื่อนหรือคนรู้จักฉันสักคนเลย เป็นใครกันนะที่ส่งข้อความนี้มาแล้วยังบอกให้ฉันเลิกยุ่งกับผู้ชายของเธออีก หรือว่าจะเป็น.....

ครืดดด...ครืดดด...ครืดดด

ก่อนที่ฉันจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์ของพี่ซีน

"เฮ้อออ...." ฉันไม่คิดว่าพี่ซีนจะโทรหาฉันน่ะสิ ครั้งสุดท้ายที่ช่วยงานพี่เขาก็นานมากแล้ว

(ฮัลโหลน้ำหนาว)

"ค่ะพี่ซีน"

(น้ำหนาวจ๊ะ)

"น้ำไม่ว่างค่ะ น้ำวางสายนะคะ"

(เดี๋ยวสิ!)

"เฮ้อออ...พี่ซีน"

(แค่ครั้งนี้....)

"ไม่ค่ะ วันนี้น้ำเหนื่อยมากเลย ขอวางสายนะคะ"

(น้ำหนาว! น้ำ)

ติ๊ด!

ฉันรีบกดวางสายทันที เพราะรู้ว่าพี่เขาจะพูดอะไร และหลังจากที่ฉันวางสายได้ไม่นานพี่ซีคนก็โทรมาอีก ทำให้ฉันวางโทรศัพท์ไว้บนเตียงก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปทันที

____________________

Genius University

"หาววว"

"วันนี้แกแปลกๆนะน้ำ"

"แปลกยังไง?" ฉันหันไปมองเรนที่เดินมาพร้อมกับฉัน

"ก็แกหาวตลอดเวลาเลย ไหนจะอาการเพลียของแกอีก บอกมานะไปทำอะไรมา?"

"หาวววว"

ที่จริงเมื่อคืนฉันนอนไม่หลับ เพราะเอาแต่คิดถึงเรื่องข้อความที่ส่งมาหาฉัน และเมื่อเช้าฉันก็ได้รับข้อความจากเบอร์เดิมอีกครั้ง เฮ้ออ....

หมับ!

"ฮายยย ทุกคน" ลูกกอล์ฟนั่นเองที่เดินเข้ามาทักพวกเรา แต่ว่าทำไมเพื่อนฉันมันมันดูมีความสุขจัง

"เป็นอะไรของแกลูกกอล์ฟ"

"มีความสุขไงยะ"

"ความสุข?"

"ใช่ อร๊ายยย >_<"

ฉันกับเรนมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจว่าเรื่องอะไรทำให้ลูกกอล์ฟเป็นได้ขนาดนี้

"นี่แกมีเรื่องอะไรกันแน่เนี่ย?"

"คือว่าฉัน...."

"......?"

"ฉัน อร๊ายยย >_<"

"เฮ้อออ เรนงั้นเราไปกันเถอะ" ฉันหันไปพูดกับเรนทันที ก่อนจะเดินต่อไป

"เดี๋ยวสิยะ นี่พวกแกไม่อยากรู้เรื่องของฉันหน่อยหรือไง?"

"ไม่/ไม่"

"อ่ะๆๆ บอกแล้วก็ได้"

"......"

"ฉันมีแฟนแล้ว >_<"

"หาาา/หาาา"

">_<"

"เล่ามา...."

หลังจากนั้นฉันกับเรนจึงฟังการเล่าเรื่องเส้นทางความรักอันยาวนานของเพื่อนคนนี้อย่างช่วยไม่ได้ ตอนแรกก็คิดว่าลูกกอล์ฟแค่กรี๊ดผู้ชายไปทั่ว ไม่คิดว่ามีคนที่แอบชอบแล้วได้คบกันอีกด้วยนะเนี่ย เหลือเชื่อจริงๆ

_________________

ลานวิศวะ...

"วันนี้ทำไมมาไม่ครบอีกแล้วครับ!"

"......."

ตอนนี้พวกปี 1 ต่างมองกันเลิ่กลั่กทันที เพราะวันนี้พี่ว๊ากอย่างไม่ทันตั้งตัว และคนก็มากันไม่ครบเหมือนครั้งก่อนที่โดนลุกนั่ง และครั้งนี้ฉันก็คิดว่าคงจะเหมือนกันแน่ๆ ฮืออออ ฉันต้องทนปวดขาอีกแล้วเหรอเนี่ย....

ฉันหันไปมองรอบๆ ทุกคนต่างกลืนน้ำลายกันหมด เพราะไม่รู้ว่ามีใครหายไปบ้าง แต่ที่นับจำนวนก็เกือบสิบคนได้

"ผมถามทำไมไม่ตอบครับ!"

"......."

"ในเมื่อพวกคุณไม่มีใครตอบคำถามผม!"

เฮือก!

"ลุกขึ้นครับ!"

พรึ่บๆๆ

"วิ่งรอบสนามสองรอบปฏิบัติ!"

ซุบซิบ ซุบซิบ

เสียงฮือฮาดังขึ้นมาเมื่อได้ยินคำสั่งของเฮดว๊าก

นั่นไงล่ะ คิดไว้ไม่มีผิด แต่ที่ผิดก็อาจจะเป็นวิ่งรอบสนามนี่น่ะสิ ฮือออ อยากจะร้องไห้

"เงียบครับ! ถ้ายังไม่หยุดพูดผมจะเพิ่มรอบ!"

"......"

"ไปได้แล้วครับ!"

"ครับ/ค่ะ"

_____________________

พรึ่บ!

"เอาล่ะจ๊ะ วันนี้พอแค่นี้ก่อน แต่เดี๋ยวพี่ขอพบดาวเดือนคณะเราก่อนนะคะ" พี่โรสพูด

"ครับ/ค่ะ"

"ฮือออ ฉันเดินไม่ได้แล้วอ่ะแก"

"ฉันก็เหมือนกัน ไม่ไหวแล้ววว"

"เหมือนกัน/เหมือนกัน"

ตอนนี้พวกฉันต่างโอดครวญกันหลังจากที่เลิกรับน้อง สองรอบสนามันไม่ใช่สนามเล็กๆเลยนะ ตอนนี้พวกเราทั้งสี่คนต่างก็นั่งอยู่ที่ฐานวิศวะ เพราะเหนื่อยมากและไม่มีแรงจะลุกกันรวมถึงเพื่อนคนอีกที่ยังคงนั่งพูดกันเรื่องของวันนี้และต่างโทษคนที่ไม่มารับน้อง

ตึก...ตึก...ตึก

"น้ำหนาว"

"พี่น้ำว้า"

"คืนนี้เราว่างมั้ย?"

"เย็นนี้? พี่มีอะไรหรือเปล่าคะ?"

"พี่จะชวนไปเลี้ยงน่ะ ตั้งแต่รับน้องมาพี่ยังไม่ได้เลี้ยงอะไรเราเลย ว่างมั้ยจ๊ะ"

"เอ่อ...ว่างค่ะ"

"งั้นก็เดี๋ยวพี่ส่งโลเคชั่นให้เรานะ"

"ค่ะ ^_^"

"งั้นพี่ไปก่อน เดี๋ยวเจอกันจ๊ะ"

"ค่ะ"

"แกนี่ดีเนอะมีพี่รหัสที่น่ารักแบบนี้" เรนพูด

"ดูแลดีมากค่ะพี่น้ำว้า" ลูกกอล์ฟพูดพร้อทกับสายตาที่มองไปทางพี่น้ำว้ากับกลุ่มเพื่อนของเขา

"งั้นพวกเรากลับกันเถอะ เดี๋ยวยัยน้ำก็ต้องไปกินเลี้ยงกับพี่สายรหัสอีก" ซีอาร์พูดขึ้นพร้อมกับลุกเก็บของเพื่อเตรียมจะกลับกัน

"ไปๆๆ"

"งั้นเราแยกกันตรงนี้เลยนะ เดี๋ยวแฟนฉันมารับน่ะ >.<"

"ชิ! น่ารำคาญ!"

"อิจฉาก็บอกมาเถอะยะยัยเรน คิคิคิ"

"ฉันไม่ได้อิจฉาสักหน่อย ไปแล้วนะ น้ำหนาวฉันกลับก่อนนะ"

"อื้ม ไปเถอะ" ฉันรู้ว่าวันนี้แม่เรนมารับไปทานข้าวด้วยกัน

"เหลือแค่ฉันกับแก" ซีอาร์เอ่ยขึ้น

"ป่ะ กลับกันเถอะ"

"เดี๋ยว!"

"อะไร?"

"เสื้อช๊อปล่ะ?"

"เสื้อช๊อป?"

"อย่าบอกนะว่าลืมเอามาน่ะ"

"แหะๆๆ ลืมจริงๆ" ฉันลืมจริงๆนะ ตอนแรกก็คิดว่าจะหยิบมาแล้วล่ะ เฮ้อออ....

"งั้นเดี๋ยวฉันให้พี่ชายไปเอาที่บ้านแกก็แล้วกัน ^_^"

"จะบ้าเหรอ!"

"ฮ่าฮ่าฮ่า ไปๆๆ"

"ซีอาร์!"

_______________

อีกด้านหนึ่ง

ร่างสูงที่เพิ่งทำงานเสร็จ กำลังจะเดินออกไปจากห้อง ก็ต้องหยุดชะงักกับเสียงที่คุ้นหูดังออกมาทางห้องน้ำ

"ฉันนัดให้แล้วนะ"

"ดีมาก"

"แต่ฉันว่าเราควรพอ...."

"ฉันไปล่ะ อ่อ เรื่องเมื่อวานอย่าลืมล่ะว่าเรารู้กันแค่สองคนเท่านั้น!"

ตึก...ตึก...ตึก

เขาเดินออกจากตรงนั้นก่อนจะเดินไปที่รถ พลางนึกไปถึงเรื่องที่ได้ยินมาเมื่อกี้นี้และเรื่องเมื่อวานที่น้องสาสตัวแสบของเขาเล่าให้ฟัง

ครืดดด...ครืดดด...ครืดดด

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้เขาต้องหยุดความคิดนั้นก่อนที่จะรับสาย

"......"

(ไอ้เวย์)

"......"

(ไอ้นี่กูพูดกับมึงนะเว้ย!)

"ถ้าไม่มีอะไรกูว่าง"

(เฮ้ยๆๆ เดี๋ยวเว้ย!)

"......."

(คืนนี้มาหากูที่คลับหน่อยดิวะ)

"เรื่อง?"

(ธุรกิจพวกเราไงวะ ไอ้คิมก็มานะเว้ย)

"อืม แต่กูอาจไปช้าหน่อย"

(มีอะไรหรือเปล่า...."

"เสือก!"

(ไอ้ห่า! เออแล้วนี่กูออกรถมาแล้วนะเว้ย ถ้ามึงจะเอาก็มาเอากุญแจที่กูได้ แต่ว่า...)

"......"

(กูขอขับก่อนได้มั้ยวะ นี่มันรุ่นใหม่เลยนะมึง)

"หึ!"

(นี่กูแพ้มึงจริงดิวะ แม่ง! มึง....)

ติ๊ด!

ร่างสูงรีบกดวางสายทันที เพราะเอือมกับเพื่อนตัวเอง ชอบทำตัวเป็นเด็กๆไปได้

หึ!

บรื้นนนน......