ละลายหัวใจรุ่นพี่วิศวะมาดนิ่ง Ep.46

Genius University

"งานกลุ่มที่อาจารย์ให้นักศึกษาทำ เริ่มพรีเซนต์อาทิตย์หน้าเลยนะคะ"

"ครับ/ค่ะ"

"เอาล่ะ วันนี้เลิกคลาสได้"

พรึ่บๆๆ

กุกกัก!

"เฮ้อออ...."

พอหมดคาบเมื่อไหร่ทุกคนก็พร้อมจะออกจากห้องมากเท่านั้น และเพื่อนๆของฉันก็เป็นหนึ่งในนั้นเหมือนกัน แต่สำหรับพวกฉันนั้นถึงกับโหยหวนกันทันทีเลยเมื่อรู้ว่าอาทิตย์หน้าจะต้องส่งงานแล้ว

"งานเรายังไม่ถึงไหนเลยอ่ะเพื่อน ฮือออ" ลูกกอล์ฟพูด

"แกจะกังวลทำไมตราบใดที่เรามีน้ำหนาวเพื่อนของเราแล้ว ไม่มีทางที่งานเราจะเสร็จไม่ทัน จริงมั้ยน้ำหนาววว" เรนพูดพร้อมกับกอดเอวฉัน

"พรุ่งนี้นัดกันทำตอนเย็นดีมั้ย?" ฉันถามความเห็นเพื่อน ก่อนจะเหลือบไปมองภาคินที่เดินมาหาพวกฉันเรื่องงาน

"ดีเลย เพราะฉันก็ไม่มีธุระที่ไหน" ลูกกอล์ฟพูดขึ้นตามด้วยเรน

"ฉันก็เหมือนกัน"

"ทำที่ไหน?" ภาคินที่เงียบอยู่เอ่ยขึ้นมา

"นั่นสิ พวกเราจะทำที่ไหน ที่มอฉันว่าไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่นะ"

"อืมมม...." ซีอาร์ทำหน้าครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยขึ้น "งั้นที่คอนโดฉันก็ได้นะ ^_^"

"โอเคตามนั้น"

"นายล่ะภาคิน?" ฉันถามภาคิน

"อืม ได้ ส่งโลมา"

"โอเคๆ"

"งั้นพวกเราไปลานวิศวะกันเถอะ วันนี้วันสุดท้ายแล้วด้วย อร๊ายยย ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง ^_^"

"ไปๆ"

_____________________

"วันนี้วันสุดท้ายแล้วของกิจกรรมรับน้องของคณะ"

"......."

"พี่อยากจะขอบคุณพวกเรามากที่ให้ความร่วมมือกันตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา......"

ตอนนี้พวกนักศึกษาปี 1 อย่างฉันก็นั่งฟังพวกรุ่นพี่พูดเกี่ยวกับกิจกรรมรับน้อง ซึ่งวันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว และตอนนี้พวกฉันก็ได้สิ่งที่อยากได้มานานและเป็นสิ่งที่พวกเราชาววิศวะต้องการก็คือเกียร์นั่นเอง กว่าจะได้มาช่างแสนยากลำบากเหลือเกิน

แปะๆๆ

วู้ วู้ๆๆ

เสียงปรบมือพร้อมกับเสียงโห่แซวดังขึ้น เพราะตอนนี้ก็เป็นการพูดความในใจของตัวแทนน้องปี 1 อย่างพวกฉันเรียบร้อยแล้ว และคนที่เป็นตัวแทนนั้นก็เป็นคนที่สร้างเสียงหัวเราะให้กับพวกเราทุกคน

"เอาล่ะ นี่ก็เริ่มเย็นมากแล้วครับ พี่ว่าถึงเวลาที่เราจะจบกิจกรรมกันแล้ว....."

พรึ่บ! พรึ่บ!

ตึก...ตึก...ตึก

หลังจากที่เสร็จกิจกรรม ฉันกับเพื่อนก็มองสร้อยเกียร์ที่ได้รับมาอย่างภาคภูมิใจ

"อร๊ายยย ในที่สุด!"

"นั่นสินะ ในที่สุดฉันก็ได้เกียร์มาสักที!" ลูกกอล์ฟร้องออกมาอย่างดีใจตามด้วยเรน

"ฉันก็ดีใจเหมือนกันนะ เพราะเกียร์เนี่ยไม่ได้มาง่ายๆเลยอ่ะ" ฉันพูดขึ้น

"ฉันจะเอาไปให้แฟนสุดหล่อของฉัน >.<"

"อิจฉาคนมีแฟนอ่ะ" เรนพูดพร้อมกับหันไปมองลูกกอล์ฟ ก่อนจะมองมาทางฉันยิ้มๆ

"อิจฉาก็หาสิยะ! แต่แกคงหาหล่อแบบฉันไม่ได้หรอกนะจ๊ะเรน"

หมับ!

"โอ๊ย! ยัยเพื่อนบ้า ฉันเจ็บนะ!"

"ฉันน่ะรอพี่ชายยัยน้ำหนาวอยู่ต่างหากล่ะ ชิ!"

"จ้าา ว่าแต่เมื่อไหร่แกจะสารภาพรักกับพี่ชายยัยน้ำซะทีฮะ"

"ก็พี่ยัยนี่อยู่ต่างประเทศยังไงล่ะ เฮ้อออ..."

"เอาน่า พี่นทีบอกฉันว่าอาทิตย์หน้าอาจจะกลับมาหาฉันนะ ^_^"

"จริงเหรอ!"

"อื้ม!"

"กรี๊ดดดด! งั้นฉันก็จะได้เตรียมตัวซะที แกต้องช่วยฉันนะน้ำหนาว >.<" เรนดูตื่นเต้นมากเลยตอนนี้

"ได้สิ ^_^" ฉันบอกเรน

"แล้ววันนี้กลับยังไง?" ซีอาร์หันมาถามฉัน

"เอ่อ...ก็ >.<"

"หึ! ฉันพอรู้แล้วล่ะ"

"เหอะ! นี่แหละที่ฉันอิจฉาพวกมีแฟนน่ะ!"

"อะไรกันยะยัยขี้อิจฉาเรน"

"นี่ไอ้กอล์ฟ!"

"บอกแล้วไงยะว่าให้เติมตัวหน้าด้วยน่ะ ลูกกอล์ฟยะ!"

ฉันกับซีอาร์หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ก่อนที่ซีอาร์จะหันมากระซิบฉันและก็ทำให้ฉันเขินขึ้นมาทันที

"ไม่ปฏิเสธเลยนะน้ำหนาวหรือว่าคบกับพี่ชายฉันแล้ว?"

"ไม่ใช่สักหน่อย >.<"

"ฮ่าฮ่าฮ่า"

ก่อนที่เราทั้งหมดจะเดินแยกกันไปคนละทาง ฉันต้องเดินอ้อมมาอีกทางเพื่อที่จะไปห้องพี่เวย์ที่บอกว่าเลิกกิจกรรมเสร็จให้มารอที่ห้องนี้

ตึก...ตึก...ตึก

กึก!

"นี่เธอ!"

"หือออ?"

ในระหว่างทางที่เดินมาก็พบกับใครบางคนที่ดูมีอายุมากแล้วและก็ไม่ได้มีแค่ท่าน แต่มีผู้ชายชุดดำยืนประกบอยู่ข้างๆ

"เธอชื่อน้ำหนาว?"

"ค่ะ"

เพี๊ยะ!

"โอ๊ย!"

ฝ่ามือตบเข้าที่ใบหน้าของเธอจนหน้าหันไปอีกทางอย่างแรง

ซุบซิบ! ซุบซิบ!

ฉันกุมหน้าของตัวเอง ก่อนจะหันไปมองคนตรงหน้าอย่างตกใจแล้วไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันควรจะทำยังไง เพราะคนรอบข้างเริ่มหันมามองและก็แอบซุบซิบเรื่องของฉันอีกด้วย บางคนก็เริ่มหยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปกันแล้ว

"เธอใช่มั้ยที่ทำร้ายลูกสาวฉันน่ะ ฮะ!"

"นี่มันเรื่องอะไรกันคะ?"

"พวกแก! พวกแกทำร้ายหนูโรส ฉันจะต้องจัดการกับแกแร่ยัยเด็กบ้าเอ๊ย!"

หมับ!

"กรี๊ดดด! ปล่อยนะคะ!" ฉันตกใจมากเมื่อถูกชายร่างสูงจับตัวไว้ ก่อนจะโดนแม่ของพี่โรสกระชากผมอย่างแรงท่ามกลางสายตาของคนที่อยู่บริเวณนั้น แต่ก็ไม่มีใครเข้ามาช่วยฉันเลย

"ปล่อยนะคะ! ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ!"

"หึ! น้ำหน้าอย่างแกจะมีปัญญาทำอะไรฉันได้ยัยเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้า!"

"แล้วคุณล่ะค่ะ เป็นผู้ใหญ่ได้ยังไง รังแกเด็กแบบนี้มันถูกแล้วเหรอคะ!"

เพี๊ยะ!

"อ๊ะ! ซี๊ดดดด!"

หมับ!

"อ๊ะ! ปล่อยนะ!"

ตอนนี้ฉันได้กลิ่นคาวเลือดที่โดนตบจากฝีมือของแม่พี่โรสที่ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองไปทำอะไรเธอ รวมถึงเจ็บศีรษะอย่างมากเมื่อถูกกระชากผมอย่างแรง

"แกๆๆ ไปช่วยมั้ย"

"จะไปทำไมยะ! ยัยนั่นน่ะสมควรโดนแล้วล่ะ ชิ!"

"นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย นั่นแม่พี่โรสเลยนะ อย่าบอกนะว่ายัยนี่แย่งรุ่นพี่จากพี่โรสน่ะ!"

"หึ! เด็กจนๆอย่างแกจะมีใครช่วยได้ ดูสิ! เห็นมั้ยฮะ!"

"อ๊ะ! ซี๊ดดดด!" ฉันพยายามแกะมือที่กระชากผมออก แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะถูกรวบตัวจากผู้ชายร่างสูง

"เอาตัวมันไป!"

"ครับคุณหญิง!"

"กรี๊ดดดด! ปล่อยนะ! ช่วยด้วยค่ะ! ใครก็ได้ช่วยด้วย!" ฉันพยายามร้องขอคนรอบข้างที่มองมาที่ฉัน แต่ก็ไม่มีแท้แต่คนเดียวเลยที่ยื่นมือมา

หมับ!

ซุบซิบ! ซุบซิบ!

"ทำอะไร!"

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากทางด้านหลังและเสียงฮือฮาที่ดังขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับหลายๆคนที่ตอนนี้ต่างหลบตาต่ำลงไป มือถือจากที่ถ่ายอยู่กลับลดลงอัตโนมัติ

พรึ่บ!

"เซอร์เวย์"

"......."

"ปล่อยคนของผม!"

"ไม่! เพราะยัยเด็กนี่ทำลูกสาวน้า!"

"ผมบอกให้ปล่อย! ไม่งั้นผมไม่รู้ด้วยนะครับว่าบริษัทคุณจะเป็นยังไงต่อไป!"

ร่างสูงพูดเสียงนิ่งมากแต่กลับดังก้องไปทั่ว ทำให้หลายคนที่ได้ยินถึงกับขนลุกในทันทีที่เห็นเขาเป็นแบบนี้

"นี่แก!"

"ผมพูดจริง! ทำจริง!"

"ปล่อยยัยเด็กนั่น!"

พรึ่บ!

หมับ!

"อ๊ะ!"

"ฝากไว้ก่อนเถอะ!"

หลังจากที่แม่ของพี่โรสเดินจากไป พี่เวย์ก็อุ้มฉันไปที่รถทันที ถึงแม้ฉันจะบอกพี่เขาว่าไม่เป็นไร แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยฉันลง ระหว่างทางเดินก็มีแต่เสียงฮือฮาที่ดังอย่างต่อเนื่อง

บรื้นนนนน.....

รถหรูขับออกไป ฉันได้แต่มองหน้าพี่เวย์ด้วยความสงสัย เพราะฉันคิดว่ารุ่นพี่ต้องทำอะไรสักอย่างกับพี่โรสแน่ๆ

ระหว่างนั้นพี่เวย์ก็หยิบโทรศัพท์โทรหาใครสักคน ก่อนที่ใบหน้านิ่งจะแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันที

"อืม!"

ติ๊ด!

"หึ :-)"

"พี่เวย์คะ อ๊ะ! ซี๊ดดดด!" ฉันเอามือจับที่ปากทันทีด้วยความแสบ

"เจ็บแล้วยังจะพูดอีก"

"งะ! น้ำแค่อยากรู้นี่คะว่าพี่ทำอะไรกับพี่โรสกันแน่?"

"ไม่ได้ทำอะไร"

"โกหก! อ๊ะ!"

"หึ :-)"

"พี่บอกน้ำไม่ได้เหรอคะ น๊าาา"

หมับ!

ไม่รู้ว่าทำไมต้องอยากรู้ถึงขนาดที่ฉันต้องทำแบบนี้ด้วย เฮ้อออ...

"ก็แค่ลงโทษนิดหน่อย"

"ลงโทษ? นิดหน่อย?"

"อืม"

"ยังไงเหรอคะ?"

"อยากรู้มากไปแล้วนะเรา"

เอี๊ยดดดด!

"ป่ะ ลงไปได้แล้ว"

"แต่พี่ยังไม่ได้...."

"หรืออยากจะทำอย่างอื่น? ในรถก็ได้นะเปลี่ยนบรรยากาศ :-)"

ตุบ!

"บ้า >.<"

"หึหึหึ"

"หยุดความคิดเลยนะคะ ทำไมพี่ถึงได้หื่นแบบนี้เนี่ย!"

"หึ!"

_____________________

"อ๊ะ! ซี๊ดดดด!"

พรึ่บ!

"อยู่นิ่งๆ"

"อ๊ะ! มันเจ็บนะคะ!"

"พี่บอกให้อยู่นิ่งๆน้ำหนาว!"

"ก็มันเจ็บนี่นา พอได้แล้วค่ะ!"

กุกกัก!

"เรียบร้อย"

"โอ๊ย! พี่มือหนักมากเลยนะคะพี่เวย์รู้ตัวมั้ย!" ฉันบ่นเขาทันทีที่ร่างสูงทำแผลให้ฉันเสร็จ น้ำตาเกือบไหลแล้วนะ

"ยังเจ็บตรงไหนอีกหรือเปล่า? ไหนดูหน่อย"

พรึ่บๆๆ

"ไม่แล้วค่ะ พี่ดูผมน้ำสิคะ ฮือออ นี่มันรังนกชัดๆ" ฉันเหลือบไปมองผมตัวเองที่มันฟูยุ่งเหยิงไปหมด

"หึ!"

"แม่พี่โรสนี่มือหนักจริงๆนะคะ"

"......."

"แล้วพี่มาหาน้ำได้ยังไงคะ? น้ำคิดว่าพี่ยังไม่เลิกซะอีก"

"เพจมอ"

"อะไรนะคะ!"

"อืม"

"เฮ้อออ....ไม่ช่วยแล้วยังถ่ายคลิปกันอีกเหรอเนี่ย!" ฉันล่ะไม่ชอบจริงๆ ไม่ช่วยฉันแล้วยังถ่ายคลิปฉันไปโพสต์บนโซเชียลอีก นิสัยไม่ดีเลยจริงๆ

หมับ!

"คิ้วตกแล้ว"

"......"

"งั้นเรามาทำอย่างอื่นต่อกันเถอะนะ"

"ทะ...ทำอะไรคะ?"

"ตอนนี้เธอเครียดอบู่ไม่ใช่? งั้นมาทำอะไรคลายเคลียดกันดดีกว่ามั้ย :-)"

โอ๊ยย! เจ็บจังเลย งั้นน้ำขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะคะ!"

พรึ่บ!

ตึก...ตึก...ตึก

ปัง!

เธอรีบเดินเข้าไปในห้องนอนแล้วปิดประตูอย่างรวดเร็ว เพราะสายตาของพี่เซอร์เวย์ดูไม่น่าไว้วางใจเลยสักนิดเดียว