ห้องสมุด

ค้นหา

หน้าหลัก / รักโบราณ / ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก / พันธนาการ2

แชร์

พันธนาการ2

ผู้เขียน: จันทร์ส่องแสง

ปรับปรุงล่าสุด: 2025-03-08 23:49:52

“อย่าเสียเวลาเลย นี่ก็สายมากแล้ว ไม่เช่นนั้นจะร้อนจนไม่อยากลงเรือ”ไป๋อี้ชิงตัดบท คนทั้งหมดก้าวลงเรือทีละคนไป๋อี้ชิงส่งมือให้ฟาหยางให้ช่วยพยุงสบตาหวานซึ้ง

หวงหลานก้าวขาลงไปในเรือไปนั่งด้านท้ายเรือ มองพื้นน้ำอย่างสบายอารมณ์ฟางหยางนั่งหัวเรือ ไป๋อี้ชิงนั่งอยู่ตรงกลางลำเรือพอดี ฉะนั้นรอยยิ้มที่ฟาหยางส่งมาให้ ไป๋อี้ชิงจึงลอดผ่านมาถึงหวงหลานด้วย ก็แค่เบือนหน้าหนีเสียก็เท่านั้น หวงหลานไม่ได้สนใจว่าคนทั้งสองพูดกันเรื่องใดสิ่งที่หวงหลานสนใจคือของกินและเครื่องประดับที่วางขายอยู่ในเรือพายของ พ่อค้าแม่ค้าตื่นตาตื่นใจกับข้าวของเหล่านั้นมากกว่า

“ชิ้นนั้น ข้าต้องการชิ้นนั้น”

“โอ้...คุณหนูของชิ้นนี้ แปลกประหลาดงดงามตกลงมาจากฟากฟ้า ราคาจะสูงไปหน่อย แต่ว่ามีชิ้นเดียว”ได้ยินคำว่าชิ้นเดียวไป๋ถานอี้ชิง หันมองหินใสก้อนสีฟ้า ที่ตกผลึกเป็นรูปสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูน หากนำมาห้อยคอคงสวยสง่าไม่เบา ทำเอาฟาหยางมองตามสายตาไป

“เท่าไหร่”เหอผิงฟาหยางถาม

“คุณชาย ของชิ้นนี้ 100ตำลึง”หวงหลานถอนหายใจ

“ท่านลุงข้าไม่มีเงินมากพอ”น้ำเสียงสั่นไหวเล็กน้อย แต่พยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ

“ข้าซื้อให้เจ้าได้ หากต้องการมัน”ล้วงเงินจากอกเสื้อ

"ท่านพูดเองว่าบุญคุณของเราจบสิ้นกันเพียงแค่นี้ หากข้ารับของของท่านจะทำให้ บุญคุณที่ท่านมีต่อข้าคงอยู่”

“เจ้าอย่ากังวลข้าไม่ทวงมันคืนจากเจ้า”เหอผิงฟาหยางยิ้มอ่อนโยน

"พวกท่านพูดถึงเรื่องใดกัน ของสิ่งนี้ถูกใจข้าไม่น้อยเป็นข้าที่จ่ายเงินเองจะดีกว่า”ไป๋อี้ชิงส่งเงินในห่อให้กับพ่อค้า หวงหลานยิ้มบางๆ ตัดใจเสีย จึงต้องตัดใจเสีย

“ข้าให้เจ้า”ไป๋อี้ชิงส่ง หินใสให้กับหวงหลาน

“ข้าน้อยไม่อาจรับมันไว้ได้ราคามันสูงยิ่งนัก”หันหน้ามาพูดกับหวงหลานกระซิบเบาๆ

“รับไว้เถิดเงินทองเพียงของเล็กน้อย แค่นี้สำหรับข้าไม่ได้สำคัญอะไร หากว่ามันจะทำให้เจ้าไม่ต้องติดหนี้บุญคุณองค์ชายรองข้าไม่ได้ใจดีเพียงนั้น ข้าแค่อยากให้เจ้าไม่ต้องมาใกล้องค์ชายรองอีกจะเป็นการดี แค่เพียงเงิน100ตำลึงข้าไม่เสียดายหากจะกำจัดเจ้าได้”กระซิบเบาๆ ได้ยินกันเพียงสองคน

“รับไว้เถิด เจ้ากลัวจะติดหนี้บุญคุณข้า อยากได้แต่ไม่อยากได้ แต่ตอนนี้ติดหนี้บุญคุณนางก็คงไม่แย่เท่าไหร่”

ฟาหยางพูดขึ้นไม่ได้ยินประโยคที่ ไป๋อี้ชิงพูดกับ หวงหลานแม้แต่น้อย หวงหลานยิ้มเย็น ไป๋อี้ชิงยื่นหินสีให้ หวงหลานแต่เมื่อหวงหลานเอื้อมมือมารับ ไป๋อี้ชิงวางหินสีลงในมือของหวงหลานก่อนจะผลักร่างบางของหวงหลานให้ตกลงไปในน้ำอย่างไม่ทันระวังตัว หินสีหลุดออกจากอุ้งมือของหวงหลาน

“ตายแล้ว” ไป๋อี้ชิง อุทานดังๆ ฟาหยาง กระโจนลงไปในน้ำอย่างไม่ต้องคิดอะไร กงฉานที่มองจากบนฝั่งก็กระโจนลงน้ำไปอีกคน หวงหลานดำดิ่งลงไปจนลึกสุดมองหาหินสีฟ้าคว้ามากำไว้ในมือ

น้ำเย็นเฉียบ ขาเจ้ากรรมดันเป็นตะคลิว ไม่อาจช่วยตัวเองได้ ฟาหยางแหวกว่ายสอดส่ายสายตามองหา หวงหลานที่กำลังจมลงไปช้าๆ เขาเอื้อมมือรั้งเอวบาง ตาสบตานิ่งภายใต้สายน้ำที่ใสเหมือนกระจกใบหน้างดงามของหวงหลาน ทำเอาฟาหยางถึงกลับต้องหลบตานางเสีย ใจสั่นไม่เป็นจังหวะ ดึงร่างบางพาว่ายเข้าหาฝั่งในทันที

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี

สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทที่แล้ว บทต่อไป

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ด้ายสัมพันธ์รักใคร่
"เจ้าอยู่ข้าอยู่"ฟางหยินทรุดกายลงนั่งข้างๆ"ข้า ข้าความจริงข้าอยากกลับบ้านแล้ว แต่ท่านจะอาสาไปส่งข้าไหม""ลองขอร้องข้าดูสิ""ไม่เอา ปกติท่านเทพไม่เคยไม่มาแต่วันนี้ทำไมถึงเงียบหายไป"น้ำเสียงชวนให้เศร้าสร้อยตามไปด้วย แม้จะสงสัยว่าหวงหลินพูดถึงท่านเทพนั่นคือเทพจริงๆ หรือเพราะฟาหยินตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นเทพจากสวรรค์"ข้าเดินไปส่งเจ้าดีไหม"หวงหลินส่ายหน้า ท่านเดินไปเดินกลับก็สว่างพอดี""ข้าค้างที่บ้านเจ้าไม่ได้หรือไร"หวงหลินถอนหายใจ"บ้านของเรา ข้าหมายถึงบ้านของเรามีแต่หญิงงามไม่ต้อนรับคนแปลกหน้า"ฟาหยินอมยิ้ม ปลดเสื้อคลุมสีดำที่ห่มคลุมกันหนาวของตัวเองคลุมไหล่ให้หวงหลิน"ท่านไม่หนาวหรือไร""หนาวซี้หนาวกว่าไม่มีเสื้อคลุมอีก"ถูมือไปมา หวงหลินเดินไปเก็บฟืนมาก่อกองไฟ ฟาหยินเห็นว่าจะปล่อยให้หญิงงามทำเรื่องเช่นบุรุษองอาจได้อย่างไร"ข้าเอง"แย่งไม้แย่งมือ หวงหลินนั่งยองๆ มองฟาหยินก่อกองไฟซึ่ง ผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วยามยังไร้ซึ่งวี่แววจะก่อได้จากที่หนาวเหน็บกับกลายเป็นใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ"หวงหลินเองจะดีกว่า จวิ้นหวังไปนั่งพักเสีย"ฟาหยินยิ้มแหย๋ๆ หวงหลินนั่งลงก่อไฟเพียงครู่เดียวเปลวไฟกับลุกโชต
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลืมได้หรือ
“ปล่อยข้านะ”ฟาหยินพาร่างเล็กทะยานไปตามแนวกำแพงยาว“อย่าดิ้น”“จะพาข้าไปไหน” กอดรวบลำคอของฟาหยินกลัวตกลงไป“พาเจ้าออกไปให้พ้นจากเขตวังหลวงอย่างไรเล่าไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรเจ้าก็ไม่ควรเข้ามาที่นี่ข้อหาบุกรุกเขตวังหลวงโทษสูงสุดคือประหารชีวิต”“นี่ข้าเป็นทายาทของนักเวทข้าแค่เพียงผ่านมาก็เท่านั้น” ฟาหยินยิ้มหยันวางหวงหลินลงบนพื้นหญ้าด้านหลังหอซักล้าง“โทษฐานใช้เวทมนตร์กับไท่จือหากถูกจับได้ จะโดนตัดนิ้วตัดแขน”หวงหลินกลืนน้ำลายลงคอยากเย็น“ข้าไม่ได้คิดจะทำเรื่องพวกนั้นเสียหน่อยข้าแค่มีเรื่องสงสัย”บอกความจริงบางส่วน“สงสัยอะไรในวังหลวง อย่าบอกนะว่าสงสัยว่าไท่จือมีไท่จือเฟยหรือยังหากเป็นเรื่องนั้นข้าบอกไเจ้าเอาบุญว่าไท่จือยังไม่มีไท่จือเฟย”หวงหลินอยากจะบอกว่า ไท่จือนั่นนิสัยราวกับเด็กๆ เล่นสนุกไปวันๆ หวงหลินคบหาเป็นสหายได้แต่จะให้รักใคร่คงไม่อาจฝืนใจ“พอๆๆๆ พอเถอะถ้าจะคิดไปเองเพียงลำพังเรื่องที่ข้าสงสัยคือเรื่องของฝ่าบาท”“หานี่เล่นของสูงเลยหรือ อืมก็น่าอยู่นะ ฝ่าบาทไม่ได้แก่ชราอีกทั้งยังหนุ่มแน่นใบหน้าหล่อเหลานี่เจ้าคิดจะเล่นของสูงเลยหรือไร คงคิดจะเข้ามาเป็นสนม เรื่องนี้ข้าบอกไว้เลยไม่มีทางฝ่
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก วนกลับมา3
หวงหลานสาวเท้าเร็วรี่รู้ดีว่ามีบางอย่างผิดปกติด้ายสัมพันธ์รักใคร่ตัดทิ้งไปเมื่อหลายปีก่อนทำไมถึงได้กลับมาเชื่อมต่อกันได้อีก“หวงหลานเจ้าหนีอะไรมา”หลิวเหยียนสีหน้าตื่นตกใจ“ท่านแม่ คนผู้นั้น”“อืมแม่เข้าใจแล้ว เจ้าหลบไปก่อน”“ท่านแม่ๆๆๆๆๆ ”หวงหลินวิ่งทะเล่อทะล่าเข้ามาในบ้าน ถือไก่ตัวใหญ่ติดมือมาด้วยร่างสูงของฟาหยางก้าวขาเข้าในบ้าน หลิวเหยียนขมวดคิ้ว“หวงหลินเข้าไปด้านใน”ฟาหยาง จ้องมองใบหน้าสดใสงดงามด้วยสายตาเอ็นดูยิ่ง“แม่นางน้อยผู้นี้ น่าเอ็นดูยิ่งเจ้ากับแม่นางคนเมื่อครู่มีความสัมพันธ์ใดกัน”“หวงหลินเข้าไปด้านใน”ไม่ยอมตอบคำถาม แต่ตั้งใจ ปรามหวงหลิน“ท่านยาย ทำไมกันคนผู้นี้เป็นอันตรายหรือ”เหลือบตามองฟาหยางแต่สายตากลับสะดุดเข้าที่ด้ายแดงที่โยงใย สายตาไล่ไปตามเส้นด้าย“หวงหลินข้าบอกว่าให้เจ้าเข้าไปด้านใน”หลวงหลินยังคงไล่สายตา ไปยังด้ายความสัมพันธ์ที่หยุดที่นิ้วนางของหวงหลาน อดที่จะเลิกคิ้วสูงไม่ได้“ท่านแม่ ท่านกับเขา”“หวงหลินเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของเด็กน้อยเช่นเจ้า”“ท่านแม่หวงหลินโตแล้วเห็นไหม ข้าสามารถมองเห็นด้ายความสัมพันธ์”“แล้วเจ้าแยกแยะด้ายความสัมพันธ์ออกหรือ”“ท่านแม่หวงหลินจะ
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก วนกลับมา2
“ไอ้หยาต้องบอกเรื่องนี้กับหวงหลานเสียแล้ว”หวงหลานกำลังซักผ้าอยู่ที่ลำธารใส“ท่านเทพมาเสียทำเอาหวงหลานตกใจ”“กะกะเกิดเรื่องใหญ่แล้ว”หวงหลานก้มหน้าอมยิ้มกับท่าทีร้อนรนของหมิงเหยียนชือเฉินเดาว่าคงไม่พ้นเรื่องของหวงหลิน แต่เล็กจนกระทั่งหวงหลินโตมาเรื่องของหวงหลินมักจะเป็นเรื่องใหญ่สำหรับหมิงเหยียนชือเฉินเสมอ“เจ้าไม่ตื่นเต้นเลยหรือ”หวงหลานยิ้มบางๆ ส่ายหน้าไปมา“เรื่องใหญ่ของท่านเทพก็คงเป็นหวงหลินหกล้มขาแพลงหรืออาจเป็นหวงหลินไปทะเลาะกับลูกบ้านไหนอีก”“ครั้งนี้มันใหญ่มากข้าเองรู้สึกใจหายแล้วก็รู้สึกว่า..ไม่รู้ความรู้สึกนี้เรียกว่าอะไรแต่ข้าไม่ ชอบให้เรื่องนี้เกิดขึ้นแน่ๆ ”พูดรัวเร็ว“เรื่องใดกัน หวงหลานชักอยากจะรู้เสียแล้ว”“ หวงหลินกับด้ายพันผูก เจ้าเองน่าจะรู้ดี ด้ายเส้นหนึ่งความสัมพันธ์พี่น้องทว่าคนผู้นั้นกลับไม่รู้ว่ามันคือความสัมพันธ์ฉันท์พี่น้อง ส่วนด้ายอีกเส้นที่โยงใยกับใครบางคนที่ข้าไม่ชอบขี้หน้านัก”หวงหลานถอนหายใจ“ท่านเทพกำลังจะผิดกฎสวรรค์ท่านเทพๆ ไม่ควรมายุ่งเกี่ยวเรื่องนี้เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้า”“หวงหลานเจ้าก็ตัดด้ายความสัมพันธ์ให้กับหวงหลินเสียดีไหม”“ไม่ได้ ท่านเ
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก วนกลับมา
จวิ้นหวังยืนชะเง้อคอรอคอยฟาหลางที่ประตูด้านหลังของวังหลวง“เกือบแย่เสด็จแม่ให้คนยกเครื่องเสวยข้าต้องแสร้งทำทีว่ากินไปแล้วและกำลังจะออกไปฝึกซ้อมวรยุทธกับท่านฟาหยิน”“ข้าน้อยอีกแล้วหรือไม่แปลกใจเลยหากฮองเฮาจะไม่พอใจจวิ้นหวัง”“เอาน่าเสด็จแม่ปากร้ายใจดีจะตาย ตอนนี้ยอมยอมเสด็จแม่ไปก่อนเดี๋ยวไว้ข้านั่งบนบัลลังก์เมื่อไหร่ข้าจะแต่งตั้งฟาหยินเป็นหัวหน้าขันทีเลยดีไหม”“หัวหน้าขันที ไท่จือท่านล้อข้าเล่นอีกแล้ว”“ก็เห็นได้ชัดว่าฟาหยินพอถอดเกราะบนใบหน้ากับเสื้อเกราะออกไปใบหน้างดงามดังอิสตรี เรื่องรักใคร่ของเหล่าขันที มีมานานหากจะชื่นชมคนที่มีใบหน้างดงามกว่าสตรีเช่นฟาหยินก็ไม่ผิด” ฟาหยินส่ายหน้าก้าวขา นำออกไป“เอ้าพูดแค่นี้ทำโมโหไปได้ ข้ารึอุตส่าห์ชื่นชมว่าฟาหยินจวิ้นหวังใบหน้างดงาม”ก้าวขาตามไปในทันที“ท่านเทพ รอหวงหลินด้วย”พรึ่บ หมิงเหยียนชือเฉินหายตัวไปในทันทีเมื่อตรงหน้าเป็นฟาฟลางกับฟาหยินที่เดินเคียงข้างกันเข้ามา หวงหลินขมวดคิ้ว ท่าเดินองอาจผึ่งผายทว่าใบหน้างดงามอ่อนหวานอีกทั้งอาภรณ์สีฟ้าที่ขับผิวขาวของ ฟาหยิน ทำให้รู้สึกขัดลูกตาเหมือนบุรุษผู้หนึ่งเดินเคียงข้างมากับหญิงงามในแวบแรกที่เห็น“อะพบ
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ด้ายสัมพันธ์2
“ไม่ปล่อย หากตะบะแตกเจ้าก็จะไม่ได้พบข้า อีกนานทีเดียวเพราะข้าต้องไปบำเพ็ญเพียร ถึงสามปีมนุษย์”หวงหลินรีบปล่อยอ้อมกอด“ไม่เอา หวงหลินยอมแล้วท่านเทพไม่อยู่หวงหลินจะแกล้งใครเล่า”มือใหญ่รวบเอวบางมาหนีบไว้ที่เอว“หากยังเล็กเหมือนเมื่อก่อนข้าจะตีก้นเสียให้เข็ด”หวงหลินดิ้น“ท่านเทพ หวงหลินโตแล้วนะ”หอบเอาร่างบางขึ้นฟาดบนบ่า“โตแล้วก็ตีได้”“ไม่เอา ปล่อยนะปล่อยเลย”ทุบแผ่นหลังกว้าง หมิงเหยียนชือเฉินวางร่างบางลงกับพื้น ร่างเล็กโงนเงน“โอ๊ะๆๆๆ โอ๊ย”หมิงเหยียนชือเฉินคว้าไว้กลัวว่าอีกคนจะล้มแต่กลับกลายได้ยินเสียงหัวเราะใสใสก่อนที่จะถูกดึงให้ล้มลงไปพร้อมกัน“ใครกันสอนนิสัยเจ้าเล่ห์กับเจ้าหวงหลานไม่ได้มีนิสัยเช่นเจ้าหรือว่าจะเป็น…”จ้องตากลมใสที่อมยิ้มอย่างไม่ทุกร้อนทั้งๆ ที่หมิงเหยียนชือเฉินกับรู้สึกว่าใจทำไมสั่นๆ“ข้าคงได้นิสัยของท่านเทพมาอย่างแน่นอน”ยิ้มมุมปาก“เหอะ หากเป็นของข้าจะต้องอ่อนหวานงดงามปานดอกมู่หลาน มิใช่ปลิ้นปล้อนเช่นนี้ หรือว่าจะเป็นนิสัยของบิดาเจ้า”หวงหลินเลิกคิ้วสูง“ท่านเทพ ใครกันคือบิดาข้า”แววตาจริงจัง หมิงเหยียนชือเฉินถอนหายใจดึงมือบางให้ลุกขึ้น“เจ้าไปถามหวงหลานมารดาจอมปากแข็งใจ
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ด้ายสัมพันธ์
ไป๋อี้ชิงในอาภรณ์บ่งบอกฐานะฮองเฮา กับฟาหยางฮ่องเต้ที่ใบหน้าแต่งแต้มด้วยหนวดบนริมฝีปาก ใบหน้าคมเข้มแต่ทว่าแววตาเศร้าโศก กงฉานยืนยิ้มอยู่ไม่ไกลนัก“ลูกแม่เจ้ามาแล้ว”ไป๋อี้ชิงโอบกอดร่างสูงน้ำตาปริ่มขอบตา“เสด็จแม่ลูกมาแล้ว และจะไม่จากไปไหนอีกต่อจากนี้”“ไท่จือใช้เวลาเพียงไม่นานสำเร็จวิชาด้านการปกครอง ครั้งนี้ควรตั้งใจเรียนรู้ด้านการปกครองกับฝ่าบาท”กงฉานพูดขึ้นยิ้มๆ“จวิ้นหวังเองก็มากความสามารถ กลับมาครั้งนี้จวิ้นหวังขออยู่ต่อ แต่ข้ารั้งให้เขากลับมาด้วย จะได้อย่างไรให้ข้ากลับมาเพียงลำพัง”“ฟาหยินจวิ้นหวัง มีหน้าที่อารักขาไท่จือ เจ้าเช่นไรกล้าเอ่ยปากให้ไท่จือเดินทางเพียงลำพัง”ไป๋อี้ชิงถามเสียงเข้ม“ทูลฮองเฮา ข้าน้อยเดิมตั้งใจจะศึกษาวิชาดาบต่อจากอาจารย์แต่ไท่จือเร่งเดินทางไปนิดหากรออีกไม่เกินสามเดือน จวิ้นหวังคงไม่เอ่ยปากแบบนั้น”“อืมจวิ้นหวัง ใฝ่ดีตั้งใจศึกษาศาสตร์ต่างๆ จะโทษเขาก็ไม่ได้ จะโทษก็โทษเจ้าฮองเฮาที่คิดถึงลูกมากไป เพิ่งสำเร็จการปกครองก็เรียกเขากลับ ธรรมดาบุรุษจะต้องมีวิชาดาบหรือเพลงกระบี่ติดตัว”ไป๋อี้ชิงยิ้มลูบหลังไหล่ให้กับฟาหลาง“กลับมาอย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว หว่างระหว่างทางมีเหตุ
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลาก่อน
หมิงเหยียนซือเฉินปรากฏกายตรงหน้า“ปิดคนอื่นได้ เบี่ยงเบนลิขิตฟ้าได้แต่หลอกนางหนูนี่ไม่ได้ หวงหลินเจ้าเห็นชัดไหมว่าด้ายชะตารักของมารดาเจ้าผูกติดกับใครกัน คน คนนั้นคือ….”“ท่านเทพหยุดคำพูดของท่านเสีย ข้าไม่อยากให้หวงหลิน ได้ยินมัน”หมิงเหยียนซือเฉินยิ้ม ยียวน“ข้าบอกเจ้าแล้วฝืนบัญชาสวรรค์มักจะพบกับความทุกข์ตรมทวีคูณ”“ท่านเทพข้าขอร้อง”“ท่านแม่กับท่านเทพพูดถึงเรื่องใดกัน หวงหลินไม่เข้าใจ”หวงหลานย่อกายลงข้างๆ หวงหลินน้อย“หวงหลินของแม่ เอาไว้เจ้าโตกว่านี้เรื่องบางทีเจ้าอาจเข้าใจ”หวงหลินดึงมือ หวงหลานยังร้านขายผลซานซาเชื่อม“ท่านแม่กินผลซานซาเชื่อมกัน”ยังคงแวะเวียนที่เดิม ในเมื่อหลายปีมานี่ ด้ายสัมพันธ์รักใคร่ถูกตัดให้ขาดสะบั้นลงไป ฟาหยางเองก็หายไปจากชีวิต แม้จะได้ยินเรื่องที่เขาปกครองแคว้นด้วยความร่มเย็นมีรัชทายาทสืบเชื้อสายมังกร มีฮองเฮาที่เคียงข้างทว่าใจหวงหลินก็ไม่เคยสั่นไหวจนกระทั่ง หวงหลินสามารถมองเห็นด้ายแดงอีกครั้ง“มาสิเจ้าตัวน้อยข้าอุ้มเจ้าหรือจะปีนขึ้นมาบนหลังข้า”หวงหลินกระโดดขึ้นไปบนแผ่นหลังใหญ่ของหมิงเหยียนชือเฉินทันทีหวงหลานส่ายหน้าไปมาสิบสองปีผ่านไป“มาสิเจ้าตัวน้อยจะให้ข้
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลา4
หวงหลานยิ้มเศร้าๆ กัดผลซานซาเชื่อมเหมือนว่ามันเป็นสิ่งที่ต้องกินและควรจะกินสามปีผ่านไปทุกอย่างล่วงผ่าน กาลเวลาหมุนไป ฤดูกาลหมุนเวียนทุกอย่างกำลังจะเดินหน้าต่อไปตามครรลองของมัน“ท่านแม่ ทำไม ด้ายสีแดงของท่านแม่ถูกได้โยงใยกับท่านลุงคนนั้นเล่า”มือน้อยในอุ้งมือของหวงหลานกระตุกมือหวงหลานเบาๆ หวงหลาน หยุดก้าวเดินในทันที ไล่สายตาไปยังเส้นสด้ายสีแดงบางเบาแทบจะมองไม่เห็นทว่าหวงหลินกลับมองเห็นมัน คำถามเกิดขึ้นในใจทำไมด้ายโยงใยความรักที่หวงหลานตัดมันเองกับมือถึงได้โยงใยได้เหมือนเดิมอีก หรือเป็นเพราะว่าหวงหลานไม่อาจขัดบัญชาสวรรค์ได้จริงๆพลุส่องสว่าง บนท้องฟ้าหันมองข้างๆตาสบตาเมื่อร่างสูงคุ้นตายืนมองแสงไฟจากพลุเช่นกัน หวงหลานรีบดึงมือลูกสาวตัวน้อยออกจากตรงนั้นไปทันทีอีกคนหันมา มองเห็นเพียงแผ่นหลังคุ้นเคยเช่นกัน“หวงหลาน”เปร่งเสียงออกมาเบาๆ ราวกระซิบ วิ่งตามร่างบางที่จูงมือเล็กจากไป แต่กับถูกชนถูกดันจากผู้คนมากมายที่มาชมพุล ในค่ำคืนขึ้นปีใหม่“ท่านแม่ ท่านแม่ยังไม่ตอบคำถามข้าทำไม ด้ายสีแดงของท่านกับท่านลุงผู้นั้น…”อุ้มร่างกระจ้อยไว้ในอ้อมแขนพูดยิ้มๆ“บางทีด้ายที่ผูกก็แค่ให้ผ่านมาพานพบ หาได้ให้ครอ

บางทีคุณอาจจะชอบ

สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี

เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา

อ่านหนังสือฟรีบนแอป

สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป

แชร์

พันธนาการ2

บางทีคุณอาจจะชอบ

ท่านแม่ทัพได้โปรดหย่ากับข้าเถิด

ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ

พรของเซียวเย่วเย่ว

คุณหมอผู้แสนดีทะลุมิติมาเป็นคนไร้ค่า

แชร์

พันธนาการ2

บทที่เกี่ยวข้อง

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก บาปเคราะห์เจ้ารับไปของเซ่นไหว้ข้ารับเอง

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก บาปเคราะห์เจ้ารับไปของเซ่นไหว้ข้ารับเอง

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ตอนพิเศษ

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก แผนผู้กล้าเจ็บตัว

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก แผนผู้กล้าเจ็บตัว2

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก แผนผู้กล้าเจ็บตัว3

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก แผนผู้กล้าเจ็บตัว4

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ปล่อยให้เป็นเรื่องของพรุ่งนี้

บทล่าสุด

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ด้ายสัมพันธ์รักใคร่

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลืมได้หรือ

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก วนกลับมา3

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก วนกลับมา2

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก วนกลับมา

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ด้ายสัมพันธ์2

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ด้ายสัมพันธ์

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลาก่อน

ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลา4

บางทีคุณอาจจะชอบ

ท่านแม่ทัพได้โปรดหย่ากับข้าเถิด

ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ

พรของเซียวเย่วเย่ว

คุณหมอผู้แสนดีทะลุมิติมาเป็นคนไร้ค่า