เข้าสู่ระบบแชร์
พันธนาการ2
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-03-08 23:49:52“อย่าเสียเวลาเลย นี่ก็สายมากแล้ว ไม่เช่นนั้นจะร้อนจนไม่อยากลงเรือ”ไป๋อี้ชิงตัดบท คนทั้งหมดก้าวลงเรือทีละคนไป๋อี้ชิงส่งมือให้ฟาหยางให้ช่วยพยุงสบตาหวานซึ้ง
หวงหลานก้าวขาลงไปในเรือไปนั่งด้านท้ายเรือ มองพื้นน้ำอย่างสบายอารมณ์ฟางหยางนั่งหัวเรือ ไป๋อี้ชิงนั่งอยู่ตรงกลางลำเรือพอดี ฉะนั้นรอยยิ้มที่ฟาหยางส่งมาให้ ไป๋อี้ชิงจึงลอดผ่านมาถึงหวงหลานด้วย ก็แค่เบือนหน้าหนีเสียก็เท่านั้น หวงหลานไม่ได้สนใจว่าคนทั้งสองพูดกันเรื่องใดสิ่งที่หวงหลานสนใจคือของกินและเครื่องประดับที่วางขายอยู่ในเรือพายของ พ่อค้าแม่ค้าตื่นตาตื่นใจกับข้าวของเหล่านั้นมากกว่า
“ชิ้นนั้น ข้าต้องการชิ้นนั้น”
“โอ้...คุณหนูของชิ้นนี้ แปลกประหลาดงดงามตกลงมาจากฟากฟ้า ราคาจะสูงไปหน่อย แต่ว่ามีชิ้นเดียว”ได้ยินคำว่าชิ้นเดียวไป๋ถานอี้ชิง หันมองหินใสก้อนสีฟ้า ที่ตกผลึกเป็นรูปสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูน หากนำมาห้อยคอคงสวยสง่าไม่เบา ทำเอาฟาหยางมองตามสายตาไป
“เท่าไหร่”เหอผิงฟาหยางถาม
“คุณชาย ของชิ้นนี้ 100ตำลึง”หวงหลานถอนหายใจ
“ท่านลุงข้าไม่มีเงินมากพอ”น้ำเสียงสั่นไหวเล็กน้อย แต่พยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ
“ข้าซื้อให้เจ้าได้ หากต้องการมัน”ล้วงเงินจากอกเสื้อ
"ท่านพูดเองว่าบุญคุณของเราจบสิ้นกันเพียงแค่นี้ หากข้ารับของของท่านจะทำให้ บุญคุณที่ท่านมีต่อข้าคงอยู่”
“เจ้าอย่ากังวลข้าไม่ทวงมันคืนจากเจ้า”เหอผิงฟาหยางยิ้มอ่อนโยน
"พวกท่านพูดถึงเรื่องใดกัน ของสิ่งนี้ถูกใจข้าไม่น้อยเป็นข้าที่จ่ายเงินเองจะดีกว่า”ไป๋อี้ชิงส่งเงินในห่อให้กับพ่อค้า หวงหลานยิ้มบางๆ ตัดใจเสีย จึงต้องตัดใจเสีย
“ข้าให้เจ้า”ไป๋อี้ชิงส่ง หินใสให้กับหวงหลาน
“ข้าน้อยไม่อาจรับมันไว้ได้ราคามันสูงยิ่งนัก”หันหน้ามาพูดกับหวงหลานกระซิบเบาๆ
“รับไว้เถิดเงินทองเพียงของเล็กน้อย แค่นี้สำหรับข้าไม่ได้สำคัญอะไร หากว่ามันจะทำให้เจ้าไม่ต้องติดหนี้บุญคุณองค์ชายรองข้าไม่ได้ใจดีเพียงนั้น ข้าแค่อยากให้เจ้าไม่ต้องมาใกล้องค์ชายรองอีกจะเป็นการดี แค่เพียงเงิน100ตำลึงข้าไม่เสียดายหากจะกำจัดเจ้าได้”กระซิบเบาๆ ได้ยินกันเพียงสองคน
“รับไว้เถิด เจ้ากลัวจะติดหนี้บุญคุณข้า อยากได้แต่ไม่อยากได้ แต่ตอนนี้ติดหนี้บุญคุณนางก็คงไม่แย่เท่าไหร่”
ฟาหยางพูดขึ้นไม่ได้ยินประโยคที่ ไป๋อี้ชิงพูดกับ หวงหลานแม้แต่น้อย หวงหลานยิ้มเย็น ไป๋อี้ชิงยื่นหินสีให้ หวงหลานแต่เมื่อหวงหลานเอื้อมมือมารับ ไป๋อี้ชิงวางหินสีลงในมือของหวงหลานก่อนจะผลักร่างบางของหวงหลานให้ตกลงไปในน้ำอย่างไม่ทันระวังตัว หินสีหลุดออกจากอุ้งมือของหวงหลาน
“ตายแล้ว” ไป๋อี้ชิง อุทานดังๆ ฟาหยาง กระโจนลงไปในน้ำอย่างไม่ต้องคิดอะไร กงฉานที่มองจากบนฝั่งก็กระโจนลงน้ำไปอีกคน หวงหลานดำดิ่งลงไปจนลึกสุดมองหาหินสีฟ้าคว้ามากำไว้ในมือ
น้ำเย็นเฉียบ ขาเจ้ากรรมดันเป็นตะคลิว ไม่อาจช่วยตัวเองได้ ฟาหยางแหวกว่ายสอดส่ายสายตามองหา หวงหลานที่กำลังจมลงไปช้าๆ เขาเอื้อมมือรั้งเอวบาง ตาสบตานิ่งภายใต้สายน้ำที่ใสเหมือนกระจกใบหน้างดงามของหวงหลาน ทำเอาฟาหยางถึงกลับต้องหลบตานางเสีย ใจสั่นไม่เป็นจังหวะ ดึงร่างบางพาว่ายเข้าหาฝั่งในทันที
บทล่าสุด
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก จบ
“เจ้าต้องขยันดูว่าด้ายของเจ้าปรากฎขึ้นหรือยัง” หวงหลินยิ้ม“ท่านแม่เจ้าข้าโล่งใจเจ้าค่ะ ป่านนี้ท่านเทพหมิงเหยียนซือเฉินยังไม่ยอมมาอารักขาลูกสาวข้าอีก”“ท่านเทพงานล้นมือ คราวนั้นหายไปแรมปีจึงได้โผล่มา ตอนที่เจ้าตั้งท้องหวงหยินนี่คงกำลังทำของเล่นให้หวงหยินสินะ”คนทั้งหมดหัวเราะพร้อมกันหมิงเหยียนซือเฉินที่กำลัง ยกพัดโบกเพื่อให้เศษไม้ในมือกลายเป็นของเล่นสักชิ้นให้กับหวงหยินแต่ไม่สมดังใจสักที“พรุ่งนี้ก็ยังไม่สำเร็จเฮ้อน่าเบื่อจริง ก็ธรรมดาอะนะข้าเทพผู้เพียบพร้อมของที่ให้นายหญิงหวงหยินจะต้องสมบูรณ์แบบ” พูดยิ้มๆ“ท่านเทพ” เจ้าที่ประสานมือ“มีอะไรกับข้า”“เง็กเซียนให้หาท่าน มีเรื่องด่วน” หมิงเหยียนซือเฉินพยักหน้าก่อนจะหายวับไปกับตาหวงหลินนั่งเย็บถุงหอม ให้กับฟาหยิน“ข้ามาลา” หวงหลินเลิกคิ้วสูง” จะไปไหนต่อไปจะไม่มีการผูกการตัดด้ายอีกต่อไปแล้วข้าก็ไม่จำเป็นต้องมาที่นี่ทุกอย่างล้วนเป็นสวรรค์กำหนดเง็กเซียนฝากขอบใจพวกเจ้าแม่ลูกที่ช่วยสวรรค์ได้ไม่น้อยต่อไป จะไม่มีนักเวทผู้สืบทอดแล้ว” หวงหลินยิ้มเศร้าๆจบบริบูรณ์“เราคงคิดถึงท่านเทพ”พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย“ข้าเองก็คงคิดถึงพวกเจ้าไม่น้อย หวงหล
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก บทสรุป
บอกให้เกี้ยวรอข้าก่อน” กงฉานยิ้มถอนหายใจยาวเหอผิงฟาหยางก้าวเดินเข้าไปในกระท่อมน้อย หวงหลินกับฟาหลางอ้าปากค้างไม่คิดว่าเหอผิงฟางหยางจะมาด้วยตัวเอง“ปะปล่อยข้านะ ปล่อยข้า” เหอผิงฟาหยางอุ้มร่างเล็กของหวงหลานในอ้อมแขนแนบแน่นก้าวเดินออกจากกระท่อม“หวงหลินกับฟาหลางพาท่านยายไปกับเราด้วยเกี้ยวรออยู่ส่วนท่านแม่ของพวกเจ้าฮองเฮาของข้าข้าจะพานางกัลบไปเอง” สั่งด้วยเสียงอันดัง ฟาหลางยักคิ้วกับหวงหลินเดินกลับเข้าไปข้างในพยุงหลิวเหยี่ยนไปที่เกี้ยวที่กงฉานรออยู่“ปล่อยนะจะพาข้าไปไหนไม่อาจลูกทั้งสองหรือไร”“นั่นสินะไม่อายลูกๆ หรือ มารดาที่ดื้อดึงจะต้องถูกปราบพยศโดยสามี” หวงหลานหน้าแดงด้วยความเขินอาย ต่วนตงยืนม้าคอยพอเหอผิงฟาหยางมาถึงเขาก็ลงจากหลังม้าช่วยส่งหวงหลานขึ้นบนหลังม้า“ไม่ต้องการรักขา ข้าจะกลับวังลหวงด้วยตัวเองนำกำลังอารักขาท่านยายหลิวเหยียนกับไท่จือและองค์หญิงเถอะ” ต่วนตงยิ้มประสานมือตรงหน้า เหอผิงฟาหยางกระโดดขึ้นไปนั่งบนหลังม้าโอบแขนรอบร่างเล็กของหวงหลาน“ไปกันเถอะต่อไปเป็นเรื่องของเราสองคนแล้ว” หวงหลานใจเต้นตึกตัก“ทำราวกับช่วงเวลาหนุ่มสาว”“ข้าต้องอดทนแค่ไหนจึงมีวันนี้วันที่ได้กอดเจ้าได้…
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก หลักแหลม
สามวันผ่านไป“ถ้าไม่มีฟาหยินจวิ้นหวังที่หลักแหลมในวันนั้นข้าฟาหลางคงไม่มีวันนี้ แล้วพี่สาวหวงหลินก็ฟื้นคืนมาบ่นเข้าได้เหมือนเดิม” ฟาหลางยิ้มร่า ข้างๆ นั้นฉูฉู่นั่งชงชาให้อย่างเอาใจ“ฟาหยินไม่รับคำชมคำชมต้องมอบให้หมอหลวงและอาวุโสนิรนามท่านนั้น”“ข้ายังไม่ได้ถามเลยว่าทำไมถึงคิดได้ว่าต้องให้หมอหลวงช่วยปรุงยาขึ้นมาใหม่”ฟาหยินยิ้ม“ยานี่ เป็นบ้านหลงถานที่มักจะปรุงขึ้นด้วยตัวเองฉะนั้นคงเป็นตัวยาที่พอจะหาได้ ข้าได้ยาเม็ดมาจากอาวุโสนิรนามคนนั้นก็เลยไปหาหมอหลวงก่อนอันดับแรกให้เขานำตัวอย่างยาถอนพิษเพื่อปรุงยาเหมือนกันนี้ขึ้นมาเพื่อหวงหลินที่นางต้องพิษน้อยกว่าไท่จือฉะนั้นยานั่นจึงให้ไท่จือได้ใช้ถอนพิษก่อน”“ท่านดีกับข้าเพียงนี้เชียวหรือห่วงใยข้ายิ่ง”“ป่าว ที่ข้าทำเพราะยานั้นไม่แน่ว่านั่นจะถอนพิษหรืออาจมีพิษร้ายแรงข้าไม่ได้ไว้ใจอาวุโสนิรนามคนนั้นแค่ใช่ไท่จือเป็นหนูลองยาความจริงแล้วข้าห่วงหลงหลินกลัวว่ายานี้จะทำให้นางลำบากกว่าเดิม หรือ…อาจจากข้าไป”“ฟาหยิน ในที่สุดข้าก็รุ้แล้วว่าท่านเห็นหญิงงามดีกว่าข้า” ฟาหลางแสร้งทำท่าที ขึงขัง“จวิ้นหวังทำถูกแล้วหากเป็นไท่จือท่านจะเลือกให้ใครระหว่างข้ากับน้อง
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก เลือก2
“รีบไป มอบยาให้ใครสักคน เพื่อดุว่ายาของข้าใช้ได้จริงหรือไม่” ฟาหยินถอนหายใจ“แล้วหากมันม่ใช่ยาถอนพิษแล้วมันคือยาพิษเล่า”“เฮ้อเจ้าเด็กนี่จะต่างอะไรกันเจ้ามีทางเลือกอื่นหรือจะกินหรือไม่กินยาของข้าพวกเขาก็ตายไม่สู้ลองเสี่ยงดูไม่ดีกว่าหรือ”ฟาหยินนิ่งคิดตามคำพูดของหมิงเหยียนชือเฉิน“รีบกลับไปที่วังหลวงเอาแต่สงสัยอยู่นั่น” ฟาหยินประสานมือแล้วควบออกจากตรงนั้นวังหลวงอีกครา“ป่านนี้ยังไม่มีใครที่สามารถถอนพิษร้ายนี้ได้ ท่านแม่ข้าจะขอร้องหมิงเหยียนซือเฉิน” หวงหลานทำสีหน้าหนักใจ“เขาไม่มาพบหน้าได้ยินว่าปลีดวิเวกเพื่อบำเพ็ญเพียร เจ้าไม่เห็นหรือไรแม้หวงหลินจะบาดจ้บเพียงนี้ยังไม่แวะมาเยี่ยมกรายเขาเขามีหน้าที่ปกป้องหวงหลินมาตั้งแต่หวงหลินถือกำเนิดแต่มาวันนี้ไม่เห็นแม้เงาไม่แปลกหรือไร อาจกำลังตัดใจ”“ท่านแม่เทพเซียนเช่นไรต้องตัดใจ” หลิวเหยียนถอนหายใจ“เทพ ทำผิดก็ต้องสำนึกผิดก็คงรู้ว่าตัวเองผิดจึงต้องปลีกวิเวกบำเพ็ญเพียร”“ท่านแม่ตั้งแต่ท่านมานถึงข้ามาจนถึงหวงหลินท่านเทพมีท่าทีเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแล้วเช่นไรท่านจึงแน่ใจว่าเป็นเพราะหวงหลินที่ทำให้เทพผู้กุมชะตาจึงต้องถึงกับปลีกวิเวก ด้วยเรื่องเล็กน้
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก เลือก
“ม่ายยยฝ่าบาทลูกของข้าลูกทั้งสองคนของข้าฮืออออออออไม่พวกเขาจะต้องมีชีวิตที่ดีพวกเขาจะต้องไม่เป็นอะไร” สะอื้นอย่างหนัก เหอผิงฟาหยางถอนหายใจยาว“หวงหลิน ลูกของเราเป็นอย่างไรบ้าง”“ลูกดอก ลูกดอกนั่นอาบยาพิษ เพียงฉิวเฉียดก็ทำให้ตายได้ฮืออออออฝ่าบาทเราจะทำอย่างไรดี”เหอผิงฟาหยางสวมกอดหวงหลานไว้แน่น“ข้าไม่มีทางให้พวกเขาตาย เราทั้งหมดเพิ่งจะได้อยู่พร้อมหน้ากันก็ต้องมาจากกันแบบนี้ไม่มีทาง”“ฝ่าบาท” กงฉานสาวเท้าเข้ามาข้างในยกมือขึ้นประสานกันตรงหน้าเหลือบตามองหวงหลานแล้วถอนหายใจ“ว่าอย่างไรจับตัวคนร้ายได้หรือไม่”“พ่ะย่ะค่ะคนร้าย เป็นคนของฮองเฮา นางจ่ายเงินจำนวนไม่น้อยให้สังหารแม่นางน้อยหวงหลิน ลูกดอกอาบยาพิษจะต้องถอนพิษก่อนจึงจะรักษาบาดแผลได้ และยาถอนพิษมือสังหารบอกยังไม่มีใครปรุงขึ้นมา”หวงหลานซบหน้าร้องไห้ เหอผิงฟาหยากอดร่างเล็กสั่นสะท้านไว้อ้อมแขนแน่น“ป่าวประกาศออกไปหากใครสามารถถอนพิษชนิดนี้ได้ข้ามีรางวัลให้อย่างงาม” กงฉานประสานมือออกไปหมอหลวงหิ้วหลวมยาออกมาประสานมือตรงหน้า“ฝ่าบาทลูกดอกไม่ได้ถูกจุดสำคัญ ข้าน้อยทำความสะอาดบาดแผลเรียบร้อยให้ยาสมานแผลแล้วรอเพียงยาถอนพิษอาการของไท่จือก็จะดี
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก เจ็บปวด
วังหลวง“ฮองเฮาเพคะแย่แล้ว ไท่จื่อถูกลอบสังหารมือสังหารใช้ธนูเป็นอาวุธตอนนี้อาการเป็นตายเท่ากัน” หลงถานไปอี้ชิงทำสีหน้าเรียบเฉยไม่ได้รู้สึกอะไร“ข้าจะไปที่ตำหนักชิงหนิงกง” ก้าวเดินนางกำนัลรีบตามไปทันทีตำหนักชิงหนิงกง“ฮืออออออเขาจะตายไหม ฮืออออออย่าตายนะ” ฉูฉู่ร้องไห้ฟูมฟายนางกำนัลคนสนิทกำลังปลอบใจข้างในนั่น เหอผิงฟาหยางและต่วนตงเดินแทบจะชนกันหมอหลวงกำลังตรวจดูอาการบาดเจ็บ“ฝ่าบาท” ไป๋อี้ชิงพุ่งตัวเข้าไปในห้องทันที“ไท่จือเป็นอย่างไรบ้างใครบังอาจทำร้ายไท่จือ”“มือสังหารหมายชีวิตหวงหลิน แต่ไท่จือเอาตัวเองปกป้องนาง”“นางมารนั่นยังไม่ตายอีกหรือ” เผลอแสดงน้ำเสียงและท่าที เหอผิงฟาหยางขมวดคิ้วคมคว้ามือไป๋อี้ชิงไปอีกด้านของห้อง“บอกมาเป็นเจ้าใช่ไหมที่ส่งคนลอบสังหารหวงหลิน เจ้ารู้ใช่ไหมว่านางคือลูกสาวของข้า เจ้ายังไม่เลิกนิสัยเลวทรามเช่นนั้นอีกใช่ไหม”“หลงถานไป๋อี้ชิงยิ้มหยัน“นางสมควรตาย ไม่ว่าจะเป็นลูกสาวของฝ่าบาทหรือไม่นางก็ควรตาย มาบอกว่าข้าทำฝ่าบาทมีหลักฐานอะไร ทุกครั้งที่ผ่านมาฝ่าบาทมีหลักฐานอะไรเอาผิดข้าได้ทุกครั้งก็ต้องปล่อยข้าไปเคยเอาผิดข้าได้หรือ”“ไม่เอาผิดเพราะ ข้าไม่อยากเอาผิด
บางทีคุณอาจจะชอบ
ทะลุมิติมาเป็นแม่เลี้ยงใจร้าย
วริษา8.6K viewsสาวน้อยผู้นำพาครอบครัวสู่ความมั่งคั่ง
พิมพ์สีทอง10.8K viewsสามี ท่านหย่ากับข้าเถอะ
กะปอมพ่นไฟ16.0K viewsครูสาวข้ามมิติกับท่านอ๋องปากแข็ง
ชาไทยเย็น10.2K viewsฮูหยินอย่างข้าขอลาไปก่อน
Lovedee1.8K viewsท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว เล่ม2
มี่เยี่ยน110 viewsภรรยาห้าตำลึงเงิน
จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ7.0K viewsเหมยลี่ฮูหยินแม่ลูกอ่อน
กาสะลอง2.0K views
