เข้าสู่ระบบแชร์
พันธนาการ
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-03-08 23:49:09วังหลวง
“ องค์ชายรอง ฟาหยางไม่น่าเชื่อว่าจะทำเรื่องเช่นนี้ได้ หลงถานไป๋อี้ชิงยอมคบหากับองค์ชายไม่แน่ว่านางจะมีใจกับองค์ชายรองเสียแล้ว”ฮ่องเต้ เงยหน้าขึ้นจากอักษรที่ร่างไว้
“เรื่องเช่นนี้หากไม่มุ่งมั่น เช่นไรจึงจะสำเร็จ หลงถานไป๋อี้ชิงเป็น ตัวแปรสำคัญ ที่จะทำให้การตัดสินใจของข้าง่ายดายขึ้นมาทันที”เหอผิงฉีปิงเอ่ยขึ้นยิ้มๆ
“ฝ่าบาท ทรงยอมให้ใต้เท้าหลงถาน มีอำนาจเหนือขุนนางทั้งหลายเพื่อที่จะใช้เขาเป็นด่านหน้าเช่นนั้นหากเขาเอ่ยออกมาเรื่องการประทานงานแต่งฝ่าบาทก็คงไม่อาจปฏิเสธ”
“ไม่คิดจะปฏิเสธอยู่แล้ว หลงถาน แม้จะมีอำนาจเหนือใครแต่เรื่องความภักดีมีมากกว่าคนอื่นอีกทั้งงานที่มอบหมายล้วนจัดการได้หมดจดแม้จะเห็นได้ชัดว่าเขามีอำนาจจนข้าเองต้องเกรงใจ แต่ถึงเวลาจริงๆ โทษประหาร จากปากข้าก็คง ไม่มีใครกล้ารับแทน ข้าอยากให้เขาตายเมื่อไหร่ก็ได้ไม่ใช่เรื่องยาก แต่ให้เขาเต็มใจรับใช้นี่สิถึงจะเป็นเรื่องที่ ต้องจัดการ”
“ฝ่าบาทเสียงเล่าลือว่าใต้เท้าหลงถานใช้ พลังเวทผูกด้ายความสัมพันธ์ให้ฝ่าบาทวางใจ”
“555เจ้าคิดอย่างนั้นหรือ เจ้าคิดว่าคนอย่างข้าแค่เพียงพลังเวท ต่ำต้อยจะทำอะไรข้าได้หรือที่ข้าทำทีเป็นเมตตาเขาเกินใครเพราะยิ่งทำให้ใต้เท้าหลงถาน ได้ใจและคนที่ต้องการขึ้นมาแทนที่หลงถาน พยายามเอาใจข้ายิ่งขึ้นกว่าเดิม ข้ามีแต่ได้ทั้งขึ้นทั้งล่องไม่ต้องลงแรงอะไร”
“เช่นนั้นแม่หมอนางจึงเป็นเหมือน เทพธิดาในฝูงชนเช่นกันพวกเขาต่างไร้ซึ่งความหวังจึง ร้องขอให้นาง ช่วยเหลือ”
“เมื่อผู้คนหมดหวังจึงมักมองหาความหวัง เจ้ารู้ใช่ไหมว่าควรทำเช่นไรกับนาง”ขันทีชรายิ้มมุมปาก
บ้านหลงถาน
“ใต้เท้า หลงถาน”
“องค์ชายรอง ข้าน้อย ขอบคุณที่ช่วย ปกป้องไป๋อี้ชิงจากมือสังหาร”
“ใต้เท้าอย่าได้เกรงใจข้ารู้ว่า ไป๋อี้ชิง สำคัญกับท่านยิ่งนัก หากนางเป็นอะไรไป ท่านเองก็คงเสียใจไม่น้อย”
“นางไร้มารดา คอยดูแล ข้าเอง ต้องให้ความรักต้องคอยปกป้องนางเกินใคร ในเมื่อนางเหลือข้าเพียงคนเดียวแล้ว องค์ชายรองหากไม่ รังเกียจบ้านหลงถานยินดีต้อนรับองค์ชายรองเป็นแขกที่นี่ ไป๋อี้ชิง เล่าว่าองค์ชายไม่ลังเลที่จะช่วย ทั้งๆ ที่มากันแค่สองคนกับองครักษ์น่านับถือน้ำใจยิ่งนัก ต่อไปแวะมาที่นี่บ่อยๆ ให้เราสองพ่อลูกได้ตอบแทน”
“มิได้มิได้ในเมื่อพี่ใหญ่ แวะเวียนที่นี่ประจำอยู่แล้วหากข้ามาที่นี่บ่อยๆเกรงว่า พี่ใหญ่จะไม่พอใจเอาได้”
“องค์ชายใหญ่ แวะเวียนเป็นประจำก็จริงแต่ คนที่ไป๋อี้ชิงอยากให้แวะเวียนที่สุดตอนนี้คือท่านองค์ชายรอง และข้าเองก็หาใช่ผู้ที่จะขัดใจบุตรีไม่ หลงถานคิดว่าหากองค์ชายรองจะลองมอง ไป๋อี้ชิงบ้างข้าคงยินดีสนับสนุนองค์ชายรอง”
“ขอบคุณใต้เท้า”
ก้าวขาออกจากบ้านหลงถานพร้อมกับ กงฉานด้วยรอยยิ้ม
“ง่ายดายยิ่งนักคิดไม่ถึงว่าเรื่องที่นางทำให้ข้าจะทำให้เรื่องที่ข้าคิดไม่ตก กลายเป็นเรื่องง่ายเพียงนี้”
“องค์ชายแล้ว แล้วนางไปไหนเสีย”หมายถึงหวงหลานที่ไปกับฟาหยางตั้งแต่แรก
“เฮ้อ กงฉานข้าคงมองนางผิดไปจริงๆ นางไม่รับสิ่งของมีค่าหรืออาหารคาวหวานที่ข้าสั่งไว้สำหรับนางเพียงสุราจอกเดียวดังเช่นที่มารดาของนางกล่าวไว้ แล้วนางก็หนีไป เจ้าคิดว่าข้าควรตอบแทนนางเช่นไรดี”
“องค์ชาย ท่านต้องแสดงความจริงใจ ต่อนี้ไปแวะเวียนบ่อยครั้งเกรงว่าสักวันนางจะต้องรับน้ำใจของท่านแน่ เรื่องที่นางทำเห็นได้ว่าทำให้องค์ชาย มีโอกาสเพิ่มขึ้นในทันทีเช่นนั้นการตอบแทนจึงสมควรยิ่ง”
“ไปหานางกัน”
“องค์ชายวันนี้ แม่นางหลงถานไป๋อี้ชิงชวนองค์ชายล่องเรือ ชมตลาด”
“อืมข้ารู้แล้ว ไป๋อี้ชิงอยู่ใกล้นางแล้วมีความสุขนางอ่อนหวานน่ารัก แต่แม่หมอนั่นก็สำคัญไม่น้อย ข้าเองบุญคุณความแค้นแยกแยะชัดเจนเจ้าคิดว่าข้าควรทำอย่างไร”
“องค์ชายก็ชวนแม่หมอไปล่องเรือกับแม่นางหลงถานไปอี้ชิงเสีย เท่ากับได้ทำสองอย่างพร้อมกันในคราวเดียว”
“ไปหาแม่หมอนั่นกัน”
“แม่นางหวงหลานพ่ะย่ะค่ะนางคือแม่นางน้อยหวงหลาน”
“อืมแม่นางหวงหลาน”ก้าวเดินนำออกไปทันที
หวงหลานยังนั่งอยู่ที่เดิม วันนี้ไม่มีใครมาขอให้ช่วย มีเพียงซาลาเปาวางอยู่ในจานข้างหน้า
“คุณชาย ท่านมาทำไมอีก”หวงหลานเอ่ยปากถามในทันทีที่พบหน้าฟาหยาง
“มาตอบแทนบุญคุณเจ้าอย่างไรเล่า”
“คุณชาย หวงหลานบอกท่านแล้วว่าไม่ต้องกังวลถือเป็นบุญคุณอะไร เพราะเป็นบัญชาสวรรค์ หากมีคนเช่นคุณชายมาคอยตอบแทนบุญคุณหวงหลานในทุกครั้งที่ได้ดั่งใจ เกรงว่าหวงหลานคงไม่มีเวลาได้ทำสิ่งใดแน่”กงฉานอมยิ้มกับคำพูดของหวงหลาน
“เจ้าปฏิเสธข้าสองครั้งแล้ว ไม่คิดถึงจิตใจข้าที่รู้สึกไม่ปลอดโปร่งแค่เพียงเจ้ายอมตามใจข้าสักครั้งต่อไปรับรองว่าไม่มากวนใจเจ้าอีก”
หวงหลานถอนหายใจ
“เพียงครั้งนี้ครั้งเดียว”
“สัญญาเจ้ายอมไปกับข้า แล้วเราก็จะหมดสิ้นบุญคุณต่อกัน”เหอผิงฟาหยางกับกงฉานกุลีกุจอช่วยหวงหลานเก็บของ
หลงถานไป๋อี้ชิง ในอาภรณ์สวยสดใส ใบหน้างดงามอ่อนหวาน ยืนชะเง้อคอมองยังทางที่คิดว่าฟาหยางจะมาด้านหน้าด้านหลังคนติดตามมากมายเช่นเดิม ขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าหวงหลานเดินตามฟาหยางท้ายสุดตามด้วยกงฉานเข้ามา
“ไป๋อี้ชิง”ฟาหยางเอ่ยปากทักขึ้นไป๋อี้ชิงย่อกายลงงดงาม
“องค์ชาย แม่นางผู้นี้”เพียงแค่เห็นหน้าของหวงหลานก็บังเกิดความรู้สึกอิจฉานางช่างงดงามน่ารักน่าเอ็นดู
“ข้าน้อย เป็นผู้ที่จะอาศัย เรือข้ามฟาก พอดีคุณชายผู้นี้บอกข้าว่าเช่าเหมาลำเรือข้ามฟากไว้แล้วข้าจึงจ่ายเงินอาศัยข้ามฟากไปฝั่งนู้น”ฟาหยางอ้าปากค้างคิดไม่ถึงว่า หวงหลานจะรีบพูดขึ้นเสียก่อน และสิ่งที่นางพูดช่างเป็นคำแก้ตัวที่หลักแหลมกงฉานอมยิ้ม
บทล่าสุด
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก จบ
“เจ้าต้องขยันดูว่าด้ายของเจ้าปรากฎขึ้นหรือยัง” หวงหลินยิ้ม“ท่านแม่เจ้าข้าโล่งใจเจ้าค่ะ ป่านนี้ท่านเทพหมิงเหยียนซือเฉินยังไม่ยอมมาอารักขาลูกสาวข้าอีก”“ท่านเทพงานล้นมือ คราวนั้นหายไปแรมปีจึงได้โผล่มา ตอนที่เจ้าตั้งท้องหวงหยินนี่คงกำลังทำของเล่นให้หวงหยินสินะ”คนทั้งหมดหัวเราะพร้อมกันหมิงเหยียนซือเฉินที่กำลัง ยกพัดโบกเพื่อให้เศษไม้ในมือกลายเป็นของเล่นสักชิ้นให้กับหวงหยินแต่ไม่สมดังใจสักที“พรุ่งนี้ก็ยังไม่สำเร็จเฮ้อน่าเบื่อจริง ก็ธรรมดาอะนะข้าเทพผู้เพียบพร้อมของที่ให้นายหญิงหวงหยินจะต้องสมบูรณ์แบบ” พูดยิ้มๆ“ท่านเทพ” เจ้าที่ประสานมือ“มีอะไรกับข้า”“เง็กเซียนให้หาท่าน มีเรื่องด่วน” หมิงเหยียนซือเฉินพยักหน้าก่อนจะหายวับไปกับตาหวงหลินนั่งเย็บถุงหอม ให้กับฟาหยิน“ข้ามาลา” หวงหลินเลิกคิ้วสูง” จะไปไหนต่อไปจะไม่มีการผูกการตัดด้ายอีกต่อไปแล้วข้าก็ไม่จำเป็นต้องมาที่นี่ทุกอย่างล้วนเป็นสวรรค์กำหนดเง็กเซียนฝากขอบใจพวกเจ้าแม่ลูกที่ช่วยสวรรค์ได้ไม่น้อยต่อไป จะไม่มีนักเวทผู้สืบทอดแล้ว” หวงหลินยิ้มเศร้าๆจบบริบูรณ์“เราคงคิดถึงท่านเทพ”พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย“ข้าเองก็คงคิดถึงพวกเจ้าไม่น้อย หวงหล
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก บทสรุป
บอกให้เกี้ยวรอข้าก่อน” กงฉานยิ้มถอนหายใจยาวเหอผิงฟาหยางก้าวเดินเข้าไปในกระท่อมน้อย หวงหลินกับฟาหลางอ้าปากค้างไม่คิดว่าเหอผิงฟางหยางจะมาด้วยตัวเอง“ปะปล่อยข้านะ ปล่อยข้า” เหอผิงฟาหยางอุ้มร่างเล็กของหวงหลานในอ้อมแขนแนบแน่นก้าวเดินออกจากกระท่อม“หวงหลินกับฟาหลางพาท่านยายไปกับเราด้วยเกี้ยวรออยู่ส่วนท่านแม่ของพวกเจ้าฮองเฮาของข้าข้าจะพานางกัลบไปเอง” สั่งด้วยเสียงอันดัง ฟาหลางยักคิ้วกับหวงหลินเดินกลับเข้าไปข้างในพยุงหลิวเหยี่ยนไปที่เกี้ยวที่กงฉานรออยู่“ปล่อยนะจะพาข้าไปไหนไม่อาจลูกทั้งสองหรือไร”“นั่นสินะไม่อายลูกๆ หรือ มารดาที่ดื้อดึงจะต้องถูกปราบพยศโดยสามี” หวงหลานหน้าแดงด้วยความเขินอาย ต่วนตงยืนม้าคอยพอเหอผิงฟาหยางมาถึงเขาก็ลงจากหลังม้าช่วยส่งหวงหลานขึ้นบนหลังม้า“ไม่ต้องการรักขา ข้าจะกลับวังลหวงด้วยตัวเองนำกำลังอารักขาท่านยายหลิวเหยียนกับไท่จือและองค์หญิงเถอะ” ต่วนตงยิ้มประสานมือตรงหน้า เหอผิงฟาหยางกระโดดขึ้นไปนั่งบนหลังม้าโอบแขนรอบร่างเล็กของหวงหลาน“ไปกันเถอะต่อไปเป็นเรื่องของเราสองคนแล้ว” หวงหลานใจเต้นตึกตัก“ทำราวกับช่วงเวลาหนุ่มสาว”“ข้าต้องอดทนแค่ไหนจึงมีวันนี้วันที่ได้กอดเจ้าได้…
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก หลักแหลม
สามวันผ่านไป“ถ้าไม่มีฟาหยินจวิ้นหวังที่หลักแหลมในวันนั้นข้าฟาหลางคงไม่มีวันนี้ แล้วพี่สาวหวงหลินก็ฟื้นคืนมาบ่นเข้าได้เหมือนเดิม” ฟาหลางยิ้มร่า ข้างๆ นั้นฉูฉู่นั่งชงชาให้อย่างเอาใจ“ฟาหยินไม่รับคำชมคำชมต้องมอบให้หมอหลวงและอาวุโสนิรนามท่านนั้น”“ข้ายังไม่ได้ถามเลยว่าทำไมถึงคิดได้ว่าต้องให้หมอหลวงช่วยปรุงยาขึ้นมาใหม่”ฟาหยินยิ้ม“ยานี่ เป็นบ้านหลงถานที่มักจะปรุงขึ้นด้วยตัวเองฉะนั้นคงเป็นตัวยาที่พอจะหาได้ ข้าได้ยาเม็ดมาจากอาวุโสนิรนามคนนั้นก็เลยไปหาหมอหลวงก่อนอันดับแรกให้เขานำตัวอย่างยาถอนพิษเพื่อปรุงยาเหมือนกันนี้ขึ้นมาเพื่อหวงหลินที่นางต้องพิษน้อยกว่าไท่จือฉะนั้นยานั่นจึงให้ไท่จือได้ใช้ถอนพิษก่อน”“ท่านดีกับข้าเพียงนี้เชียวหรือห่วงใยข้ายิ่ง”“ป่าว ที่ข้าทำเพราะยานั้นไม่แน่ว่านั่นจะถอนพิษหรืออาจมีพิษร้ายแรงข้าไม่ได้ไว้ใจอาวุโสนิรนามคนนั้นแค่ใช่ไท่จือเป็นหนูลองยาความจริงแล้วข้าห่วงหลงหลินกลัวว่ายานี้จะทำให้นางลำบากกว่าเดิม หรือ…อาจจากข้าไป”“ฟาหยิน ในที่สุดข้าก็รุ้แล้วว่าท่านเห็นหญิงงามดีกว่าข้า” ฟาหลางแสร้งทำท่าที ขึงขัง“จวิ้นหวังทำถูกแล้วหากเป็นไท่จือท่านจะเลือกให้ใครระหว่างข้ากับน้อง
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก เลือก2
“รีบไป มอบยาให้ใครสักคน เพื่อดุว่ายาของข้าใช้ได้จริงหรือไม่” ฟาหยินถอนหายใจ“แล้วหากมันม่ใช่ยาถอนพิษแล้วมันคือยาพิษเล่า”“เฮ้อเจ้าเด็กนี่จะต่างอะไรกันเจ้ามีทางเลือกอื่นหรือจะกินหรือไม่กินยาของข้าพวกเขาก็ตายไม่สู้ลองเสี่ยงดูไม่ดีกว่าหรือ”ฟาหยินนิ่งคิดตามคำพูดของหมิงเหยียนชือเฉิน“รีบกลับไปที่วังหลวงเอาแต่สงสัยอยู่นั่น” ฟาหยินประสานมือแล้วควบออกจากตรงนั้นวังหลวงอีกครา“ป่านนี้ยังไม่มีใครที่สามารถถอนพิษร้ายนี้ได้ ท่านแม่ข้าจะขอร้องหมิงเหยียนซือเฉิน” หวงหลานทำสีหน้าหนักใจ“เขาไม่มาพบหน้าได้ยินว่าปลีดวิเวกเพื่อบำเพ็ญเพียร เจ้าไม่เห็นหรือไรแม้หวงหลินจะบาดจ้บเพียงนี้ยังไม่แวะมาเยี่ยมกรายเขาเขามีหน้าที่ปกป้องหวงหลินมาตั้งแต่หวงหลินถือกำเนิดแต่มาวันนี้ไม่เห็นแม้เงาไม่แปลกหรือไร อาจกำลังตัดใจ”“ท่านแม่เทพเซียนเช่นไรต้องตัดใจ” หลิวเหยียนถอนหายใจ“เทพ ทำผิดก็ต้องสำนึกผิดก็คงรู้ว่าตัวเองผิดจึงต้องปลีกวิเวกบำเพ็ญเพียร”“ท่านแม่ตั้งแต่ท่านมานถึงข้ามาจนถึงหวงหลินท่านเทพมีท่าทีเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแล้วเช่นไรท่านจึงแน่ใจว่าเป็นเพราะหวงหลินที่ทำให้เทพผู้กุมชะตาจึงต้องถึงกับปลีกวิเวก ด้วยเรื่องเล็กน้
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก เลือก
“ม่ายยยฝ่าบาทลูกของข้าลูกทั้งสองคนของข้าฮืออออออออไม่พวกเขาจะต้องมีชีวิตที่ดีพวกเขาจะต้องไม่เป็นอะไร” สะอื้นอย่างหนัก เหอผิงฟาหยางถอนหายใจยาว“หวงหลิน ลูกของเราเป็นอย่างไรบ้าง”“ลูกดอก ลูกดอกนั่นอาบยาพิษ เพียงฉิวเฉียดก็ทำให้ตายได้ฮืออออออฝ่าบาทเราจะทำอย่างไรดี”เหอผิงฟาหยางสวมกอดหวงหลานไว้แน่น“ข้าไม่มีทางให้พวกเขาตาย เราทั้งหมดเพิ่งจะได้อยู่พร้อมหน้ากันก็ต้องมาจากกันแบบนี้ไม่มีทาง”“ฝ่าบาท” กงฉานสาวเท้าเข้ามาข้างในยกมือขึ้นประสานกันตรงหน้าเหลือบตามองหวงหลานแล้วถอนหายใจ“ว่าอย่างไรจับตัวคนร้ายได้หรือไม่”“พ่ะย่ะค่ะคนร้าย เป็นคนของฮองเฮา นางจ่ายเงินจำนวนไม่น้อยให้สังหารแม่นางน้อยหวงหลิน ลูกดอกอาบยาพิษจะต้องถอนพิษก่อนจึงจะรักษาบาดแผลได้ และยาถอนพิษมือสังหารบอกยังไม่มีใครปรุงขึ้นมา”หวงหลานซบหน้าร้องไห้ เหอผิงฟาหยากอดร่างเล็กสั่นสะท้านไว้อ้อมแขนแน่น“ป่าวประกาศออกไปหากใครสามารถถอนพิษชนิดนี้ได้ข้ามีรางวัลให้อย่างงาม” กงฉานประสานมือออกไปหมอหลวงหิ้วหลวมยาออกมาประสานมือตรงหน้า“ฝ่าบาทลูกดอกไม่ได้ถูกจุดสำคัญ ข้าน้อยทำความสะอาดบาดแผลเรียบร้อยให้ยาสมานแผลแล้วรอเพียงยาถอนพิษอาการของไท่จือก็จะดี
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก เจ็บปวด
วังหลวง“ฮองเฮาเพคะแย่แล้ว ไท่จื่อถูกลอบสังหารมือสังหารใช้ธนูเป็นอาวุธตอนนี้อาการเป็นตายเท่ากัน” หลงถานไปอี้ชิงทำสีหน้าเรียบเฉยไม่ได้รู้สึกอะไร“ข้าจะไปที่ตำหนักชิงหนิงกง” ก้าวเดินนางกำนัลรีบตามไปทันทีตำหนักชิงหนิงกง“ฮืออออออเขาจะตายไหม ฮืออออออย่าตายนะ” ฉูฉู่ร้องไห้ฟูมฟายนางกำนัลคนสนิทกำลังปลอบใจข้างในนั่น เหอผิงฟาหยางและต่วนตงเดินแทบจะชนกันหมอหลวงกำลังตรวจดูอาการบาดเจ็บ“ฝ่าบาท” ไป๋อี้ชิงพุ่งตัวเข้าไปในห้องทันที“ไท่จือเป็นอย่างไรบ้างใครบังอาจทำร้ายไท่จือ”“มือสังหารหมายชีวิตหวงหลิน แต่ไท่จือเอาตัวเองปกป้องนาง”“นางมารนั่นยังไม่ตายอีกหรือ” เผลอแสดงน้ำเสียงและท่าที เหอผิงฟาหยางขมวดคิ้วคมคว้ามือไป๋อี้ชิงไปอีกด้านของห้อง“บอกมาเป็นเจ้าใช่ไหมที่ส่งคนลอบสังหารหวงหลิน เจ้ารู้ใช่ไหมว่านางคือลูกสาวของข้า เจ้ายังไม่เลิกนิสัยเลวทรามเช่นนั้นอีกใช่ไหม”“หลงถานไป๋อี้ชิงยิ้มหยัน“นางสมควรตาย ไม่ว่าจะเป็นลูกสาวของฝ่าบาทหรือไม่นางก็ควรตาย มาบอกว่าข้าทำฝ่าบาทมีหลักฐานอะไร ทุกครั้งที่ผ่านมาฝ่าบาทมีหลักฐานอะไรเอาผิดข้าได้ทุกครั้งก็ต้องปล่อยข้าไปเคยเอาผิดข้าได้หรือ”“ไม่เอาผิดเพราะ ข้าไม่อยากเอาผิด
บางทีคุณอาจจะชอบ
เกิดใหม่ทั้งทีได้ลูกมาสองแถมสามีอีกหนึ่งคน
พิมพ์สีทอง37.7K viewsลิขิตแห่งรัก
ป่าดอกท้อ17.2K viewsทะลุมิติมาเป็นฮูหยินท่านแม่ทัพลูกติด
วริษา12.3K viewsข้าน่ะหรือสตรีน่ารังเกียจแห่งต้าหยวน
ชาไทยเย็น15.3K viewsนางบำเรอใต้เงารัก
อิ่น เยว่585 viewsข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ
ฟู่จินเฟย1.8K viewsบุปผางามข้ามเวลามาทวงแค้น
ชาไทยเย็น1.1K viewsผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80
อัญธิญาน์321 views
