บทที่ 8

ไป่หรงรีบทรุดกายต่ำลงกว่าเดิม ดวงตาหลุบต่ำ มิกล้าเงยขึ้นสู้สายตาท่านอ๋อง

“ท่านอ๋อง…ศัตรูครานี้หาใช่กองทัพยิ่งใหญ่ หากแต่เป็นสตรีเพียงสองนาง กระหม่อมลองเข้าประมือแล้ว…กลับพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง หากมิใช่กำลังพลหนุนหลัง เกรงว่ากระหม่อมคงสิ้นชีพไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

หวงจิ่วเยี่ยหลับตาเพียงครู่ ก่อนเอื้อนสุรเสียงเบาแต่แฝงดุจอัสนี “หึ… ห้าปีผ่านไป แผ่นดินนี้ยังมิสูญสิ้นยอดคนเช่นนั้น…”

เขาเอื้อมมือเด็ดกลีบบัวหิมะ สูดกลิ่นหอมกรุ่นเบาๆ ความเย็นในกลีบแทรกซึมสู่หัวใจ แววตาเขายิ่งลึกลับจนผู้คนไม่อาจหยั่งถึง

บรรยากาศภายในห้องลับพลันเงียบงันถึงที่สุด จนแม้เข็มร่วงยังได้ยินแจ่มชัด

ครู่ใหญ่นั้น หวงจิ่วเยี่ยหันไปยังบุรุษผู้หนึ่งในชุดม่วง ผู้ยืนเคียงข้างอย่างสงบ จิ่นอู่หมอเทวะผู้เป็นขุมปัญญา

“จิ่นอู่…เจ้าว่า ดอกบัวหิมะนี้ เพียงกลีบเดียว จักเพียงพอถอนพิษในกายข้าหรือไม่”

จิ่นอู่ขมวดคิ้วแน่น นัยน์ตาวูบไหวเล็กน้อย ก่อนเอื้อนสุรเสียงมั่นคงหนักแน่น

“กลีบเดียวหาเพียงพอไม่ อย่างน้อยต้องสองกลีบจึงจะล้างพิษได้ หากข้าผสานเข้ากับตัวยาอื่น ปรุงเป็นโอสถยาวิเศษ มิใช่เพียงขจัดพิษ แต่ยังเพิ่มพูนพลังปราณของท่านได้อีกสามสิบปี!”

“สามสิบปีหรือ…”

หวงจิ่วเยี่ยหัวเราะต่ำแผ่วในลำคอ แววตาเยียบเย็นฉายประกายประหนึ่งหิมะตกกลางราตรี

“ฟังดูก็น่าสนใจไม่น้อย”

จิ่นอู่ที่ยืนเคียงข้างเหลือบมองอย่างระแวดระวัง ใบหน้าสงบนิ่ง แต่ในนัยน์ตาแฝงความเคร่งเครียด

“เช่นนั้น…ท่านอ๋องหมายความว่าอย่างไรหรือพ่ะย่ะค่ะ”

หวงจิ่วเยี่ยมิได้ตอบตรงๆ หากเพียงหันสายตาคมกร้าวจับจ้องไปยังเขา ดุจคมกระบี่ที่ส่องประกายแฝงไว้ด้วยความลึกล้ำ ก่อนจะเปล่งสุรเสียงเรียบเย็นเป็นคำถามอีกข้อ

“จิ่นอู่ หากข้าปล่อยพิษในกายให้คงอยู่เช่นนี้ แล้วเกิดมีสัมพันธ์กับสตรีจนให้กำเนิดบุตร… พิษในกายข้า จะถ่ายทอดสู่เด็กนั้นหรือไม่”

บรรยากาศในหอสมบัติพลันหนักอึ้งจนลมหายใจสะดุด จิ่นอู่ก้มหน้าลง ก่อนเอ่ยเสียงหนักแน่นไม่คลอนแคลน

“ตามหลักแล้ว…ใช่พ่ะย่ะค่ะ”

“แล้วผลลัพธ์จักเป็นเช่นไร” เสียงตอบชัดถ้อยกระชับ ราวดาบที่ฟันฉับลงตรงกลางหัวใจ

“หากอยู่ในครรภ์ที่ถูกพิษกัดกร่อน เด็กนั้นแม้จักลืมตาดูโลกได้ แต่เกรงว่าจะไม่อาจมีอายุยืนเกินสามปี…”

สามปี…

ดวงตาคมกริบดั่งเหยี่ยวของหวงจิ่วเยี่ยพลันหรี่แคบลง ความคิดพลุ่งพล่านวาบผ่านสมองดุจอสนีบาต ท่วงท่าที่เยือกเย็นพลันแฝงคลื่นลึกล้ำที่มิอาจหยั่งถึง

หากในคืนอันอุกอาจนั้น…สตรีผู้นั้นที่บังอาจล่วงเกินเขา เกิดตั้งครรภ์ขึ้นมาจริง เวลานี้ห้าปีล่วงผ่านไปแล้ว เด็กคนนั้น…ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่

เงียบงันครู่ใหญ่ เสียงทุ้มเย็นพลันเอื้อนเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“เสวี่ยเหลียนที่เหลือ…เก็บไว้ก่อน”

เอ่ยเพียงเท่านี้ หวงจิ่วเยี่ยก็โปรยกลีบบัวหิมะที่คีบอยู่ในมือส่งให้จิ่นอู่ แววตาไร้อาลัยไร้ความผูกพัน ก่อนก้าวยาวออกจากหอสมบัติ เสียงก้าวเดินของเขาก้องสะท้อนห้องหินดังดุจระฆังบอกภัย ฟ้าแลบฟาดเงียบงันในอกทุกผู้ที่อยู่ ณ ที่นั้น

จิ่นอู่มองตามเงาหลังอันสูงสง่าไปด้วยความฉงน ลอบถอนหายใจ ค่อยๆ ยกกลีบเสวี่ยเหลียนขึ้นแนบจมูก สูดกลิ่นหอมกรุ่นอันเย็นเฉียบ ก่อนเด็ดกลีบหนึ่งวางลงบนถาดหยก เตรียมนำไปปรุงโอสถล้ำค่าโอสถซึ่งอาจกำหนดชะตาของทั้งราชสำนัก…และชีวิตผู้คนมากกว่าที่ใครจะคาดถึง

ห้องหนังสือในจวนอ๋อง

เสียงฝีเท้าเร่งรีบดังลอดเข้ามา ชายร่างเตี้ยแคระ หน้าตาลิงลมปากแหลม วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา โค้งคำนับอย่างนอบน้อม “ท่านอ๋อง! ข่าวที่ให้กระหม่อมไปสืบ…บัดนี้ได้ความแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

ดวงตาคมกริบของหวงจิ่วเยี่ยวาวขึ้นด้วยแววอำมหิต กำมือแน่นจนข้อนิ้วดังกรอบแกรบ

“ว่ามา!”

ชายเตี้ยสะดุ้งเฮือก รีบยกมือไหว้รัวๆ เสียงสั่นเครือ “โปรดอภัย หากหม่อมฉันเผลอกล่าวผิด…”

เพียงสายตาเฉียงแลหนึ่งจากบุรุษบนเก้าอี้ใหญ่ ก็ทำให้ขนลุกซู่ไปทั้งกาย รีบกล้ำกลืนเสียงหัวเราะแห้ง ก่อนเอื้อนเอ่ยอย่างลนลาน

“หญิงนั้นมีนามว่า มู่หลินซี อายุยี่สิบสองปี สืบสายจากตระกูลใหญ่ที่ร่ำรวยติดหนึ่งในแผ่นดิน ทำการค้ากว้างขวาง เงินทองไหลมาไม่ขาด เพียงแต่เมื่อไม่นานมานี้นางเหมือนจะถูกพิษเล่นงาน จึงส่งคนไปตามหาบัวหิมะบนเทียนซาน แต่กลับถูกท่านอ๋องชิงตัดหน้าไปก่อน… ตอนนี้นางเก็บทรัพย์สินเตรียมเดินทางเข้าสู่เมืองหลวงพ่ะย่ะค่ะ”

“งั้นหรือ”

หวงจิ่วเยี่ยยกมือขึ้น สะบัดเบาๆ เป็นสัญญาณให้หยุดพูดทันที

ชายเตี้ยหน้าเหยเก หัวเราะแห้งกลบเกลื่อน

“ใช่ๆ …ท่านอ๋อง…” แม้ผู้คนเรียกขานว่า “เปาซานกั่ว” เซียนข่าวสารผู้เก่งกาจ แต่ที่แท้กลับนำมาได้เพียงเศษเสี้ยวเรื่องราวเท่านั้นเอง

หวงจิ่วเยี่ยปรายตามองเย็นเยียบ เอ่ยเสียงเรียบ “เอาเงินไป แล้วไสหัวไปให้พ้น”

“ขอบพระทัยท่านอ๋อง!”

ชายเตี้ยดีใจราวสุนัขได้กระดูก คว้าถุงเงินแน่น ก่อนวิ่งหายลับไป

ความเงียบกลับคืนสู่ห้องหนังสือ หวงจิ่วเยี่ยหลับตานิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยเสียงเรียบชัด

“ไป่หลิง!”

ทันใดนั้น เงาดำผู้หนึ่งปรากฏขึ้นเงียบกริบ คุกเข่าลงเบื้องหน้า “ท่านอ๋อง!”

หวงจิ่วเยี่ยเพียงโบกมือสั้นๆ ไป่หลิงจึงก้าวเข้ามาใกล้ โน้มตัวลงเพื่อรอฟังคำสั่ง ริมฝีปากของเจ้านายกระซิบเพียงไม่กี่คำ แต่กลับทำให้ดวงหน้าของเขาเปลี่ยนสีไปในบัดดล

“ท่านอ๋อง…นี่มัน…”

เสียงทุ้มเย็นยะเยือกดังขึ้นแทรกทันที

“ไปทำเถิด”

แววตาคมกริบของหวงจิ่วเยี่ยส่องประกายวาววับ แฝงทั้งอำนาจและความน่าหวาดกลัว ก่อนเอ่ยย้ำชัดด้วยน้ำเสียงเย็นเรียบ

“และจำไว้… ต้องทำให้งดงามที่สุด!”

จวนมู่ เมืองเจียงหนาน

ภายในห้องน้อยเงียบสงบ ดวงตะวันยามสายลอดผ่านหน้าต่างไม้แกะสลัก อาบแสงลงบนเตียงเล็กๆ อย่างอ่อนโยน

มู่หลินซีนั่งอยู่เงียบๆข้างเตียงไม้ แววตานางทอดมองลูกน้อยทั้งสองผู้กำลังหลับใหล กายเล็กๆ สองร่างซุกอยู่ใต้ผ้านวมสีขาวสะอาดราวก้อนสำลี

ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย มิได้เอื้อนเอ่ยสิ่งใด มือเรียวเอื้อมออกไป ดึงผ้าห่มให้แนบแน่นกว่าเดิม พลางลูบเบาๆ ที่กลุ่มผมอ่อนของลูกน้อย

สักพัก นางก็ลุกขึ้นอย่างแผ่วเบา

ฝีเท้าทุกก้าวเปี่ยมไปด้วยความอาลัย ก่อนจะเดินออกจากห้องโดยไร้เสียงรบกวน

ชายชราไว้หนวดเคราขาว ยืนสงบนิ่งราวเสาหิน ทันทีที่หลินซีเดินผ่าน เขาก็ขยับกายติดตามไปอย่างเงียบเชียบ มิได้ปริปากแม้คำเดียว

ภายในห้องหนังสือเงียบสงัด

หลินซีเอนกายลงบนเก้าอี้ไม้ พิงพนักด้วยท่าทีอ่อนแรง นางหลับตาลง สีหน้าฉายชัดถึงความเหนื่อยล้า ลึกซึ้งยิ่งกว่าที่เคย

ผ่านไปเนิ่นนาน

นางลืมตาขึ้นช้าๆ เสียงที่เอ่ยออกมาเบาดุจลมหายใจ “…ยังเหลือเวลาอีกเท่าใด”

ชายชราผู้อยู่เบื้องหน้าก้มศีรษะตอบด้วยน้ำเสียงนอบน้อม “หากควบคุมพิษได้ดี คุณหนูน้อยและคุณชายตัวน้อยอาจอยู่ได้ถึงหนึ่งปี

แต่หากร่างกายต้านทานไม่ไหว เกรงว่าจะอยู่ได้ไม่ถึงครึ่งปี… มากที่สุด เจ็ดเดือน”

ทันใดนั้น น้ำเสียงอ่อนโยนแปรเปลี่ยนเป็นเยียบเย็น

“พอแล้ว!” คำเอ่ยของหลินซีดุจคมมีด กรีดอากาศจนชายชราสะดุ้ง นางสูดลมหายใจเข้าลึก ฝืนกลั้นบางอย่างไว้ในอก แล้วโบกมือเบาๆ “เจ้าถอยไปเถิด…”

ชายชราก้มศีรษะลงอีกครั้ง ก่อนกล่าวเสียงเบา “ขอรับคุณหนู…” จากนั้นเขาก็ถอยออกไปอย่างเงียบเชียบ ทิ้งให้นางนั่งอยู่ลำพังกับความทุกข์ระทมที่เกาะกินหัวใจ