บทที่ 7

เมืองหลวง จวนอ๋องผู้สำเร็จราชการ

ภายในห้องหนังสือเงียบสงัดดุจสุสาน เสียงพู่กันเสียดสีกระดาษดังแผ่วเพียงเล็กน้อย คล้ายสายลมพัดผ่านกิ่งไม้ยามราตรี หวงจิ่วเยี่ยนั่งอยู่หลังโต๊ะใหญ่ ทอดสายตาเหนือฎีกาที่กองสูงเป็นภูผา พลันหัวใจกลับแล่นวาบด้วยความเจ็บปวดรุนแรง ราวถูกมือมารบีบรัดดวงวิญญาณให้สั่นสะท้าน

มิใช่เพียงพิษร้ายที่กำเริบตามกำหนด ปีละสี่คราเท่านั้น หากแต่ยังเป็นความเจ็บปวดอันคลุมเครือ ลี้ลับ ราวมีเส้นด้ายแห่งโชคชะตาแผ่พัวพันกับใครบางคนในห้วงไกลโพ้น เขาจึงต้องเผชิญกับความทรมานนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เขาวางพู่กันลงแผ่วเบา เอนกายพิงพนักเก้าอี้ หลับตาแน่น คล้ายจักข่มเสียงเจ็บปวดที่แล่นลึกถึงกระดูกดำ

ไม่นานนัก เสียงฝีเท้าแผ่วเบาก็ดังขึ้น หญิงสาวนางข้าหลวงในเรือน ก้าวเข้ามาพร้อมถาดชาในมือ ผิวมือขาวเรียวดั่งหยก นัยน์ตาเหลือบมองบุรุษเบื้องหน้า ผู้สวมอาภรณ์ดำปักลายมังกรทอง รัศมีอำนาจแผ่ซ่านดุจเทพสวรรค์เสด็จจุติ แม้เอนกายอย่างเกียจคร้าน แต่เพียงแววตาเย็นเยียบกลับบังคับให้ผู้คนไม่อาจขยับเขยื้อน

หัวใจของนางสั่นระรัว ทุกก้าวที่ย่างเข้ามา คล้ายมีแรงลี้ลับบีบคั้นอกให้อึดอัดยากหายใจ

สิบก้าว…เก้าก้าว…เจ็ดก้าว…หกก้าว…

อีกเพียงน้อยนิดก็จักถึงโต๊ะใหญ่เพื่อวางถาดชา

“ไสหัวไป”

สุรเสียงทุ้มต่ำเยียบเย็น ดุจน้ำแข็งจากนรกภูมิสาดซัดกลางอากาศ ราวกระบี่เร้นที่กรีดแทงทะลุหัวใจ

ร่างน้อยสะดุ้งเฮือก ถาดชาในมือร่วงหล่นแตกกระจาย ชาในถ้วยสาดกระเซ็นนองพื้น นางรีบทรุดตัวคุกเข่า ตัวสั่นสะท้านไม่อาจหยุดยั้ง “โปรดอภัย…ท่านอ๋อง หม่อมฉันมิได้ตั้งใจ…”

หวงจิ่วเยี่ยยังคงหลับตาแนบสนิท ราวกับทุกสิ่งมิได้ผ่านเข้ามาในโลกของเขา แม้เงามิได้ปรายตา เสียงเอื้อนเอ่ยกลับเย็นยะเยือกสิ้นไร้อารมณ์

“ลากออกไป”

“ท่านอ๋อง…” นางข้าหลวงเปล่งเสียงสั่นระริก ปนทั้งหวาดหวั่นและเลศนัย เสียงแผ่วหวานคล้ายเรียกร้องความสงสาร แต่ซ่อนเร้นเสน่ห์ยั่วเย้าอยู่ลึกๆ …

นางเชื่อมั่นว่า หากเพียงเขาเหลียวตามาสักคราหนึ่ง…ดวงพักตร์นี้ย่อมสามารถสะกดให้หลงใหลได้ไม่ยาก ทว่ากลับได้ยินเพียงสุรเสียงทุ้มต่ำแฝงโทสะ ดังก้องสะท้อนกำแพงสูง

“โบยสิบไม้!”

ถ้อยคำสั้นประหนึ่งกระบี่เร้น ฟาดฟันด้วยความเยียบเย็นยิ่งกว่าน้ำแข็งแห่งแดนหิมะ ห้วงลมภายในห้องพลันหยุดนิ่ง

องครักษ์นอกห้องเรือนเร่งกรูกันเข้ามา คว้าตัวนางข้าหลวงโดยมิให้ทันได้ตั้งตัว นางดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง หวังจะอาศัยโฉมงามเป็นเกราะกำบัง แต่เมื่อสบสายตาองครักษ์ผู้แข็งกร้าวหาได้มีความปรานี ใบหน้างามก็พลันซีดเผือด ประหนึ่งกลีบผกาที่ถูกน้ำค้างยามเหมันต์ชะล้างจนไร้สีสันเสียงกรีดร้องแหลมสูงดังสะท้านโถงเรือน

“ท่านอ๋อง โปรดเมตตา! หม่อมฉันจะไม่กล้าอีกแล้ว!”กระนั้น สุรเสียงวิงวอนกลับจมหายไปท่ามกลางความเย็นชาสิ้นอารมณ์ของบุรุษผู้หนึ่ง

“ยี่สิบไม้”

คำสั่งเย็นชาเปรียบดังหิมะถล่ม ภายในห้องกลับหนักอึ้งจนแทบไร้สุ้มเสียง นางยังคงพยายามเปล่งเสียงสั่นระริก ทว่ายังไม่ทันจบ ห้วงอากาศก็ถูกฉีกขาดอีกครั้ง

“สามสิบไม้”

เมื่อคำสั่งหนักหนาเอื้อนเอ่ยออกมา เหล่าองครักษ์ถึงกับชะงักเพียงเสี้ยวลมหายใจ นางข้าหลวงสบช่องรีบสะบัดตัวหนี แต่สุดท้ายกลับถูกคว้ากลับมาด้วยฝีมือเหนือชั้น มิอาจหลุดรอด เถียงไม่ได้แม้เพียงก้าว

เสียงกรีดร้องยังไม่ทันสิ้น กายบางก็ถูกลากหายออกไปนอกรั้วเรือน ท่ามกลางความเย็นชาไร้ปรานี

ครานั้นเอง ดวงตายาวรีคู่คมของหวงจิ่วเยี่ยค่อยๆ เปิดขึ้น แววตาดุจน้ำแข็งพันปีทอดมองประตูที่ว่างเปล่า มิไหวติง คำหนึ่งหลุดจากริมฝีปากดุจสายลมหนาวพัดผ่านเหมันต์

“ไร้ค่า…”

คุกใต้จวนอ๋อง

เสียงโซ่เหล็กกระทบผนังหินชื้นหนาว “แกร๊ง แกร๊ง” ก้องสะท้อนทั่วคุกใต้ดิน ร่างนางข้าหลวงถูกเหวี่ยงกระแทกลงสู่พื้นแข็งเย็นยะเยือก ความมืดมิดโอบล้อมทุกด้าน ดวงตาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว หัวใจสั่นระรัวประหนึ่งจะทะลุออกจากอก

ไม่นานนัก เสียงฝีเท้าหนักหน่วงก็ดังแว่วใกล้เข้ามา บุรุษหลายคนก้าวเข้ามาในความมืด ร่างสูงใหญ่ ล้อมนางไว้ด้วยรอยยิ้มชั่วร้ายราวปีศาจลอบเร้น

“ท่านอ๋องมีบัญชาเท่าใด” ชายผู้หนึ่งเอ่ยเสียงห้าว

“สามสิบไม้” องครักษ์ตอบด้วยน้ำเสียงห้วนเย็น “ไม่ว่าตายหรืออยู่ให้ถึงที่สุด!” เขาส่ายศีรษะเบาๆ ราวกับเวทนา “โฉมงามเพียงนี้ หากไร้สมองช่างน่าเสียดายยิ่งนัก เอาเถิด พวกเจ้าสั่งสอนให้นางรู้จักเข็ดหลาบเสีย!”

ถ้อยคำเย็นชานั้นประหนึ่งตราประทับแห่งชะตากรรม ใครก็ตามบังอาจใช้ความงามยั่วใกล้ชิดท่านอ๋อง…ล้วนลงเอยด้วยบั้นปลายเดียวกัน

เสียงหัวเราะต่ำแปรเปลี่ยนเป็นเสียงโห่หื่นดังก้อง ความสิ้นหวังจู่โจมเข้าครอบงำนาง จนร่างสั่นสะท้าน นางดิ้นรนวิ่งหนีสุดแรง ทว่าทุกหนทางกลับถูกวงล้อมแข็งกร้าวปิดตาย ไร้ซึ่งช่องว่างแม้เพียงครึ่งก้าว

ในเงามืด คุกใต้ดินคล้ายจะสั่นสะเทือนด้วยเสียงหวดไม้ที่กำลังจะมาเยือน เสียงสะอื้นพร่าของนางค่อยๆ จมหายไปในความหนาวเหน็บอันไร้เมตตา…

หอสมบัติในจวนอ๋อง

ภายในห้องลับมืดสลัว แสงตะเกียงน้ำมันส่องวาวบนผนังหยกเก่าแก่ กลิ่นสมุนไพรและยาวิเศษตลบอบอวลทุกอณู ราวกับโลกทั้งผืนถูกสถิตไว้ด้วยกลิ่นยาเพียงหนึ่งเดียว

หวงจิ่วเยี่ยยกมือเรียวยาวขึ้น ถือ “เทียนซานเสวี่ยเหลียน” ดอกบัวหิมะหายากซึ่งได้รับการขนานนามว่า “ราชันแห่งโอสถฟ้า” กลีบบอบบางขาวสะอาดดุจหิมะต้องแสง ขับกลิ่นหอมเยียบเย็นเกินกว่าบุปผาใดบนพิภพ

เขาใช้นิ้วเรียวยาวหยิบกลีบหนึ่งขึ้นช้าๆ นัยน์ตาล้ำลึกเยียบเย็นคล้ายธารน้ำแข็งพันปี ก่อนเปล่งสุรเสียงเรียบแต่ทุ้มต่ำก้องสะท้อนทั่วโถงหิน

“ครั้งนี้ สูญเสียไปเท่าไร”

องครักษ์เงาดำไป่หรง คุกเข่าแนบพื้น ดวงหน้าซีดเคร่ง เสียงสั่นเครือเอ่ยตอบ

“ทัพของเราสิ้นไปหนึ่งหมื่นห้าพันนายพ่ะย่ะค่ะ…”

เพียงศัตรูสามพัน กลับหาญกล้าสังหารผู้คนได้มากมายถึงเพียงนี้ นับเป็นความอัปยศที่สั่นสะเทือนทั้งกองทัพ!

หวงจิ่วเยี่ยหัวเราะแผ่วในลำคอ ริมฝีปากยกขึ้นเล็กน้อย แต่ในแววตากลับหนาวเหน็บราวน้ำแข็งกัดกระดูก

“พวกเจ้าก็ช่าง มีฝีมือมิใช่น้อยนัก!”