ตอนที่ 1 หมั้นหมายที่ปราศจากหัวใจ

ณ บ้านตระกูลหยวน ห้องโถงใหญ่ มีบรรยากาศตึงเครียด

หยวนเหมยหลันยืนอยู่ท่ามกลางสมาชิกในครอบครัว ท่านพ่อของนาง ขุนนางหยวนฟงเทียน ท่านแม่ของนาง... เหมยซิน

 ขุนนางผู้ใหญ่สองท่าน ขุนนางกังไฉหลิง และขุนนางเฉิงโมหย่า และเหมากงกง ผู้แทนจากวังหลวงกำลังยืนอยู่ด้วย

ขุนนางหยวนฟงเทียนเอ่ยขึ้น “เจ้ามาก็ดีแล้วเหมยหลัน เจ้าคงรู้ดีว่า วันนี้เป็นวันที่สำคัญยิ่งต่อครอบครัวของเรา การหมั้นหมายของเจ้ากับท่านอ๋องเหว่ยฉีหยาง เป็นโอกาสที่พิเศษมาก ๆ และเป็นเกียรติแก่ตระกูลหยวนของเรา” ท่านพ่อพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น และตื้นตันใจ

หยวนเหมยหลันก้มหน้าลงด้วยความไม่พอใจ แต่ก็แอบซ่อนสายตาและใบหน้าเอาแต่ใจ ต้องกดทุกอย่างเอาไว้ไม่ให้เปิดเผยออกมา

“ข้าเข้าใจเจ้าค่ะพ่อ... แต่ทำไมถึงต้องเป็นเขา? ข้าได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับความโหดเหี้ยม และความไร้เมตตาของเขามากมาย...” นางพูดออกมาอย่างไม่เกรงใจทั้งสองขุนนาง และเหมากงกงเลยสักนิด

ท่านแม่ของหยวนเหมยหลันรีบพูดเบา ๆ แต่ทว่าน้ำเสียงหนักแน่น

“เหมยหลัน เจ้าต้องคิดถึงเกียรติของตระกูลเป็นอันดับแรก การที่เจ้าจะแต่งงานกับอ๋องเหวยฉีหยางนั้นจะนำมาซึ่งความรุ่งเรืองและอำนาจแก่ครอบครัวเรานะ” พร้อมกับจับแขนลูกสาวให้ลดราเสียงที่แข็งกระด้างลง ด้วยสายตาปรามหนัก

หยวนเหมยหลันซ่อนกลบความขมขื่น นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่พยายามบังคับไม่ให้สั่นเครือ “แต่ข้าไม่รู้จักเขาเลยนะท่านแม่ ข้าจะหมั้นหมายกับใครสักคน หรือแต่งงานกับใครสักคน โดยที่ท่านพ่อท่านแม่จะไม่ให้ข้าได้พบพานหน้าตาของเขา หรือแม้แต่พูดคุยด้วยได้อย่างไร?”

ท่านพ่อตบโต๊ะดังปัง “เหมยหลัน! นี่ไม่ใช่เรื่องของความรักหรือความชอบของเจ้าทั้งนั้น ทว่ามันคือ... ความเสียสละ เจ้าต้องเสียสละเพื่อครอบครัว และเพื่อความมั่นคงของตระกูลเรา การหมั้นหมายนี้เป็นเรื่องการเมืองและอำนาจ เจ้าต้องยอมรับมัน เข้าใจหรือไม่? ที่พ่อเรียกเจ้ามาก็เพื่อรับรู้ ไม่ได้ให้มายืนกรานโต้ที่จะปฏิวัติกับพ่อของเจ้า” ดวงตาคมกล้าแสดงความโกรธจัดขึ้นมา เขารู้สึกเสียหน้ามาก ๆ ที่ลูกสาวสุดที่รัก ยืนกรานเสียงแข็ง และเถียงพ่อฉอด ๆ อย่างนี้

หยวนเหมยหลันเม้มริมฝีปาก นางมองไปรอบ ๆ ห้อง พอได้เห็นสายตาตำหนิจากทุกคน นางก็ต้องก้มหัว กลีบปากน้อย ๆ ลั่นเสียงออกมา “ข้าจะยอมตามคำสั่งของท่านพ่อเจ้าค่ะ แต่โปรดรู้ไว้ว่า ข้าไม่ได้เต็มใจเลยสักนิด...”

ท่านแม่ได้ยินแบบนั้น นางก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ฮูหยินหยวนเดินเข้าไปกุมมือเหมยหลัน

“จุ ๆ แม่รู้ว่าเจ้ารู้สึกอย่างไร แต่นี่คือโชคชะตาของผู้หญิง พ่อของเจ้าอยากให้เจ้าได้เข้าไปอยู่ในวังหลวง พวกเราต้องทำเพื่อครอบครัวของเราเอง หวังว่าเจ้าจะเข้าใจนะ” ท่านแม่ที่ไม่เคยมีปากมีเสียง ท่านพ่อพูดเช่นไร ท่านแม่ก็ต้องยอมรับเช่นนั้น

แรงมือที่บีบมือของหญิงสาว กลายเป็นบังคับให้นางหยุดพฤติกรรมไม่น่ามองทั้งหลาย

หยวนเหมยหลันมีน้ำตาเริ่มเอ่อล้นท่วมขอบตา พยักหน้าราวเข้าใจ แต่ก็อดที่จะพูดต่อ “ใช่เจ้าค่ะ ข้าเข้าใจแล้วท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าจะทำตามที่พวกท่านต้องการ...”

ได้ยินแบบนั้นแล้ว บรรยากาศในห้องโถงนั่นก็เริ่มคลี่คลาย

“พาเหมยหลันเข้าไปพักข้างในไป แล้วก็ไม่ต้องออกมาเสนอหน้ากันอีก” ท่านหยวนอารมณ์เสียมาก ๆ ก่อนจะหันไปเชื้อเชิญทั้งสามท่านให้ดื่มน้ำชา กินของหวาน และคุยเรื่องต่าง ๆ กันต่อ

ในห้องนอนของลูกสาว

“ท่านแม่ ท่านออกไปเถอะ ข้าอย่างอยู่คนเดียว”

“เหมยหลันเอ๊ย! เจ้าน่ะไม่น่าทำให้ท่านพ่อโมโห”

“ข้าก็ยินยอมแล้ว ท่านแม่จะเอาอะไรกับข้าอีก”

“เฮ้อ... ก็เป็นเสียแบบนี้ แม่นี่แหละผิดที่เลี้ยงเจ้ามาให้เป็นคนเช่นนี้ วันนี้ขายขี้หน้านัก” แล้วท่านแม่ก็เดินออกจากห้องของนางไป

หยวนเหมยหลันได้แต่น้ำตานองหน้า นึกถึงหน้าตาตามคำบอกเล่าของผู้คน ที่ต่างเคยเอ่ยถึงความโหดร้ายของอ๋องเหวยฉีหยาง

‘ทำไมต้องเป็นข้าด้วย’ ได้แต่ตัดพ้อต่อโชคชะตา ไม่ว่าอย่างไรก็ขัดบัญชาของท่านพ่อไม่ได้อย่างแน่นอน น้ำตาของหยวนเหมยหลันจึงได้หลั่งไหลจนเปียกหมอนที่รองหนุน รับรู้และพยายามเตรียมใจกับลิขิตใต้เงาร้ายของอ๋องเหวยฉีหยาง

วังของอ๋องเหวยฉีหยาง ห้องหนังสือ บรรยากาศในตอนนี้เงียบสงบ ใบไม้ที่อยู่ด้านนอก เหี่ยวเฉา และร่วงลงมาจากกิ่งไม้ ก่อนจะปลิดปลิวเข้ามาในห้องนั้น

อ๋องเหวยฉีหยางนั่งอ่านรายงานอย่างเคร่งขรึม เหมากงกง คือผู้แทนจากวังหลวง ที่เขาไปเจรจา เขาเดินเข้ามารายงาน

“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ การหมั้นหมายระหว่างท่านกับหยวนเหมยหลันถูกจัดการเสร็จสิ้นแล้ว พิธีจะมีขึ้นในอีกสามวันข้างหน้าพ่ะย่ะค่ะ”

อ๋องเหวยฉีหยางถอนหายใจ และเขาวางรายงานลง

“ข้าไม่เคยให้ความยินยอมในการหมั้นหมายครั้งนี้ ทำไมพวกเจ้าจึงจัดการโดยไม่ได้ปรึกษาข้าฮึ?” ดวงตามาดร้ายฟาดไปที่เหมากงกง นึกพาลไปหมด กับเรื่องที่ขัดใจของตนเองในครั้งนี้

“ฝ่าบาทโปรดอภัย การหมั้นหมายนี้ได้รับการสนับสนุนจากองค์ฮ่องเต้ เสด็จพ่อของฝ่าบาทนั้น และนั่นถือเป็นคำสั่งเด็ดขาด ที่ใคร ๆ ก็ขัดราชโองการไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ อีกอย่างการแต่งงานก็เหมือนการเชื่อมสัมพันธ์ อีกทั้งเพื่อความเป็นปึกแผ่นด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

อ๋องเหวยฉีหยางยืนขึ้นด้วยท่าทางโกรธจัด