EP.7 : ที่ประจำของเด็กฝึกงาน 1/2

อีกด้านหนึ่ง...

“เหมือนจะไม่รู้ว่าถูกคนอื่นหมั่นไส้นะครับ ไม่รู้ด้วยว่าโดนแขวะ” คาริบพูดกับเจ้านายขณะยืนกอดอกมองหน้าจอขนาดใหญ่ที่กำลังฉายภาพโซนหนึ่งของออฟฟิศ 

“ก็นายบอกเองนี่ ว่าเด็กคนนี้เหมือนโตมาในทุ่งลาเวนเดอร์ มองอะไรก็คงเห็นเป็นดอกไม้นั่นแหละ” ชีคหนุ่มกระตุกยิ้มเบา ๆ ขณะมองภาพสาวน้อยบนหน้าจอ “หรือไม่ก็อาจจะรู้แต่แสร้งไม่รู้แล้วหาทางตลบหลังอยู่ก็ได้” เสียงทุ้มเอ่ยต่อขณะดวงตาคมจับจ้องไปที่ต้นขาขาวเนียนของคนที่นั่งไขว่ห้างกระดิกเท้าเล่น

“งั้นก็หายห่วงนะครับ เพราะต่อไปคุณสโรชาคงมีข่าวลือแปลก ๆ กับท่านอาซิซ” แค่หญิงสาวที่เข้ามาดูแลเจ้านายเขาแบบชั่วครั้งชั่วคราวยังโดนมองด้วยสายตาแปลก ๆ และถูกพูดถึงด้วยเรื่องเสื่อมเสียมากมาย แล้วสโรชาที่เป็นเด็กฝึกงานในบริษัทฯ ล่ะจะเหลืออะไร 

“ว่าแต่ท่านอาซิซให้คนเตรียมโต๊ะทำงานในนี้ทำไมครับ” องครักษ์หนุ่มหันไปมองมุมหนึ่งของห้องแล้วก็สงสัย ทันทีที่เดินทางกลับถึงเมืองไทย นายเหนือหัวของเขาก็ให้จัดโต๊ะทำงานในห้องเพิ่มอีกตัว

“เอาไว้ให้เด็กฝึกงาน”

“ห๊ะ เด็กฝึกงานจะมาทำอะไรในห้องนี้ครับ”

“ก็ฝึกงานน่ะสิ หนุ่มพรหมจรรย์อย่างนายจะไปรู้อะไร”

“…” คิ้วเข้มขององครักษ์หนุ่มเลิกขึ้นเมื่อเริ่มนึกอะไรออก “เรื่องสิบแปดบวกเหรอพะยะค่ะ”

“อย่าใช้ราชาศัทพ์ได้ไหม มันคันหู”

“ถ้างั้นผมไปทำงานต่อนะครับ ท่านอาซิซก็อย่าออกไปไหนโดยไม่แจ้งผมล่ะ”

“วันนี้เราไม่ออกไปไหนหรอก แล้วก็อย่าให้ใครเข้ามาด้วย” มุมปากหนากระตุกยิ้มร้ายเบา ๆ ขณะดวงตาคมยังจับจ้องไปที่ร่างน้อยบนหน้าจอ “ออกไปแล้วให้คนไปตามเด็กฝึกงานมาหาเราด้วยนะ ต่อไปนี้ที่ประจำของเธอคนนั้นคือตรงนี้ ฝากบอกด้วย”

“ครับ”

“น้องพรีมคะ” พี่หญิงคนดีคนเดิมเดินเข้ามาพร้อมกับสะกิดแขนเรียวเบา ๆ ก่อนจะมองซ้ายมองขวาแล้วโน้มลงมากระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน “ท่านประธานให้มาแจ้งว่าต่อไปนี้น้องพรีมต้องขึ้นไปทำงานที่ชั้นนั้นค่ะ”

“คะ? คุณคาริบน่ะเหรอคะ” สาวน้อยหันไปขมวดคิ้วใส่รุ่นพี่ขณะจัดชุดเอกสารไปด้วย

“ใช่ค่ะ แต่คนที่สั่งจริง ๆ น่าจะเป็นคนที่อยู่ชั้นนั้นมากกว่า”

“หมายความว่าให้พรีมขึ้นไปทำงานที่ชั้นนั้นเหรอคะ” คนอายุน้อยกระซิบกลับ ชั้นนั้น ไม่ต้องเอ่ยตรง ๆ ก็คงรู้ว่าชั้นไหน พี่หญิงเองก็คงรู้อะไรมาบ้างเลยไม่ได้พูดออกมาตรง ๆ

“ใช่ค่ะ ตั้งแต่ตอนนี้เลยค่ะ”

“เดี๋ยวพรีมถ่ายเอกสารกองนี้เสร็จแล้วค่อยขึ้นไปได้ไหมคะ”

“เดี๋ยวพี่หญิงจัดการที่เหลือเองค่ะ น้องพรีมรีบขึ้นไปเถอะ” รุ่นพี่รีบแย่งเอกสารในมือสาวน้อยไปจัดแจงเองก่อนจะเอ่ยถามบางอย่างเมื่อนึกขึ้นได้ “ว่าแต่วันนั้นน้องพรีมไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ พี่หญิงลืมบอกว่าชั้นนั้นห้ามคนที่ไม่ได้รับอนุญาตขึ้นไป พี่ขอโทษนะคะ พี่ลืมจริง ๆ”

“อ๋อ ไม่มีอะไรค่ะ พี่หญิงไม่ต้องกังวลนะคะ” คนตาแป๋วไม่ได้ตอบความจริง ขืนบอกว่าเธอเกือบโดนยิง พี่หญิงคงหัวใจวายพอดี “แล้วปกติชั้นนั้นเคยมีเด็กฝึกงานขึ้นไปทำงานไหมคะ”

“นี่ครั้งแรกเลยค่ะที่มีเด็กฝึกงานขึ้นไป แล้วก็เป็นครั้งแรกที่มีผู้หญิงคนอื่นนอกจากพี่หญิงขึ้นไปด้วย ไม่นับผู้หญิงที่ถูกเรียกมาแบบส่วนตัวนะคะ” ประโยคสุดท้ายไม่ต้องอธิบายมากก็เข้าใจ

“น้องพรีมรีบไปได้แล้วค่ะ” คนอายุมากกว่าดันแผ่นหลังรุ่นน้องให้รีบไป แม้ในใจจะอยากถามหลายอย่างแต่ก็อุบไว้ การที่เธอได้ตำแหน่งผู้ช่วยเลขาและรักษาตำแหน่งไว้ได้นานเกือบสิบปี แถมยังเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ได้ทำงานใกล้ชิดประธานและเจ้านายตัวจริง ทำให้รู้ว่าควรรู้ในสิ่งที่นายอยากให้รู้ ควรเห็นในสิ่งที่นายอยากให้เห็น และควรพูดในสิ่งที่นายอยากฟัง

“ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงหรอกมั้ง โปรไฟล์น้องพรีมก็ไม่ธรรมดา แถมยังถือหุ้นโรงแรมร่วมกัน น้องมันคงปลอดภัยแหละ” ว่าแล้วก็ทำหน้าที่ของตัวเองต่อ