EP.6 : เด็กฝึกงาน

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา…

“พรีมไปแล้วนะคะ ต่อไปแม่กับพ่อไม่ต้องรอกินมื้อเย็นแล้วนะ ช่วงนี้ที่ออฟฟิศเตรียมเปิดตัวซูเปอร์คาร์ใหม่ พรีมอาจกลับช้าเพราะต้องอยู่ช่วยเตรียมงาน” เสียงหวานเอ่ยกับแม่ที่ออกมายืนส่งหน้าบ้าน ส่วนพ่อออกไปทำงานตั้งแต่เช้าแล้ว

“จ้ะ ต่อไปพ่อกับแม่เองก็จะยุ่งมากขึ้นเหมือนกัน น่าจะไม่มีเวลาให้พรีมด้วยเพราะบริษัทฯ อยู่ในช่วงเปลี่ยนแปลง พรีมต้องดูแลตัวเองดี ๆ นะลูก”

“รับทราบค่ะ แม่กับพ่อไม่ต้องห่วงพรีมนะ แล้วก็ต่อไปไม่ต้องให้คนขับรถไปรับไปส่งแล้วนะคะ พรีมอยากลองใช้ชีวิตแบบพนักงานออฟฟิศดูค่ะ ว่าจะเริ่มตั้งแต่เย็นนี้เลย” สาวน้อยส่งยิ้มให้แม่ก่อนจะเดินขึ้นรถที่คนขับเปิดประตูรออยู่ 

“ลองใช้ชีวิตพนักงานอะไรล่ะ ลุงอูฐคนนั้นให้บอดี้การ์ดมาคอยตามประกบต่างหาก” ร่างน้อยเอนตัวลงเบาะอย่างคนหมดแรง ดีหน่อยที่ลีมูซีนคันงามมีกระจกกั้นระหว่างคนขับกับผู้โดยสาร คนขับรถเลยไม่เห็นท่าทางของคุณหนูในตอนนี้

“ชีวิตพนักงานออฟฟิศมันมีอะไรให้น่าทดลองกัน แม่ก็ไม่เอะใจเลย สงสัยคงจินตนาการว่าลูกสาวกำลังโตแล้วแน่เลย ฮือ” สองขาเรียวชูขึ้นเหนืออากาศแล้วถีบทึ้งไปมาราวกับเด็กน้อยเมื่อนึกถึงข้อความที่ได้รับจากเบอร์ปริศนาเมื่อเช้านี้

‘ฉันถึงไทยแล้ว ต่อไปคนของฉันจะเริ่มทำหน้าที่ดูแลเธอ ส่วนเธอก็เริ่มทำหน้าที่ดูแลฉันด้วย’

“อีตาอูฐแก่โรคจิต!” ใบหน้าหวานบูดบึ้งอย่างอารมณ์เสีย ยิ่งนึกถึงวันแรกที่เจอเขาและถูกรุกล้ำพื้นที่สงวนแล้วก็ยิ่งโมโห พอคิดว่าวันนี้ต้องเจอเรื่องแบบนั้นอีกก็ใจคอไม่ดี “ถ้าหล่อจะไม่ว่าเลย อย่างน้อยก็ต้องหล่อและตรงสเปคด้วยสิถึงจะมีอารมณ์ร่วม แต่นี่…” เขาไม่ใช่สเปคเธอ คนหล่อสำหรับเธอคือคนที่ตรงสเปคเท่านั้น

@บริษัท อาเมียร์คาน ยูเออี ซูเปอร์คาร์ จำกัด

“เด็กฝึกงานบริษัทเรานี่รวยใช่เล่นเลยนะ นั่งลีมูซีนมาทำงานทุกวัน” เสียงคุยกันแบบไม่สนว่าคนถูกเอ่ยถึงจะได้ยินหรือไม่ดังขึ้นขณะสโรชาเดินเข้าไปประจำที่นั่ง

“รวยไม่รวยไม่รู้ แต่ส้นสูงที่ใส่กับกระเป๋าที่สะพายก็หลายแสนเลย” สาวออฟฟิศนางหนึ่งปรายตามองสโรชาแล้วก็หันไปคุยกับเพื่อนต่อ พวกเธอกำลังนั่งเติมแป้งและแต่งหน้ากันอยู่ที่โต๊ะตัวเอง

“แต่เดี๋ยวนี้คนไม่รวยก็ใช้ของแพง ๆ แบบนั้นได้นะ ถ้ามีคนเลี้ยงน่ะ” ประโยคค่อนแคะกระแนะกระแหนจากกลุ่มพนักงานสาวที่ไม่ค่อยยินดีเวลามีเด็กฝึกงานสวย ๆ เข้ามายังดังไม่เลิก ส่วนคนถูกพูดถึงน่ะเหรอ

ก็จริง… ถ้าจะใช้ของพวกนี้ก็ต้องรวย ถ้าไม่รวยก็ต้องมีกำลังซื้อประมาณหนึ่ง หรือไม่ก็ต้องมีคนเลี้ยง เพราะเธอเองก็มีพ่อแม่คอยเลี้ยงดูเหมือนกัน สาวน้อยนั่งเขี่ยโทรศัพท์มือถือรองานจากรุ่นพี่ในแผนกเงียบ ๆ ไม่ได้สนใจอะไร

“น้องพรีมเปลี่ยนกระเป๋าอีกแล้วเหรอ” เสียงหวานของพี่หญิงดังขึ้นพร้อมร่างอรชรเดินหอบเอกสารปึกหนาเดินมาหาเธอ 

“อ้าว พี่หญิงสวัสดีค่ะ” สโรชารีบลุกขึ้นทักทายพี่คนสวย พี่หญิงคือพนักงานไม่กี่คนที่ใจดีกับเธอ เพราะส่วนมากเด็กฝึกงานจะไม่ได้รับการปฏิบัติที่ดีนัก “ค่ะ พอดีเห็นว่าเพิ่งออกใหม่ พรีมก็เลยรีบไปสอยมา” ความภูมิใจของผู้หญิงก็คือการได้อวดอะไรแบบนี้และมีคนชมว่าของที่เรามีมันสวยมันจึ้งนี่แหละ คนหนึ่งชอบแต่ไม่มีกำลังซื้อ อีกคนชอบแต่มีกำลังซื้อเลยคุยกันถูกปากเหมือนแชร์ประสบการณ์กัน

“แต่สวยจริงนะ พี่ชอบ ถ้าราคาไม่แรงก็น่าจัดสักใบอยู่” 

“พี่หญิงเป็นถึงผู้ช่วยเลขาของบริษัทซูเปอร์คาร์เลยนะ ราคาแค่นี้จิ๊บ ๆ อยู่แล้ว แหม” หนึ่งในพนักงานสาวกลุ่มเดิมเอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินเสียงของสโรชาคุยกัน

“ใช่ ๆ เด็กฝึกงานอย่างน้องพรีมยังสอยได้เลย พี่หญิงก็อย่าน้อยหน้าสิ”

“แต่ก็แปลกอยู่น้า น้องพรีมยังไม่ทำงานเลยแต่ค่าครองชีพสูงเวอร์ มีคนเลี้ยงปะเนี่ย” คำถามทีเล่นทีจริงแต่แฝงไปด้วยความอยากเผือกเรื่องชาวบ้านทำให้สาว ๆ ทั้งแผนกหูผึ่ง ยิ่งผังโต๊ะทำงานเป็นแบบเรียงแถวตรงและหันหน้าเข้ากันแล้วก็ยิ่งง่ายต่อการฟังเรื่องชาวบ้าน

“ใช่ค่ะ” คนถูกถามพยักหน้ารับอย่างไม่อาย ทำคนทั้งแผนกเหวอกันเป็นแถบ “ตอนนี้พรีมให้พ่อกับแม่เลี้ยงอยู่ค่ะ ถ้าเริ่มทำงานแล้วจะเลี้ยงพ่อกับแม่คืน” ประโยคถัดมาทำพนักงานในแผนกถอนหายใจพร้อมกันดังพรืด พวกเขาก็คิดเป็นตุเป็นตะไปอีกอย่าง แต่พี่สาวกลุ่มเดิมก็ยังถามไม่เลิก

“พี่ขอถามได้ไหมคะว่าพ่อแม่น้องพรีมทำงานอะไร เผื่อพี่จะไปทำบ้าง อยากลองใช้ชีวิตแบบค่าครองชีพสูง ๆ ดู”

“พ่อทำธุรกิจส่วนตัวค่ะ ส่วนแม่เมื่อก่อนเป็นผู้ช่วยพ่อ แต่ตอนนี้อยู่บ้านเฉย ๆ แล้วค่ะ”

“หืม ธุรกิจส่วนตัวนี่อะไรคะ บ้านพี่ก็ทำนะแต่ไม่เห็นรวยเลยอะ พ่อเป็นได้แค่เสี่ยระดับตำบลเฉย ๆ” 

“อืม…” ใบหน้าหวานครุ่นคิดขณะนิ้วชี้เรียวจิ้มแก้มตัวเองจนบุ๋มลงแล้วเอ่ยต่ออย่างอารมณ์ดี “พี่ทรายลองให้พ่อทำธุรกิจเหมือนพ่อพรีมดูก็ได้ค่ะ ลองมาเปิดโรงแรมกับทำอสังหาฯ ดูสิคะ พ่อพรีมเคยบอกว่าลงทุนครั้งแรกแค่สี่สิบกว่าล้าน ตอนนี้ต่อยอดได้กำไรหลักพันล้านเลยค่ะ” ถ้าผู้ถือหุ้นไม่หักหลังกับไม่มีคู่แข่งมาขัดขาก็ไม่มีปัญหาอะไร ประโยคสุดท้ายสาวน้อยนึกในใจไม่กล้าเอ่ยออกมา กว่าจะมีวันนี้ได้พ่อกับแม่ของเธอใช้เวลาสร้างร่วมยี่สิบปี แค่คิดว่าจะถูกขโมยทุกอย่างไปก็หัวร้อนแล้ว

“เดี๋ยวนะ นี่น้องพรีมมีธุรกิจโรงแรมด้วยเหรอคะ พี่หญิงเพิ่งรู้เลยนะเนี่ย” ผู้ช่วยเลขายังไม่ไปไหน การจับกลุ่มเมาส์ก่อนเริ่มงานถือเป็นอาหารจานหลักยามเช้าของสาวออฟฟิศ หญิงสาวเบิกตากว้างเพราะไม่คิดว่าจะมีลูกคุณหนูมาฝึกงานในบริษัทฯ ที่ตัวเองทำงานอยู่ ปกติแล้วลูกหลานนักธุรกิจจะฝึกงานในบริษัทฯ ตัวเองกัน

“ค่ะ โรงแรมกับธุรกิจอสังหาฯ ที่อยู่ในเครือกาดีร์ เป็นของครอบครัวพรีมเองค่ะ”

“…” สรุปก็คือ โรงแรมดังหลายแห่งในกรุงเทพฯ ที่ค่าห้องคืนละหลายแสน เดือนละหลายล้าน เป็นของพรีมเองค่ะ นี่คือสิ่งที่ทุกคนในแผนกแปลได้จากคำตอบของสาวน้อย

เมื่อข้อข้องใจเกี่ยวกับค่าครองชีพของเด็กฝึกงานหายไป บรรยากาศในแผนกก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง บวกกับถึงเวลาเข้างานแล้วเลยแยกย้ายกันไปประจำที่