ตอนที่สอง หมอหญิง

ตอนที่สอง

หมอหญิง

หลินหยุนซีจบค่ำคืนแห่งความมึนเมาด้วยการหลับพับไปกับน้ำตาที่นองหน้า

ครั้นตื่นขึ้นด้วยกลิ่นเหล้าที่หึ่งไปทั่วห้อง หญิงสาวจึงได้รับการติดต่อจากอาจารย์หมอเพื่อขอให้ไปออกค่ายรักษาที่ชนบทด้วยกัน

ค่ายชนบทหรือ? อืม...ก็ดีเหมือนกัน ช่วงนี้ยังมีเวลา ดีกว่านอนจมน้ำตากับเหล้าอยู่แบบนี้

“ในเมื่อมีวิชาความรู้ที่สามารถช่วยเหลือคน ก็ควรใช้ให้เป็นประโยชน์”

คำพูดของอาจารย์ดังขึ้นมาในหัวทำให้หลินหยุนซีตัดสินใจตอบตกลง

และระหว่างการเดินทางนั่นเอง หลินหยุนซีซึ่งนอนหลับตาจมอยู่ในความเศร้าโศกกลับต้องสะดุ้งตื่นเมื่อรถหยุดกะทันหัน

เมื่อลืมตาขึ้นพบดวงไฟสว่างจ้าจนแสบตาจึงต้องรีบตะเกียกตะกายลงจากรถมายืนงงอยู่ข้างถนน

“อยากพบความสุขกับคนที่หล่อกว่า แข็งแรงกว่า อย่างที่ร้องขอ แล้วยังได้ทำตัวเองให้เป็นประโยชน์แก่ผู้คนหรือไม่ หลินหยุนซี” เสียงที่ดังมาจากทางไหนก็มองไม่เห็นทำให้หญิงสาวได้แต่สอดส่ายสายตามองหา

“ใคร? ใครน่ะ?”

“เจ้าไม่ต้องรู้หรอก ขอเพียงตอบว่าอยากหรือไม่เท่านั้น”

แม้ไม่อาจรู้ที่มา แต่หญิงสาวก็ตัดสินใจพยักหน้าด้วยตั้งใจมาใช้วิชาความรู้เพื่อช่วยคนอยู่แล้ว

“เช่นนั้นก็ตามมาสิ” เสียงนั้นบอกออกมาพร้อมแสงไฟนำทาง หญิงสาวเดินตามอยู่นานจนเหนื่อย กระทั่งรู้สึกตัวอีกทีเมื่อครู่ที่ได้ยินเสียงของหญิงสูงวัยสองคนกำลังพูดคุยกันนั่นเอง

“รู้สึกตัวแล้วหรือ? นังหนู”

“ท่าทางยังพอไหว ถ้าอย่างนั้นรีบเดินต่อเถอะ”

แม้ไม่เข้าใจแต่หลินหยุนซีก็ตัดสินใจเดินด้วยเท้าของตัวเองเพื่อตามกลุ่มซึ่งมีแต่เด็ก สตรี และคนชราให้ทัน

กระทั่งทุกคนมาหยุดพักยังริมน้ำแห่งหนึ่ง เมื่อพอมีเวลาหญิงสาวจึงได้โอกาสซักถาม ‘ป้าจาง’ หญิงสูงวัยคนแรกที่ช่วยดูแลจนได้ความว่าพวกเขาพบร่างของเธอนอนอยู่กลางพงหญ้าเพียงลำพัง จึงสันนิษฐานว่าคงพลัดพรากจากครอบครัว

ด้วยความสงสารพวกเขาจึงแบกเธอมาด้วยทั้งๆ ที่กำลังอยู่ระหว่างไฟสงครามและจำต้องอพยพหลบหนีเคลื่อนย้ายไปเรื่อยๆ

“เจ้าพอจำสิ่งใดได้บ้างหรือไม่เล่า นังหนู” คำพูดประหลาดที่ถาม ย่อมสร้างความมึนงงแก่หญิงสาว

แต่เมื่อสามารถฟังได้เข้าใจจึงพยายามตอบออกไปให้คล้ายกันอย่างแนบเนียน

“ข้าเหลือตัวคนเดียวแล้ว” คำตอบและสีหน้าเศร้าหมองย่อมเรียกคำปลอบโยนกลับมา

“ในยามสงครามย่อมเป็นเช่นนี้ ขอเพียงรักษาชีวิตไว้ได้ก็พอแล้ว อย่าได้เศร้าจนเกินไป” ป้าจางปลอบโยนเสร็จจึงเดินไปพูดคุยกับคนอื่นๆ

เมื่อได้พักจนพอทำความเข้าใจกับสถานการณ์ตรงหน้า หลินหยุนซีจึงค้นพบว่าบัดนี้เธออยู่ท่ามกลางสงครามระหว่างแคว้นทั้งหลายซึ่งกำลังรบพุ่งกันอย่างหนัก

อะไรกันเนี่ย จู่ๆ ก็มาโผล่กลางสงคราม

หรือว่าสวรรค์ต้องการให้เธอมาช่วยคน

หญิงสาวถอนหายใจเฮือกเมื่อได้ยินว่ากลุ่มชาวบ้านเหล่านี้กำลังอพยพจากเมืองหนึ่งไปอีกเมืองหนึ่งเพื่อหาสถานที่สุขสงบพอได้อยู่อาศัย