บทที่ 13

ภายในห้องบอลรูม ผู้บริหารของชาแนลกำลังจะทำการเซ็นสัญญากับชาร์มิน

“คุณเจมส์ คุณมั่นใจแล้วเหรอคะ ว่าคุณจะเซ็นสัญญากับคนไม่มีชื่อเสียง? เธอมีประสบการณ์บนเวทีเป็นศูนย์อย่างแน่นอน!” อะมีเลีย จอร์แดน ค้านขึ้น

“นั่นน่ะสิ เธอก็แค่ฉลาด ฉันก็เอาหิ่งห้อยมาโกงแบบเธอได้เหมือนกัน ความจริงใคร ๆ ก็ทำได้ แต่การเล่นกลกระจอก ๆ แบบนั้นจะไม่ถูกยกขึ้นมาใช้ในงานใหญ่อย่างวันพรุ่งนี้”

“เอาล่ะ ทำไมคุณผู้หญิงถึงไม่แสดงกลให้เราชมบ้างล่ะ? พวกคุณทุกคนต่างพากันอวดเก่ง คิดว่าตัวเองเป็นนางแบบที่มีชื่อเสียง ในขณะที่คุณแสดงสีหน้าเหมือนอยากตาย” ผู้จัดการปฏิเสธ จากนั้นเขาจึงหันกลับไปหาชาร์มิน และดูเหมือนสีหน้าของเขาจะเปลี่ยนไป 360 องศา จากการหันกลับมา และพูดขึ้นด้วยความมั่นใจ “คุณจอร์แดน กรุณาเซ็นชื่อตรงนี้นะครับ แค่ทำตามที่คุณควรทำแล้วทุกอย่างจะดีขึ้นครับ เราเชื่อในตัวคุณ”

ชาร์มินประทับตราสัญญาด้วยลายเซ็นของเธอ

ด้วยความยินดี จากนั้นชาร์มินจึงหันไปหาอะมีเลีย จอร์แดน และพูดขึ้น “คุณจอร์แดน พรุ่งนี้คุณก็พยายามให้มากขึ้นหน่อยนะ ได้โปรดอย่าลงเอยโง่ ๆ อย่างวันนี้ ด้วยการแพ้ให้กับคนที่ไม่มีประสบการณ์อย่างฉันพร้อมกับประสบการณ์จากโมเดลลิ่งถึงสามปีของคุณ” มุมปากของเธอเหยียดขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะเย้ยในขณะที่เธอหันกลับไป

สีหน้าของอะมีเลียเปลี่ยนไปด้วยความโกรธ แม้ว่าจะไม่ได้มีชื่อเสียงเท่าทิฟฟานี่ ทว่าทุกคนก็รู้จักชื่อของเธอ เธอยังเป็นนักแสดงอีกด้วย และด้วยท่าทางที่เย่อหยิ่งและตรงไปตรงมาของเธอ เธอถูกเปิดตัวในฐานะที่เป็นคน ‘ดุและตรงไปตรงมา’ ทว่าแฟน ๆ ของเธอคลั่งไคล้เธอ เธอทำอะไรตามใจตัวเองเสมอ และผู้คนก็นับถือเธอ แต่ทว่า… ยัยเด็กที่ถูกเก็บเอามาเลี้ยงอย่างชาร์มินกลับพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงหยาบกระด้าง และทำให้เรื่องยิ่งแย่เข้าไปกันใหญ่ อีกทั้งยังได้โอกาสนั้นไปอีก! นั่นทำให้อะมีเลียแทบจะเป็นบ้า!

...

ชาร์มินออกมาจากโรงแรมและเดินตรงไปยังที่จอดรถ รถยนต์คันหรูจอดเรียงรายอยู่ในลานจอดรถ ในขณะที่รถมอเตอร์ไซค์ของชาร์มินที่มีรอยบุบจอดนิ่งอยู่ที่หัวมุม

เมื่อเธอกำลังจะสวมหมวกกันน็อค เด็กคนหนึ่งก็วิ่งออกมาจากไหนก็ไม่ทราบได้

“คุณแม่! คุณแม่ครับ!” ขณะเอ่ยเรียกด้วยเสียงอ่อนเสียงหวาน คริสก็วิ่งมาหาชาร์มิน เขากอดต้นขาของเธอเอาไว้แน่น ร่างเล็กของเขาเหมือนกับเป็นส่วนหนึ่งบนขาของเธอ

ชาร์มินอยากจะผลักเด็กชายออกไป ทว่าใครจะไปใจแข็งกับเด็กชายจ้ำม่ำที่น่าเอ็นดูซึ่งกำลังทำตาแป๋วอยู่นี้ได้กัน?

ในเมื่อไม่อาจต้านทานได้ เธอจึงก้มลงยีผมของเด็กชาย “ที่รัก ทำไมหนูถึงมาที่นี่คนเดียวล่ะจ๊ะ? คุณพ่อไม่สนใจหนูอีกแล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่ครับ ผมวิ่งหนีคุณพ่อมา ผมคิดถึงคุณแม่… คุณแม่จะกลับบ้านกับผมไหมครับ?” คริสซุกเข้าไปในอ้อมกอดของเธอ

“โถ่ ที่รัก ฉันไม่ใช่แม่ของหนูนะจ๊ะ ฉันก็มีบ้านของฉัน ฉันกลับบ้านไปกับหนูไม่ได้หรอก” ชาร์มินขมวดคิ้ว

“ไม่ใช่ คุณแม่เป็นคุณแม่ของผม คุณพ่อสัญญาแล้วว่าจะทำให้คุณเป็นคุณแม่ของผม! คุณพ่อรักคุณแม่ แล้วคุณพ่อก็เอาแต่คิดถึงคุณแม่ทุกวันตั้งแต่ได้พบคุณแม่ เมื่อคืนเขายังนอนหลับไปพร้อมกับรูปภาพของคุณแม่ด้วย!” เด็กชายพูดไปเรื่อยเปื่อย “วันนี้คุณพ่อทิ้งโครงการที่มีมูลค่าอย่างน้อยหลายพันล้านแค่อยากมาดูคุณแม่ มาปกป้องคุณแม่”

ชาร์มินพูดไม่ออก ที่คริสพูดเป็นความจริงอย่างนั้นเหรอ? แล้วแอนโทนี่นอนหลับไปด้วยรูปของเธอจริง ๆ เหรอ?

เธอลูบหัวของเด็กชายด้วยความเอ็นดูและพูดขึ้น “โมโม่ หนูยังเด็กนะครับ อย่าเป็นเหมือนคุณพ่อนะ ความรักน่ะเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์นะ แต่ไม่มีอะไรเป็นรักแรกพบไปได้หรอกจ้ะ” เธออธิบาย “รักแรกพบไม่ใช่ความรัก มันเป็นแค่ ‘การมองเห็น’ เท่านั้น พูดง่าย ๆ ก็คือ มันถูกดึงดูดได้ง่าย ๆ ด้วยรูปลักษณ์หน้าตา เหมือนกับคนไม่ดีที่ทำร้ายผู้หญิงสวย ๆ และเป็นการทำผิดกฎหมาย เป็นเรื่องไม่ดี!”

แอนโทนี่ทันได้ยินประโยคสุดท้ายเมื่อเขาไปถึงที่นั่น ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเปลี่ยนเป็นอึมครึมในทันทีราวกับท้องฟ้าก่อนฝนจะตกหนัก

คนไม่ดีอย่างนั้นเหรอ? เธอคิดว่าเขาเป็นคนไม่ดีเหรอ?