ปริศนาในสายเลือด

บทที่ 3

ปริศนาในสายเลือด

ความสงสัยกัดกินใจรามิลราวกับหนอนไช แม้จะพยายามสะบัดความคิดเกี่ยวกับเด็กชายที่ชื่อภูผาทิ้งไป แต่ภาพดวงตาคมกริบคู่นั้นกลับตามหลอกหลอนไม่เลิก

‘ทำไมถึงเหมือนฉันขนาดนั้น? มันเป็นไปไม่ได้ แต่ก็อดคิดไม่ได้’ เขาเดินวนไปวนมาในห้องทำงานอย่างกระวนกระวาย

"ท่านประธานครับ มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ" เลขาคนสนิทชื่อวิน ได้เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เขาสังเกตเห็นความผิดปกติของเจ้านายมาตั้งแต่กลับมาจากสวนสาธารณะวันนั้น

รามิลหยุดเดิน หันมามองหน้าวินด้วยแววตาครุ่นคิด "วิน...คุณว่าคนเราจะหน้าเหมือนกันได้มากแค่ไหน"

วินขมวดคิ้วเล็กน้อยกับคำถามที่ดูเหมือนจะไม่มีปี่มีขลุ่ย "ก็...อาจจะมีบ้างครับท่านประธาน แล้วแต่ลักษณะทางพันธุกรรมน่ะครับ ทำไมเหรอครับ"

"เมื่อวานผมเจอเด็กคนหนึ่ง หน้าตาคล้ายผมมาก...มากจนน่าตกใจ" รามิลยอมเล่าออกมาในที่สุด

"จริงเหรอครับ บังเอิญหรือเปล่าครับ" วินถามด้วยความสงสัย

"ผมก็อยากให้เป็นอย่างนั้น แต่..." รามิลเงียบไปครู่หนึ่ง "เด็กคนนั้นอยู่กับผู้หญิงที่ชื่อณิชชา"

วินเบิกตากว้างเล็กน้อย "คุณณิชชา...คนที่เคยทำงานที่บริษัทเราเมื่อห้าปีก่อนน่ะเหรอครับ"

รามิลพยักหน้า สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสับสน "ใช่...เธอ"

"แล้ว..." วินลังเลที่จะถามต่อ

"ผมไม่แน่ใจ แต่ผมอดคิดไม่ได้ว่า..." รามิลถอนหายใจ "เด็กคนนั้นอาจจะเป็น..." เขาไม่สามารถพูดคำว่า ‘ลูก’ ออกมาได้

วินเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยความระมัดระวัง "ท่านประธานเคยมีความสัมพันธ์กับคุณณิชชาเหรอครับ" แม้จะเคยได้ยินข่าวลือเมื่อหลายปีก่อนอยู่บ้างว่าณิชชายั่วยวนท่านประธาน แต่เขาก็ไม่อยากเชื่ออยู่ดีว่าจะเป็นเรื่องจริง

รามิลขบกรามแน่น ความทรงจำในค่ำคืนนั้นหวนคืนมา "มันเป็นความผิดพลาด ผม..." เขาไม่ต้องการอธิบายรายละเอียด

"ท่านประธานต้องการให้ผมสืบเรื่องนี้ไหมครับ" วินเสนอด้วยความเป็นมืออาชีพ

รามิลเงียบไปครู่หนึ่ง เขาชั่งใจถึงผลที่จะตามมา แต่ความสงสัยในใจมันรุนแรงเกินกว่าจะปล่อยผ่านไปได้ "สืบ...สืบมาให้ละเอียดที่สุด ผมต้องการรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเด็กคนนั้น และเกี่ยวกับณิชชาในช่วงห้าปีที่ผ่านมา"

"ครับท่านประธาน" วินรับคำอย่างหนักแน่น

ทางด้านณิชชา หลังจากเผชิญหน้ากับรามิลในสวนสาธารณะ เธอก็พยายามอย่างยิ่งที่จะหลีกเลี่ยงการพบเจอเขาอีกครั้ง เธอพาลูก ๆ ไปโรงเรียนและกลับมาทำงานที่ร้านตามปกติ พยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ความกังวลในใจกลับเพิ่มมากขึ้นทุกวัน

และแล้วสิ่งที่ณิชชากังวลก็เกิดขึ้นจนได้ วันหนึ่งขณะที่เธอกำลังอบขนมอยู่ในครัว รามิลก็ปรากฏตัวขึ้นที่ร้านอย่างไม่ทันตั้งตัว

"สวัสดีครับณิชชา" รามิลเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้สุภาพ แต่แววตายังคงเต็มไปด้วยความสงสัยและความไม่แน่ใจ

ณิชชาชะงักมือ มองหน้าชายหนุ่มด้วยความตกใจระคนไม่พอใจ "ท่านประธาน...มาที่นี่มีอะไรคะ ฉันคิดว่าเราไม่มีอะไรต้องพูดคุยกันอีก"

"ผมแค่อยากจะคุยกับคุณสักหน่อย เรื่องที่สวนสาธารณะวันนั้น" รามิลตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงเล็กน้อย สรรพนามที่เคยใช้คำว่า ฉัน และ เธอ ได้เปลี่ยนเป็นสุภาพมากขึ้น

"ฉันไม่คิดว่าเรามีอะไรต้องคุยกันนะคะ เรื่องมันจบไปนานแล้ว" ณิชชาตอบเสียงเย็น พยายามรักษาระยะห่าง

"เรื่องลูกของเรา" รามิลกล่าวตรงประเด็น ดวงตาของเขาจับจ้องใบหน้าของหญิงสาวอย่างไม่วางตา

คำพูดนั้นทำให้ร่างบางตัวแข็งทื่อ เธอจ้องมองใบหน้าคมสันด้วยความตกใจและโกรธเคือง "ลูกของฉันค่ะ ไม่ใช่ลูกของเรา คุณไม่มีสิทธิ์มาพูดถึงพวกเขาในฐานะลูกของคุณ"

"เขาหน้าเหมือนผมมาก คุณก็รู้ คุณเองก็เห็น" รามิลไม่ยอมแพ้ น้ำเสียงของเขาเริ่มแข็งกร้าวขึ้นเล็กน้อย

"มันเป็นเรื่องบังเอิญค่ะ คนหน้าเหมือนกันมีเยอะแยะไป" ณิชชายังคงยืนกราน แม้ในใจจะเริ่มหวั่นไหว

"บังเอิญจริง ๆ เหรอ แม้แต่ดวงตา แววตาที่มองผมเมื่อวาน มันเหมือนกับ..." รามิลเงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับกำลังหาคำพูดที่เหมาะสม วินได้สืบหาร้านขนมของเธอได้ เขาก็รีบมาพบเธอทันที

"คุณต้องการอะไรกันแน่คะ มาที่ร้านของฉันถึงที่นี่ มีธุระอะไรก็รีบพูดมาเถอะค่ะ ฉันไม่มีเวลาว่างมากนัก" ณิชชาถามตรงๆ เธออยากให้เขาไปพ้นจากร้านของเธอเสียที

"ผมต้องการรู้ความจริง เด็กคนนั้นเป็นลูกของผมใช่ไหม  ตอบผมมาตรง ๆ ณิชชา"

ณิชชาเงียบไปครู่หนึ่ง เธอชั่งใจว่าจะตอบอย่างไรดี ความลับที่เธอปกปิดมานานกำลังจะถูกเปิดเผย

"ทำไมคุณถึงเพิ่งมาสนใจเรื่องนี้คะ ในวันที่ฉันเลี้ยงพวกเขาอย่างยากลำบาก คุณอยู่ที่ไหน คุณตราหน้าฉันว่าเป็นผู้หญิงร้ายกาจ และไล่ฉันไปจากชีวิตของคุณอย่างไม่ไยดี"

"ผม...ผมเพิ่งรู้เรื่อง ผม..." รามิลอึกอัก ไม่สามารถหาคำแก้ตัวที่ฟังขึ้นมาได้

"เพิ่งรู้? ห้าปีแล้วนะคะ ท่านประธาน ห้าปีที่ฉันต้องเลี้ยงลูกคนเดียว โดยไม่มีความช่วยเหลือจากคุณเลยแม้แต่น้อย" ณิชชาเยาะเย้ยด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

"ผมอยากจะรับผิดชอบ ผม..." รามิลพยายามอธิบายความรู้สึกของตนเอง

"การกระทำสำคัญกว่าคำพูดค่ะ ท่านประธาน คำพูดของคุณมันไม่มีความหมายอะไรสำหรับฉันอีกแล้ว"

"ผมรู้ ผมอยากจะพิสูจน์ให้คุณเห็นว่าผมเปลี่ยนไปแล้ว" รามิลกล่าวด้วยความจริงจังและตั้งใจ

"ฉันไม่ต้องการอะไรจากคุณทั้งนั้น แค่ปล่อยให้ฉันและลูก ๆ ได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขก็พอ อย่าเข้ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของพวกเราอีกเลย

“ลูกๆ ? หมายความว่ายังไง คุณพูดเหมือนมีลูกหลายคน” เขาขมวดคิ้ว ในขณะที่เธอยิ้มเย็น พยายามตัดบท

“เลิกคุยเถอะค่ะ กลับไปซะเถอะ”

"ผมมีสิทธิ์ที่จะรับรู้เรื่องของลูก"

"สิทธิ์? คุณลืมไปแล้วหรือไงว่าตัวเองใจร้ายกับฉันขนาดนี้ แล้วตอนนี้คุณมาพูดถึงสิทธิ์?" ณิชชาโต้ตอบด้วยความโกรธ

"ผม..." รามิลอึกอัก ไม่รู้จะตอบอย่างไร

“เด็กเป็นลูกของฉันคนเดียวค่ะ อยู่มาหลายปีไม่จำเป็นต้องมีพ่อก็ได้นี่ พ่อน่ะไม่ใช่สิ่งจำเป็นสำหรับลูกของฉันหรอกค่ะ”

“เดี๋ยวสิ ผมอยากคุยให้เคลียร์”

"ฉันขอให้คุณออกไปจากร้านของฉันค่ะ" ณิชชาสั่งเสียงแข็ง

รามิลจ้องมองหน้าณิชชาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจเฮือก

"ผมจะกลับมา" รามิลกล่าวทิ้งท้าย ก่อนจะหันหลังเดินออกจากร้านไป

ณิชชามองตามหลังรามิลไปด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง เธอรู้ว่าการเผชิญหน้ากันในวันนี้ไม่ใช่จุดจบ แต่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของปัญหาที่ใหญ่กว่าเดิม...