9

“ซอนญ่า...” อลินทิราหน้างอ เธอไม่ชอบท่าทางวางอำนาจของเขาเลย ให้ตายเถอะ

“ไม่ทราบว่าคุณเป็นเจ้าชีวิตฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึงได้ตั้งชื่อฉันตามอำเภอใจแบบนี้”

“ตอนนี้ชีวิตคุณเป็นของผม ซอนญ่า! ถ้าขืนยังคิดจะหนีผมจะส่งคนของผมไปที่บ้านของดาเลีย เฮอเกรล ทันที!”

”คุณว่ายังไงนะคะ แดเนียล!” สายลับสาวถึงกับสะเทือนไปถึงขั้วหัวใจเมื่อคนอยู่หลังพวงมาลัยเอ่ยชื่อนั้นขึ้นมา แดเนียลเหยียดมุมปาก ดูเขาจะพึงพอใจกับอาการตกตื่นของหญิงสาว

“ดาเลีย เฮอเกรล...เธออยู่ที่โมอับ และ ใช่...เธอเป็นแม่บุญธรรมของคุณ”

“คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง ไม่เคยมีใครรู้จักแม่ของฉัน”

“มันง่ายจะตายไป ซอนญ่า เรื่องการสืบค้นข้อมูลประชากรในอเมริกาน่ะ เว้นเสียแต่ว่าคุณจะไม่เคยทำบัตรอะไรเลยตั้งแต่เกิด หรือเป็นพวกอพยพข้ามพรมแดนมาจากต่างประเทศ เพราะนอกเหนือจากนี้ผมก็มีข้อมูลทุกอย่างที่ต้องการ อยากรู้ไหมว่าผมรู้อะไรเกี่ยวกับเธอบ้าง อย่างเช่น ดาเลียไม่ได้เป็นชาวเมืองโมอับมาแต่กำเนิด เธอย้ายมาจากนิวเจอร์ซี สามีของเธอเป็นทหารผ่านศึกและเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งปอด ดาเลียเป็นหม้ายกระทั่งเธอขอเด็กผู้หญิงคนหนึ่งจากสถานเด็กกำพร้าในซอลเลกซิตี้มาเลี้ยงดู เด็กผู้หญิงคนนั้นชื่อ...”

“คุณรู้เรื่องของฉันทุกอย่าง!”

 อลินทิราแทรกขึ้นมาอย่างเหลืออด หญิงสาวกดเกร็งในช่องท้องแต่แทบไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดของมือทั้งสองที่เสียดสีอยู่กับกุญแจเหล็กซึ่งพันธนาการเธอไว้

“คุณคิดจะทำอะไรกันแน่...แดเนียล ฆ่าฉันเสีย แต่อย่าทำอะไรแม่ของฉัน”

“นี่คือเกมต่างหาก ซอนญ่า...คุณคงไม่รู้ว่าผมไม่ได้รู้สึกกดดันสักนิดเรื่องที่คุณไม่ยอมคืนชิปให้ ผมคิดว่ามันออกจะท้าทายด้วยซ้ำกับเกมยื้อเวลาแบบนี้ เราต่างก็มีข้อต่อรอง คุณมีชิปของผมไว้แลกกับอิสรภาพที่ผมก็ไม่แน่ใจว่าถึงคุณได้มันไปแล้วแต่จะหนีจากพวกไซออนเนตได้หรือเปล่า ส่วนผมก็มีสิ่งต่อรอง เพียงแต่มันเป็นชีวิตของคนที่คุณรักเอาไว้แลกของของผมคืน!”

ถึงเขาจะไม่หันมองเธอตรง ๆ ทว่าอลินทิราก็เห็นแววอำมหิตฉาดฉายอยู่ในดวงตาบนเสี้ยวหน้าหล่อเหลา แดเนียลเป็นผู้ชายที่หล่ออย่างร้ายกาจทั้งหลักแหลมและเฉียบคมอย่างคาดไม่ถึง หญิงสาวรู้สึกตัวราวกับพลัดหลงเข้าไปในกับดักซึ่งหาทางออกไม่เจอ ร่างบางสูดลมหายใจลึก เธอกำลังพยายามผนึกความรุ่มร้อนเก็บไว้และลั่นประตูตายด้วยความเยือกเย็น แม้รู้ดีว่านี่เป็นเกมอันตรายแต่เธอก็เคยเข้มแข็งมาตลอดไม่ว่าสถานการณ์นั้นจะน่าไหวหวั่นมากแค่ไหนไม่ใช่หรือ

“คุณจะพาฉันไปไหน?” หญิงสาวถามออกไปขณะควบคุมสติไม่ให้แตกซ่าน

“ผมคิดว่าจะหาที่พักสำหรับคืนนี้ จีพีเอสในรถของผมบอกว่าแถวนี้มีโรงแรมอยู่สองสามแห่ง”

ชายหนุ่มกล่าวเสียงเย็นไม่ต่างจากอากาศยามค่ำคืนในหุบเขาขณะเหลือบมองหน้าจอมอนิเตอร์บนคอนโซลด้านหน้าซึ่งแสดงแผนที่บอกเส้นทางในพื้นที่แถบนี้ หยุดพักเช่นนั้นหรือ?...แน่ล่ะ ในเมื่อแดเนียลขับรถตามเธอมาตั้งแต่ซอลเลคซิตี้กระทั่งถึงตอนนี้ที่พระอาทิตย์ตกดินไปนานแล้วเขาก็ย่อมต้องเหนื่อยล้าเป็นธรรมดา อลินทิรานึกอะไรบางอย่างไว้ในใจทว่าก็ทำเหมือนไม่รับรู้คำบอกกล่าวของเขากระนั้น

“โรงแรมนี้ไม่อยู่ในระบบจีพีเอสบอกแผนที่...แต่ผมคิดว่าเราควรพักที่นี่”

แดเนียลตัดสินใจโดยไม่รอฟังความเห็นจากคนข้าง ๆ ก่อนเลี้ยวรถเข้าไปหยุดบริเวณลานกว้างหน้าโรงแรมเล็ก ๆ ขนาดสามชั้นซึ่งมีป้ายบอกชื่อ แคนยอนแลนด์ โฮสต์

“คืนนี้เราจะพักที่นี่ พักในโรงแรมเล็ก ๆ แบบนี้จะได้ไม่เป็นที่สังเกตของใคร พรุ่งนี้ผมจะพาคุณกลับแคลิฟอเนีย...อย่าได้คิดทำอะไรโง่ ๆ อย่างเช่นการหนี เพราะผมจะตามหาคุณจนพบในทุกที่ที่คุณไป”

ร่างสูงใหญ่กล่าวขณะไขกุญแจมือปล่อยให้หญิงสาวเป็นอิสระ อลินทิราเบือนหน้าไปทางอื่นทำให้เธอไม่ทันสังเกตเห็นว่าในชั่วขณะนั้นเจ้าของนัยน์ตาสีน้ำเงินอมม่วงลึกล้ำเผลอพินิจใบหน้าหวานด้วยความรู้สึกบางอย่างที่พุ่งขึ้นมาชั่วแวบ  ชายหนุ่มยังแปลกใจตัวเองว่าทำไมถึงต้องมองสายลับสาวทุกครั้งที่มีโอกาส ใช่แค่ความงามดึงดูดสายตาทว่าอลินทิราแตกต่างไปจากผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยพบ แต่แล้วแดเนียลก็ต้องสะกดความคิดตัวเองลง เขาไม่อยากให้ความพึงใจบางอย่างเข้ามามีอำนาจเหนือเป้าหมายอันสำคัญ

“ลงมา” แดเนียลออกคำสั่งห้วน ๆ เมื่อลงจากรถมาเปิดประตูฝั่งสายลับสาวที่มองเขาด้วยแววตากร้าวแข็ง ร่างสูงใหญ่จ้องลึกลงไปในดวงตาสีน้ำตาลแกมเขียวราวกับหินสีสวยที่ทำให้เขาต้องสะกดความหวั่นไหวยามได้มองทุกครั้ง

“ตอนนี้คุณคือ ซอนญ่า ไพรซ์...เราคือคู่สามีภรรยาที่เดินทางมาจากนิวยอร์ค”