8

“บอกหน่อยสิคะ ว่าคุณจะพาฉันไปไหน และจะลงโทษฉันยังไงถ้าคุณยังไม่ได้ชิปนั่น”

หญิงสาวหรี่นัยน์ตาสีน้ำตาลแกมเขียวขณะช้อนมองราวกับมีบางอย่างคุกรุ่นอยู่ข้างใน ใบหน้าสวยหวานเอียงเข้าหาเขาและเผยอเรียวปากออกอย่างเชื้อเชิญในที แต่แล้วรอยยิ้มเหยียดกลับจุดขึ้นบนใบหน้าคมคาย เขาก้มหน้าลงไปราวจะตอบรับอาการยั่วยวนก่อนกระซิบ

”จะลงโทษคุณแบบไหนน่ะหรือ...มันยังไม่จำเป็นที่ผมต้องบอกคุณตอนนี้ แต่...ผมมีอะไรอยากบอกไว้อย่างว่าคุณควรจะเรียนรู้วิธีการยั่วยวนผู้ชายเสียใหม่ เพราะจูบเมื่อกี๊มันช่างไม่น่าดึงดูดใจเอาเสียเลย!”

“แดเนียล...อ๊ะ!”

 อลินทิราไม่ทันได้ตอบโต้ก็ถูกเขากระชากตามไปยังรถเอสยูวีสีดำสนิทซึ่งจอดอยู่ห่างไปไม่ไกล ชายหนุ่มเปิดประตูด้านข้างคนขับก่อนหันมาทำให้สายลับสาวเบิกตาโพลงด้วยการใส่กุญแจมือมือเรียวบางทั้งสองไว้

“แดเนียล...นี่มันอะไรกัน! คุณไม่ใช่เจ้าหน้าที่ของรัฐที่จะมาจับฉันใส่กุญแจมืออย่างนี้”

“ถ้าเป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐเขาคงไม่ปล่อยให้คุณมายืนเถียงอยู่แบบนี้แน่...ขึ้นรถ!”

บุรุษร่างใหญ่กำยำออกคำสั่งเสียงกร้าวก่อนดันร่างบางที่ยังมีท่าทีฮึดฮัดขึ้นรถและปิดประตูลงดังปัง

อลินทิรามองตามเจ้าของใบหน้าทรงเสน่ห์แต่อันตรายมากกว่าที่เธอคิดพาตัวเองกลับขึ้นมานั่งฝั่งคนขับก่อนสตาร์ทเครื่องยนต์และพามันพุ่งทะยานออกไปทิ้งรถคาดิลแล็คคันเก่าไว้ในทุ่งทะเลทรายสีแดงท่ามกลางแสงสุดท้ายก่อนโคมทองจะลาลับขอบฟ้า

“บอกผมหน่อยได้ไหม ออโซลย่า...ว่าคุณเข้าไปในห้องปฏิบัติการทดลองไซโคลตรอนได้ยังไง?”

คำถามนั้นดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงันยินเพียงเสียงเครื่องยนต์ของรถเอสยูวีที่แล่นไปบนถนนลาดยางในยามค่ำที่สองด้านเห็นทุ่งทรายและเงาของขาหินรูปทรงแปลกประหลาด เขากำลังพาเธอพ้นจากแคนยอนแลนด์และมุ่งไปยังอีกฟากฝั่งของยูทาห์ห่างจากโมอับ อลินทิราหลับตาลงด้วยใจระย่อ...อีกเพียงนิดเดียว แค่เอื้อมเท่านั้นเธอก็จะได้กลับบ้านไปอยู่กับแม่บุญธรรมอย่างที่คิดหวังไว้ แต่เขากลับทำมันพังทลายหมด

แดเนียล ไพรซ์

“ฉันมีวิธีของฉันที่ก็ไม่จำเป็นต้องบอกคุณเหมือนกันค่ะ แดเนียล”

“ถ้าอย่างนั้นผมก็ขอถามอีกทีว่ามันสนุกมากนักรึไง ทำไมพวกคุณถึงได้ยอมตายกับเรื่องอันตรายพวกนี้”

“พวกเรามีจุดมุ่งหมายต่างหากล่ะคะ!” หญิงสาวตอกกลับเสียงแข็งขณะนั่งคอตั้งและกำหมัดที่ถูกใส่กุญแจบนตักแน่น

“มันเป็นจุดมุ่งหมายที่เราต้องรับผิดชอบ เพราะแม้แต่คุณเองก็ยังต้องมีบรรทัดฐานในการทำงานของคุณ”

“แต่บรรทัดฐานในการทำงานของผมคือการรับผิดชอบต่อชีวิตของคนอื่น เราค้นหาแต่ไม่ได้ล่วงละเมิดสิทธิของใครอย่างที่คุณกำลังทำ”

“ฉันทำตามหน้าที่”

“ซึ่งก็ไม่เคยรู้ว่ามันมีข้อดีหรือจะทำลายใครบ้าง!”

“แต่คุณไม่มีสิทธิ์มาตัดสิน!”

“ผมมีสิทธิ์เต็มที่ในฐานะที่ผมเป็นเจ้าของข้อมูล!”

เอี๊ยด!...เสียงเบรกรถกะทันหันดังขึ้นหลังจากการโต้เถียงสิ้นสุด แดเนียลระงับโทสะไว้ไม่อยู่ หากก็เกิดความตระหนกเล็ก ๆ เมื่อหันไปเห็นศีรษะของคนที่นั่งข้าง ๆ กระแทกเข้ากับคานประตูด้านหน้าจนได้เลือด

“ออโซลย่า” ชายหนุ่มครางออกมาขณะสองมือกำพวงมาลัยไว้แน่น เขาทำเธอได้แผลแต่สายลับสาวกลับไม่ร้องออกมาสักแอะ

“คุณ...”

“ชื่อของฉันคือ อลินทิรา คาฮาน่า!”

 หญิงสาวหันขวับกลับมาดวงตาแดงก่ำ ไรผมบนขมับชื้นด้วยรอยโลหิตจากแผลแตก เธอมองเขาด้วยความเจ็บแค้น ตลอดชีวิตของการเป็นสายลับนอกจากนักฆ่าอย่างเฟลรอฟแล้วเธอก็ไม่ปรารถนาจะทำร้ายใครทั้งสิ้น ร่างบอบบางเม้มริมฝีปากก่อนเค้นเสียงพูด

“ฉันชื่อ อลินทิรา เป็นลูกครึ่งไทย เวเนซูเอล่า...ฉันไม่มีครอบครัว และฉันก็เป็นสายลับให้กับไซออนเนต ฉันจารกรรมข้อมูลมานับครั้งไม่ถ้วน ถ้าคุณรู้จักตัวตนของฉันแล้วก็ไม่ควรจะเก็บฉันไว้อีกต่อไป ถ้าจะต้องตายฉันก็จะขอตายในหน้าที่ของฉัน!”

“คุณยังตายไม่ได้หรอก ออโซลย่า” แดเนียลขบกรามนูนเป็นสันก่อนนั่งหลังตรงเพื่อปรับเกียร์รถบนพวงมาลัย นัยน์ตาสีน้ำเงินอมม่วงลึกล้ำจับจ้องไปยังถนนที่ทอดยาวหายไปในความมืดเบื้องหน้า

“ผมจะให้คุณได้ลิ้มรสชาติของการเอาคืน ถ้าคุณหนีไปที่ไหนผมก็จะตามล่าคุณเหมือนเสือที่จะไม่ยอมปล่อยเหยื่อของมัน และนับแต่นี้ไปผมจะเรียกคุณว่า...ซอนญ่า”