10

เขาพูดก่อนดึงแขนเรียวให้ร่างบอบบางก้าวลงมาจากรถ หญิงสาวยังคงนิ่งเงียบและปล่อยให้ร่างสูงตวัดแขนหนาใหญ่โอบรอบเอวเธอไว้เพื่อแสดงบทบาทอย่างที่เขาว่า

“คุณควรจะกอดผมตอบ ในเมื่อเราเป็นผัวเมียกัน”

“มันก็แค่ละคร ฉันไม่จำเป็นต้องแสดงให้สมบทบาทมากขนาดนั้นหรอกนะคะ”

“ผมสั่งคุณต้องทำ! อย่าลืมสิว่าเราต่างมีสิ่งต่อรองกันทั้งสองฝ่าย”

“คุณไม่ต้องมาขู่ฉันหรอกค่ะ และอย่าคิดว่าฉันจะยอมทำตามคำสั่งของคุณทุกอย่าง”

“คุณเป็นคนของผมแล้ว” เสียงนั้นแน่นหนักพร้อมกับรัดวงแขนจนร่างแน่งน้อยเบียดชิดตัวเขามากกว่าเก่า

“แดเนียล”

“เรียกสามีของคุณว่า แดน...นับแต่นี้จะไม่มีออโซลย่า มีแต่คุณ...ซอนญ่า คุณเป็นคนของผมและต้องทำตามที่ผมสั่งทุกอย่าง!”

ชายหนุ่มสำแดงความต้องการผ่านใบหน้าดุ อากัปกิริยาของเขาทำให้หญิงสาวหน้าแดงไปถึงใบหู เรียวปากอิ่มสั่นระริกด้วยความโกรธ เธอได้แต่กำหมัดแน่นและก้าวตามเขาไปทั้งที่เอวบางยังถูกลำแขนหนาแกร่งรัดไว้จนหายใจแทบไม่ออก

เธอต้องเอาคืนให้ได้ถ้ามีโอกาส...จารชนสาวคิดอยู่ในใจกระทั่งไปถึงล็อบบี้ มันเป็นโรงแรมขนาดเล็กซึ่งภายในตกแต่งอย่างเรียบง่ายด้วยโทนสีน้ำตาลอย่างทุ่งทรายด้านนอก ภายในนั้นเงียบเหงามีเพียงพนักงานโรงแรมเป็นผู้หญิงผิวขาวในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์กำลังนั่งจ้องหน้าจอโทรทัศน์เครื่องเล็กด้านข้างอย่างตั้งใจ

“ขอโทษครับ...ไม่ทราบว่ามีห้องว่างให้ผมกับภรรยาพักคืนนี้หรือเปล่าครับ?”

แดเนียลเป็นฝ่ายถามขึ้นซึ่งก็ทำให้พนักสาวที่กำลังเคี้ยวหมากฝรั่งเหลือบมองแขกทั้งสองก่อนหยิบกระดาษและปากกาขึ้นมาอย่างไม่ค่อยตั้งใจ

“ที่นี่ไม่รับบัตรเครดิตนะคะ ไม่ทราบว่าพวกคุณชื่ออะไร?”

“แดเนียล กับ ซอนญ่า ไพรซ์ ครับ”

“ต้องการห้องแบบไหนคะ?”

“แบบเตียงเดี่ยว...และเป็นห้องที่ดีที่สุด” พอเขาบอกพนักงานสาวก็ยักไหล่พร้อมพูดทั้งที่ยังเคี้ยวหมากฝรั่งหมุบ ๆ

“ที่นี่ก็มีห้องที่ดีที่สุดค่ะ แต่อาจเทียบไม่ได้กับโรงแรมฮิลตัน”

“ห้องที่ดีที่สุดสำหรับเราสองคนคือห้องที่นอนสบายครับ”

ร่างสูงใหญ่กล่าวแล้วหันไปส่งสายตาให้หญิงสาวในอ้อมแขนหวานฉ่ำ พนักงานโรงแรมกลอกตาไปมาเหมือนรู้ทันก่อนหยิบกุญแจยื่นให้

“ห้องอยู่ชั้นบนสุด ตามหมายเลขนั่นล่ะค่ะ”

“ขอบคุณครับ”

“อ้อ!” พนักงานคนเดิมเรียกหนุ่มสาวทั้งสองที่กำลังจะเดินออกไปอีกครั้ง

“ที่นี่ไม่มีลิฟท์หรอกนะคะ...แต่เรามีอ่างจากุชชี่ที่ใหญ่พอสำหรับสองคน”

ไม่มีคำตอบนอกจากรอยยิ้มน่าหลงใหลบนใบหน้าคร้ามเข้ม แดเนียลโอบร่างบอบบางไปจนกระทั่งถึงห้องพัก

“แดน...ปล่อยฉันได้แล้วนะคะ พนักงานโรงแรมคงเชื่อแล้วล่ะค่ะว่าเราเป็นคู่สามีภรรยากันจริง ๆ !”

บทที่ 3

 หลุมพรางเสน่หา

                พออลินทิราท้วงขึ้นแดเนียลก็ยอมคลายวงแขนที่โอบรอบเอวบางแต่โดยดีทว่าชายหนุ่มกลับทำให้หญิงสาวแทบหยุดหายใจเมื่อเขาถอดเสื้อยืดโยนไว้บนเก้าอี้บุหนังตัวใหญ่ภายในห้องที่ไม่กว้างนักและมองเห็นทิวทัศน์ของแนวเขารูปร่างแปลกตามืดทะมึนอยู่เบื้องนอก

“แดน...คุณจะทำอะไร” เธอถามเขาแต่กลับได้รับคำตอบเป็นกุญแจซึ่งถูกคล้องไว้บนข้อมือข้างหนึ่งก่อนที่อีกข้างจะถูกคล้องบนข้อมือของเขา

“แดน...คุณมันบ้า!” สายลับสาวก่นว่าชายหนุ่มหน้าแดงก่ำในขณะที่อีกฝ่ายซึ่งท่อนบนเปลือยหน้าอกเต็มไปด้วยมัดกล้ามแข็งแกร่งและลอนหน้าท้องตึงแน่นยักไหล่เบา ๆ ราวกับไม่ยี่หระ

“ขอโทษที คุณผู้หญิง...ถ้าผมไม่ทำแบบนี้ก็ไม่แน่ว่าคุณจะยังคิดหนีอีกไหม บอกตามตรงว่าผมไม่ไว้ใจพวกสายลับอย่างคุณ”

”ฉันไม่ใช่ทาสของคุณนะแดน ถึงได้ต้องล่ามฉันไว้แบบนี้”

“คุณไม่ใช่ทาสของผมหรอก ซอนญ่า แต่ก็คงคิดตลอดเวลาว่าจะหนียังไง”

“คุณคงบ้าไปแล้ว! ถ้าใส่กุญแจมือติดกับตัวคุณอย่างนี้ฉันจะอาบน้ำได้ยังไง?”

“เราก็ไปอาบพร้อมกัน ตอนนี้”

“ไปอาบคนเดียวเถอะ...อุ๊ย!” อลินทิราร้องออกมาเพราะถูกร่างสูงใหญ่ยึดข้อมือให้เธอเดินตามเข้าไปในห้องน้ำ ที่นี่ไม่หรูหราซึ่งก็สมราคาของโรงแรมเล็ก ๆ ห้องน้ำนั้นมีอ่างจากุชชี่อย่างที่พนักงานสาวที่ล็อบบี้บอกไว้ อย่างน้อยที่สุดก็ยังมีม่านพลาสติกซึ่งแดเนียลไม่คิดจะดึงมันออกแต่เขากลับตั้งหน้าปลดกางเกงยีนส์ออกจากตัวก่อนก่อนพาดมันไว้บนราวเหล็ก สายลับสาวอยากจะกรีดร้องดัง ๆ กับความดิบห่ามและไม่เคยสนใจอะไรเลยแม้แต่กับเธอที่เพิ่งพบกันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้า ร่างแน่งน้อยไม่ยอมหันไปมองนอกจากฟังเสียงเขาเปิดก๊อกน้ำซึ่งก็ใช้เวลาพักใหญ่ก่อนร่างสูงจะหย่อนตัวลงไปแช่ในอ่างจากุชชี่ที่มีน้ำปริ่มเต็ม อลินทิราจำต้องนั่งหันหลังให้บนขอบอ่างแม้รู้สึกถึงความชื้นที่บั้นท้ายเพราะน้ำกระฉอกมาโดนกระโปรงจนเปียกเป็นวงกว้าง ดวงตาคู่สวยเหลือบดูกางเกงยีนส์และบอกเซอร์ของแดเนียล บ้าจริง! นี่เขากำลังเปลือยกายอยู่ในอ่างและคงนอนแช่อย่างสบายใจในเวลาที่เธอผะอืดผะอมเหลือที่