บทที่ 71

เมื่อได้ยินเสียงปิดประตู เจียงซุ่ยฮวนคลานออกมาจากใต้เตียง ปัดฝุ่นและใยแมงมุมบนตัว เดินไปข้างกายหญิงสาว

หญิงสาวตกใจจนมึนงง เห็นเจียงซุ่ยฮวนก็คิดว่าเป็นคนร้าย ดิ้นถอยหลัง น้ำตาไหลไม่หยุด

เจียงซุ่ยฮวนดึงตัวนางไว้ กระซิบเสียงต่ำ "อย่ากลัว ข้าเห็นเจ้าถูกคนร้ายลักพาตัวมาที่นี่ ข้ามาช่วยเจ้า"

หญิงสาวหยุดดิ้น ในดวงตามีประกายความหวัง

เจียงซุ่ยฮวนพูด "ข้าจะแก้เชือกให้เจ้า เจ้าอย่าส่งเสียง เข้าใจไหม"

"อื้มๆ" หญิงสาวพยักหน้าแรงๆ แสดงว่าเข้าใจ

เจียงซุ่ยฮวนหยิบมีดเล็กตัดเชือกป่านที่มัดมือเท้าหญิงสาว ดึงผ้าในปากออก หญิงสาวไม่กล้าพูด ได้แต่ร้องไห้เงียบๆ

"เจ้าบาดเจ็บหรือไม่?" เจียงซุ่ยฮวนยื่นผ้าเช็ดหน้าสะอาดให้ ถาม "พวกมันทำร้ายเจ้าหรือ?"

หญิงสาวค่อยๆ พับแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นรอยเฆี่ยนบนแขน

เจียงซุ่ยฮวนโกรธจนด่า "ไอ้พวกคนเลวต่ำกว่าสัตว์!"

นางหยิบยาออกมาทาบนแขนหญิงสาว กู้จิ่นอดสงสัยไม่ได้ ถาม "คุณหนูเจียง เจ้าไปที่ไหนก็พกยาติดตัวมากมายเช่นนี้หรือ?"

เป็นไปได้อย่างไร? นี่เป็นยาที่นางหยิบมาจากห้องทดลอง หากพกติดตัวคงเหนื่อยตาย!

นางหันไปยิ้ม "ใช่แล้ว นี่เป็นนิสัยทางอาชีพของข้า"

หลั