ตอนที่ 5 เทียบจบ (1)

“ประธานนักเรียนหลี่ เข้าพบผู้อำนวยการที่ห้องผู้อำนวยการตึก A ด้วยค่ะ”

เสียงประกาศเรียกตัวมาทางวิทยุกระจายเสียงของโรงเรียน ทำให้หลี่เหม่ยถิงต้องปิดหนังสือที่กำลังนั่งอ่านในห้องสมุดของโรงเรียนลง “สารานุกรมสมุนไพร” เล่มหนาปึกถูกหยิบขึ้นมาเพื่อเดินไปลงชื่อยืมที่ผู้ช่วยบรรณารักษ์

“ประธานหลี่ ยืมเล่มนี้เหรอคะเดี๋ยวฉันเขียนบันทึกรายการให้ค่ะ” นักเรียนผู้ช่วยปีสองรีบยื่นมาออกมารับหนังสือทันทีที่เห็นหน้าคนเดินมา

“ขอฝากไว้ก่อนนะคะ เดี๋ยวกลับจากห้องผู้อำนวยการแล้วจะแวะมารับ”

“ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา”

“ขอบคุณค่ะ”

การมีสิทธิมีเสียงมีอำนาจในมือ มันทำให้ได้รับความสะดวกสบายในหลายด้าน ดูเธอเป็นตัวอย่างสิ ตอนเป็นนักเรียนธรรมดากับตอนเป็นประธานนักเรียนผู้คนปฏิบัติตัวต่างกันลิบลับ

“ขออนุญาตค่ะผู้อำนวยการ”

“อ้าว ประธานหลี่มาแล้วเหรอ ดี ดี นั่งก่อนสิ”

หลี่เหม่ยถิงนั่งลงตรงหน้าโต๊ะทำงานของผู้อำนวยการโรงเรียนอย่างคุ้นเคย รอหัวข้อสนทนาจากอาจารย์สูงวัยตรงหน้า ซึ่งไม่รู้ว่าเรียกเธอมาตั้งแต่ยังไม่เปิดเทอมทำไม

“อาจารย์ได้รับแจ้งจากทางโรงพยาบาลว่านักเรียนประสบอุบัติเหตุ หายดีแล้วหรือยัง”

“หายดีแล้วค่ะ ขอบคุณอาจารย์มาก ๆ เลยค่ะ คงเป็นอาจารย์ใช่ไหมคะที่ไปติดตามเคสตอนหนูถูกรถชนแล้วติดต่อทางบ้านให้”

พูดจบก็ลุกขึ้นโค้งคำนับจนตัวขนานกับพื้นเป็นการเคารพให้กับอาจารย์ เธอเกือบลืมไปแล้วว่าลุงหย่งอันเล่าให้ฟังว่าผู้ที่มาสถานที่เกิดเหตุเป็นอาจารย์คนหนึ่งของโรงเรียนทั้งจัดการเรื่องการรักษา ติดต่อครอบครัว ติดตามเคสจากตำรวจจนทางบ้านมารับช่วงต่อ ซึ่งดูเหมือนว่าคุณแม่ที่รักไม่ได้สนใจจะติดตามหาตัวคนร้ายเลยแม้แต่น้อย

‘หวังว่าคงไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับติงหรูอี้หรอกนะ’

ต้องหาทางตามเรื่องต่อเสียแล้ว เฮ้อ…มีแต่เรื่องชวนปวดหัว ในมือเธอมีงานให้ทำเพิ่มขึ้นทุกวัน

“ประธานหลี่คิดว่าไง หากจะเป็นประธานนักเรียนต่ออีกปี”

“อาจารย์หมายความว่าไงคะ”

แค่ก…อะแฮ่ม แฮ่ม

“คืออย่างนี้ ปีนี้ไม่มีใครมาสมัครลงตำแหน่งประธานนักเรียนเลยสักคน อาจารย์เห็นว่าประธานหลี่ก็ทำได้ดีมาตลอด 2 ปี อีกทั้งยังมีผู้ช่วยมากมายน่าจะดูแลต่ออีกปีได้”

“อาจารย์คะ ปีนี้หนูเรียนมัธยมปลายปี 3 ต้องเตรียมสอบเกาเข่าของตัวเองแล้วยังต้องติวกับเก็งข้อสอบให้เพื่อนอีก ไม่มีเวลาหรอกค่ะ รบกวนอาจารย์หาคนอื่นเถอะค่ะ หนูขอตัวไปอ่านหนังสือก่อนนะคะ”

ล้อเล่นกันหรือไง เรื่องของตัวเองก็แทบจะไม่มีเวลาจัดการ นี่ยังจะให้เธอเอาภาระมาเพิ่ม ฝันไปเถอะ!

“นักเรียนหลี่ ประธานหลี่ใจเย็นนั่งลงก่อนเถอะ เอ้านี่ดื่มชาเสียหน่อย ถ้าให้นักเรียนหลี่เป็นประธานต่อแล้วเลือกคนมาเทรนเตรียมส่งงานต่อล่ะ”

“นั่นมันเพิ่มงาน 2 เท่านะคะอาจารย์ ต้องเป็นประธานแล้วยังต้องเทรนคนใหม่อีก”

“อาจารย์ให้ประธานหลี่เลือกคนได้ตามความเหมาะสมเลยล่ะว่าไง”

“อาจารย์คะเด็กเตรียมสอบแบบพวกหนู มีเวลานอนให้เต็มอิ่มได้นี่ก็หรูหรามากแล้ว อาจารย์คงไม่อยากให้เรื่องนี้มีผลกระทบกับการสอบเข้ามหาวิทยาลัยของหนูใช่ไหมคะ”

“เฮ้อ อาจารย์ก็ลำบากใจจริง ๆ ถ้ามีอะไรที่อาจารย์พอช่วยได้ประธานหลี่ลองเสนอมาดูก่อน”

“ในเมื่ออาจารย์พูดมาขนาดนี้ หนูคงลำบากใจที่จะปฏิเสธ อาจารย์คะปีนี้หนูอาจจะขออนุญาตลากิจเป็นกรณีพิเศษในบางครั้ง คงต้องให้อาจารย์ช่วยอนุมัติ ส่วนเรื่องชั้นเรียนติวพิเศษเข้ามหาวิทยาลัย หนูขอไม่เข้าได้ไหมคะ รับรองว่าจะไม่ให้ผลการเรียนตกและไม่มีผลกระทบกับการสอบเข้าด้วยค่ะ”

พอข้อเสนอที่ขอกล่าวจบ ผู้อำนวยการ ‘จางเฮ่าหยาง’ ก็ได้แต่นั่งเงียบพิจารณา หัวคิ้วสีเทาแซมขาวแทบจะขมวดชนกัน เธอรู้ดีว่าตามที่ขอไปนั้นค่อนข้างเกินไป แต่เอาเข้าจริงอย่าว่าแต่ระดับมัธยมเลย แม้แต่มหาวิทยาลัยดวงจิตเธอก็ผ่านมาหมดแล้ว ขอแค่มีเวลาอ่านหนังสือทบทวนเสียหน่อย เรื่องสอบเข้าไม่ได้ทำเธอกังวลแม้แต่น้อย

สิ่งที่เธอขาดคือเวลาที่จะได้เริ่มวางรากฐานงานของตัวเองต่างหาก

“หรืออาจารย์จะให้หนูลองสอบเทียบจบดูก็ได้นะคะ หนูการันตีได้ว่าคะแนนอยู่ในระดับท็อปของชั้นปีแน่นอน หนูว่าเอาแบบนี้ดีกว่า จะได้ไม่ลำบากใจกับเหล่าอาจารย์ท่านอื่นด้วย”

ถ้าสอบเทียบจบเลยก็เท่ากับว่าเธอจบการศึกษาไปแล้วไม่สามารถอยู่ที่โรงเรียนต่อได้ แต่ถ้าเป็นประธานนักเรียนต่อก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

เท่ากับว่าไม่ต้องเข้าเรียน มีอิสระทำอะไรก็ได้ แถมยังได้อยู่ต่ออีก 1 ปี

ดวงตาดอกท้อคู่สวยภายหลังแว่นสายตาส่องประกายระยิบระยับ แต่ใบหน้านิ่งเก็บอาการ แสดงออกเพียงความลำบากใจออกไป

“ได้ ประธานหลี่พร้อมจะสอบวันนี้เลยไหม”

“ถ้าไม่เป็นการรบกวนอาจารย์ท่านอื่น หนูพร้อมสอบได้ทุกเมื่อค่ะ”

ผู้อำนวยการพยักหน้า แล้วยกหูโทรศัพท์ติดต่อเหล่าอาจารย์ที่รวมตัวจัดการเอกสารการเรียนอยู่ในห้องพัก

จากนั้นทั้งฉันทั้งผู้อำนวยการต่างก็ออกเดินไปทางอาคารพักอาจารย์

“ประธานนักเรียนหลี่จะสอบจบจริงหรือจ๊ะ ถ้าเตรียมตัวไม่พร้อมอาจจะมีผลต่อเกรดรวมได้นะ”

อาจารย์อู๋ชุนหยาอาจารย์ประจำชั้นของหลี่เหม่ยถิงตั้งแต่ม.4 เอ่ยทักให้ลองคิดดูอีกรอบ

“ขอบคุณอาจารย์อู๋ค่ะ แต่หนูค่อนข้างมั่นใจ หนูอ่านหนังสือมาตลอดปิดเทอมที่ผ่านมาเลยค่ะ รับรองคาดหวังเกรดดีได้แน่ค่ะ”

หลี่เหม่ยถิงตอบอาจารย์ด้วยท่าทางเรียบร้อยว่าง่ายแบบนักเรียนตัวอย่าง แต่คำพูดมั่นใจสร้างความเชื่อมั่นให้ผู้ใหญ่รอบตัว

ได้ฟังที่เธอพูดอาจารย์ที่เคยสอนเธอส่วนใหญ่ก็พยักหน้าด้วยท่าทางพึงพอใจ

“อาจารย์อู๋คุณกับอาจารย์ตงรบกวนไปช่วยเตรียมสถานที่ที่ห้องประชุมเล็กเป็นสถานที่สอบ อาจารย์ฟ่านกับอาจารย์โจวไปกับผมเปิดเซพเอาข้อสอบ ประธานนักเรียนหลี่นั่งรอที่นี่ก่อน เริ่มสอบในอีก 30 นาที”

เวลา 30 นาทีนับว่าไม่นาน ห้องสอบเฉพาะกิจก็เรียบร้อย ข้อสอบก็อยู่ในมือผู้คุมสอบแล้ว หลี่เหม่ยถิงเดินก้าวเข้าไปสอบ

ขณะที่ทำข้อสอบข่าวที่ประธานนักเรียนหลี่ขอสอบเทียบจบการศึกษากระจายไปทั่วทั้งโรงเรียน นักเรียนต่างปิดประตูหอพักเงียบเชียบรอฟังข่าว ส่วนมากอยากให้ประธานเรียนจบด้วยเหตุเดียวกัน

‘นางมารเรียนจบ พวกเราจะเป็นไท ไม่ต้องอยู่อย่างอกสั่นขวัญหายแล้ว’

สมุดปกดำมีแต่คนอยากทำลาย แต่ไม่มีใครรู้ว่าประธานยังมีก๊อบปี้ไว้อีกกี่ฉบับ ถ้ากำจัดได้ไม่หมดในคราวเดียวหรือหลุดไปอยู่ในมือคนอื่น ผลลัพธ์เลวร้ายแค่ไหนจะตามมาไม่มีใครกล้าคิด

ผ่านไป 4 ชั่วโมง

ครืด

เสียงเปิดประตูห้องประชุมเล็ก คนใจกล้ามาแอบมองใจกระตุกวูบ เงยหน้ามาเจอแต่แว่นตาปิดครึ่งหน้าที่จ้องมองทางพวกตนอยู่

‘อยากให้ฉันเรียนจบกันนักใช่ไหม ดีใจรอกันได้เลย’

ยิ่งคิดภาพตอนที่ทุกคนยินดีไปกับการที่เธอเรียนจบก่อนกำหนดยิ่งทำให้สุขใจ หลี่เหม่ยถิงสยายยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวสะอาด

“ทำไมเห็นยิ้มประธานหลี่แล้วฉันขนลุก”

“ประธานคงไม่คิดทำอะไรสุดโต่งทิ้งทวนใช่ไหม“

เสียงขลาดเขลาทะลุกลางวงสนทนาขึ้นมา พาเอาทุกคนเงียบกริบด้วยความสยดสยอง

“เพ้ย ๆ ๆ ๆ ถุย ตบปากเดี๋ยวนี้อย่าพูดอะไรเป็นลาง”

ประโยคเดียวทำเอาวงแตก รีบร้อนกลับไปฟังข่าวที่หอพักกันแทบไม่ทัน

“ประธานนักเรียนหลี่ ทำได้หรือเปล่า” อาจารย์อู๋ซุนหยารีบเดินมาถามด้วยหน้าตาเป็นกังวลกว่าคนสอบเทียบ

“ฉันเชื่อว่าไม่ทำให้เหล่าอาจารย์ที่สอนสั่งฉันมาผิดหวังแน่นอนค่ะ”

“เอาล่ะ ใช้เวลาในการตรวจข้อสอบไม่เกิน 30 นาทีน่าจะรู้ผล เดี๋ยวจะมีการติดประกาศผลคะแนนที่บอร์ดประกาศของโรงเรียน ประธานหลี่ นักเรียนกลับไปพักก่อนได้เลย”

“อาจารย์คะ หนูขออยู่รอดูผลที่นี่ได้ไหมคะ มีเรื่องจะขอความกรุณาผู้อำนวยการกับอาจารย์ทุกท่านเล็กน้อยน่ะค่ะ”

ประโยคต่อมาของหลี่เหม่ยถิงเบาเสียงลงจนไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากห้องพักอาจารย์

30 นาทีต่อมา

อาจารย์ใหญ่ฝ่ายวิชาการเดินถือเอกสารมุ่งหน้าไปยังบอร์ดประกาศข่าวของโรงเรียน มีนักเรียนยืนเฝ้ารอกันหนาแน่น

‘มีคนตั้งตารอให้ประธานนักเรียนจบก่อนกำหนดไม่น้อยเลย’

ขณะที่ทุกสายตาจดจ้องเอกสารในมือของอาจารย์ท่านนั้น กลับมีเสียงประกาศจากวิทยุของโรงเรียนขัดขึ้นเสียก่อน

“แจ้งให้ทราบโดยทั่วกัน นักเรียนหลี่เหม่ยถิง รหัสxxxx สอบเทียบจบการศึกษาผ่านระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย คะแนนและกระดาษคำตอบสามารถดูได้ที่บอร์ดของโรงเรียน ยินดีกับนักเรียนหลี่เหม่ยถิงด้วย”

เฮ เย้ กรี๊ดดดดด!!

เสียงโห่ร้องยินดีตามหลังเสียงประกาศดังระงมรอบแคมปัสโดยเฉพาะลานกิจกรรมกลาง จู่ ๆ ก็มีเหล่านักเรียนออกมารวมตัวกัน

“ยินดีกับประธานหลี่ด้วยที่จบการศึกษา”

“ยินดีกับประธานหลี่ด้วยที่จบการศึกษา”

“ยินดีกับประธานหลี่ด้วยที่จบการศึกษา”

มีเสียงตะโกนแสดงความยินดี สำเนียงมีแววยิ้มล้อเลียนกลางฝูงชน คนอื่นจึงทำตามตะโกนกันลั่นลานไปหมด

“ขอบคุณเพื่อนนักเรียนและรุ่นน้องที่น่ารักของฉันที่มาร่วมกันแสดงความยินดี เนื่องในโอกาสที่ฉัน…หลี่เหม่ยถิงสอบเทียบจบการศึกษาสำเร็จ”

เสียงหลี่เหม่ยถิงดังลอดออกมาจากลำโพงวิทยุ ทำให้ทั้งลานเงียบสงัดรอฟังสิ่งที่คาดว่าจะเป็นคำกล่าวลาและสุนทรพจน์สุดท้ายของเธอ

“แต่ฉันมีความยินดีที่จะแจ้งให้ทราบข่าวสำคัญอีกข่าวหนึ่ง เพื่อนนักเรียนจะได้ยินดีกับฉันในครั้งเดียว”

“ฉัน…หลี่เหม่ยถิง จะเข้ารับตำแหน่งประธานสภานักเรียนอันทรงเกียรติอีก 1 สมัย ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป”

“ฉะนั้นฝากตัวด้วยอีกครั้งนะทุกคน“