บทที่ 6

สองสัปดาห์ผ่านไป

งานหมั้นถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย แขกที่มาร่วมงานมีเฉพาะคนในครอบครัวของทั้งสองฝ่าย ตลอดทั้งงานหน้าตาว่าที่เจ้าบ่าวเหมือนคนอมทุกข์ ไม่ยิ้มไม่แย้ม ผิดกับว่าที่เจ้าสาวที่ยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลาแม่ว่าภายในใจนั้นจะรู้สึกเจ็บปวดที่ว่าที่เจ้าบ่าวของเธอไม่เต็มใจหมั้นกับเธอก็ตาม

“อยากมีผัวจนตัวสั่นขนาดนั้นเลย?” น่านฟ้ากระซิบถามคู่หมั้นที่นั่งอยู่ข้างกายเมื่อเห็นว่าหล่อนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่ได้หมั้นหมายกับเขา

“ค่ะ…อยากมีมาก แล้วตอนนี้ก็มีแล้วด้วย” ลมหนาวเอ่ยเสียงเบาๆ ประชดเขากลับไป

“เธอจะได้เห็นขาอ่อนฉันแค่ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ อย่าหวังว่าจะได้แต่งงานกับฉัน ฉันจะทำทุกอย่างให้เธอถอนหมั้น คอยดูละกัน” เขาตอบกลับพร้อมกับยักคิ้วข้างเดียวให้คู่หมั้นสาว เขามั่นใจว่าจะสามารถทำให้ลมหนาวขอถอนหมั้นเขาได้อย่างแน่นอน และถ้าเวลานั้นมาถึงเขาก็จะเป็นอิสระ ไม่ต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาเกลียด ในขณะที่คนฟังน้ำตาคลอเบ้าแต่ก็พยายามกลั้นเอาไว้ เพราะไม่อยากให้ใครสังเกตเห็น

“เสียใจค่ะ..หนาวไม่มีวันถอนหมั้นพี่หรอก” หญิงสาวตอบออกไปอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน เอาสิ! มาดูกันว่าระหว่างเธอกับเขา ใครจะชนะ?

หลังจากงานหมั้นเสร็จเรียบร้อยแล้ว น่านฟ้ากลับไปกรุงเทพฯ เพื่อไปจัดการเรื่องเอกสารในการเรียนต่อปริญญาโท เขาเลือกไปเรียนต่อที่สหรัฐอเมริกา ในขณะที่ลมหนาวก็ติวหนังสือกับเพื่อนๆ เพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดังในกรุงเทพฯ ทำให้ทั้งสองไม่ได้เจอกันเลยแต่ในทุกๆ วัน ลมหนาวจะได้รับข้อความทางไลน์จากคู่หมั้นหนุ่มด้วยประโยคเดิมซ้ำๆ ฉันเกลียดเธอ เธอแค่เปิดอ่านแต่ไม่มีการตอบกลับใดๆ ทั้งสิ้น ทำเหมือนไม่สนใจ ไม่รู้สึกอะไร ทั้งๆ ที่ภายในใจมันอยากจะร้องไห้ ความโกรธความเกลียดในใจของเขามันไม่เคยลดลงเลย ยิ่งเขาคิดว่าเธอเข้าหาเขาเพราะอยากได้เขาเป็นสามี เขาก็ยิ่งเกลียดเธอเข้ากระดูกดำ แค่นี้ทำอะไรคนอย่างลมหนาวไม่ได้หรอก เกมนี้เธอไม่มีวันยอมแพ้ เขาต้องเป็นของเธอคนเดียวเท่านั้น

เหลือเวลาอีกหนึ่งสัปดาห์ที่น่านฟ้าต้องไปเรียนต่อต่างประเทศแล้ว พ่อกับแม่ของเขาบอกให้เขามาพักผ่อนที่บ้านสวนของคุณตาอานนท์ เขารู้ว่าท่านทั้งสองต้องการให้เขาใกล้ชิดกับคู่หมั้นสาว แต่เขาจะใช้โอกาสนี้ทำให้ยัยนั่นถอนหมั้นเขาให้ได้ ตอนนี้ในหัวของชายหนุ่มกำลังคิดหาวิธีอยู่ว่าจะทำอย่างไร ระหว่างทางที่เขาขับรถมุ่งหน้ามาที่บ้านสวน เขาเห็นวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งพากันแว้นมอเตอร์ไซค์อยู่กลางถนนที่อยู่หมู่บ้านใกล้กับบ้านสวนของคุณตาอานนท์

คิดออกแล้ว..

เวลาผ่านไปไม่นาน น่านฟ้าก็ขับรถมาถึงบ้านสวน หลังจากที่เขาจอดรถเรียบร้อยแล้ว น่านฟ้าก็ไปหาคุณตาอานนท์ที่สวนหลังบ้าน

“สวัสดีครับตา” ชายหนุ่มกล่าวทักทายพร้อมกับยกมือไหว้

“อ้าว! ตาน่าน มาถึงแล้วหรอ..กินน้ำกินท่าให้ชื่นใจก่อนลูก” พูดจบก็รินน้ำเย็นในเหยือกใส่แก้วยื่นให้หลานชาย

“ขอบคุณครับตา”

“แล้วนี่หนาวรู้รึยังว่าน่านมา..รายนั้นถ้ารู้ต้องรีบมาหาหลานแน่ๆ”

“น่าจะยังครับ..ผมไม่ได้บอกน้องว่าผมจะมา”

“ยังไงๆ ก็ต้องแต่งงานกัน น่านต้องดูแลน้องให้ดีนะลูก ตอนเด็กๆ น่านกับหนาวสนิทกันมากเลยนะ..” ชายชรายิ้มอย่างมีความสุขเมื่อนึกถึงเสียงหัวเราะสนุกสนานของน่านฟ้ากับลมหนาว

“นั่นมันก่อนที่หนาวจะเปลี่ยนไปครับ” ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“แต่ตอนนี้น้องก็กลับมาเป็นคนเดิมแล้วนะ..น่านลองเปิดใจให้น้องสักครั้งนะลูก เพราะถึงยังไงน้องก็ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียของน่านแล้ว”

“ครับ” เสียงถอนหายใจเบาๆ ทำให้ผู้เป็นตาถึงกับส่ายหัว ไม่รู้ว่าเขาคิดผิดหรือคิดถูกที่ให้สองคนนี้แต่งงานกัน

“งั้นผมขอไปหาหนาวก่อนนะครับ” ชายหนุ่มแอบยิ้ม เขากำลังวางแผนชั่วร้ายต่างหาก ชายชราพยักหน้าให้หลานชาย ก่อนจะหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านต่อ

“อ้าว! น่าน มาตั้งแต่เมื่อไหร่” คุณตาวีระชัยเอ่ยถามเมื่อเห็นคู่หมั้นของหลานสาวเดินเข้ามาในบ้าน

“สวัสดีครับ ผมพึ่งถึงเมื่อสักครู่นี่เองครับ แล้วหนาวอยู่มั้ยครับ? คือผมว่าจะชวนน้องออกไปเดินเที่ยวตลาดน้ำอ่ะครับ” ชายหนุ่มยกมือไหว้ชายชราก่อนจะถามถึงคู่หมั้นสาว

“อ๋อ..ยัยหนาวน่าจะอยู่ที่สวนหลังบ้าน”

“อ่อครับ..งั้นผมขออนุญาตไปหาหนาวนะครับ”

“ตามสบายเลยลูก หนาวน่าจะดีใจที่น่านมาหา” ชายชราเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มส่งให้ชายหนุ่ม

น่านฟ้าเดินมาที่สวนหลังบ้าน เขามองซ้ายขวา ไม่ยักเห็นหล่อน หรือว่าไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว ทันใดนั้นเอง เสียงใสก็ดังกังวานขึ้นมา

“มาทำไม” ลมหนาวที่ยืนอยู่ด้านหลังของชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้นมา

“ผัวมาหาเมีย..ผิดตรงไหนไม่ทราบ?” น่านฟ้าหันไปตอบคำถามนั้นทันทีที่รู้ว่าคู่หมั้นสาวยืนอยู่ข้างหลังตน

 

“หึ!! พี่ยอมรับแล้วหรอว่าหนาวเป็นเมียพี่?” ร่างงามแสยะยิ้มพร้อมกับจ้องตาเขาไม่กะพริบ

“พี่ไม่อยากจะทะเลาะกับเธอ..ที่มาคือจะชวนไปเดินเล่นตลาดน้ำ ไปปะ?”

“ไป” ลมหนาวตอบโดยไม่ต้องคิดอะไรเยอะแยะ เขาเปิดโอกาสให้เธอขนาดนี้ ทำไมเธอจะไม่รีบคว้าไว้ล่ะ..เธอรักของเธอมาตั้งนาน ถึงจะรู้ว่าเค้าเกลียดเธอมากก็ตาม เธอจะทำให้เค้าหันมารักเธอบ้าง..สักนิดก็ยังดี

“หึ! ความอยากได้พี่เป็นผัวจนตัวสั่น ยังเยอะอยู่เลยนะ” ชายหนุ่มแค่นยิ้มออกมา นึกสมเพชผู้หญิงตรงหน้าที่ยืนยิ้มหวานจนเห็นฟันขาวเรียงสวย ถึงขนาดลงทุนเข้าหาเขาตอนเมาไม่ได้สติ เขาเชื่อว่าเธอวางแผนไว้แล้ว เธอรู้ว่ายังไงคุณตาของเขาก็ต้องบังคับให้เขาแต่งงานกับเธอ ความร้ายกาจของผู้หญิงคนนี้ช่างมีมากมายเหลือเกิน วันนี้แหละเธอจะได้รู้..ว่าการที่อยากจะเป็นเมียเขามันไม่ง่าย

“งั้นก็รีบไปกันเถอะ..เดี๋ยวบ่ายแล้วมันจะร้อน” ชายหนุ่มเอ่ยชวน

“พี่น่านรอหนาวแป๊บ หนาวไปหยิบกระเป๋าบนห้องก่อน”

“อืม..”

จากนั้นไม่นาน ชายหนุ่มกับหญิงสาวก็มาถึงตลาดน้ำชื่อดังของจังหวัด วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ คนก็จะเยอะมากกว่าวันปกติ ชายหนุ่มพาหญิงสาวเดินเล่นไปเรื่อยๆ แวะร้านโน้นร้านนี้ หรือไม่ก็แวะซื้อของกิน ลมหนาวรู้สึกมีความสุขมากที่อย่างน้อยน่านฟ้าก็เหมือนจะเปิดใจให้หล่อน ไม่งั้นเขาคงไม่ชวนเธอมาเที่ยวแบบนี้ เพราะปกติน่านฟ้าแทบจะไม่อยากคุยกับเธอด้วยซ้ำ

จนกระทั่งเวลาผ่านไปจนถึงสี่โมงเย็น ชายหนุ่มจึงชวนหญิงสาวกลับบ้านเขาให้เหตุผลว่ากลัวจะถึงบ้านค่ำมืด น่านฟ้าขับรถช้าๆ ไม่เร่งรีบ เหมือนที่บอกว่ากลัวจะถึงบ้านค่ำ แต่หญิงสาวหาได้สนใจไม่ เธอยังคงยิ้มอย่างดีใจ เธอคิดว่าเธอได้พี่น่านคนเดิมกลับมาแล้ว คนที่คอยเป็นห่วงเป็นใย คนที่คอยดูแลเธอ วันนี้เธอมีความสุขมากจริงๆ แต่หารู้ไม่ว่าสิ่งที่น่านฟ้าทำ เขาแค่อยากให้เธอตายใจต่างหาก