01 การตื่นของพลัง [2/5]

ถ้าเป็นเวลาปกติเธอคงเอ็ดลูกชายไปแล้วที่นอนดึก แต่ภาพเหตุการณ์ในวันนี้ไม่ทำให้สติแตกจนฟั่นเฟือนก็เรียกว่าดีมากแล้วสำหรับเด็ก

เด็กชายดลนับว่าเป็นหัวโจกกลุ่มเด็กในหมู่บ้านคนหนึ่ง เขามักนำตัวเองเป็นศูนย์กลางของกลุ่มเด็กทโมนพาเพื่อนไปเล่นสุ่มเสี่ยง ตรงไหนที่ผู้ใหญ่ห้ามหรือดุก็จะแอบพากันไปจนรู้แน่ชัดว่าห้ามเพราะอะไรก็จะหยุดเอง ตอนที่ยายล้มลงแล้วลุกขึ้นมากัดตา ณ ตอนนั้นเด็กชายดลเข้าใจได้ทันทีว่านี่คือสิ่งที่ไม่ปกติ คนตรงหน้าไม่ใช่ยายของเขาอีกต่อไป

เด็กตัวเล็กคนหนึ่งรีบพาแม่ออกจากบ้าน ดาริณีวิ่งตามลูกชายมาอย่างงุนงงในตอนแรกเพราะช็อกกับสภาพที่พ่อถูกแม่กัดเลือดท่วมตัว ไหนจะคนในหมู่บ้านบางคนที่มีลักษณะเหมือนแม่ของเธอ ทั้งสองคนจึงได้แต่วิ่งฝ่าความมืดหวังไปขอพึ่งพิงบ้านสามี ได้แต่โทษตัวเองว่าคืนนี้เธอไม่น่าขอบ้านนั้นพาลูกมานอนที่นี่เลย จะได้ไม่ต้องเจอกับเรื่องแบบนี้

ใครจะคาดคิดว่าแทนที่จะได้รับความช่วยเหลือ เธอกลับถูกขับไล่เพราะอีกฝ่ายเห็นว่ามีฝูงตัวอะไรบางอย่างกำลังคืบคลานมาหาเธอและลูก พวกเขาเขวี้ยงปาสิ่งของจากชั้นบนของบ้าน

เธอได้แต่เหลียวหลังไปดูคนในหมู่บ้านที่เปลี่ยนสภาพไม่ต่างจากแม่ที่กัดพ่อก็ได้แต่ตัดใจพาลูกชายออกวิ่งฝ่าความมืดไปอย่างไร้ทิศทางจนกระทั่งกลับมาที่บ้านของตัวเองอีกหน ลูกชายของเธอจึงลองเสี่ยงเรียกพี่ชายข้างบ้าน โชคดีที่เฉินเฟิงยอมเปิดประตูให้เข้าไป ยินดีให้พวกเธอได้อาศัยอยู่ด้วยในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน อีกทั้งยังออกปากแบ่งอาหารให้อย่างใจกว้าง

“แม่ครับ” เด็กชายดลซุกซบลงกับอกแม่ พอรู้ตัวว่าปลอดภัยดีแล้ว ความกลัวไร้ที่มาพาให้ร่างเล็กสั่นสะท้านจนคนเป็นแม่ต้องกอดปลอบไว้แนบอก

“ไม่ต้องกลัวนะครับ คนเก่งของแม่”

“ถ้านอนลืมตามองเพดานไปเรื่อย ๆ อาจจะหลับก็ได้นะครับ” เฉินเฟิงแนะนำ ร่างกายอาจชัตดาวน์ไปอย่างไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำเพราะความเพลีย

เป็นเด็กชายดลที่นอนกอดแม่หลับไปก่อนเป็นคนแรก ตามมาคือดารินีที่เพลียจากการวิ่งหนีมาค่อนคืน และคนสุดท้ายคือเจ้าของบ้านที่นอนลืมตามองเพดาน หลังมั่นใจว่านอกบ้านไม่มีเสียงใดรบกวนอีกจึงปิดเปลือกตาลงบ้าง แล้วหมดสติไปอย่างรวดเร็วจากภาวะตึงเครียดสะสม

               

เสียงนกร้องในยามเช้าและเสียงไก่ขันมักเป็นเสียงประจำที่หาก ครอาศัยอยู่ชนบทจะได้ยินจนเคยชิน แต่เช้าวันนี้กลับแตกต่างออกไป

กระต๊าก ๆ ๆ

เสียงไก่ที่ออกมาทำงานอย่างขยันขันแข็งทุกเช้ากลับถูกผู้เลี้ยงของมันจับกินอย่างเลือดเย็น พาลให้เจ้าสัตว์มีปีกตัวอื่นกระพือปีกวิ่งหนีไปคนละทิศคนละทาง และเสียงร้องนี้ก็ทำให้คนที่ยังมีสติอยู่ต่างพากันหลบลี้หนีหายเข้าบ้านไม่กล้าโผล่หน้าออกมาดูลาดเลาอีก

ช่างเป็นเช้าที่ดูผิดแผกไปจากปกติสุขจนขนหัวลุก

“แม่” เด็กชายดลเบียดตัวเข้าหาแม่ การที่ต้องตื่นมาเจออะไรแบบนี้ ช่างเป็นเช้าที่น่าหวาดหวั่นเหลือเกิน

“แม่อยู่นี่ครับ” หญิงสาวกอดปลอบลูกชายไว้ มองไปทางชายหนุ่มเจ้าของบ้านก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น แถมยังดูเหมือนกำลังทรมาน เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลซึมออกมาตามกรอบหน้า คิ้วเรียวขมวดเป็นปม พอนำหลังมือไปอังหน้าผากก็พบว่าอีกฝ่ายมีอุณหภูมิที่สูงจนน่าตกใจ

“เดี๋ยวแม่ไปหาผ้าเช็ดตัวมาเช็ดพี่เฟิงก่อนนะครับ” เธอพยายามลองปลุกชายหนุ่มดูแล้วแต่ทำอย่างไรก็ไม่ตื่น จึงไม่สามารถป้อนยาลดไข้ให้กินได้ จะให้ป้อนด้วยปากเหมือนละครก็กลัวยาจะลงหลอดลมแทนที่จะเป็นหลอดอาหาร จึงได้แต่ปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้ก่อนเท่านั้น

“พี่เฟิงเป็นอะไรครับแม่” เด็กชายยื่นมือไปสัมผัสหน้าผากพี่ชายเลียนแบบแม่

“คงจะไม่สบายจ้ะ” ดาริณีใช้ผ้าชุบน้ำบิดหมาดเช็ดตามกรอบหน้าและลำคอ

“ไหนน้องดลช่วยแกะกระดุมพี่เฟิงให้คุณแม่ทีครับ” เด็กน้อยทำตามอย่างเชื่อฟัง

โครก…

หลังเปลี่ยนน้ำไปเกือบสามกะละมัง ร่างกายร้อนผ่าวของชายหนุ่มจึงพอบรรเทาอาการลงได้บ้าง พอเห็นคนเป็นแม่มือว่าง ท้องน้อย ๆ ของเด็กชายก็ส่งเสียงโครกครากร้องหาอาหารต่อ

ดาริณีเองก็หิวไม่ต่างกันจึงได้แต่ขอเฉินเฟิงที่ยังไม่ได้สติว่าจะเข้าครัวเพื่อทำอาหารให้พวกเราทุกคน และจะขอทำงานชดใช้ค่าอาหารให้ในภายหลัง

หญิงสาวให้ลูกชายเฝ้าเจ้าของบ้านไว้ ส่วนตัวเองก็เข้าครัวมาดูว่ามีอะไรที่พอจะนำมาทำเป็นอาหารเช้าได้บ้าง ดีที่ชายหนุ่มเพิ่งกลับมาจากจ่ายตลาดเมื่อวาน ไฟฟ้าเองก็ยังคงใช้ได้ ในตู้เย็นจึงมีทั้งของสดและผักเต็มไปหมด เธอเลือกทำข้าวผัดหมูโดยพยายามใช้วัตถุดิบให้น้อยที่สุดเพราะไม่รู้ว่าอีกกี่วันถึงจะสามารถออกไปนอกบ้านได้ หากกินอาหารที่มีจนหมดคงอยู่ได้ไม่นาน

...

เฉินเฟิงหมดสติไปเกือบสามวัน พอตื่นขึ้นมาก็รู้สึกว่าร่างกายเกิดการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง แต่ก็ไม่รู้ว่าเปลี่ยนไปที่ตรงไหน

“พี่เฟิงฟื้นแล้ว!” เด็กชายดลอาสาเฝ้าพี่ชายทุกครั้งที่ดาริณีออกไปรดน้ำผักหลังบ้านรีบวิ่งไปเรียกแม่ทันที

“อย่าเสียงดัง เดี๋ยวพวกซอมบี้ก็มาเกาะรั้วอีกหรอก” สามวันที่ผ่านมามีชาวบ้านใจกล้าออกมาจัดการกับพวกศพเดินได้นี้บ้างแต่มันก็ยังไม่หมดเสียที เป็นต้องได้ยินเสียงร้องโหยหวนจากที่ไหนสักที่อยู่เสมอ เธอและลูกชายจึงยิ่งขนของมาอุดรูโหว่อยู่ตลอด ทั้งนอกบ้านและในบ้าน

พอเข้ามาก็เห็นชายหนุ่มกำลังยันตัวลุกขึ้นพิงโซฟา

“รู้สึกยังไงบ้าง” ดาริณีวางมือลงบนหน้าผากเด็กหนุ่ม อุณหภูมิที่ร้อนมาตลอดสามวันลดลงอย่างน่าประหลาด

“หิวสุด ๆ ไปเลยครับ” ชายหนุ่มตอบ แอบเบ้หน้าเพราะกลิ่นปากที่เกินบรรยาย

“เดี๋ยวพี่ไปทำกับข้าวให้ ไปอาบน้ำแปรงฟันเถอะ อาเฟิงหมดสติไปตั้งสามวันแน่ะ รู้ไหม”

“สามวัน!” ทำไมเขาแค่รู้สึกเหมือนหลับลึกไปตื่นหนึ่งเท่านั้น