01 การตื่นของพลัง [3/5]

“ก็ใช่น่ะสิ เอาล่ะ ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวพี่ไปทำกับข้าวให้” ดาริณีลุกเดินเข้าครัว มุมปากยกยิ้มสนุก...รอให้เจ้าตัวเห็นเองจะดีกว่า

เฉินเฟิงไม่ทันเห็นรอยยิ้มประหลาดของพี่สาวข้างบ้านจึงเดินเข้าไปในห้องนอนตัวเอง คว้าเสื้อผ้าในตู้แล้วเดินตรงเข้าห้องน้ำ แต่พอจะถอดเสื้อผ้าออกจากหัวกลับรู้สึกว่าส่วนคอเสื้อไปเกี่ยวอะไรสักอย่างบนศีรษะ

อะไร?

ชายหนุ่มยกมือขึ้นจับ

“?!!”

ตึง ๆ

“แม่ พี่เฟิงต้องเห็นแล้วแน่เลย” เสียงดังตึงตังออกมาจากห้องนอนของชายหนุ่ม

“พี่เขาคงตกใจน่ะ ตอนเราเห็นครั้งแรกก็ตกใจเนอะ” หญิงสาวยิ้มขัน เชื่อว่าเจ้าตัวคงตกใจจนช็อกไปแล้ว

ไม่ผิดจากที่ดาริณีพูด เฉินเฟิงตกใจมากจริง ๆ ถึงกับต้องวิ่งไปเกาะกระจกเพื่อดูไอ้สิ่งที่มันติดอยู่บนหัวเขา!

ใช่! บนหัวเขามีบางอย่างโผล่ขึ้นมาไม่ใช่มีแค่เส้นผมเพียงอย่างเดียว

“เฮ้ย” แล้วทำไมผมของเขากลายเป็นสีขาว!

“นี่มันอะไรกันวะ!” ไหนจะดวงตาที่เปลี่ยนเป็นสีแดง แต่ที่เตะตาเขาตั้งแต่แรกเห็นไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์ทั่วไปมีตั้งแต่เกิด เพราะบนศีรษะของเขากลับมีบางสิ่งบางอย่างงอกขึ้นมาเพิ่ม นั่นคือหูยาวสีขาวเหมือนกระต่ายต่างหากที่ทำให้เขาอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก

ใช่แล้วมันคือ หู-กระ-ต่าย

เชี่ย!

เขาไม่ใช่โฮโมเซเปียน[1]แล้วเหรอวะ?!

“พี่ดา” เฉินเฟิงเดินใจลอยออกมาจากห้อง สภาพหูตั้งสีขาวของเขาเรียกรอยยิ้มให้กับสองแม่ลูกได้เป็นอย่างดี “เกิดอะไรขึ้นกับผมเหรอครับ” เขาแค่หลับไปใช่ไหม?

หรือสองแม่ลูกแอบแกล้งเขา?

“ออกมาสภาพนี้พี่เขินนะ ไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อยก่อนเถอะ” เฉินเฟิงเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าออกมาทั้งที่เพิ่งถอดเสื้อไป รีบหมุนตัวกลับเข้าห้องไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว ทำใจไม่มองหูสีขาวที่กระดิกไปมา

คือจริง ๆ ก็สนใจแต่ไม่กล้ามอง

เฉินเฟิงใช้เวลาไม่นานจัดการตัวเอง ก่อนออกจากห้องก็ไม่ลืมหยิบฮู้ดสีเข้มแบบสวมมาใส่ทับไปอีกหนึ่งชั้นปกปิดใบหูกับผมสีขาวสว่าง ส่วนสีตา... ตอนนี้ยังอยู่ในบ้าน หากมีเหตุให้ต้องออกไปข้างนอกเขาคงต้องหยิบแว่นกันแดดมาใส่

“พี่เฟิงงง” เด็กชายดลเรียกพี่ชายเสียงดัง

“น้องดล แม่บอกให้เบาเสียงลงไงครับ” ดาริณีเตือน

“ขอโทษครับ” เด็กน้อยก้มหน้าลง เขาแค่ตื่นเต้นนิดเดียวเอง ก็พี่ชายเปลี่ยนร่างได้นี่นา

“เอ่อ…” เฉินเฟิงไม่รู้ควรเริ่มพูดจากตรงไหนก่อน

“กินข้าวก่อนเถอะ พี่ว่าเราคงหิวแล้ว” หญิงสาวรีบเอาอาหารขึ้นโต๊ะ เน้นหนักไปที่ผักและอาหารย่อยง่าย คิดว่าชายหนุ่มนอนหลับไปนาน ควรกินอาหารอ่อน ๆ ก่อน

“หิวมากจริง ๆ ครับ” เฉินเฟิงเกาแก้มยอมรับ

“อี๋ ผัก” เด็กชายดลคายแครอทออกมาจากปาก อุตส่าห์เขี่ยไว้ข้างจานหลายชิ้นแล้วนะ ทำไมยังมีหลงมาอยู่ในปากได้

“น้องดล กินเข้าไปเถอะลูก หลังจากนี้หนูจะเลือกกินไม่ได้แล้วนะครับ” ดาริณีใช้ช้อนเขี่ยแครอทกองโตของเด็กชายกลับเข้าไปในจาน “แม่กับพี่เฉินเฟิงออกไปซื้อหมูหรือไก่ไม่ได้แล้วนะ ถ้าออกไปต้องโดนซอมบี้พวกนั้นกัดแน่” พร้อมให้เหตุผล

หูก็ฟังแม่ ตาก็มองแครอทที่ไม่ชอบแต่ก็ไม่ได้เกลียด มือเล็กกำช้อนในมือแน่นก่อนจะยอมจิ้มไปที่แครอทแล้วเอาเข้าปาก ใบหน้าเล็กยับยู่ยี่จากสัมผัสของผักสีส้ม

ฟากเฉินเฟิงก็กำส้อมในมือแน่นเช่นกัน ไม่ใช่ไม่ชอบกินแต่ต้องอดใจไม่ให้ยื่นมือไปจิ้มของเด็กชายมากินแทน ส่วนผักในจานเขาที่มีมากกว่าทุกคนหมดไปตั้งนานแล้ว ดูเหมือนเขาจะรู้สึกว่าผักและพืชตระกูลหัวอร่อยมากกว่าปกติ หรือนี่จะเป็นผลจากที่เขามีหูกระต่ายอยู่บนศีรษะเพิ่มขึ้นมา

ด้วยไม่รู้สถานการณ์ภายนอกทุกคนจึงต้องกินอาหารบนโต๊ะให้หมด หากมีเหลือก็เก็บไว้กินในมื้อถัดไป

“ทำไมผมถึงอยู่ในสภาพนี้ได้ล่ะครับ” พออิ่มท้องกันก็พากันมานั่งยังห้องรับแขก ชายหนุ่มจึงเปิดปากถามผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ตอนเขาหมดสติไป

“พี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน หลังจากเช้าวันแรกพี่ตื่นขึ้นมาเจออาเฟิงนอนหมดสติ ทั้งยังตัวร้อนไข้ขึ้นสูง…” ดาริณีเริ่มเล่าให้คุณเจ้าของบ้านฟัง

เฉินเฟิงนั่งฟังไปก็ลอบเหงื่อตกไป สรุปได้ใจความง่าย ๆ ว่าเขาไข้ขึ้นอยู่สามวัน พอเข้าวันที่สองสีผมก็เริ่มอ่อนจางลงรวมถึงหูกระต่ายที่งอกออกมา ส่วนดวงตาสีแดง ดาริณีและลูกชายก็เพิ่งเห็นหลังจากเขาลืมตา

“หรือจะเป็นผลข้างเคียงจากเศษอุกาบาต” เหมือนนิยายแฟนตาซีที่เธอเคยอ่าน

“ก็อาจจะมีส่วนครับ” ไม่อย่างนั้นเรื่องพิลึกกึกกือนี้คงไม่เกิดขึ้น แถมได้ข่าวว่ามีบางส่วนตกไม่ไกลจากที่นี่ด้วย แต่มีหน่วยงานวิทยาศาสตร์เก็บไปในวันแรก ๆ พวกชาวบ้านบางคนก็รีบเดินทางไปตั้งใจจะไปดูเลขเด็ด

“แต่พอเป็นแบบนี้แล้วอาเฟิงน่ารักมากเลยน้าาา” ดาริณีแกล้งหยอก ภาพรวมของเฉินเฟิงคือชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ใบหน้าสะอาดสะอ้านน่าคบหา ไม่ได้เด่นสะดุดตาในฝูงชนแต่มองได้ไม่เบื่อ

มาตอนนี้ราวกับโครงหน้าได้รับการเปลี่ยนแปลง ดวงตาก็โตขึ้น ผิวก็ขาวขึ้นมากกว่าเดิมดูนุ่มนิ่มเหมือนกับน้ำนม ไหนจะผมสีขาวกับตาสีแดงอีก ถ้าไม่มีหูกระต่ายคงให้ความรู้สึกว่าเหมือนแวมไพร์ในภาพยนตร์ชื่อดังของต่างประเทศ

เป็นกระต่ายสูงโปร่งเกือบ 175 เซนติเมตร

[1] โฮโมเซเปียน (Homo Sapiens) สปีชีส์ของมนุษย์ในยุคปัจจุบัน