บทที่ 57

เธอพูดอย่างเย็นชา แล้ววางสายโทรศัพท์

โจวอวิ๋นเหย่สร้างปัญหา พวกเขาควรจะรับผิดชอบ สำหรับเขา เธอไม่อยากไปยุ่งแม้แต่นิดเดียว

ชิงอี้ขับรถมาถึงโรงเรียนอนุบาล

ตอนที่เธอมาถึง มีผู้ปกครองของเด็ก ๆ หลายคนมาถึงแล้ว

จือจือยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับหนานหนาน “หนานหนาน ถ้าพี่ยังทำตัวแย่แบบนี้ต่อไป ก็ไม่มียารักษาหายได้แล้วนะ! ”

ในมือของหนานหนานถือริโมตเครื่องบินของเล่น ใบหน้าไม่ใส่ใจ “พวกเขาเป็นคนจะเข้ามาชนลูกกระสุนของฉันเอง!”

“อยากจะเอาของเล่นของฉัน ก็อย่าเข้าใกล้เกินไปสิ”

ช่วงนี้หนานหนานอยู่ที่โรงเรียนอนุบาล ชอบใช้อำนาจบาตรใหญ่จนเป็นนิสัย โอ้อวดไม่ว่าเรื่องอะไร เรื่องการเรียนก็ยิ่งไม่เอาจริงเอาจัง

เขามองจือจือพลางยิ้มอย่างเย็นชา “ทำไม? เธอก็อยากลองลิ้มรสลูกกระสุนของฉันเหมือนกันเหรอ?”

แม่หนิงถังบอกเขาว่า

ไม่มีใครสามารถรังแกเขาในโรงเรียนอนุบาลได้ ไม่ว่าเขาจะทำอะไร เธอก็จะหนุนหลังเขาอยู่เสมอ

ไม่เหมือนคุณแม่ พอเกิดเรื่องก็มักจะให้เขาขอโทษและแก้ไข

รักเขาจริง ๆ ถึงจะไม่จำกัดงานอดิเรกใด ๆ ของเขา

แม่หนิงถังรักเขาที่สุด!

คุณครูเห็นชิงอี้มา ก็เหมือนกับเห็นกองหนุนอย่างไรอย่างนั้น “แม่ของโจวอวิ๋นชู คุ