โอกาส

หลังจากที่มิเชลเดินทางกลับมาจากทะเลพร้อมกับความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งความทรงจำอันแสนหวานและความกังวลถึงอนาคตที่ยังไม่แน่นอน เธอกลับมาถึงคฤหาสน์ศิริพันธ์ในเย็นวันนั้น บรรยากาศในบ้านยังคงเงียบสงบเหมือนเช่นเคย

มิเชลเปิดประตูห้องโถงเข้าไปอย่างเงียบเชียบ สายตาของเธอเหลือบไปเห็นร่างของผู้เป็นแม่นั่งรออยู่บนโซฟาตัวยาวในห้องนั่งเล่น แสงไฟสีส้มนวลจากโคมไฟข้างๆ ส่องให้เห็นใบหน้าที่ยังคงเคร่งขรึมของคุณหญิงเขมจิรา

มิเชลทำทีเป็นไม่เห็น ตั้งใจจะเดินผ่านไปเพื่อขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเองบนชั้นสอง เธอไม่อยากเผชิญหน้าหรือเริ่มต้นบทสนทนาใดๆ ในตอนนี้

"มิเชล!" เสียงเรียกที่คุ้นเคยแต่แฝงไปด้วยน้ำเสียงที่จริงจังดังขึ้น ทำให้มิเชลจำต้องหยุดชะงักและหันกลับไปเผชิญหน้ากับผู้เป็นแม่

คุณหญิงเขมจิราลุกขึ้นยืน มองมิเชลด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก "กลับมาแล้วเหรอ"

"ค่ะ" มิเชลตอบสั้นๆ พยายามรักษาน้ำเสียงให้เป็นปกติ

"ฉันมีเรื่องที่ต้องคุยกับแก" คุณหญิงเขมจิราเอ่ยพลางเดินเข้ามาใกล้มิเชล

มิเชลถอนหายใจเบาๆ ในใจรู้ดีว่าบทสนทนานี้คงไม่จบลงด้วยดี "มีอะไรคะแม่ มิเชลเหนื่อย อยากพักผ่อน"

"เรื่องงานของแกนั่นแหละ" คุณหญิงเขมจิราพูดเสีย