พิเศษ1

แสงอาทิตย์สีทองสาดส่องกระทบผืนน้ำทะเลเป็นประกายระยิบระยับ รถสปอร์ตคันหรูของแดนดินแล่นไปบนถนนเลียบชายฝั่งอย่างนุ่มนวล ข้างกายเขามีมิเชลนั่งอยู่ด้วยรอยยิ้มหวานบนใบหน้า ตลอดการเดินทาง ทั้งคู่พูดคุยกันอย่างออกรสถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมา เสียงหัวเราะคละเคล้าไปกับเสียงคลื่นที่ซัดเข้าหาฝั่งเป็นระยะ

ในที่สุด รถก็จอดสนิทที่ลานจอดรถเล็กๆ ใกล้กับชายหาดที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง มิเชลจำได้ทันทีว่าที่นี่คือทะเลที่เธอและแดนดินได้พบกันครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อน ความทรงจำอันแสนหวานไหลบ่าเข้ามาในความรู้สึก

"ที่นี่..." มิเชลเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสุข "ยังคงเหมือนเดิมเลยนะ"

แดนดินหันมายิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน "ฉันตั้งใจพาเธอมาที่นี่ ที่ที่เราเริ่มต้นทุกอย่าง"

ทั้งคู่จูงมือกันเดินเล่นไปตามริมหาด ทรายขาวละเอียดนุ่มเท้า ความทรงจำในวันแรกที่พวกเขาชนกันโดยบังเอิญผุดขึ้นมาในความคิด

"จำได้ไหม วันนั้นฉันเดินเหม่อมากแทบไม่มองทางเลย" มิเชลหัวเราะเบาๆ เมื่อนึกถึงวันแรกที่เจอกัน

"จำได้สิ" แดนดินหัวเราะตาม "ฉันเองก็มัวแต่คิดเรื่องงานจนไม่ได้มองทางเหมือนกัน โชคชะตานำพาจริงๆ"

"ใช่เลย" มิเชลพยักหน้า "ตอนนั้นฉันไม่คิดเลยว่าผู้ชายที่ฉันชนวันนั้น จะกลายมาเป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิตฉัน"

"ฉันก็เหมือนกัน" แดนดินกระชับมือเธอแน่นขึ้น "ตั้งแต่วันนั้น ฉันก็รู้แล้วว่าเธอพิเศษ"

พวกเขาเดินเล่นกันไปเรื่อยๆ พูดคุยถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมา อุปสรรค ความสุข และความผูกพันที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นทีละน้อย จนกระทั่งพระอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำลง แสงสีส้มแดงเริ่มปกคลุมท้องฟ้าและผืนน้ำทะเล

มิเชลหยุดยืนอยู่ริมทะเล มองไปยังภาพพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า แสงสุดท้ายสาดส่องมากระทบใบหน้าสวยของเธอ แดนดินยืนอยู่ข้างๆ มองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรัก

"สวยจังเลยนะ" มิเชลพึมพำออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

"สวยเหมือนเธอเลย" แดนดินกระซิบข้างหูเธอ

จู่ๆ เสียงเพลงบรรเลงด้วยเครื่องดนตรีคลาสสิกอันไพเราะก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง มิเชลหันกลับไปด้วยความสงสัยและประหลาดใจ ดวงตาของเธอเบิกกว้างอย่างตกใจและดีใจจนพูดไม่ออก เมื่อเห็นภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า

แดนดินกำลังคุกเข่าลงบนผืนทราย แหวนเพชรเม็ดงามส่องประกายระยิบระยับอยู่ในมือของเขา แสงสุดท้ายของพระอาทิตย์ตกดินสาดส่องมาที่แหวน ทำให้มันเปล่งประกายราวกับดวงดาว

มิเชลยืนนิ่ง อึ้งจนพูดไม่ออก น้ำตาเริ่มเอ่อคลอเบ้าด้วยความตื้นตันใจ

"มิเชล นภัสสร ศิริพันธ์" แดนดินเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย แต่เต็มไปด้วยความรักและความจริงใจ "ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันที่นี่ ชีวิตของฉันก็เปลี่ยนไป เธอเข้ามาเติมเต็มทุกส่วนที่ขาดหายไป เธอคือรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และความสุขของฉัน ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันรู้แล้วว่าฉันไม่อยากใช้ชีวิตที่ไม่มีเธออยู่ข้างๆ"

เขาเงยหน้ามองเธอด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก "เธอคือทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน... แต่งงานกับฉันนะ"

น้ำตาของมิเชลไหลอาบแก้ม เธอไม่สามารถกลั้นความรู้สึกดีใจและความตื้นตันไว้ได้อีกต่อไป

"ค่ะ..." มิเชลตอบด้วยเสียงที่สั่นเครือ แต่หนักแน่น "แต่งค่ะ แดนดิน ฉันจะแต่งงานกับนาย"

รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าของแดนดิน เขาสวมแหวนเพชรบนนิ้วนางข้างซ้ายของมิเชลอย่างบรรจง แหวนส่องประกายสวยงามบนนิ้วเรียวของเธอ

ทันทีที่สวมแหวนเสร็จ แดนดินก็ลุกขึ้นยืนและสวมกอดมิเชลไว้แน่นด้วยความดีใจ ความรู้สึกโล่งใจและความสุขท่วมท้นอยู่ในหัวใจของทั้งสอง

"ฉันรักเธอเหลือเกินนะ มิเชล" แดนดินกระซิบข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรัก

"ฉันก็รักนายค่ะ แดนดิน รักนายที่สุด" มิเชลตอบกลับทั้งน้ำตา ก่อนที่ทั้งคู่จะค่อยๆ ผละออกจากอ้อมกอด มองหน้ากันด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความรักและความสุข

และในที่สุด ริมฝีปากของทั้งสองก็ประกบกันอย่างนุ่มนวล จูบที่เต็มไปด้วยความรัก ความผูกพัน และสัญญาแห่งรักนิรันดร ท่ามกลางแสงสุดท้ายของพระอาทิตย์ตกดินที่ส่องประกายสีทองอร่ามเหนือผืนน้ำทะเล ราวกับเป็นพยานรักของคนทั้งสอง ณ ทะเลแห่งความทรงจำที่กลายเป็นทะเลแห่งรักนิรันดร...