56

จ้าวเฟยชายาเอกชางอ๋อง

        เข็มค่อย ๆ ทิ่มนิ้วเท้าของหนิงอ๋องไปทีละนิ้วจนครบสิบนิ้ว หนิงอ๋องมีสีหน้าอย่างเรียบเฉยอย่างมาก ไม่เจ็บเลยนิดเดียวถังลีคิดในใจว่าสมแล้วที่เขาเป็นยอดขุนพลแห่งแคว้นต้าโจว

กลิ่นของเลือดช่างเหม็นยิ่งนักพิษอะไรเช่นนี้ผู้ใดเป็นคนคิดค้นกันนะ ถังลีบีบเลือดพิษสีดำออกจากนิ้วเท้าแต่ละนิ้ว 

"อดทนอีกหน่อย ไม่เกินสามเดือนเดินท่านจะต้องเดินได้แน่นอน" ถังลีทำความสะอาดแผลเสร็จเรียบร้อยให้เค่อจ้าวนำพิษนี้ไปทิ้งไกล ๆ

"ขอบใจเจ้ายิ่งนัก" ในสายตาของหนิงอ๋องยามนี้ถังลีคือผู้วิเศษจริง ๆ ทั้งนางรักษาท่านยายของเขา

"อย่าลืมหนังสือหย่าอีกทั้งมอบเงินให้ข้าด้วยแล้วกัน" สตรีนางนี้ช่างน่าเงินจริง ๆ หนิงอ๋องขมวดคิ้วอุตส่าห์ชื่นชมนางในใจว่าเป็นคนดี ลูกราชครูถังหยวนก็คือลูกราชครูถังหยวน ช่างเหมือนกับบิดาของนางโดยตรง 

ถังลีคิดดูแล้ว นางไม่มีทางให้ตัวนางขาดทุนเป็นแน่แท้ ใบหน้างามระบายด้วยรอยยิ้ม เสี่ยวจูเข้ามาพร้อมชามยา 

"ท่านอ๋องดื่มยา" หนิงอ๋องรับยามาดื่มรวดเดี๋ยวเหตุใดจมนักเล่า 

"เหตุใดขมนักเล่า"

"ไอ้หยา ในนั้นมีส่วนผสมของคางคก ข้าปรุงยาใหม่มาให้ท่าน" หนิงอ๋องถึงกับโก่งคออาเจียน เสี่ยวจูกลั้นขำมิไหวสองนายบ่าวต่างหัวเราะเสียงดัง

"เจ้า..."

"ข้าขอตัวก่อนแล้วกัน" ถังลีกับสาวใช้เดินออกไปอย่างอารมณ์ดี เค่อจ้าวรีบมาลูบหลังให้เจ้านายด้วยความสงสาร พระชายาช่างโหดร้ายนักที่นำคางคกมาให้เจ้านายของเขากิน ถังลีนะถังลีข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไปแน่...

ฤดูหนาวผ่านเข้ามาวันนี้หิมะแรกฤดูตก ถังลีในชุดสีม่วงเกล้าผมขึ้นสูงเป็นทรงก้นหอยที่สตรีสูงศักดิ์ในราชวงศ์ต้าโจว

 นางยืนหน้าเรือนเสี่ยวจูถือร่มให้เจ้านาย บัดนี้ได้เวลาแล้วที่นางจะไปที่หน้าจวนเพื่อขึ้นรถม้าไปร่วมงานเลี้ยงในจวนชางอ๋อง

หนิงอ๋องนั่งรอในรถม้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาเปิดม่านออกไปพบว่าชายาเอกเดินมาถึงหน้าจวนแล้ว นางสวมชุดสีม่วงทำให้ดูราวกับเทพธิดาเสียจริง ใบหน้างามริมฝีปากบางทำให้เขาใจสั่นอย่างบอกไม่ถูก

ถังลีขึ้นมาในรถม้าพบหนิงอ๋องก็สวมชุดม่วงเหมือนกันกับนาง หากบอกว่าชุดคู่นางเชื่อสนิทเพราะลวดลายเหมือนกันทุกอย่าง ถังลีไม่ได้เอ่ยอันใด

"ถึงจวนชางอ๋องเจ้าก็ระวังตัวด้วยแล้วกัน" ในจวนนั่นคงจะมีแต่สตรีที่เป็นอสรพิษกระมัง

"เจ้าค่ะ ข้าจะระวังตัว" ถังลีรีบหาเตาพกมือมาสวมทันที นางกำลังคิดว่างานเลี้ยงในครั้งนี้ต้องแฝงไปด้วยอันตรายอย่างแน่นอน

ไม่นานนักก็ถึงจวนชางอ๋อง ทั้งสองคนค่อย ๆ ลงรถม้าเค่อจ้าวรีบเข็นเจ้านาย เสี่ยวจูเดินตามถังลีเข้าไปด้านในงาน กลิ่นบุปผาช่างหอมนักถังลีเดินมาถึงทางเข้ายังไม่ได้ไปถึงห้องโถงงานเลี้ยงกลิ่นบุปผาก็ลอยมาติดจมูกนางเสียแล้ว

ทุกสายตาต่างมองอ๋องพิการกับชายารักที่มาร่วมงานเลี้ยงบุปผาในครั้งนี้ งานเลี้ยงบุปผาแยกเป็นฝั่งบุรุษและฝั่งสตรีอย่างชัดเจน ถังลีกับเสี่ยวจูเดินมาที่ห้องโถงฝั่งสตรี

ทุกสายตาจับจ้องไปที่นาง "น้องรองกล้ามางานเลี้ยงครั้งนี้ได้อย่างไร" เป็นชายาเอกของคังอ๋องอย่างถังเหมยที่เอ่ยขึ้น

ถังลียิ้มให้ทุกคนแล้วหาที่นั่งของนางด้านหน้าสุด ดูเหมือนว่าชายาเอกชางอ๋องจะสนิทกับชายาเอกคังอ๋องอย่างมาก

"ข้าเป็นพี่สะใภ้ เจ้ากล้าพูดคำนี้ได้อย่างไร ว่าข้ากล้ามา หากไม่มีเทียบเชิญ ข้าจะกล้ามารึ เจ้าสงสัยว่าชายาเอกชางอ๋อง สายตาไม่ดีที่เชิญข้าเข้ามาในงานเลี้ยงอย่างนั้นรึ" ถังลีไม่ไว้หน้าถังเหมยเช่นกัน แม้จะเป็นพี่น้องกันแต่ทว่าฝ่ายหนึ่งไม่ให้เกียรตินาง ถังลีก็ไม่จำเป็นต้องไว้หน้าหรือเสแสร้งกับถังเหมย

เรื่องนี้ทำให้ชายาเอกชางอ๋องใบหน้าชายิ่งนัก  นางไม่คิดว่าฝีปากชายาเอกหนิงอ๋องจะเก่งเพียงนี้

"พี่สะใภ้ทำตัวตามสะบายเถอะเจ้าค่ะ" ชายาเอกชางอ๋องนึกถึงคำพูดชางอ๋องที่เอ่ยกับนางว่าอย่าได้แกล้งชายาเอกหนิงอ๋องเป็นอันขาด 

เหล่าสตรีทุกคนต่างมองดูการแสดงมิได้สนใจเรื่องของเหล่าชายาอ๋องนัก ทำให้ถังเหมยไม่พอใจเล็กน้อยแต่นางก็ไม่อยากทะเลาะกันกับชายาเอกชางอ๋องเหมือนกัน

ถังลีเบื่อการแสดงร่ายรำจริง ๆ กระนั้นนางจึงขอตัวออกมาห้องน้ำเสียหน่อยโดยมีเสี่ยวจูคอยเดินตามไม่ห่าง 

"อาลี" นางพบกับคังอ๋องที่สวนบุปผาโดยบังเอิญ คังอ๋องรักนางมากจริง ๆ

"หากยังขวางทางอย่าหาว่าข้าไม่เตือน" ถังลีเตรียมจะให้เข็มทิ่มเขา บุรุษสวะเช่นนี้ไม่คู่ควรกับนางจริง ๆ

ฉู่เสวียนนึกถึงวัยเยาว์ ถังลีเป็นคนที่เขาปกป้องจากถังเหมย 

นางจึงผลักเขาออกไป หลังจากทำธุระเสร็จนางจึงเดินกลับมาพบว่าคังอ๋องไม่อยู่แล้ว มีบ่าวรับใช้วิ่งไม่ดูมาชนนางเข้าให้

"บ่าวขอโทษเจ้าค่ะ"

"พระชายาเจ็บตรงไหนรึไม่เจ้าคะ" เสี่ยวจูประคองเจ้านายแล้วสำรวจ 

"ข้าไม่เอาความ" สาวใช้คนนั้นคุกเข่าแล้ววิ่งออกไป ถังลีพลันสังเกตเห็นถุงหอมของนางเมื่อครู่ สาวใช้คนนั้นเป็นวรยุทธ์แอบเปลี่ยนถุงหอมของนาง 

ถังลีกลับเข้ามาในงานเลี้ยงนั่งประจำที่ ที่นั่งของนางอยู่ข้างถังเหมย แววตาของถังเหมยนั่นยิ้มเย้ยหยัน ถังลีพอจะรู้ความหมายแล้ว ไม่นานนักชายาเอกรัชทายาทเสด็จมาทุกคนต่างทำความเคารพ 

มู่หรงพลันนั่งประจำที่ของนาง สายตาของนางเป็นมิตรกับทุกคนมาก ถังลีได้ยินว่ารัชทายาทก็ร่างกายอ่อนแอเช่นกัน น่าสงสารชายาเอกรัชทายาทนัก

"ม้าคลั่งเจ้าค่ะ" เสียงบ่าวตะโกนขึ้นในห้องโถงฝั่งสตรีต่างโกลาหลยิ่งนัก ม้าโลหิตสีน้ำตาลจู่ ๆ ก็วิ่งเข้ามาไล่เหยียบผู้คน ชายาเอกรัชทายาทที่ทรงพระครรภ์อยู่นั้นตกใจไม่น้อยทุกคนต่างวิ่งหนีตาย