74

รัชทายาทตงเปยไม่ตาย

        ความนี้ทรายไปถึงฮวาหรงใบหน้างามระบายด้วยรอยยิ้มด้วยความดีใจ สุดท้ายแล้วคังอ๋องก็ทำพิธีไม่สำเร็จช่างน่าขันสิ้นดี

ในคืนเข้าหอเปยหรันได้แต่นอนเฝ้าเจ้าบ่าวของนาง ช่างน่าเจ็บใจนัก 

เช้าวันถัดมาถังลีนึกสมน้ำหน้าคังอ๋องเสียจริงที่ได้แต่สตรีทั้งสองนาง ถังลีมาที่หอประดิษฐ์นั่งนับเงินอย่างมีความสุข

ข่าวของคังอ๋องเป็นลมดังไปทั่วต้าโจวจริง ๆ ถังลีกับบ่าวเดินไปทางไหนก็ได้ยินแต่คนนินทาเรื่องนี้

ถังเหมยนั่งบนเก้าอี้ไม้จันทน์หอมสั่งให้บ่าวไปเรียกชายารองและอนุมายกน้ำชาให้นาง เนื่องจากนางคือชายาเอกคังอ๋องสองคนนี้ต้องให้ความเคารพแก่นาง

สายตาพลันมองไปที่ประตูเมื่อไรนังแพศยาทั้งสองคนจะเข้ามาเสียที 

ฮวาหรงกับเสี่ยวเถาพลันสาวเท้าเข้ามาถังเหมยมองไปที่ชุดฮวาหรงเป็นสีแดงอย่างงดงามปักด้วยดิ้นทองอย่างดี แน่นอนว่าชุดนี้สวีไทเฮาเป็นคนมอบให้หลานรักเองกับมือ 

ถังเหมยใบหน้าแดงก่ำ "เป็นอนุยังกล้าใส่ชุดสีแดงเทียบชายาเอกอีกรึ ช่างไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำเสียจริง" ฮวาหรงยิ้มเย็นหลังฟังคำพูดของถังเหมย

"เหตุใดข้าจะสวมมิได้ ข้าเป็นถึงหลานสาวสวีไทเฮา เจ้าก็แค่ลูกขุนนางระดับล่างที่บังเอิญโชคดีได้แต่งกับคังอ๋องก่อนหน้านี้เท่านั้นเอง" 

"เจ้า...หญิงชั่วเช่นเจ้า ที่โดนบุรุษย่ำยีอีกทั้งทำเรื่องบัดสีในงานเลี้ยงจนทำให้คังอ๋องต้องรับผิดชอบ เจ้าคิดว่าตัวเองยังเป็นสตรีสูงศักดิ์อยู่อีกรึ ช่างไม่ดูเงาหัวของตัวเอง เด็ก ๆ ตบสั่งสอนอนุฮวา" ถังเหมยรึจะยอม ถังฮูหยินได้บอกนางแล้วว่าอย่าได้หาเรื่องฮวาหรง แต่ถังเหมยไม่ฟังคำเตือนมารดา นางต่างหากคือชายาเอกคังอ๋อง หาใช่นังชั้นต่ำสองคนนั่น

เพียะ !!!

เสี่ยวเถาไวกว่าจัดการคนของถังเหมยจนกองกับพื้น

"พวกเจ้า" ถังเหมยโกรธจนตัวสั่น ฮวาหรงคว้าจอกน้ำชาสาดใส่หน้าถังเหมย 

จากนั้นนางทำผมของตัวเองจนยุ่งเหยิง แล้วล้มลงกับพื้นถังเหมยกับสาวใช้อึ้งงัน

"ชายาเอกรังแกกันไปแล้วนะ" 

"เกิดอะไรขึ้น" คังอ๋องที่เดินมาพร้อมชายารองอย่างเปยหรัน พลันมองห้องโถงถังเหมยโดนน้ำชาสาดจนเปียก ฮวาหรงหัวฟูราวกับไปฟัดกับสุนัขที่ไหน

คังอ๋องเพิ่งได้รับข่าวจากสวีไทเฮาว่าให้พาฮวาหรงไปเข้าเฝ้าอีกทั้งห้ามผู้ใดรังแกฮวาหรงเป็นอันขาด หากเป็นเช่นนั้นอำนาจของเขาสวีไทเฮาก็จะไม่สนับสนุน

"ท่านอ๋องชายาเอกตบข้าเจ้าค่ะ" ฮวาหรงร่ำไห้ฟ้องคังอ๋อง ถังเหมยกับบ่าวพยายามจะอธิบายเมื่อเห็นแววตาของคังอ๋อง ถังเหมยได้แต่กลืนคำพูดลงท้องไปเสียดีกว่า

คังอ๋องรู่เล่ห์เหลี่ยมของสตรีกระนั้นฮวาหรงกับเปยหรันคือหมากในมือที่ดีที่สุด เขาจะให้ถังเหมยทำให้เขาเสียแผนการไม่ได้เป็นอันขาด

"ฮวาหรงลุกขึ้น แต่งตัวเสียใหม่แล้วเข้าเฝ้าสวีไทเฮากับข้า ส่วนชายาเอกมีความผิดกักบริเวณเป็นเวลาหนึ่งเดือนห้ามออกจากเรือนเป็นอันขาดพวกเจ้าเฝ้านางไว้ให้ดี" สองบ่าวรับคำ คังอ๋องมีอนุกับชายารองแนบซ้ายและขวาเดินออกไป ถังเหมยลุกขึ้นกรีดร้องราวกับคนบ้า

ฮวาหรงกับคังอ๋องมุ่งหน้าไปตำหนักสวีไทเฮา ส่วนเปยหรันมุ่งหน้าตำหนักรัชทายาทเปยหาน

"น้องหญิงเป็นอย่างไรบ้าง" เปยหานมองเปยหรัน ที่เพิ่งแต่งงานไป เรื่องนี้เขายังมิได้ส่งพิราบไปรายงานเสด็จพ่อ หากพระองค์รู้เขาคงจะหัวใจตายเสียก่อน

"พี่ใหญ่เป็นข้าที่ผิดเอง ข้าขอโทษ" เปยหานเช็ดน้ำตาให้น้องสาว 

"ช่างเถอะ ทางนี้เจ้าเป็นคนเลือกเองก็ดูแลตัวเองไปแล้วกัน" เปยหานมองน้องสาวที่เขารักที่สุด 

"ข้ามิได้รักคังอ๋อง คนที่ข้าชอบคือหนิงอ๋อง ในวันนั้นเหตุใดจึงเป็นคังอ๋องไปได้ ทั้งที่ข้าเห็นหนิงอ๋องเดินเข้าห้องไปแล้ว" เปยหรันนึกเสียใจเช่นกัน 

"ไม่ว่าจะเป็นเช่นไร ข้าก็สนับสนุนเจ้า" เปยหานกุมมือน้องสาวไว้เพื่อเป็นการให้กำลังใจแก่นาง

"ท่านพี่จะอยู่ต้าโจวนานรึไม่"

"หลายเดือนอยู่ข้ามิอาจวางใจกลัวคนพวกนั้นรังแกเจ้า" เปยหรันกอดพี่ใหญ่ในโลกนี้มีเพียงพี่ใหญ่ที่ดีกับนาง...

ถังลีทำหม้อไฟกินที่เรือนนับวันท้องของนางยิ่งโตขึ้นเรื่อย ๆ นางยังไม่เปิดเผยเรื่องนี้กับผู้ใดยกเว้นหนิงอ๋อง หากล้มสวีไทเฮาได้พวกนางถึงจะประกาศข่าวดีออกไป 

หนิงอ๋องมองคนงามคีบเนื้อให้เขา นับวันนางยิ่งงดงามนัก 

"อาลีอีกไม่กี่วันเสด็จพ่อจะพาพวกเราออกไปเที่ยวพระราชวังฤดูร้อนห่างจากต้าโจวร้อยลี้เจ้าเตรียมตัวให้ดี" ถังลีคีบเนื้อเข้าปากอย่างอร่อยมิได้สนใจคำพูดของเขา

"เจ้าเอาแต่กินเสียจริง"

"ท่านอ๋องข้าหิวนี่นา ท่านก็เอาแต่พูดทั้งวัน"หนิงอ๋องยังไม่ทันได้อ้าปากเถียงนาง ถังลียัดเนื้อเข้าปากเขาเสียแล้ว...

ถังเหมยมองอาหารบนโต๊ะที่นางสั่งโรงครัวทำ ปลานิ่งตะไคร้ ขาหมู รากบัวผัด น้ำแกงปลา มีแต่ของที่คังอ๋องชอบเท่านั้น แม้เขาจะกักบริเวณนาง นางไปหาเขามิได้ แต่เขาต้องมาหานาง

"พระชายาท่านอ๋องรับสั่งว่าจะกินข้าวกับอนุฮวาหรงกับชายารองเปยหรันเจ้าค่ะ"