75

พระราชวังฤดูร้อน

        คังอ๋องกินข้าวเย็นกับอนุและชายารองที่ห้องโถงใหญ่ของเขา การเข้าเฝ้าสวีไทเฮาในครั้งนี้ ทำให้เขาได้ข้อคิดหลาย ๆ อย่างหากอยากจะเป็นใหญ่ควรเชื่อฟังสวีไทเฮา อีกไม่นานรัชทายาทก็จะตายแล้ว คังอ๋องจึงเอาใจฮวาหรงแม้เขาจะรังเกียจนางก็ตาม

อีกทั้งเอาใจเปยหรันด้วยเช่นกัน เนื่องจากว่าองค์รัชทายาทเปยหานย่อมต้องขึ้นเป็นฮ่องเต้ในการข้างหน้า เขาจะละเลยสองคนนี้ไปมิได้ ส่วนถังเหมยค่อยชดเชยให้นางทีหลัง ส่วนถังลีถึงอย่างไรเขาก็จะแย่งมาจากหนิงอ๋องหลังจากที่เขาได้แผ่นดินต้าโจว

เปยหรันมองคังอ๋องนางจะฝากชีวิตนี้ไว้กับเขาได้จริงหรือไหนจะมีฮวาหรงหลานสาวสวีไทเฮาอีก 

ฮวาหรงในยามนี้นางขอเพียงคังอ๋องจริงใจต่อนาง นางย่อมตอบแทนเขา ทั้งสามกินข้าวเย็นอย่างมีความสุข...

งานพระราชวังฤดูร้อนก็มาถึงแล้วเหล่าขุนนางและเชื้อพระวงศ์ต่างออกเดินทางมุ่งหน้าสู่เมืองโจว รถม้ายาวเหยียดเต็มท้องถนนมุ่งออกสู่ประตูเมือง

"ชายารักการไปพระราชวังฤดูร้อนในครั้งนี้ เจ้าต้องระวังตัวไว้" หนิงอ๋องเกรงว่าสวีไทเฮาต้องมีแผนร้ายอะไรสักอย่าง

"เจ้าค่ะ" คนอย่างนางเตรียมรับมือไว้ทุกสถานการณ์อยู่แล้วมิต้องห่วงนางแม้แต่น้อย 

ใช้เวลาทั้งวันกว่าจะถึงพระราชวังฤดูร้อนเมืองโจว หนิงอ๋องกับชายาได้พักตำหนักเล็ก ส่วนตำหนักใหญ่ฮ่องเต้ ฮองเฮา เต๋อเฟย กุ้ยเฟย ไท่ชางหวงกับสวีไทเฮาพักอีกตำหนักหนึ่ง

ถังลีมองดอกเหมยกุ้ยสีแดงในช่วงนี้ นางยืนรับลมสายตามองท้องฟ้าเงียบสงบ นางออกมาเดินเล่นโดยมีเสี่ยวจูเดินเป็นเพื่อน ฝ่าบาททรงประกาศว่าจัดงานวันพรุ่งนี้ยังไงคืนนี้ให้ทุกคนพักผ่อนตามอัธยาศัย

"ช่วยด้วย" ถังลีมองไปอีกฟากหนึ่งเสี่ยวจูก็ได้ยินเสียงคนร้องให้ช่วยอย่างชัดเจน สองนายบ่าวรีบตามไปดู

นั่นมันองค์หญิงห้าฉินเฟยหรง คนพวกนั้นกำลังจะสังหารฉินเฟยหรง

"เป็นท่านที่แส่ไม่เข้าเรื่องจริง ๆ ท่านตายเสียเถอะ" นางกำนัลคนนั้นกำลังจะใช้มีดปักฉินเฟยหรง นางไม่รอช้ากระโดดลงน้ำไป

"ดียิ่งนักไม่ต้องให้ข้าได้ออกแรง" นางกำนัลคนนั้นรีบหนีออกไป 

ฉินเฟยหรงที่คิดว่าตนเองกำลังจะตายแล้ว นางลืมตาขึ้นมาพบว่าอยู่ในเรือนหลังถังลี

"พี่สะใภ้รอง" ฉินเฟยหรงโอบกอดถังลีทันที ในตอนนั้นที่ฉินเฟยหรงกระโดดลงไป ถังลีลงไปช่วยนางอย่างไม่ห่วงชีวิตตนเอง ฉินเฟยหรงได้รับบาดเจ็บที่หน้าผาก 

"เหตุใดเจ้าถึงได้โดนนางกำนัลทำร้ายได้" ดวงตาของฉินเฟยหรงเบิกกว้างขึ้น ใบหน้าของนางตกใจอย่างมาก

"ข้าเห็นคนของสวีไทเฮาฝังองค์หญิงเปยหรันทั้งเป็นเมื่อครู่ ข้าเผลอเหยียบกิ่งไม้จนพวกนางจับได้ พี่สะใภ้ท่านต้องช่วยข้านะ" เหตุใดถึงต้องฆ่าเปยหรันด้วยเล่า 

"เจ้ารีบบอกสถานที่มาข้ากับหนิงอ๋องจะไปช่วยเปยหรัน"  ฉินเฟยหรงบอกสถานที่หลังราชวังจะมีป่าไผ่อยู่ ถังลีไม่รอช้าให้เสี่ยวจูดูแลฉินเฟยหรงให้ดีอย่าให้ออกไปไหน นางจึงไปหาสามีที่ตำหนักของรัชทายาท...

วันต่อมาได้ยินมาว่าองค์หญิงเปยหรันโดนหมีป่าไล่จนใบหน้าเสียโฉม

ในคืนนั้นนางออกไปเดินเล่นกับฮวาหรง ส่วนฮวาหรงขาแพลงได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย มีแต่เปยหรันที่เสียชีวิต

เปยหานเสียใจยิ่งนักที่เป็นเช่นนี้ ส่วนคังอ๋องไม่คิดว่านางจะจากไปเร็วเพียงนี้ นางเป็นถึงกำลังสำคัญสนับสนุนเขา คังอ๋องไม่ได้รักนางจริงแต่เสียดายเงินของนางต่างหาก

ฉินตี้ให้เก็บศพของเปยหรันไว้ก่อน ราวกับว่าการตายของนางมิใช่สิ่งสำคัญอันใด งานเลี้ยงยังดำเนินการต่อ

สวีไทเฮากับไท่ชางหวงนั่งชมการแสดงอย่างมีความสุข ผู้ใดที่ล่วงรู้ความลับของนางพวกมันต้องตาย ใบหน้างามระบายไปด้วยรอยยิ้ม

ฮวาหรงนั่งเคียงคังอ๋องคอยรินสุราให้เขา ยามนี้ถังเหมยรู้สึกไม่สบายจึงนอนที่ตำหนัก

เมื่องานเลี้ยงคืนนี้เลิกราถังลีจึงพาสองสาวใช้มุ่งหน้าสู่ตำหนักของนาง ทางด้านหนิงอ๋องกับรัชทายาทกำลังปลอบใจรัชทายาทเปยหานที่ตำหนักอยู่

"ชายาเอกหนิงอ๋อง" คังอ๋องกับฮวาหรงที่เดินสวนทางกับถังลีที่ศาลา

"คำนับคังอ๋อง" ถังลีกลัวสาวใช้ทั้งสองคนของนางจะทำให้คนพวกนั้นจับได้

"เหตุใดเจ้ารีบกลับเล่า" คังอ๋องยังคงรักนางมาก ช่างทำให้ฮวาหรงอิจฉาเสียจริง 

"ข้ามิสบายขอตัว" ว่าแล้วนางก็สาวเท้าออกไปตามด้วยสาวใช้ทั้งสอง 

คังอ๋องเองก็รีบกลับไปพักผ่อน เมื่อถังลีมาถึงตำหนักให้เสี่ยวจูปิดประตู

"ข้าตกใจแทบแย่" เปยหรันที่ปลอมตัวเป็นสาวใช้ของถังลี ใบหน้าของนางดำอย่างมากอีกทั้งติดไฝใต้คาง ฉินเฟยหรงก็ปลอมเป็นสาวใช้เช่นกัน

"เกือบแล้วไหมเล่า" ถังลีจิบน้ำชาเมื่อคืนวันก่อนถังลีให้หนิงอ๋องไปช่วยเปยหรันออกจากโลงศพเองโชคดีที่นางยังไม่ตาย เปยปรันที่เดินเล่นอยู่คนเดียวเห็นสวีไทเฮากอดกับเมิ่งฉี แล้วเล่าแผนการสังหารรัชทายาทตงเปยบอกว่าได้รับจดหมายจากองค์ชายรองเปยเย่จากตงเปย

เปยหรันพลาดถูกพวกเขาจับได้จึงถูกจับฝังทั้งเป็น อีกทั้งพวกเขายังชั่วช้าอีก หาศพปลอมทำให้ใบหน้าเสียหายบอกว่าหมีป่าข่วนให้เปยหานนำกลับตงเปย