73

เจ้าบ่าวเป็นลมในงาน

        หากเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ก็น่าสงสารแม่นมหงอยู่เหมือนกันถังลีกับมู่หรงมีความคิดเดียวกัน ต่างจากบุรุษทั้งสองอย่างรัชทายาทกับหนิงอ๋องนักต้องสังหารคนทรยศเท่านั้น

"บ่าวผิดไปแล้วเจ้าคะ บ่าวผิดไปแล้ว" แม่นมหงตัวสั่นเทิ้ม 

"แม่นมหงหากเจ้าอยากมีชีวิตรอดจงเป็นหมากให้ข้าต่อกรกับนาง นางสั่งไว้อย่างไรบ้างหลังจากที่วางหนอนกู่ในตัวข้า" หนิงอ๋องอยากรู้ว่าแม่นมหงจะซื่อสัตว์ต่อเขารึไม่ รัชทายาทไม่คิดว่าเสด็จย่าจะชั่วช้ามาก

แม่นมหงตัดสินใจเล่าให้หนิงอ๋องฟัง หลังจากหนึ่งเดือนผ่านไปหนิงอ๋องจะกลายเป็นคนสติหลุดอีกทั้งจะเชื่อฟังคำสั่งของพระนาง หนิงอ๋องยิ้มเย็นขึ้นมา

"เอาล่ะ แม่นมหงนับจากนี้ เจ้าได้จงทำตัวตามปกติ เจ้าไปรายงานนางว่าข้านั้นได้กินหนอนแล้ว หากเจ้าไม่ซื่อสัตว์อย่าหาว่าข้าไม่เตือน" แม่นมหงกับเสี่ยวฮวาอิงโขกศีรษะให้หนิงอ๋อง จากนั้นให้องครักษ์เงาแอบตามแม่นมหงไป

"เค่อจ้าวอีกประเดี๋ยวเจ้าไปที่ตำหนักของสวีไทเฮาหานางเอาหนอนพิษใส่ในน้ำให้นางดื่ม หากมิสำเร็จมิต้องกลับมา" เค่อจ้าวรับคำสั่งของเจ้านาย ถังลีมองหนิงอ๋องที่ใบหน้าเขียวด้วยความโกรธ นางกุมมือเขาไว้ รัชทายาทกับชายากลับจวนไปแล้ว 

"มิเป็นไรข้าจะคอยช่วยเหลือท่าน" หนิงอ๋องมองชายารัก

"ข้าจะฉีกหน้ากากสวีไทเฮาให้ได้" คนเช่นนี้มิสมควรเป็นท่านย่ายของเขาเสียจริง...

บนหลังคาตำหนักสวีไทเฮา นางพลันได้รับข่าวดีจากนางกำนัลเมื่อครู่นี้ว่าหนิงอ๋องดื่มหนอนกู่เข้าไปแล้ว ใบหน้างามระบายไปด้วยรอยยิ้ม

"อาฉีข้าดีใจนักเจ้าคนพิการมันกินหนอนกู่เข้าไปแล้ว" สวีไทเฮาซบอกเมิ่งฉี สายตาของเค่อจ้าวเห็นนางกำนัลยกถามยาเข้ามาพอดี จังหวะนั้นเขาได้โยนหนอนเข้าไปในน้ำแกงสีดำ นางกำนัลรู้สึกเหมือนมีอะไรผ่านหน้านางไป 

"ไทเฮาเพคะน้ำแกงรังนกมาแล้วเพคะ" หรือนางจะคิดมากไปเองว่ามีอะไรตกลงไปในน้ำแกง

"นำมาให้ข้า" สวีไทเฮารับน้ำแกงขึ้นมาดื่มจนหมดชาม เค่อจ้าวรู้ว่าเขาทำงานสำเร็จจึงจากไปพร้อมกับความมืด 

"อาฉีเจ้ารีบกลับไปเถอะ ประเดี๋ยวมีคนมาเห็น" พระนางไม่อยากให้ผู้ใดทราบ มีเพียงนางกำนัลในตำหนักเท่านั้นที่รู้ความสัมพันธ์เช่นนี้

หนิงอ๋องนั่งเคาะโต๊ะมองไปทางหน้าต่างคืนนี้อากาศช่างเย็นนัก เขายังรอเค่อจ้าวกลับมา ถังลีนำน้ำแกงไก่มาให้หนิงอ๋อง ชายหนุ่มโอบกอดหญิงสาวด้วยความรัก

"ยังไม่นอนรึ" 

"ข้ารอเค่อจ้าว"

พูดถึงเค่อจ้าวไม่นานเขาก็เข้ามาทางประตู ทำให้ทั้งสองรีบผลักออกจากกัน เค่อจ้าวดันเดินพรวดพราดเจ้ามาอย่างไร้มารยาท

"เรียนท่านอ๋องเรียบร้อยขอรับ"

"ดี"

"ยังมีอีกเรื่อง สวีไทเฮากับเมิ่งฉีลักรอบพบกันในยามค่ำคืน" 

"ดียิ่งนัก นางกล้าสวมหมวกเขียวให้เสด็จปู่" เขาอยากจะสังหารนางเสียจริง หนิงอ๋องโบกมือให้เค่อจ้าวออกไปได้ ถังลีไม่คิดว่าจะได้ยินเรื่องโสมมของคนสมัยนี้...

สามวันผ่านไปจวนคังอ๋องครื้นเครงยิ่งนัก คังอ๋องแต่งชายารองเปยหรัน เจ้าสาวภายใต้ผ้าคลุมสีแดงไม่พอใจยิ่งนัก เหตุใดนางต้องมาเป็นชายารองของชายผู้นี้ 

คนที่เป็นชายาเอกอย่างถังเหมยนั่งอยู่ในเรือนกับถังฮูหยินอย่างเสียใจ นางจะทำเช่นไร คังอ๋องแต่งชายารองอีกทั้งยังรับอนุเช่นฮวาหรงหลานสาวสวีไทเฮา

"ท่านแม่ข้าเกลียดพวกนางนัก ข้าอยากข้าพวกนาง" 

"ลูกรักเจ้าจะทำเช่นนั้นมิได้ ในยามนี้องค์หญิงเปยหรันนั่นก็มิควรยุ่ง เขาจะเป็นกองกำลังของคังอ๋องในอนาคต ส่วนหลานสาวไทเฮาก็ยุ่งมิได้เพราะพระนางจะสนับสนุนคังอ๋อง" เอ่ยมาแต่ละคำก็มีแต่ผลประโยชน์ทั้งนั้น แทบจะทำให้ถังเหมยกระอักเลือดตายอยู่แล้ว นางเสียใจอย่างมาก

ถังฮูหยินรึจะไม่เข้าใจบุตรสาว ยามนี้อำนาจย่อมเหนือทุกอย่าง หากได้อำนาจแล้วย่อมจัดการคนพวกนั้นภายหลังก็ได้ ถังเหมยจำต้องเชื่อฟังคำมารดา 

ทางด้านฮวาหรงนั้นเข้ามาในจวนคังอ๋องทางด้านประตูหลัง นางสวมชุดสีแดงเพลิง นางเป็นอนุแล้วอย่างไร นางเป็นถึงหลานสาวสวีไทเฮา รอก่อน รอให้คังอ๋องได้อำนาจ ฮวาหรงจะสังเก็บสตรีทั้งสอง แม้ในการแต่งงานครั้งนี้จะเป็นเรื่องผิดพลาด แต่นางต้องคว้าอำนาจให้ตัวเอง

"นายหญิงท่านรอท่านอ๋องนะเจ้าคะ อย่าได้เปิดผ้าออก" เสี่ยวเถามาแทนเสี่ยวเมาที่โดนโบยจนตาย เห็นนายหญิงเปิดผ้าออก

"ไปดูสิว่าเมื่อไร คังอ๋องจะมา" หากคังอ๋องไม่มานางคงไม่ได้เปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว เสี่ยวเถารับคำ

ห้องโถงใหญ่ในจวนคังอ๋องบรรยากาศครื้นเครงอย่างมาก บ่าวสาวถือผ้าแพรสีแดงก้าวผ่านกระถางไปแล้วหยุด เต๋อเฟยทั้งเสียใจหากคิดว่าเปยหรันเป็นความโชคร้าย พอคิดอีกทีหากเปยหรันช่วยคังอ๋องครองราชย์ได้คงจะดีไม่น้อย

คังอ๋องกำลังจะคับนับฟ้าดิน แต่ทว่าเขาถึงกับล้มลงกับพื้นแขกเหรื่อในงานแตกตื่นยิ่งนัก ผ้าแพรหลุดจากมือเจ้าบ่าวสาวเป็นรางร้ายเสียแล้ว

"เจ้าบ่าวเป็นลม" เสียงตะโกนขึ้น

"เป็นลางร้ายแล้ว" เปยหรันตกใจทำอันใดไม่ถูกเหมือนกัน ผู้คนในงานจะกล่าวหามิได้ การที่คังอ๋องเป็นลมในพิธีจะเป็นลางร้ายได้อย่างไร นั่นก็เพราะว่าคังอ๋องพักผ่อนไม่เพียงพอต่างหากเล่า