๑๐ จิ่นหยางวายวอด ภัยพิบัติจากฟากฟ้า

ยามตะวันทอแสงเรืองรองเหนือน่านฟ้าเมืองจิ่นหยาง ดุจไข่มุกเม็ดงามที่ทอประกายท่ามกลางหมู่เม

ตู้เยี่ยนอวี่่ และเสี่ยวจูได้เดินทางมาถึงเมืองใหญ่แห่งนี้โดยสวัสดิภาพ หลังจากผ่านพ้นอันตรายจากโจรผู้ร้ายกลางทาง ด้วยความสามารถและไหวพริบของเยี่ยนอวี่ จิ่นหยางเป็นเมืองที่ใหญ่โตและคึกคักยิ่งนัก ผู้คนเดินขวักไขว่เต็มท้องถนน เสียงตะโกนเรียกแขกของพ่อค้าแม่ขายดังก้องไปทั่วสารทิศ กลิ่นอายของเครื่องเทศและอาหารนานาชนิดลอยอบอวลในอากาศ

“คุณหนูเจ้าคะ เมืองจิ่นหยางช่างใหญ่โตโอฬารยิ่งนักเจ้าค่ะ” เสี่ยวจูร้องอุทานด้วยความตื่นตาตื่นใจ ดวงตากลมโตเบิกกว้างมองไปรอบทิศทาง ดุจเด็กน้อยที่เพิ่งได้เห็นโลกกว้าง

ตู้เยี่ยนอวี่เพียงยิ้มเล็กน้อย นางสัมผัสได้ถึงความพลุกพล่านของเมืองใหญ่ ที่แตกต่างจากความสงบเงียบของหมู่บ้านซีหลินลิบลับ นางกวาดสายตามองอาคารบ้านเรือนที่ปลูกสร้างอย่างวิจิตรบรรจง และผู้คนที่แต่งกายด้วยอาภรณ์หลากสีสัน

“เราต้องหาโรงเตี๊ยมสำหรับพักแรมก่อนเสี่ยวจู” เยี่ยนอวี่กล่าว “แล้วพรุ่งนี้ค่อยออกหาซื้อตำราและสมุนไพร”

ทั้งสองเลือกโรงเตี๊ยมที่ดูสะอาดสะอ้านและมีผู้คนไม่พลุกพล่านนัก หลังจากเก็บสัมภาระเรียบร้อย ตู้เยี่ยนอวี่ก็ตัดสินใจออกไปเดินสำรวจตลาดในเมืองจิ่นหยาง เพื่อทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมและสังเกตการณ์วิถีชีวิตของผู้คนในเมืองใหญ่

ระหว่างทางนางได้เห็นร้านขายยาหลายแห่ง แต่ละแห่งล้วนประดับประดาอย่างหรูหรา มีสมุนไพรและยาสำเร็จรูปวางเรียงรายอยู่เต็มแผง ทว่าเมื่อลองสัมผัสและพิจารณาสมุนไพรเหล่านั้น ตู้เยี่ยนอวี่กลับรู้สึกว่าคุณภาพของสมุนไพรบางชนิดมิได้ดีเท่าที่ควร

“คุณภาพของสมุนไพรเหล่านี้ยังมิได้เทียบเท่ากับที่ข้าคาดหวังไว้เลย” นางพึมพำกับตนเอง

วันรุ่งขึ้น ตู้เยี่ยนอวี่และเสี่ยวจูออกเดินเท้าแต่เช้าตรู่ เพื่อไปยังร้านตำราและร้านขายสมุนไพรที่ใหญ่ที่สุดในเมืองจิ่นหยาง ซึ่งได้ยินกิตติศัพท์ว่าเป็นแหล่งรวมตำราหายากและสมุนไพรล้ำค่าจากทั่วทุกสารทิศ

“หมอเทวดาตู้ ! ท่านคือหมอเทวดาตู้ใช้หรือไม่เจ้าคะ ขอท่านโปรดช่วยชีวิตบุตรสาวของข้าด้วยเถิด !”

เสียงร้องไห้คร่ำครวญของหญิงวัยกลางคนผู้หนึ่งดังก้องขึ้นจากด้านหลัง ตู้เยี่ยนอวี่หันกลับไปมอง ก็พบหญิงผู้นั้นกำลังพยุงเด็กสาวคนหนึ่งที่ใบหน้าซีดขาว ริมฝีปากเขียวคล้ำ และมีอาการชักเกร็งอย่างรุนแรง

“ใช้เจ้าค่ะ ข้าเอง เกิดอันใดขึ้นเจ้าคะ ?” ตู้เยี่ยนอวี่ถามด้วยน้ำเสียงกังวล

“บุตรสาวของข้านางล้มป่วยเมื่อคืนนี้เจ้าค่ะ ตัวร้อนจัดและชักเกร็งเช่นนี้ หมอคนใดก็มิมารักษาเลยเจ้าค่ะ” หญิงผู้นั้นกล่าวด้วยน้ำตาอาบแก้ม “พวกเขาบอกว่าเป็นโรคประหลาด มิเคยพบเห็นมาก่อน”

ตู้เยี่ยนอวี่รีบคุกเข่าลงข้างกายเด็กสาว นางตรวจดูอาการอย่างละเอียด ใบหน้าของนางฉายแววครุ่นคิด

“นี่คืออาการของโรคระบาดอัคคี” นางพึมพำกับตนเอง “พิษไข้กระจายไปทั่วร่าง ทำให้ลมปราณติดขัดรุนแรง และอาจเป็นอันตรายถึงชีวิตได้หากมิได้รับการรักษาอย่างทันท่วงที”

นางเคยอ่านเจอโรคนี้ในตำราโบราณบางเล่ม เป็นโรคระบาดที่เกิดขึ้นได้ยาก แต่ร้ายแรงยิ่งนัก

“ท่านต้องรีบพาบุตรสาวของท่านไปที่โรงหมอใหญ่เดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ !” ตู้เยี่ยนอวี่กล่าว “ข้าจะไปกับท่านด้วย”

เมื่อมาถึงโรงหมอใหญ่ของเมืองจิ่นหยาง ก็พบว่าโรงหมอเต็มไปด้วยผู้ป่วยจำนวนมาก แพทย์และผู้ช่วยเหลือต่างวิ่งวุ่นกันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ใบหน้าของพวกเขาฉายแววความเหนื่อยล้าและความสิ้นหวัง

“ท่านหมอ ! โปรดช่วยบุตรสาวของข้าด้วยเถิด !” หญิงผู้นั้นร้องขอความช่วยเหลือจากแพทย์ผู้หนึ่งที่กำลังวิ่งผ่านไป

แพทย์ผู้นั้นหันมามองด้วยใบหน้าซีดเผือด “เราพยายามอย่างเต็มที่แล้ว แต่โรคระบาดครั้งนี้รุนแรงยิ่งนัก มิเคยพบเห็นมาก่อน ผู้ป่วยล้มตายไปหลายคนแล้ว”

ตู้เยี่ยนอวี่ได้ยินดังนั้น ก็ตระหนักได้ทันทีว่าสถานการณ์ในเมืองจิ่นหยางเลวร้ายกว่าที่คิดไว้มาก นางเดินเข้าไปใกล้แพทย์ผู้นั้น “ท่านหมอ ข้าขออนุญาตช่วยรักษาผู้ป่วยเหล่านี้ด้วยเถิดเจ้าค่ะ”

แพทย์ผู้นั้นมองตู้เยี่ยนอวี่ด้วยความแปลกใจ “แม่หนู เจ้าเป็นใคร ? เจ้ามีความรู้ทางการแพทย์หรือ ?”

“ข้ามาจากหมู่บ้านซีหลินเจ้าค่ะ” เยี่ยนอวี่ตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ “ข้าพอมีความรู้เรื่องการแพทย์อยู่บ้าง”

แพทย์ผู้นั้นมองเยี่ยนอวี่อย่างไม่เชื่อถือ แต่เมื่อเห็นแววตาที่มุ่งมั่นและแน่วแน่ของนาง เขาก็รู้สึกเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างดลใจให้เชื่อมั่นในตัวเด็กสาวผู้นี้

“เช่นนั้นก็เชิญเถิด” แพทย์ผู้นั้นกล่าว “แต่หากเกิดสิ่งใดขึ้น ข้าคงมิอาจรับผิดชอบได้”

ตู้เยี่ยนอวี่พยักหน้าเล็กน้อย นางเริ่มตรวจดูอาการของผู้ป่วยแต่ละคนอย่างรวดเร็ว บางคนมีไข้สูง บางคนมีอาการชักเกร็ง บางคนมีผื่นแดงขึ้นทั่วตัว และบางคนก็หมดสติไปแล้ว

“นี่คือโรคระบาดอัคคีที่รุนแรงยิ่งนัก” ตู้เยี่ยนอวี่พึมพำกับตนเอง “หากมิได้รับการรักษาอย่างทันท่วงที อาจจะทำให้เกิดการล้มตายไปมากกว่านี้ได้”

นางหันไปหาเสี่ยวจู “เสี่ยวจู เจ้าช่วยข้าไปหาหม้อต้มยาขนาดใหญ่ และสมุนไพรเหล่านี้มาให้ข้าเดี๋ยวนี้ !” นางยื่นรายชื่อสมุนไพรให้เสี่ยวจู ซึ่งส่วนใหญ่เป็นสมุนไพรที่มีสรรพคุณในการลดไข้ ขับพิษ และกระตุ้นการไหลเวียนของลมปราณ

เสี่ยวจูรับคำและรีบวิ่งออกไปทันที ในขณะที่ตู้เยี่ยนอวี่ก็เริ่มลงมือรักษาผู้ป่วยที่อาการหนักที่สุดก่อน

นางใช้เข็มเงินที่พกติดตัวมา ฝังเข็มไปที่จุดลมปราณสำคัญบนร่างกายของผู้ป่วยแต่ละคนอย่างแม่นยำและรวดเร็ว พลางส่งพลังปราณภายในของตนเองเข้าไปช่วยกระตุ้นการไหลเวียนของลมปราณที่ติดขัดในกายของผู้ป่วย

แพทย์และผู้ช่วยเหลือคนอื่น ๆ ต่างยืนมองตู้เยี่ยนอวี่ด้วยความทึ่ง พวกเขามิเคยเห็นวิธีการรักษาเช่นนี้มาก่อน และมิเคยคาดคิดว่าเด็กสาวตัวเล็ก ๆ เช่นนางจะมีความรู้ความสามารถถึงเพียงนี้

“ท่านหมอ ! อาการของเขาดีขึ้นแล้วขอรับ !” ผู้ช่วยคนหนึ่งร้องอุทานด้วยความยินดี เมื่อเห็นว่าอาการชักเกร็งของผู้ป่วยคนหนึ่งเริ่มทุเลาลง และใบหน้าเริ่มมีสีเลือดฝาดขึ้น

ข่าวคราวเรื่องหมอเทวดาตู้ที่สามารถรักษาโรคระบาดอัคคีได้แพร่สะพัดไปทั่วเมืองจิ่นหยางอย่างรวดเร็ว ผู้คนต่างพากันแห่แหนมาขอความช่วยเหลือจากตู้เยี่ยนอวี่มิขาดสาย

ตู้เยี่ยนอวี่มิได้หยุดพัก นางยังคงทำงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ทั้งการตรวจวินิจฉัยโรค การปรุงยา และการฝังเข็ม เพื่อช่วยเหลือผู้ป่วยให้ได้มากที่สุด

“เราต้องจัดตั้งสถานที่พักพิงสำหรับผู้ป่วย” ตู้เยี่ยนอวี่กล่าวกับแพทย์ประจำโรงหมอ “และแยกผู้ป่วยออกจากกัน เพื่อป้องกันการแพร่ระบาดของโรค”

นางยังเสนอแนวคิดเรื่องการทำความสะอาดสุขอนามัยในพื้นที่ชุมชน การต้มน้ำดื่ม และการทำน้ำสมุนไพรฆ่าเชื้อ เพื่อป้องกันการแพร่ระบาดของโรค ดุจแม่ทัพผู้มีวิสัยทัศน์ที่วางแผนการรบอย่างรอบคอบ

แม้แพทย์ประจำโรงหมอจะรู้สึกแปลกใจกับแนวคิดใหม่ ๆ ของตู้เยี่ยนอวี่ แต่เมื่อเห็นว่าคำแนะนำของนางช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้นจริง เขาก็ยินดีที่จะให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่

วันเวลาผ่านไปหลายวัน ตู้เยี่ยนอวี่มิได้หลับมิได้นอน นางใช้พลังปราณภายในของตนเองอย่างหนัก เพื่อรักษาผู้ป่วยจำนวนมาก ร่างกายของนางเริ่มอ่อนล้า แต่จิตใจกลับเปี่ยมด้วยความมุ่งมั่นและอดทน

ในที่สุดหลังจากผ่านพ้นช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดไปได้ อัตราการล้มตายของเมืองจิ่นหยางก็ลดลงอย่างเห็นได้ชัด ผู้ป่วยหลายคนอาการดีขึ้น และบางคนก็สามารถกลับไปใช้ชีวิตตามปกติได้แล้ว

“หมอเทวดาตู้ ! ท่านคือผู้มีพระคุณของเมืองจิ่นหยาง !” เจ้าเมืองจิ่นหยางเดินทางมาคารวะตู้เยี่ยนอวี่ด้วยตนเอง “ท่านได้ช่วยชีวิตผู้คนนับหมื่นนับแสนไว้ ข้าจะตอบแทนท่านอย่างงาม”

ตู้เยี่ยนอวี่โค้งคำนับเล็กน้อย “ท่านเจ้าเมืองมิต้องกล่าวเช่นนั้นเจ้าค่ะ ข้าเพียงทำตามหน้าที่ของมนุษย์เท่านั้น”

นางมิได้หวังสิ่งใดตอบแทน เพียงแค่ได้เห็นรอยยิ้มของผู้คนที่พ้นจากความเจ็บปวด ก็เพียงพอแล้วสำหรับนาง

ยามราตรี ดวงจันทร์ทอแสงนวลผ่องลงมายังเมืองจิ่นหยางที่กลับมาสงบสุขอีกครา

ตู้เยี่ยนอวี่นั่งอยู่ริมหน้าต่างโรงเตี๊ยม มองดูดวงดาวที่พร่างพราวเต็มท้องฟ้า ความเหน็ดเหนื่อยจากการรักษาผู้ป่วยนับร้อยนับพันมิได้ทำให้นางรู้สึกท้อถอย หากแต่กลับทำให้ใจนางเปี่ยมไปด้วยความสุขสงบ