CHAPTER 5 ห้องกระจก

ภาพบานกระจกแตกและมีรอยฝ่ามือเปียกปริศนานั้นทำเอาทุกคนตกอยู่ในความเงียบ ต่างคนต่างนิ่งอึ้ง ไม่กล้าแม้แต่ขยับตัว ไม่มีใครพูดหรือส่งเสียงอันใดออกมาแม้แต่นิดเดียว ความเงียบในตอนนี้หนักกว่าทุกเสียงที่ได้ยินมาก่อนหน้า มันเงียบสนิทชนิดที่ได้ยินเสียงลมหายใจของแต่ละคนได้อย่างชัดเจน

รอยนิ้วมือเปียกน้ำบนผนังกระจกยังคงอยู่ดังเดิม มันไม่มีทีท่าว่าจะเหือดแห้งหายไปเลยสักนิด ทั้งที่ในความเป็นจริงหากเป็นร่องรอยความชื้นของฝ่ามือมนุษย์ทั่วไป ความชื้นเหล่านั้นคงจะเริ่มทยอยระเหยไปบ้างได้แล้วเมื่อระยะเวลาผ่านไป

พลอยผู้ยืนอยู่ใกล้ตู้ปลานั้น เด็กหญิงหน้าตาเรียบร้อยในชุดนักศึกษา เธอไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรสักคำตั้งแต่เข้ามาในที่แห่งนี้ แต่ตอนนี้… เธอกำลังเพ่งมองเงาบางอย่างที่ปรากฏอยู่ในตู้ปลาที่อยู่ใกล้ๆ เธอ มันเหมือนกับว่าเธอเคยรู้จักมันมาก่อน

มันดูคุ้นตามาก เพียงแต่เธอนึกไม่ออกว่าเคยเห็นมันมาจากที่ไหน ความรู้สึกเคลิบเคลิ้มเกิดขึ้นในจิตใจของเธอ เธอจ้องมมองมันนิ่ง ไม่ส่งเสียงใด แต่แววตาของเธอมันเปล่งประกายออกมาอย่างเห็นได้ชัดว่ากำลังหลงใหลกับภาพตรงหน้าไม่น้อย

“พลอย…” แพรวาเอ่ยเรียกเบาๆ

พลอยไม่ได้หันมา เธอยกมือขึ้นช้าๆ เพราะอยากจะที่แตะผิวกระจกตรงหน้า เธอค่อยๆ เคลื่อนมือเข้าไปใกล้จนปลายนิ้วอยู่ห่างไม่ถึง 1 เซนติเมตร อยู่ๆ เธอก็ชะงักเหมือนกับเพิ่งได้สติหลังจากที่ล่องลอยไปครู่ใหญ่

“อย่าทำแบบนั้น” อาริษาเตือนพลางคว้ามือของพลอยเอาไว้ เสียงเอ่ยของเธอฟังดูนุ่มนวลแต่เฉียบขาด

“ฉันแค่อยากรู้ว่า… มันคือของจริงหรือเปล่า” พลอยตอบโดยไม่ละสายตาจากตู้ปลา “บางทีที่นี่อาจจะเป็นแค่สถานที่ที่สร้างขึ้นเพื่อทำคอนเทนต์หลอกคนแล้วเอาไปลงใน TikTok ก็ได้”

“แต่กฎเหล็กถูกประกาศเตือนอย่างชัดเจนแล้วนะว่า...” กวินเริ่มพูดแต่ไม่ทันจบปลายนิ้วของพลอยก็ยื่นไปแตะกระจกของตู้ปลาตรงหน้า สร้างความตกใจให้กับทุกคนเป็นอย่างมาก ต่างกันกับใบหน้าของเธอที่เรียงนิ่ง ไร้ซึ่งการแสดงอารมณ์จากสิ่งใด

หลังจากนั้นไม่ถึงเพียงเสี้ยววินาที...

ไม่มีเสียงเตือน

ไม่มีเสียงประกาศ

ไม่มีไฟกะพริบบอกสัญญาณ...

มีเพียงเสียงแคร็กดังขึ้นเบาๆ ความเย็นยะเยือกแผ่ซ่านไปทั่วทุกสันหลังของคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น แต่ละคนใบหน้าถอดสีซีดเผือด หันมองกันไปมา ต่างระแวงเพราะไม่รู้ว่าการละเมิดกฎเหล็กที่ถูกเตือนเอาไว้ก่อนหน้านี้ จะเกิดผลลัพธ์ตามมาอย่างไรบ้าง

เส้นร้าวบนกระจกเส้นแรกปรากฏขึ้นใต้ปลายนิ้วของพลอยเปรียบเสมือนน้ำแข็งที่เริ่มแตกร้าวในทะเลสาบฤดูหนาว

“ถอยออกมา!” อิฐร้องตะโกนลั่น

แต่มันก็ดูเหมือนว่าจะสายไปเสียแล้ว รอยร้าววิ่งกระจายออกเป็นรูปวงใยแมงมุม จากจุดศูนย์กลางเล็กๆ ตรงนั้น มันเริ่มขยายออกไล่ไปจนเกือบครึ่งตู้ภายในระยะเวลาไม่ถึงสามวินาที

พลอยรีบถอยหลังอัตโนมัติ แต่ใบหน้าของเธอในตอนนี้มันไม่ใช่ความหวาดกลัว มันเป็นสีหน้าของคนที่ประหลาดใจมากกว่าว่ากฎที่ถูกแจ้งเตือนนั้นดันกลายเป็นเรื่องจริง

เพราะที่ผ่านมา เธอไม่เชื่อเลยสักนิดว่าเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นจะเป็นความจริง มันดูเหมือนกับเป็นสถานการณ์จำลองเพื่อสร้างคอนเทนต์ไวรัลในโซเชียลมากกว่า แต่ก็นั่นแหละ พอเธอได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากที่เธอได้ลองแหกกฎก็เป็นเครื่องยืนยันได้เป็นอย่างดีว่านี่ไม่ใช่เรื่องหลอกลวง

หลังจากที่เธอสัมผัสเข้ากับบานกระจกตู้ปลานั้น น้ำในตู้เริ่มปั่นป่วนฟองอากาศผุดขึ้นจากก้นตู้และเงาของบางอย่างที่เคยลอยอยู่เฉยๆ เริ่มเคลื่อนไหว เป็นการเคลื่อนไหวที่แปลกตา มันไม่เหมือนกับการว่ายของปลา และสิ่งที่น่าประหลาดกว่านั้นคือทุกคนรู้สึกได้ว่ามันกำลังจ้องมองกลับมา แม้ว่าจะไม่มีใครมองเห็นดวงตาหรือใบหน้าของมันก็ตาม ราวกับว่ามันกำลังต้องการสื่อสารกับมนุษย์โดยที่มันไม่ต้องเอ่ยพูดเลยสักคำ

ในเวลานี้ทุกคนในห้องรับรู้พร้อมกันแล้วว่า เงามืดตรงหน้ารู้แล้วว่ามีคนละเมิดกฎเหล็กที่สั่งห้ามเอาไว้

“มันจะแตกไหม…” บูมเอ่ยถามเสียงแผ่ว สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล

“ถ้ามันแตก… นั่นก็หมายถึงกฎเริ่มทำงานอย่างจริงจังแล้ว” อาริษาตอบ

“ทำไมมันถึงจะมาแตกแค่ตอนนี้ล่ะ ก่อนหน้านี้มิกิก็เผลอไปสัมผัสกระจกตู้เหมือนกันไม่ใช่เหรอ” กวินพึมพำ

“ใช่ ตอนที่ฉันเผลอไปแตะ มันก็แค่มีรอยร้าวเล็กๆ เอง” มิกิช่วยยืนยัน

“ฉันคิดว่าเป็นเพราะเธอไม่ได้ตั้งใจมิกิ” แพรวาบอก “มันต่างกันกับพลอย เพราะพลอยตั้งใจที่จะแตะมัน ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของเธอเอง”

แล้วเสียงประกาศก็ดังขึ้นอีกครั้งจากลำโพงบนเพดาน  เพียงแต่ในครั้งนี้มันไม่ใช่เสียงเดิมกับที่ทุกคนได้ยินก่อนหน้านี้ มันค่อนข้างแหบกว่า เหมือนกับคนแก่ที่เส้นเสียงผ่านการใช้งานมาเยอะจนต้องใช้พลังอย่างมากในการเปล่งเสียงออกมา

“แตะแล้ว… ก็ต้องรอดูผล”

สิ้นเสียงประกาศ ทันใดนั้นภาพในตู้กระจกก็เปลี่ยนเป็นภาพร่างของพลอยที่อยู่ในสภาพกำลังลอยคว่ำหน้าอยู่ในน้ำผมกระจายฟุ้ง ดวงตาเบิกโพลงด้วยความกลัว ริมฝีปากอ้ากว้างจนแทบจะฉีก และบานกระจกเริ่มแตกร้าวมากขึ้นจนดูเหมือนกับว่ามันแทบจะหลุดจากกรอบ

“กรี๊ดด!!” พลอยกรีดร้องพลางถอยกรูดไปชนกับโต๊ะกลางลอบบี้ เธอหอบหายใจรุนแรง เธอรู้สึกเหมือนกับว่าสมองเธอกำลังถูกดึงอะไรบางอย่างออกไป

“อย่ามองภาพในนั้น!” อิฐตะโกนบอกพลอย “มันไม่ใช่แค่ภาพ… แต่มันคือการฝังความทรงจำใหม่ที่ระบบเลือกให้เราเห็น! มันกำลังทำให้สิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นกลายเป็นความจริง!!”

จบคำพูดของอิฐ ภาพในตู้หยุดเคลื่อนไหวในทันที มันกลับกลายเป็นแค่ตู้ปลาธรรมดาอีกครั้ง ภาพพลอยที่จมน้ำลอยอยู่ในนั้นหายไปแล้ว แต่ความตกใจกลัวของทุกคนยังอยู่ รวมไปถึงพลอยด้วย เธอยังคงตกตะลึงกับภาพที่เห็น หัวใจของเธอเต้นรัว

ถึงแม้ว่าทุกอย่างในตู้ปลาจะกลับมาเป็นปกติ แต่กระจกที่ถูกสัมผัสยังคงร้าว และบนพื้นห้องมีคราบเปียกของหยดน้ำที่ไหลเป็นเส้นจากฝ่ามือของพลอยทั้งที่ร่างกายของเธอไม่ได้เปียกน้ำเลยสักนิด