บทที่ 6 ทดลองสินค้า

เฟิ่งหยูเสียเลือดมากมายจนสติของเขาเริ่มพร่าเลือน หลี่ซูฮวายกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก ก่อนจะสั่งให้คนไปตามพ่อบ้านตู้มาพบนางอย่างเร่งด่วน 

พ่อบ้านตู้ที่รีบวิ่งมาถึงเรือนปีกซ้าย เมื่อได้เห็นภาพตรงหน้าก็รู้สึกสยดสยองเป็นอย่างมาก ร่างของเฟิ่งหยูที่นอนหายใจรวยริน อีกทั้งยังโชกไปด้วยเลือดสร้างความน่าหวาดกลัวให้แก่เขาเป็นอย่างยิ่ง 

ถัดจากร่างของเฟิ่งหยูไม่ไกล เขาก็ได้พบกับหลี่ซูฮวาที่นั่งคุดคู้อยู่ตรงมุมห้อง ร่างของนางสั่นเทา ใบหน้าสวยหวานชุ่มไปด้วยหยดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่า เมื่อพ่อบ้านตู้สังเกตอย่างละเอียดอีกคราจึงได้พบว่ามีสุนัขล่าเนื้อสีดำตัวใหญ่กำลังนอนหมอบอยู่ใกล้ ๆ กับนาง 

"คุณหนูใหญ่!!!"

"พ่อบ้านตู้!!! ข้ากลัว รีบไปตามท่านปู่มาเร็วเข้าเถิด ฮือออ!!!"

หลี่ซูฮวาเสแสร้งทำเป็นยกมือขึ้นมาปิดหน้า พลางร่ำร้องสะอึกสะอื้น พ่อบ้านตู้แทบมิทันได้สังเกตด้วยซ้ำ ว่าใบหน้าสวยภายใต้ฝ่ามือนั้น กำลังยกยิ้มอย่างอำมหิตอยู่ 

ฮูหยินใหญ่กำลังนั่งจิบชาร้อนอย่างละเมียดละไม ในใจของนางตอนนี้กำลังมีความสุขอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ป่านนี้เฟิ่งหยูคงจะจัดการหลี่ซูฮวาไปเรียบร้อยแล้ว 

แต่ทว่าความฝันของนางกลับต้องพังทลายลงเมื่อได้ทราบเรื่องจากพ่อบ้านตู้

หลานรักของนางกำลังใกล้ตายเต็มทีแล้ว!!! 

ฮูหยินใหญ่ที่ได้ยินเช่นนั้น จึงรีบมุ่งหน้าไปที่เรือนปีกซ้ายทันที เมื่อไปถึงนางก็พบกับหลี่กวงเว่ยผู้เป็นพ่อสามี และหลี่เหวยสามีของนาง หลี่กวงเว่ยหันไปมองลูกสะใภ้ของตนด้วยแววตาเย็นเยียบ ฮูหยินใหญ่เองเมื่อถูกมองด้วยสายตาเช่นนั้นก็รู้สึกสั่นสะท้านเป็นอย่างยิ่ง แต่ทว่าสิ่งที่ทำให้นางแปลกใจเสียยิ่งกว่า นั่นก็คือหลี่ซูฮวาที่กำลังร่ำไห้กอดขาของหลี่กวงเว่ยอยู่ 

"ท่านน้า โอ๊ย!!!"

"เฟิ่งหยู!!!" 

เสียงร้องครวญครางปานจะขาดใจของเฟิ่งหยู ดังมาจากในเรือน ฮูหยินใหญ่รีบละสายตาจากหลี่ซูฮวาทันที ก่อนวิ่งเข้าไปด้านใน ภาพที่เห็นทำให้นางแทบจะเป็นลมล้มพับไปเสียเดี๋ยวนั้น 

เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ได้!!! 

หลี่กวงเว่ยรู้สึกเกลียดชังลูกสะใภ้ผู้นี้มาแต่ไหนแต่ไร ดูก็รู้ว่าทั้งหมดเป็นแผนการของนาง คิดจะยัดเยียดหลานชายต่ำช้าผู้นั้นให้เป็นสามีของหลี่ซูฮวาหลานรักของเขา

"เฟิ่งหรวน!!!"

ฮูหยินใหญ่ที่ได้ยินพ่อสามีเอ่ยเรียกชื่อนางก็รู้สึกว่าร่างกายสั่นเทาอย่างห้ามไม่อยู่ นางรีบเดินออกมาพบเขา พยายามควบคุมสติเอาไว้ตลอดเวลา 

"ท่านพ่อ"

"ซูฮวาบอกกับข้าว่า หลานชายของเจ้าบุกเข้ามาปลุกปล้ำนางถึงในเรือน โชคดีที่สุนัขของหลี่ซูฮวาช่วยปกป้องนางเอาไว้ นางจึงรอดพ้นจากเงื้อมมือหลานชายของเจ้ามาได้"

"ไม่ใช่นะเจ้าคะท่านพ่อ ซูฮวาเต็มใจจะแต่งงานกับหลานชายของข้า ซูฮวา ลูกแม่ เจ้ามิได้บอกท่านปู่ไปหรือ ว่าเจ้ายินยอมแต่งงานน่ะ"

ฮูหยินใหญ่พยายามส่งสายตาอำมหิตให้แก่หลี่ซูฮวา เพื่อทำให้นางหวาดกลัว แต่ทว่าหลี่ซูฮวากลับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ยิ่งทำให้ไฟโทสะในใจของฮูหยินใหญ่ปะทุขึ้นมาอีกหลายส่วน 

"ท่านปู่ หลานไม่รู้เรื่องเลยนะเจ้าคะ จู่ ๆ ท่านแม่ก็เรียกหลานไปเจรจาเรื่องงานแต่งงาน หลานยังมิทันได้รับปาก ท่านพี่เฟิ่งหยูก็เข้ามา... ฮึก!!! ท่านปู่!!!"

"เอาเถิด เจ้าไม่ต้องเอ่ยสิ่งใดอีกแล้ว ปู่เข้าใจแล้ว! เฟิ่งหรวน เจ้าจะรับผิดชอบเรื่องนี้เช่นไร"

"ท่านพ่อ อย่างไรเสียมันก็เกิดเรื่องขึ้นแล้ว มิสู้ให้ทั้งสองแต่งงานกัน..."

"เหลวไหล!!! นังหญิงใจชั่ว เจ้าจะให้หลานข้าแต่งงานกับหลานเจ้าหรือ!!! ฝันไปเถอะ เจ้านี่ชักจะเหิมเกริมมากขึ้นทุกทีแล้ว!!!"

หลี่กวงเว่ยตวาดฮูหยินใหญ่ด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวจนนางสะดุ้งตัวโยน ด้านหลี่เหวยเองก็ไม่กล้าออกความเห็นใดแม้แต่น้อย เขากลัวท่านพ่อจะทุบตีเขาอีก 

"เช่นนั้นจะให้ทำอย่างไรเล่าเจ้าคะ หากใครรู้เข้าว่าหลี่ซูฮวาเคยมีบุรุษเข้ามาหาถึงในเรือนเช่นนั้น ใครจะอยากได้นางไปเป็นภรรยากันเจ้าคะ"

ฮูหยินใหญ่เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ หึ!!! อย่างไรเฟิ่งหยูก็เข้าไปอยู่ในห้องของหลี่ซูฮวาแล้ว นางจะหาทางป่าวประกาศเรื่องนี้ออกไป ดูสิว่าตาเฒ่าผู้นี้จะทำเช่นไรได้!!!

หลี่กวงเว่ยหรี่ตามองฮูหยินใหญ่ด้วยแววตาที่เย็นชา ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่อำมหิต 

"หากใครกล้าเอ่ยเรื่องนี้ออกไป ข้าจะตัดลิ้นมันทิ้งเสีย!!!  หรือไม่ก็ฆ่ามันถ่วงน้ำ อำนาจของข้าก็มีมิใช่น้อย เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าทำหรือเฟิ่งหรวน?"

ฮูหยินใหญ่ที่ได้ยินเช่นนั้นก็แข้งขาอ่อนแรงลงเสียดื้อ ๆ พ่อสามีผู้นี้มีนิสัยอำมหิตเพียงใดนางรู้ดี 

"เจ้าลักลอบนำคนนอกเข้ามาในจวนโดยไม่บอกข้าสักคำ ถือว่ามีความผิด!!! อีกทั้งยังให้คนของเจ้าบุกเข้ามาทำร้ายหลานสาวของข้าถึงในเรือน หากไม่อยากให้ข้าจัดการส่งหลานชายเจ้าไปปรโลก เจ้าก็ส่งหลานชายเจ้ากลับบ้านเดิมของมันไปเสีย อย่าให้มายุ่งกับหลานสาวของข้าอีก!!!"

"ท่านพ่อ ข้าไม่กล้าแล้วเจ้าค่ะ"

"ดี!!! ข้าก็มีอีกเรื่องที่จะต้องบอกเจ้าเช่นกัน สินเดิมของมารดาหลี่ซูฮวา เจ้าต้องคืนให้นางทั้งหมด"

"ท่านพ่อ!!!"

"นี่เป็นคำสั่ง!!! ใครก็อย่าได้คิดสอดปากมายุ่ง ยามนี้หลี่ซูฮวาเติบโตแล้ว นางจะต้องมีสินเดิมออกเรือน จัดการให้เรียบร้อย พรุ่งนี้ข้าต้องได้เห็นรายการสินเดิมครบถ้วนทุกประการ!!!"

ฮูหยินใหญ่ใบหน้าซีดเผือด นางปรายตามองหลี่ซูฮวาที่ยามนี้กำลังส่งยิ้มเย้ยหยันให้แก่นางอย่างสาแก่ใจ นางกำมือแน่นด้วยความแค้น แต่ไหนแต่ไรมา หลี่ซูฮวาเชื่อฟังนางทุกอย่าง จึงทำให้ตาเฒ่าผู้นี้มิกล้าเอ่ยเรื่องสินเดิม แต่ทว่ายามนี่หลี่ซูฮวาคิดแข็งข้อกับนาง ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์จึงจัดการนางได้อย่างไร้ข้อกังขา!!!

"เอาเถิด จบเรื่องแล้วก็แยกย้ายกันไปเสีย"

ฮูหยินใหญ่ที่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบมุ่งหน้ากลับเรือนตนทันที นางนึกโมโหหลี่เหวยในใจเป็นอย่างมาก ที่มิคิดช่วยนางพูดสักคำ 

"ท่านแม่ เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือเจ้าคะ?"

"ชิงเยียน นังสารเลวนั่น มันกำลังจะทวงสินเดิมคืนจากเรา!!!"

"อะไรนะเจ้าคะ!!! ท่านแม่ จะยอมมิได้นะเจ้าคะ หากนังซูฮวาเอาสินเดิมคืนไป แล้วลูกจะใช้สินเดิมที่ไหนยามออกเรือนเล่าเจ้าคะ!!!"

"จะให้แม่ทำเช่นไรเล่า เรื่องนี้ท่านปู่ของเจ้าออกหน้ามาเอง!!! สารเลว นังสารเลว!!!"

ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น สองแม่ลูกต่างสบตากันอย่างไร้หนทาง อีกทั้งยังเกลียดชังหลี่ซูฮวาเพิ่มมากขึ้นอีกหลายเท่าตัว

ด้านหลี่ซูฮวานั้นนางสั่งให้คนเก็บกวาดคราบเลือดของเฟิ่งหยูออกจนสะอาด ได้ยินมาว่าท่านปู่พาหมอมารักษาเฟิ่งหยู และจะส่งเขากลับบ้านเดิมในวันรุ่งขึ้น 

"ซูฮวา"

"เจ้าคะท่านปู่"

"เจ้าไปได้สุนัขล่าเนื้อตัวนี้มาจากที่ใด?"

"หลานเจอมันกำลังบาดเจ็บน่ะเจ้าค่ะ จึงช่วยรักษามันและเลี้ยงมันเอาไว้ มันทั้งออดอ้อนเก่งและทำตามใจหลานด้วยนะเจ้าคะ"

หลี่กวงเว่ยหรี่ตามองหลี่ซูฮวาด้วยดวงตาเป็นประกาย 

"ตามใจเจ้า?"

"เจ้าค่ะ"

"ด้วยการฉีกทึ้งร่างของเจ้าสารเลวนั่นจนไม่เหลือชิ้นดี"

"เจ้าค่ะ หลานก็แค่นั่งจิบชาร้อนอย่างอารมณ์ดี รอดูมันกัดคนจนพอใจ หลานไม่ได้ทำสิ่งใดผิดเลยนะเจ้าคะท่านปู่"

หลี่กวงเว่ยยกยิ้มด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะยื่นมือไปลูบศีรษะหลานรักด้วยความเอ็นดู 

"แน่นอนเจ้าไม่ผิด เกิดเป็นหลานข้า หากข้าบอกว่าไม่ผิดเจ้าย่อมมิใช่คนผิด ข้าจะปกป้องเจ้าเอง หลานรักของปู่ "

"ท่านปู่ใจดีที่สุดเลยเจ้าค่ะ"

หลี่ซูฮวาโผเข้าไปกอดหลี่กวงเว่ยราวกับเด็กน้อย หลี่กวงเว่ยไม่เคยถูกหลานรักผู้นี้เข้าใกล้เช่นนี้มาก่อน ความอบอุ่นพลันแผ่ซ่านไปทั่วทั้งหัวใจ 

หลี่ซูฮวาเองก็รู้สึกรักและเคารพท่านปู่ผู้นี้อย่างเต็มหัวใจ จะชาติที่แล้วหรือชาตินี้ นางเองก็ไม่เคยได้รับความรักจากครอบครัว แม้นางจะเป็นบุตรสาวคนโตก็ตาม พ่อแม่ย่อมรักแต่น้อง ๆ มากกว่า เมื่อข้ามเวลามาที่นี่กลับพบเจอเรื่องราวร้าย ๆ อีก โชคยังดีไม่น้อย ที่นางยังมีท่านปู่ผู้นี้คอยอยู่เคียงข้าง 

พ่อบ้านตู้ที่รออยู่ด้านนอก เมื่อได้ยินบทสนทนาของปู่หลานทั้งสองที่พูดคุยกันเรื่องฆ่าคนอย่างสนุกปาก ก็พลันรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

ในเงามืดปรากฏร่างของจ้าวเฉินอวี้ที่กำลังยกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก เขาลอบแฝงกายเข้ามาในจวนตระกูลหลี่เพื่อมาแอบดูการใช้ชีวิตของนาง คราแรกเขาเห็นบุรุษผู้หนึ่งเข้าไปในห้องของนาง แต่ไม่นานนักเขาก็ได้ยินเสียงโหยหวนดังแว่วมาจากในห้องนอน ก่อนจะปรากฏร่างโชกเลือดของชายผู้นั้นในห้องของนาง 

และที่ทำให้เขาแปลกใจก็คือ กัวกัว สุนัขล่าเนื้อของเขา เหตุใดจึงมาอยู่กับนางได้ มันหายตัวไปเมื่อหลายวันก่อน เขาตามหามันเท่าใดก็หาไม่พบ อีกทั้งมันยังยอมเชื่อฟังนาง ช่วยนางด้วยการกัดทึ้งชายผู้นั้นอย่างหน้าตาเฉยราวกับว่านางเป็นเจ้านายของมันด้วยอีกคน

ในขณะที่จ้าวเฉินอวี้กำลังครุ่นคิด ก็ได้ยินเสียงคล้ายคนกำลังเคลื่อนไหว เขาจึงเบี่ยงกายหลบเข้าไปในมุมมืดทันที 

หลี่ซูฮวามีนัดส่งหนังสือภาพวาดร่วมรักให้เถ้าแก่ร้านสราญรมย์ในคืนนี้อีกห้าสิบเล่ม นางแต่งกายเยี่ยงบุรุษใช้ผ้าสีดำปิดบังใบหน้า ก่อนจะกระโดดออกไปทางกำแพงของจวนตระกูลหลี่อย่างคล่องแคล่ว 

จ้าวเฉินอวี้ตามนางไปอย่างเงียบ ๆ โดยที่นางมิรู้ตัวเลยแม้แต่น้อย เขาตามนางมาเรื่อย ๆ จนถึงร้านหนังสือสราญรมย์ จ้าวเฉินอวี้หรี่ตามองอย่างครุ่นคิด 

นางมาที่นี่ด้วยเหตุใดกัน?

เขาขยับกายเข้าไปใกล้ ๆ กับร้านหนังสือ พลางเงี่ยหูฟังบทสนทนาของทั้งสองอย่างตั้งใจ จนกระทั่งเขาได้รู้เรื่องราวบางอย่าง 

ที่แท้นักวาดผู้นั้นก็คือนาง!!! เป็นนาง!!!

ความตื่นเต้นปะทุขึ้นมาในใจของเขาอย่างบ้าคลั่ง เขาแอบซุ่มดักรอนางอยู่อีกครู่หนึ่ง จนนางออกมาจากร้านหนังสือสราญรมย์ เขาจึงติดตามนางไปอย่างไม่ยอมลดละ 

หลี่ซูฮวามิรู้ตัวเลยว่าถูกจ้าวเฉินอวี้ติดตาม จนกระทั่งเขายื่นมือมาโอบรั้งเอวบางของนางเอาไว้ และถือวิสาสะยื่นมือมาดึงผ้าคลุมหน้าของนางออก 

"ท่าน!!!"

"เจอกันอีกแล้ว แม่นางคนงาม"

หลี่ซูฮวาที่ตกใจรีบหันไปมองทันทีก่อนจะถลึงตามองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ค่อนข้างแปลกใจเป็นอย่างมากเมื่อรู้ว่าเป็นเขา

บัดซบ!!! หรือเขาจะรู้ว่านางเป็นคนวาดภาพพวกนั้น เขาสะกดรอยตามนางมาเป็นแน่

"เจ้ามาทำสิ่งใดที่ร้านสราญรมย์ดึกดื่นเช่นนี้เล่า ซูฮวา"

"เอ่อ  คุณชาย ข้าร่างกายอ่อนแอน่ะเจ้าค่ะจึงมาทำหนังสือบริจาคให้ผู้ยากไร้"

"หนังสือบริจาค ยามค่ำคืนเช่นนี้?"

"เจ้าค่ะ มีซินแสมาทำนายทายทัก ให้ข้าแก้ดวงยามค่ำคืนเจ้าค่ะ"

"โอ้ววว ข้าอยากเห็นหน้าซินแสผู้นั้นยิ่งนัก!!!  ให้วาดภาพร่วมรักแก้เคล็ดน่ะหรือ?"

หลี่ซูฮวาเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาเสียแล้ว นางอยากจะตบรองแม่ทัพปากมากผู้นี้เสียจริง!!! 

"ปล่อยข้าเถิดเจ้าค่ะคุณชาย แค่ก แค่ก"

"เจ้าไม่สบายหรือ?"

"เจ้าค่ะ แค่กแค่ก ไอมาหลายวันแล้วเจ้าค่ะ"

"อืม ช่างน่าเห็นใจยิ่งนัก คงเป็นเพราะเจ้าใช้แรงในการสั่งสุนัขล่าเนื้อให้ขย้ำคนมากเกินไป อาการป่วยไข้ของเจ้าจึงกำเริบสินะ?"

หลี่ซูฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นก็หันไปจ้องเขาตาเขม็ง!!! 

"นี่ท่าน!!! รู้มากเสียจริง!!!"

"ข้ารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเจ้า ตั้งแต่คืนนั้นที่เจ้าฆ่าคนตายไปสองคน อีกทั้งยังเป็นนักวาดภาพมือดี และยังใช้สุนัขของข้าได้อย่างชำนาญจนน่าแปลกใจ?"

"สุนัขของท่าน?"

"กัวกัว คือสุนัขของข้า"

จ้าวเฉินอวี้ยกยิ้มตาหยี พลางจ้องมองนางด้วยความหลงใหล กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากกายนาง ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง

หลี่ซูฮวาหมดหนทางจะแก้ตัว คนบ้านี่มันลอบติดตามนางเช่นนั้นหรือ!!! 

หึ!!! ในเมื่อรู้แล้วนางก็จะไม่เสแสร้งอีก!!! 

"ปล่อยข้า"

"ไม่ปล่อย"

"หึ!!! ข้าฆ่าคนแล้วจะทำไมเล่า พวกมันทำร้ายข้าก่อน ท่านอยากจับข้าหรือ จับเลยสิเจ้าคะ!!!"

"ข้าจับแน่ แต่ไม่ใช่ในฐานะของนักโทษ"

หลี่ซูฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น 

"ท่านหมายความว่าอย่างไร?"

"ข้าจะจับเจ้าไปเป็นภรรยาของข้า!!!"

"นี่ท่าน!!!"

หลี่ซูฮวาจ้องมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง แต่ยังไม่ทันที่นางจะเอ่ยสิ่งใด จ้าวเฉินอวี้ก็ดึงร่างของนางให้เข้าไปหลบในพุ่มไม้ใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลเท่าใดนัก หลี่ซูฮวาพยายามขัดขืน แต่ทว่าเขากลับส่งสายตาห้ามปรามนาง 

"อย่าส่งเสียง!"

จ้าวเฉินอวี้เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ดวงตาคมของเขาจ้องมองไปที่เหล่าชายฉกรรจ์ตรงหน้าอย่างไม่ละสายตา หลี่ซูฮวาเองก็จ้องมองเหล่าชายฉกรรจ์เหล่านั้นเช่นกัน 

ผ่านไปไม่นานนางก็ได้เห็นเฟิ่งหรวน ผู้เป็นภรรยาของท่านพ่อนางกำลังเดินมาพบกับชายฉกรรจ์เหล่านั้น ก่อนจะพูดคุยบางอย่างกับชายฉกรรจ์เหล่านั้นด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม หลี่ซูฮวาและจ้าวเฉินอวี้ซ่อนตัวอยู่ไม่ไกลนัก จึงได้ยินบทสนทนานั้นพอดี

"นางชื่อหลี่ซูฮวาอาศัยอยู่ที่เรือนปีกซ้าย คืนพรุ่งนี้พวกเจ้าจับนางไปขายเสีย หากทำสำเร็จข้าจะตกรางวัลอย่างงาม นี่คือค่าแรงงวดแรกของพวกเจ้า"

ฮูหยินใหญ่ยื่นตั๋วเงินให้เหล่าชายฉกรรจ์พวกนั้นหลายสิบใบ ก่อนจะเดินจากไป หลี่ซูฮวาขมวดคิ้วมุ่นเมื่อได้ยินบทสนทนาเหล่านั้น ดวงตาคู่สวยฉายแววเย็นเยียบอย่างน่ากลัว

"มารดาของเจ้านี่ช่างรักเจ้าเสียจริง ถึงขนาดวางแผนจับเจ้าไปขาย"

"หุบปาก!"

"ข้าช่วยเจ้าได้นะ"

"ช่วยเช่นไร?"

"เจ้าก็ตอบตกลงเป็นภรรยาข้าก่อนสิ แล้วข้าจะช่วยเจ้าหาวิธีคิด"

"หึ!!! ข้าหาทางเองดีกว่า เจ้าไม่ต้อง ว้าย!!!"

"ชู่ว์!!! อย่าส่งเสียงดัง ข้ากำลังให้เจ้าชมสินค้าก่อนตัดสินใจว่าชอบหรือไม่ ซี้ดดดด!!!"

หลี่ซูฮวาจ้องมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา เขา!!! 

เขาเปิดแท่งนั้นให้นางดู!!! อีกทั้งยังรูดชักมันขึ้นลงต่อหน้าต่อตานางอีกด้วย

"สารเลว!!! เก็บมันยัดเข้าไปเดี๋ยวนี้นะ!!!"

"ชอบหรือไม่ ข้ายอมพลีกายให้เจ้า ข้ายอมเจ้าทุกอย่าง" 

หลี่ซูฮวาไม่รู้จะเอ่ยสิ่งใดแล้ว นางนั่งตัวแข็งทื่อจ้องมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา 

มันทั้งใหญ่และยาวสมคำร่ำลือจริง ๆ!!! 

ชาติก่อนนางซื้อกินยังไม่ใหญ่ยาวขนาดนี้เลย!!!

"เจ้าจะทดลอง 'อม' สินค้าก่อนหรือไม่? สำหรับเจ้าแล้ว ข้ายอมทุกอย่าง"

หลี่ซูฮวา "..."