บทที่ 7 อย่างน้อยเราก็เคยเป็นเพื่อนกัน (02)

ในตอนที่ได้ยินว่าอดีตน้องชายหวนกลับไปหาคนที่ชัง เขาคิดได้ทันทีว่าเป็นเพราะมันอยากกลับไปยืนข้างๆ ลลิษา หลังจากที่ครอบครัวของปรีดิทาสร้างหนี้พนันไว้ให้ แต่ติดที่สถานะของลลิษานั้นเป็นคู่หมั้นของเขา มันจึงต้องตะเกียกตะกายไปในเส้นทางที่เกลียด แต่ตอนนี้เขาอาจจะต้องเปลี่ยนความคิด มันอาจจะมีอะไรมากกว่าที่เห็นเสียแล้ว

          ส่วนปรีดิทาก้มมองการ์ดแต่งงานในมือ สีหน้ามีความหนักใจ ไม่รู้ทิวัตถ์จะรู้เรื่องนี้หรือยัง ขณะนั้นเองเสียงเล็กๆ ก็แผดร้องขึ้น

          “แง้ง”

          ปรีดิทาทุ่มความสนใจทั้งหมดไปยังลูก แล้วรีบพาแกกลับห้องนอน ในวันนี้เธอไม่มีคาบสอนแล้ว มีจารวีช่วยจัดการเรื่องอาหารให้อย่างเคย

          แต่ผ่านมาอีกหนึ่งชั่วโมงแล้วปราณปรียากลับยังร้องไห้เป็นระยะ

          “วันนี้งอแงหรือจ๊ะ ตัวก็ไม่ร้อน”

          ด้วยความที่เธอก็เป็นหมอจึงดูอาการได้ แต่หากลูกยังโยเยไม่เลิก เธออาจจะต้องพึ่งหมอที่มีความเชี่ยวชาญมากกว่านี้

          ปรีดิทาวางลูกลงบนเตียงหลังแกเลิกโยเย ตัวเธอนั่งเฝ้าอยู่ข้างๆ มือเอื้อมไปหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาเปิดเช็กรายละเอียดการสอนของวันพรุ่งนี้ หลังจากนั้นก็กดเข้าไปอัปเดตข่าวสารต่างๆ รวมถึงความเคลื่อนไหวของพวกเพื่อนๆ ทว่าเธอกลับเลื่อนฟีดไปเจอโพสต์ของคนคนหนึ่งเมื่อหลายวันก่อน   

          “ขนมอร่อย กินกับใครก็ฟิน โดยเฉพาะคนซื้อมาให้”

          ที่สะดุดตาไม่ใช่ข้อความ แต่เป็นมือของคนคนหนึ่งที่อยู่ในภาพสตอรีของออมสิน

          มือของเขาอย่างไรกันล่ะ ที่ระหว่างนิ้วของทิวัตถ์มีรอยสักอยู่

          มันเป็นภาษารูนที่มีความหมายเกี่ยวกับพระอาทิตย์ ที่บ่งบอกถึงความรัก ความอบอุ่น ความปลอดภัย

          ปรีดิทารู้สึกกังวลขึ้นมา ไม่รู้ว่าทำไมทิวัตถ์จึงอยู่กับออมสิน ร่วมสามนาทีที่เธอจมอยู่กับความคิดนั้น ก่อนตัดสินใจเลื่อนฟีดไปเรื่อยๆ ชั่วครู่ก็ต้องเลิกให้ความสนใจเมื่อยัยตัวเล็กแผดเสียงขึ้น

          เธออุ้มแกแล้วโยกตัวไปมา แกมีอาการงอแงเล็กๆ ปรีดิทาไม่รอช้าอีก ตัดสินใจลองปรึกษาแฟนของดนุภา ไม่นานเท่าไรใบหน้าก็หันไปตามเสียงหนึ่ง

          เสียงเครื่องยนต์ที่เธอพอเดาได้ว่าหนนี้เป็นเจ้าของบ้านที่กลับมา ตามมาด้วยเสียงทักทายของจารวี

          “สวัสดีค่ะคุณไท่”

          ก่อนหูจะได้ยินเสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามา จนมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องของเธอ แล้วก็ค่อยๆ ห่างออกไปทางเดิม ส่วนปราณปรียาในตอนนี้กลับมีหน้าตาที่สดใสขึ้น อาการเมื่อครู่จู่ๆ ก็หายไป

          หลังลูกหลับอีกครั้ง หญิงสาวนั้นตัดสินใจทำบางอย่าง

          ก๊อก ก๊อก

          นั่นคือการเดินขึ้นมาหยุดเท้ายังหน้าห้องนอนที่เธอเคยอยู่ มือยกเคาะประตูห้อง ราวหนึ่งนาทีต่อมาประตูก็ถูกอ้าออก

          “มีอะไร” คำถามสั้นๆ ห้วนๆ ดังขึ้นทันที

          “คุณไป๋ฝากมาให้ค่ะ” ปรีดิทายื่นการ์ดแต่งงานให้แก่ทิวัตถ์ ลังเลอยู่ว่าเธอสมควรจะนำมาให้เขาดีไหม แต่ความจริงก็คือความจริง ไม่มีทางหนีพ้น

          “การ์ดแต่งงาน”

          แค่มองปราดเดียวก็พอเดาได้ว่ามันเป็นการ์ดแต่งงาน เมื่อรับมาไว้ในมือสายตาก็นิ่งมองคนที่น่าจะหมดธุระแล้วแต่ยังไม่ยอมขยับห่างจากหน้าห้อง

          “มีอะไรอีก”

          “โปรดขอเตือนอะไรสักอย่าง...ออมสินไม่ใช่คนดีนักหรอกค่ะ” ปรีดิทาเว้นจังหวะไว้ราวครึ่งนาทีก่อนจะบอกไปอย่างชัดเจน ทันใดก็ได้ฟังวาจาหยันๆ ที่โยนมากระทบหน้า

          “แล้วใครที่ดี” ทิวัตถ์เอียงคอมอง นิ้วยกขึ้นชี้

          “เธอเหรอ”

          “โปรดแค่อยากเตือนไว้ค่ะ อย่างน้อยเรา…” เธอไม่ได้อยากจะก้าวก่าย แต่เตือนด้วยความเป็นห่วงแล้วฝืนยิ้มใส่ประโยคต่อมาของตัวเอง

          “เราก็เคยเป็นเพื่อนกัน” เธออยากใช้คำว่าเคยรู้สึกดีๆ ต่อกัน แต่ไม่รู้เป็นเธอฝ่ายเดียวหรือเปล่า

          “หึ ขอบใจที่เตือน ว่าแต่ทำไม...เด็กนั่นงอแง” เขากดยิ้มลึกในคำเตือนนั้น แต่เขารู้อยู่แล้วว่าออมสินมีพิษร้าย

          “คุณรู้ได้ยังไงว่ายัยหนูงอแง” ปรีดิทามองอย่างสงสัย

          “ร้องดังขนาดนั้น ไม่สบาย?” ทิวัตถ์ตอบด้วยท่าทางนิ่งๆ ทว่าในจังหวะต่อมาเขากลับขยับตัวไปพิงกับขอบประตู มือข้างหนึ่งกำแน่น ส่วนอีกข้างยังถือการ์ดแต่งงานอยู่

          “ไม่ค่ะ แกไม่ได้มีอาการไม่สบาย แต่คงเพราะตอนนี้โปรดต้องแบ่งเวลาไปสอนหนังสือ แกเลยไม่ชินกับการอยู่กับเนมหรือรำเลยทำให้มีอาการงอแงตามมาบ้าง” หลังลองปรึกษาแฟนของเพื่อนก็ได้คำตอบมาคร่าวๆ แต่หลังจากนี้หากแกยังโยเยมากกว่าปกติคงต้องพาไปหาหมอให้ตรวจอย่างละเอียด

          ส่วนคนได้คำตอบล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง

          ทิวัตถ์ให้ความสนใจกับสมาร์ตโฟนอยู่ราวหนึ่งนาที ก่อนเขาจะยกหน้าจอโชว์ให้ปรีดิทาได้พิจารณา

          “โอนเงินให้โปรดทำไมคะ” สิ่งที่เขาให้เธอดูเป็นสลิปการโอนเงินจำนวนหกหลักจึงต้องร้องถาม

          “ฉันไม่ชอบเสียงเด็กร้อง” ทิวัตถ์ตอบง่ายๆ ตามเหตุผลของตนเอง

          “โปรดก็มีงานที่ต้องทำ” เธอพอเข้าใจความหมายของคนตัวโต แต่เธอนั้นก็มีงานต้องรับผิดชอบ ไม่อยากเสียมันไปอีก ทว่าคำโต้กลับมาทำให้เธอต่อว่าเขาอย่างตรงไปตรงมา

          “เงินนั่นมากพอที่จะใช้จ่าย มากกว่าเงินสอนพิเศษตั้งโข”

          “คุณไม่มีเหตุผล”

          “ยอมรับ”

          ทิวัตถ์เอียงหน้ารับ ไม่ดีตรงไหนที่เขาโยนหนทางที่ง่ายกว่าแบบไม่ต้องเปลืองแรงให้ แล้วยกมือข้างหนึ่งสะบัดไล่

          “ไปได้แล้ว ฉันจะพักผ่อน”

          ปรีดิทายังมีอีกเรื่องที่ต้องการจะถาม ไม่พ้นเรื่องการรักษาของนงลักษณ์ ไม่ทันได้ถามกลับมีเรื่องหนึ่งหยุดเธอไว้ สายตาจ้องมองคล้ายมีอาการตกใจนิดๆ

          “ไปได้แล้ว…ไป” ส่วนทิวัตถ์ไม่ได้ก้มหน้าลงมองตามสายตาคู่สวยที่จ้องมองบนหน้าท้องของเขา เพราะรู้อยู่แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วก็เอ่ยไล่อีกรอบ ต่างกันที่น้ำเสียงติดสั่นชัดเจน ในจังหวะที่ปากนุ่มปล่อยเสียงออกมาร่างของเขาก็ทรุดลงไปกองบนพื้นห้อง

          “คุณไท่ คุณเลือดออก…พี่ไท่”