บทที่ 6 ข้อต่อรอง (03)

เขาไม่ได้ดูสดชื่นขึ้น เหมือนคนนอนไม่ค่อยพอเสียมากกว่า ทว่าในจังหวะนั้นกลับต้องหันไปมองด้านหลัง เพราะรู้สึกว่ามีคนจ้องมอง

          ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆ จังหวะนั้นหัวคิ้วเลิกคิ้ว เพราะเหมือนเธอเห็นผู้ชายคนหนึ่ง คนที่เอาแต่จ้องเธอในงานที่ทิวัตถ์พาไป ก่อนจะมีอีกหนึ่งเรื่องสงสัยให้รีบดึงตาไปมองคู่สนทนา

          “นับวันมันยิ่งทำตัวน่าสงสัย พี่เห็นมันไปเรียนต่อยมวย เรียนต่อสู้ ยิงปืนด้วย ทำอย่างกับจะไปรบกับใคร” หลายเดือนที่ผ่านมาบนร่างกายของทิวัตถ์มักมีรอยช้ำ จนเขาต้องเค้นถามจากมันจึงได้รู้ว่ามันกำลังเรียนการต่อสู้หลายแขนง

          “คงเพราะเขากำลังจะเข้ารับตำแหน่งแทนหยางจินละมั้งคะ”         หญิงสาวคิดว่ามีสิทธิ์เป็นไปได้สูง เพราะเขาคงรู้ว่าขาข้างหนึ่งเหยียบความเสี่ยงความตายไว้ จึงจะเตรียมพร้อม ถึงอย่างนั้นก็นึกห่วงขึ้นมา แล้วหันกลับไปมองในจุดโฟกัสก่อนหน้านี้ แต่ไม่พบชายคนนั้นเสียแล้ว จึงคิดว่าตัวเองอาจจะจำผิด หรือไม่ก็แค่เรื่องบังเอิญ

          “ไอ้ไท่เนี่ยนะครับ” คนอย่างทิวัตถ์เนี่ยนะจะถึงขั้นขึ้นกุมบังเหียนต่อจากคนที่มันพูดถึงน้อย จนแทบจะไม่พูดถึงเลยด้วยซ้ำ แต่ไม่นานมานี้เขาพอรู้มาบ้างว่าหยางจินกลับเข้ามาวนเวียนในชีวิตมัน แต่ไม่รู้ถึงขั้นว่าจะขึ้นเป็นใหญ่แทน

          “ลองถามคนของเขาหรือยังคะ” ปรีดิทานึกถึงลลิษา อีกฝ่ายคงให้คำตอบได้

          “เดี๋ยวเอาไว้พี่จะลองโทร.หาลลิษดู” ตนเคยพบลลิษาอยู่ไม่กี่ครั้ง และไม่เข้าใจความสัมพันธ์ของทั้งสองสักเท่าไร รู้แค่มันซับซ้อนจนเดาไม่ถูก ก่อนมองเลยปรีดิทาไป เพราะเห็นถึงสายตาที่มองเขาไม่วางตา

          “ว่าแต่นั่นใครกัน แล้วป้านงล่ะโปรด”

          คำถามนั้นทำให้หญิงสาวเอี้ยวตัวไปมองเล็กน้อย

          “ป้านงกลับไปอยู่ต่างจังหวัดค่ะ ส่วนนั่นเป็นคนของคุณลลิษ เธอส่งมาให้ดูแลโปรด”

          “ถ้าไม่ไหวบอกพี่นะ พี่จะช่วย” นครินทร์ไม่เข้าใจสมการความสัมพันธ์พิลึกพิลั่นนี่จริงๆ รู้แค่ว่าคนที่น่าสงสารที่สุดไม่พ้นหญิงสาวตรงหน้า

          “ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับในความหวังดีนั้น

          “พี่คงต้องไปทำงานต่อแล้ว”

          นครินทร์เดินปลีกตัวไปทำหน้าที่ของตัวเอง ส่วนคุณแม่มือใหม่ก็นั่งรอหมอต่อไป ทว่าในหัวอดจะคิดเรื่องคนตัวโตไม่ได้ มีเครื่องหมายคำถามมากมายเกิดขึ้น

          “สวัสดีค่ะคุณหมอ” สักห้านาทีต่อมาปรีดิทาก็ถึงคิวพายัยตัวเล็กเข้าไปพบหมอ

          คุณหมอเด็กมือดียิ้มทักทาย ก่อนจะเริ่มเอ่ยถาม

          “น้องเป็นยังไงบ้างครับ”

          “ก็มีงอแงบ้างค่ะ”

          จากนั้นรายละเอียดที่ควรรู้ก็ถูกเอ่ยบอกออกไปอย่างครบถ้วน

          ไม่นานเท่าไรก็ถึงเวลาที่ยัยตัวเล็กต้องถูกฉีดวัคซีน ปรีดิทาไม่ได้กังวล เพราะเธอรู้ดีว่าเป็นสิ่งที่จำเป็น ก่อนจะยิ้มภูมิใจเมื่อยัยหนูของเธอไม่ร้องงอแงเลย บวกกับคุณหมอมือเบามากเลยทำให้ปราณปรียาไม่มีน้ำตาอาบแก้ม

          “เก่งมากเลยค่ะคนดีของแม่”

          เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นก็พากันเดินไปขึ้นรถ หลังจากนี้ลูกของเธอยังต้องมาตามนัดเพื่อฉีดวัคซีนอีกหลายเข็ม พอขึ้นไปนั่งบนรถแล้วปรีดิทาก็เอ่ยบอกกับสรพัศ

          “พี่สรค่ะ ช่วยพาโปรดไปที่คาเฟ่แถวโรงพยาบาลเก่าของโปรดหน่อยได้ไหมคะ พอดีโปรดนัดเพื่อนไว้” แค่สิ้นประโยคเสียงของผู้ติดตามก็ดังขึ้น

          “ใครหรือคะคุณโปรด” รำนำไม่ปกปิดถึงอาการอยากรู้ของตัวเอง

          “เพื่อนของโปรดค่ะ” ปรีดิทาเอ่ยตอบ สิ่งไหนที่ไม่มากเกินไปเธอก็ให้คำตอบได้ ทว่ากลับมีอีกคำถามตามมา

          “ผู้หญิงหรือคะ”

          “ใช่จ้ะ เป็นคุณหมอที่เคยทำงานด้วยกัน”

          “คุณโปรดบอกคุณไท่หรือยังคะ” รำนำยังร่ายคำถาม แม้เริ่มเห็นสีหน้าไม่พึงพอใจ

          “นี่โปรดเป็นนักโทษหรือไงกัน”

          เธอรู้ว่าตนเองอยู่ใต้อาณัติของทิวัตถ์ แต่ไม่ได้หมายถึงว่าเธอนั้นเป็นนักโทษ หรือว่าตอนนี้รำนำกำลังทำหน้าที่ผู้คุ้มกัน

          “รำไม่ได้หมายความแบบนั้นค่ะ รำแค่ห่วงความปลอดภัย”

          รำนำรีบอธิบาย ไม่ได้ตั้งใจจะให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่ดี

          ปรีดิทาไม่ได้ตำหนิ พยายามเข้าใจถึงความห่วง แต่เธอเองก็ไม่อยากอุดอู้อยู่แต่ในบ้าน และก็คงไม่ได้ออกไปไหนมาไหนบ่อยๆ เมื่อมีโอกาสจึงอยากจะเจอเพื่อนเพื่อได้ผ่อนคลายบ้าง พลันนิ่งมองรำนำเพราะเธอคิดว่ารำนำคงไม่ได้มีแค่หน้าที่ช่วยเลี้ยงปราณปรียา คงจะมีหน้าที่ติดตามเธอเพื่อรายงานให้เจ้านายรู้ด้วยกระมัง

          “โปรดแค่แวะไปหาเพื่อนไม่นานหรอก โปรดสัญญาว่าจะไม่ทำให้รำกับพี่สรเดือดร้อน”

          รำนำพยักหน้ารับ ส่วนสรพัศไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว พร้อมนำพาทั้งสามมุ่งหน้าไปแถวโรงพยาบาลที่ปรีดิทาเคยทำงานอยู่

          เส้นทางที่คุ้นเคยทำให้ปรีดิทาเลือกจะหันตาไปมอง เธอคิดถึงถนนเส้นนี้ คิดถึงร้านข้าวแกงป้ามล ร้านน้ำของพี่อ้อย หรือแม้ร้านขนมหวานของพี่ยาที่เธอเคยซื้อไปฝากเขา ใช้เวลาไปสักพักรถก็ไปถึงหน้าร้านที่เธอต้องการ แต่ที่จอดรถนั้นเต็ม หญิงสาวจึงต้องเอ่ยบอก

          “พี่สรจอดรถฝั่งนู้นก็ได้ค่ะ เดี๋ยวถ้าเสร็จแล้วโปรดจะเดินข้ามถนนไปค่ะ”

          “ได้ครับคุณโปรด”

          สรพัศกดหน้ารับ ปรีดิทาระบายยิ้มขอบคุณ แต่ยังไม่ได้ก้าวเท้าลงจากรถหันไปพูดกับผู้ติดตาม

          “เดี๋ยวรำไปกับโปรดก็ได้นะ จะได้สบายใจ” เธอก็ไม่อยากสร้างปัญหาให้กับรำนำ พยายามคิดว่าอีกฝ่ายทำตามหน้าที่ ก็เหมือนกับเธอในตอนที่เป็นหมอ เธอรักษาคนไข้ทุกคนอย่างเต็มที่

          “ขอบคุณค่ะคุณโปรด”

          รำนำยิ้มโล่งอก แล้วรีบก้าวไวๆ เดินตามปรีดิทาไปพร้อมเปิดประตูให้อีกฝ่ายเดินลึกเข้าไปหาเพื่อนในร้าน ขณะที่ปราณปรียาในอ้อมกอดไม่ได้ร้องงอแงเลย

          “โปรด...”

          ปรีดิทาหันไปมองตามเสียงเรียก เห็นเพื่อนสนิทยกมือขึ้นโบกเรียก สองเท้าก้าวไวๆ ไปหาดนุภา จักษุแพทย์คนเก่ง

          “เป็นยังไงบ้าง” ดนุภาดีใจที่ได้เห็นหน้าเพื่อนที่เจอกันได้น้อยลง เพราะเธองานค่อนข้างยุ่ง ทางปรีดิทาก็ยุ่งกับการเป็นคุณแม่

          “โปรดสบายดี” หญิงสาวตอบเพื่อนด้วยรอยยิ้ม แล้วถามกลับไปบ้าง        

          “แกล่ะหนูดี”

          “ก็เรื่อยๆ พวกเราคิดถึงแกนะยัยโปรด อ้อ เมื่อกี้ฉันสั่งน้ำให้แกแล้วนะ อีกเดี๋ยวคงได้”

          คำว่าพวกเรานั้นหมายถึงเพื่อนคนอื่นๆ รวมถึงคุณหมอหลายคนที่ฝากความคิดถึงมาด้วย สายตาดึงไปมองคนที่ตามติดเพื่อนมาเล็กน้อย        ปรีดิทาเล่าให้ฟังบ้างว่าทิวัตถ์หาคนมาให้ช่วยเลี้ยงลูก คิดว่าคงจะเป็นคนที่นั่งอยู่ถัดไป ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้กับหลานสาว

          “ดูยัยหนูสิ เหมือนแกมาก” เธอว่าปราณปรียาเอาส่วนผสมของเพื่อนรักมามากกว่าของทิวัตถ์

          “ว่าแต่แกโอเคไหมโปรด” ดนุภานึกห่วงเพื่อน

          “โปรดยังไหว แล้วที่โรงพยาบาลเป็นยังไงบ้าง” คุณหมอสาวไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วง

          “ก็เรื่อยๆ เบื่อแค่ต้องเจอหน้ายัยออมสิน ยัยนั่นตามพ่อไปทำงานแทบตลอด เพราะพ่อของออมสินเข้าไปบริหารที่โรงพยาบาลได้สองเดือนแล้ว ไม่รู้ว่าจะต้องเจอกันไปอีกกี่ชาติ ว่าแต่แม่นั่นได้ไประรานแกบ้างหรือเปล่า”

          “ไม่หรอก เราพยายามต่างคนต่างอยู่” แม้ไม่นานมานี้เธอกับออมสินจะปะทะวาจากันไป แต่ก็ไม่อยากให้เพื่อนกังวล พอรู้มาบ้างว่าบิดาของออมสินถูกแต่งตั้งให้เข้าไปเป็นหนึ่งในผู้บริหารงานโรงพยาบาลที่บิดาและเธอเคยทำงาน          ไม่ใช่แค่รุ่นเธอหรอกที่แข่งขันกัน มันมีมาตั้งแต่รุ่นบิดาแล้ว

          บิดาของเธอมักชนะ ท่านสอบติดหมอ ขณะอีกฝ่ายสอบไม่ติดจึงหันไปเรียนเกี่ยวกับการบริหารแทน แถมยังทำอะไรก็เป็นรองเสมอ ความชิงชังจึงเดือดปุด โดยเธอไม่เคยอยากเอาตัวเองไปอยู่ในวังวนนั้นเลย นาทีถัดมาต้องดึงตาไปมองเพื่อนแล้วยิ้มแห้งๆ

          “แปลกเนอะ แย่งของเขาไปแท้ๆ แต่กลับจิกกัดเขาไม่ยอมปล่อย”