บทที่ 7 อย่างน้อยเราก็เคยเป็นเพื่อนกัน

บทที่ 7 อย่างน้อยเราก็เคยเป็นเพื่อนกัน

          “ที่พี่สอนไป เรากลับไปทบทวนด้วยนะ”

          เสียงใสๆ ของปรีดิทาเอ่ยกับเด็กวัยมัธยมศึกษาผ่านโปรแกรมหนึ่งในโน้ตบุ๊ก เธอเริ่มกลับมาสอนพิเศษได้ราวๆ ห้าวันแล้ว ทุกอย่างเป็นไปเหมือนแต่ก่อน มีแต่หัวใจที่เกิดอาการพะว้าพะวง แต่ก็พยายามมีสมาธิอยู่กับการสอน

          “อาทิตย์หน้าเจอกันใหม่จ้ะ” ก่อนจะบอกคำปิดท้ายพร้อมยกยิ้มร่ำลา

          ปรีดิทาพับหน้าจอลงพร้อมขยับตัวลุกทันที สองเท้ามุ่งหน้าออกจากห้องตรงไปหาจารวีและรำนำ

          “ยัยหนูเป็นยังไงบ้าง งอแงไหม” เมื่อไปถึงเธอก็รับลูกมาไว้ในอ้อมกอด โชคดีที่การสอนของเธอมีช่วงเวลาพักอยู่หลายครั้งจึงเดินออกมาดูแก้วตาดวงใจได้บ้าง

          “ก็มีบ้างค่ะ แต่ไม่นาน สงสัยคงเพราะไม่ชินกับรำกับเนม” รำนำเอ่ยตอบ ในแววตามีความเอ็นดูปราณปรียา จารวีก็ไม่ต่างกัน

          “ขอบคุณนะที่ช่วยดูแลแก”

          “ไม่เป็นไรค่ะ”

          รำนำส่ายหน้า เป็นหน้าที่ของเธออยู่แล้ว และเธอก็ถูกฝึกมาเพื่องานนี้โดยเฉพาะ แม้ตอนแรกๆ จะดูเคอะเขิน ไม่ชินมือ ไม่คุ้นกับความอ่อนโยนสักเท่าไร

          “คุณไท่ติดต่อมาบ้างหรือเปล่าจ๊ะ” ปรีดิทาหันไปเอ่ยกับจารวีบ้าง เขาหายไปอีกแล้ว หัวใจคิดกังวลในเรื่องที่นครินทร์เอ่ยบอก รวมถึงเธอก็มีหนึ่งเรื่องที่อยากรู้

          “ไม่เลยค่ะ คุณโปรดมีอะไรหรือเปล่าคะ” จารวีส่ายหน้า เจ้านายของเธอมักเงียบหายไปเป็นประจำ เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ความสัมพันธ์ที่งอกงามหยุดการเจริญเติบโตและค่อยๆ เหี่ยวเฉาร้าวฉาน

          “โปรดมีเรื่องจะถามเขาน่ะค่ะ” เธอบอกไปตามความจริง ไม่ทันที่ทั้งสามจะได้เอ่ยคำถามกันต่อ เสียงรถยนต์ก็แล่นเข้ามา

          เสียงนั้นดูแข็ง มีความเร็ว ฟังดูต่างจากรถของทิวัตถ์อยู่ไม่น้อย จึงเป็นสาเหตุให้ปรีดิทาเอ่ยอย่างสงสัย

          “รถใครมากัน”

          “เดี๋ยวเนมไปดูเองค่ะ”

          จารวีทำตามหน้าที่ สองเท้าก้าวไปด้านหน้าบ้าน ส่วนรำนำยังยืนอยู่ข้างๆ ปรีดิทา

          “คุณไป๋ พี่ชายคุณไท่มาค่ะ”      

          จารวีมีสีหน้าตื่นๆ หวั่นๆ เพราะรู้ว่าแขกผู้มาใหม่รับมือได้ยากยิ่ง ยิ่งกว่าเจ้านายของเธอ เธอเคยเห็นพี่ชายของเจ้านายแค่ครั้งสองครั้งในโทรทัศน์ตอนที่เจ้าตัวออกงานสังคม กระนั้นก็พอรู้มาบ้างว่าหยางไป๋ หรือว่าปุริมฉัตรน่ากลัวเท่าใด

           ป้ามะลิวัลย์คนเก่าคนแก่ของบ้านเคยเล่าให้ฟังว่า อีกฝ่ายฉลาด นิ่ง เงียบ และดุดัน สายตาคู่นั้นก็เป็นเสมือนดาบที่คมกริบเอาไว้เชือดเฉือนคนถูกมอง และตั้งแต่เธอทำงานที่บ้านนี้มาจำได้ว่าไม่เคยเห็นฝ่ายนั้นมาที่นี่เลย ฝ่ายปรีดิทายังอุ้มลูกไว้ในอ้อมกอด แค่ปลายเท้าของแขกผู้มาใหม่หยุดอยู่ห่างไปก็เอ่ยบอกทันที

          “คุณไท่ไม่อยู่ค่ะ”

          ตั้งแต่ทำความรู้จักกระทั่งแต่งงานกับทิวัตถ์ เธอไม่เคยเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย แค่รู้มาบ้างว่าเขามีพี่ชาย ซึ่งเป็นว่าที่คู่หมั้นกับลลิษาและจำได้ว่าเขาคนนี้แยกตัวออกจากหยางจินกรุ๊ปและย้ายไปอยู่ต่างประเทศได้เกือบๆ สองปีแล้ว

          “แล้วมันหายไปไหน” ปุริมฉัตรเอ่ยถาม ขณะปรีดิทาส่ายหน้า

          “โปรดไม่ทราบค่ะ”

          “แล้วยัยเด็กตัวเล็กเป็นยังไงบ้าง” ปุริมฉัตรดึงตาไปมองเด็กในวงแขนของปรีดิทา ดวงตามองพินิจใบหน้าของแม่และลูกที่เขาเพิ่งเคยพบหน้าตัวเป็นๆ

          “หนูปราณไม่ได้เจ็บ ไม่ได้ป่วยตรงไหนค่ะ มีแค่งอแงบ้างเท่านั้น” คุณหมออธิบาย อะไรที่บอกได้เธอก็บอก หัวใจแอบกลัว ไม่รู้อีกฝ่ายมาที่นี่ทำไม แล้วได้ฟังประโยคที่แค่ขานรับสั้นๆ กลับไป

          “เหมือนพ่อมันตอนเด็ก”

          “ค่ะ”

          ปุริมฉัตรจำได้ว่าทิวัตถ์เกิดหลังเขาหกปี ตอนแรกเกิดฝ่ายนั้นก็มีอาการโยเยอยู่ไม่น้อย

          “เข้าเรื่องเลยละกัน”

          ปุริมฉัตรเอียงใบหน้าเล็กน้อย แล้วยื่นของที่อยู่ในมือให้หญิงสาวตรงหน้า

          “ฉันแวะเอาการ์ดแต่งงานมาให้ ฝากให้ไอ้ไท่หน่อย”

          ปฏิกิริยาของปรีดิทานิ่งเฉย ไม่ยอมยื่นมือไปรับการ์ดสีอ่อนที่ถูกออกแบบอย่างเรียบง่าย จนแทบไม่มีอะไรเลยคล้ายไม่ได้ถูกใส่ใจสักเท่าไร เธอไม่อยากยุ่งหรือถูกดึงเข้าไประหว่างความสัมพันธ์น่าปวดใจ แค่ของตัวเองก็หาทางแก้ได้ยากแล้ว

          ปุริมฉัตรเริ่มขยับฝีเท้าเมื่อคนที่ต้องการให้รับสารนิ่งเฉย ท่าทางนั้นมีความดุขึ้น ขณะปรีดิทาก้าวเท้าถอยหลัง แต่ด้วยความที่ลูกอยู่ในอ้อมกอดจึงต้องระมัดระวัง ไม่ทันได้ห่างออกไป ชายตรงหน้าก็ใกล้เข้ามา แต่ไม่ทันได้ถึงตัว คนคนหนึ่งก็กระโจนเข้ามาขวางไว้ด้วยท่าทางเอาเรื่อง  

          “คุณไป๋คะ ช่วยถอยห่างจากคุณโปรดด้วยค่ะ”    

          แถมยังแสดงท่าทีปกป้อง น้ำเสียงไม่มีความหวั่นกลัว วินาทีนั้นปุริมฉัตรจึงหยุดการเคลื่อนไหว สายตาดุๆ มองพิจารณาคนขัดขวางด้วยท่าทางนิ่งเงียบ ครุ่นคิดและสงสัย ไม่นานก็ปรับสีหน้าให้กลับมาเรียบเฉยเช่นเดิมพร้อมยื่นของในมือไปให้ปรีดิทา

          “รับไว้เถอะ เธอคงไม่อยากให้ฉันมาที่นี่บ่อยๆ” คนหน้านิ่งที่มีเค้าความร้ายอย่างไม่ปิดบังหวังว่าปรีดิทาจะเข้าใจ เมื่อมือเล็กยื่นมารับของไปสองเท้าก็ถอยหลังเดินหายออกจากบ้านของอดีตน้องชาย  

          เมื่อก้าวขึ้นไปอยู่บนรถแล้วก็ออกคำสั่งเสียงเฉียบ

          “ฉันอยากได้ประวัติผู้หญิงที่อยู่ในบ้านของไอ้ไท่ ที่ไม่ใช่หมอโปรดกับเนม แต่ว่าเอามาทุกคนเลยก็ได้ และตามดูลลิษกับไอ้ไท่ไว้ด้วยว่าสองคนนั้นเงียบหายไปไหน กำลังทำอะไรอยู่หรือเปล่า อ้อ...ที่สำคัญฉันอยากรู้ว่าทำไมไอ้ไท่ถึงยอมจะขึ้นเป็นใหญ่ให้หยางจิน”