บทที่ 6 ข้อต่อรอง

บทที่ 6 ข้อต่อรอง

          “ลลิษส่งยามาให้แล้วกินหรือยัง”           

          ทิวัตถ์เลิกคิ้วถาม สายตาจดจ้องอยู่เบื้องหน้า

          ปรีดิทาเข้าใจสาเหตุที่เขากลับมาที่นี่แล้วเพราะเธอคนนั้น แล้วมองหน้าคนที่มีท่าทางเหนื่อยล้า อ่อนเพลียคล้ายคนที่นอนไม่พอ ฝ่ายทิวัตถ์เมื่อไม่ได้คำตอบก็เอ่ยประโยคถัดมา

          “อย่าให้เสียของ เสียน้ำใจ” ทิวัตถ์พูดดักทาง ปรีดิทาสมควรรับน้ำใจไว้แต่โดยดี ไม่ควรทิ้งขว้างหรือปามันทิ้ง

          “ถ้ามันเป็นยาพิษ โปรดก็ต้องรักษาน้ำใจหรือคะ” เธออดจะประชดประชันไม่ได้

          “ยอกย้อนเก่ง”

          ชายหนุ่มเอ่ยคำชม แล้วหันไปด้านหลังเพื่อเรียกเด็กในบ้าน

          “เนมไปอุ่นยามา เสร็จแล้วเอามาให้ฉัน”  

          “โปรดไม่จำเป็นต้องกินยาให้คุณดู” คำสั่งของเขาบอกชัดว่ากลัวเสียเหลือเกินว่าเธอจะไม่รับความหวังดีของเธอคนนั้น แล้วได้ยินถ้อยคำที่ทำให้สะอึกเจ็บ

          “มีสิทธิ์ต่อรอง?”

          ทิวัตถ์เริ่มมีสีหน้าดุดัน มือยกขึ้นมากอดอกเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้

          “ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนสินะถึงจะยอมง่ายๆ เงินสักก้อนกับ…”

          ทิวัตถ์ยังไม่ปล่อยประโยคท้าย เขาทิ้งความนัยไว้ให้ปรีดิทาสงสัย คนฉลาดอย่างหญิงสาวรับรู้ได้ไม่ยากว่ามีเรื่องบางอย่างที่เธอสมควรรับรู้ แต่ไม่ต้องรอนานคำเฉลยก็แว่วมา

          “กับหมอดีๆ สักคนในการรักษามะเร็งเต้านม”

          “…” หญิงสาวยังนิ่งเงียบ มะเร็งเต้านมอย่างนั้นหรือ เธอมั่นใจว่าไม่ใช่เธอ แล้วทำไมทิวัตถ์ถึงเอ่ยขึ้นมา นาทีต่อมาก็ได้ฟังคำเฉลยให้หัวใจหล่นไปอยู่บนพื้น

          “นี่คงไม่รู้จริงๆ สินะว่าคนสนิทป่วย”

          “ป้านงหรือคะ” 

          ดวงหน้าของหญิงสาวซีดลงชัดเจน นงลักษณ์ป่วยอย่างนั้นหรือ ตั้งแต่ตอนไหนกัน แล้วนึกอะไรขึ้นมาได้ เมื่อช่วงหลังๆ มานงลักษณ์มักบอกว่าจะออกไปทำธุระให้หลานบ่อยครั้ง เธอมัวแต่ยุ่งกับการสอนจึงไม่ทันได้สังเกตใดๆ ทั้งที่ตัวเองก็เป็นหมอแท้ๆ

          ปรีดิทายิ่งรู้สึกผิด เพราะเธอละเลยคนใกล้ตัว แต่ก็ไม่วายมองทิวัตถ์อย่างไม่แน่ใจนัก

          “ลองโทร.ไปถามสิ” เขาไม่มีเหตุผลให้ต้องโกหก

          ปรีดิทาพลิกตัวกลับเข้าห้องไปหยิบโทรศัพท์ต่อสายหานงลักษณ์ทันที ไม่นานก็ได้พูดคุยกันด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดเมื่ออีกฝ่ายยอมรับว่ากำลังป่วยจริงๆ ที่ไม่บอกก็เพราะไม่อยากให้กังวล โดยผลของการรักษาไม่ดีเท่าที่ควร แม้เพิ่งเป็นได้ไม่นาน

          หญิงสาวถึงกับเป่าปากและทรุดตัวนั่งลงบนเตียง ความห่วงใย ความกังวลลามล้นอก แต่ก็ยังพยายามเข้มแข็งพร้อมบอกนงลักษณ์ไปว่า เธอจะหาทางช่วยเหลือเอง

          “คุณรู้ แต่ก็ยังไล่ป้านงไป” เมื่อวางสายจากคนสนิทหญิงสาวก็วางยัยหนูลงบนเตียงนอน แล้วเดินกลับไปหาคนตัวโต

          “ที่นี่ไม่ใช่โรงทานหรือโรงพยาบาล” ทิวัตถ์ก็บอกชัดเหมือนเดิม ชัดตั้งแต่แรกแล้ว

          คนตัวเล็กปากสั่น เจ็บในความใจดำที่สาดใส่ใจหม่นๆ ให้สีมันยิ่งเปรอะเปื้อน ยิ่งฝังลึก แต่ไม่มีเวลามานั่งตัดพ้อ ชีวิตของนงลักษณ์สำคัญกว่า

          “คุณอยากได้อะไรบ้าง” หากเธอต้องการความช่วยเหลือ เขานั้นปรารถนาสิ่งใดเป็นการตอบแทน มือเลื่อนประตูให้ปิดลง ไม่อยากให้เสียงไปรบกวนเจ้าตัวเล็ก

          “ดีกับลลิษ และถ้าลลิษมาอย่าหวง...เด็กนั่นกับลลิษ” ทิวัตถ์บอกเสียงหนัก และมันเป็นสิ่งที่เขาปรารถนามากที่สุด แม้จะเห็นถึงสายตากรุ่นๆ

          “ถ้าเธออยากมี เธอคงต้องมีเองค่ะ และลูกของโปรดไม่ใช่ตุ๊กตา” ปรีดิทาดุเสียงเข้ม อย่ามาคิดหรือมองว่าลูกของเธอเป็นแค่ตุ๊กตา ที่จะจับวางตรงไหนก็ได้ ฝ่ายทิวัตถ์ทำหน้าคล้ายเข้าใจ แต่อย่างไรเสียเกมนี้เขาก็เป็นคนคุมอยู่ดี

          “เลือก” ชายหนุ่มบอกสั้นๆ ถึงเวลาปรีดิทาต้องตัดสินใจ

          “โปรดก็แค่หมาจนตรอก ช่วยป้านงค่ะ”

          ตอนนี้คนจนตรอกจนแต้มอย่างเธอจะทำอะไรได้นอกจากยอมรับข้อเสนอ กระนั้นเธอมีข้อแม้

          “แต่ต้องตอนนี้เลย”

          “ได้สิ”

          ปรีดิทาจะได้รับสิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้ มือหนาล้วงหยิบสมาร์ตโฟนที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาต่อสายหาเพื่อนของเขาที่ทำงานโรงพยาบาลเดียวกับที่นงลักษณ์กำลังทำเรื่องขอรักษาตัวอยู่ พอเสร็จเสียงใสแต่ติดสั่นก็ดังขึ้น

          “ไปเอายามาสิคะ โปรดจะกินให้เห็น”

          ทิวัตถ์ไม่ตอบโต้พลิกตัวเดินไวๆ ไปยังห้องครัว เห็นจารวีกำลังเทยาลงถ้วยแก้ว

          “ฉันจัดการต่อเอง” ทิวัตถ์บอกเสียงเข้ม

          “ค่ะคุณไท่”

          จารวีถอยห่างจากเคาน์เตอร์แล้วเดินหลบฉากออกไป ส่วนปรีดิทายังยืนรออยู่ที่เดิม ก่อนตัดสินใจขยับเท้าไปยังห้องครัว จะได้ทำให้มันจบลงไวๆ

          ไม่ทันที่จะก้าวไปใกล้เคาน์เตอร์ เท้าก็ต้องหยุดลงเพราะภาพเบื้องหน้าที่เห็น

          ภาพที่คนตัวโตค่อยๆ บรรจงเป่าปากไล่ความร้อนของยา เหมือนที่เขาเคยทำให้เธอ

          ทิวัตถ์ที่รู้ว่ามีสายตาจับจ้องอยู่ผละหน้าห่างจากถ้วยยา แล้วไหวไหล่ไปพร้อมคำพูด

          “ฉันก็แค่จะพิสูจน์ให้ดูว่า มันไม่มียาพิษ” เขาค่อยๆ เลื่อนถ้วยยาจ่อปากแล้วจิบมันเพื่อพิสูจน์

          “ค่ะ”

          ปรีดิทาตอบสั้นๆ เธอยังไม่ทันจะว่าอะไรเลย แล้วรอให้เขายื่นถ้วยยามาเสียที แต่ทิวัตถ์กลับยังนิ่ง

          “โปรดเห็นแล้วก็ส่งมาสิคะ โปรดจะได้รีบกิน รีบกลับไปหาลูก”

          ทิวัตถ์ก้มหน้าลงมองถ้วยยาอีกครู่หนึ่ง ก่อนจะยอมส่งมันไปให้หญิงสาว ตามด้วยคำสั่งกำชับ

          “อย่าลืมกินยาให้ตรงเวลาและ...ทุกวัน”

          “ตามที่บัญชาค่ะ” ปรีดิทาไม่ขัดแย้ง มือค่อยๆ ยกยาขึ้นดื่ม แม้มันจะมีรสขมนิดๆ แต่ก็กินมันจนหมด หวังว่ามันจะได้ผลตามที่เขาต้องการ

          สามนาทีต่อมาก็วางถ้วยลงบนเคาน์เตอร์หน้าทิวัตถ์ จากนั้นพลิกตัวเดินกลับไปหาลูกที่ตาแป๋วรอเธออยู่ อาการโยเยหายไปจนคนเป็นแม่คลายความกังวลไปได้