LOGINShare
Ep.3 ไม่เคยคิดแค่เพื่อน (1/2)
Last Updated:
2025-12-17 22:30:42ย้อนกลับไปเมื่อ 4 ปีที่แล้ว
“ธีร์ยิ้มหน่อยยยยย” แชะ แชะ “ชิ ยิ้มให้กล้องหน่อยก็ได้นะเวสป้า” ร่างบางในชุดนักเรียนมอปลาย ผมทักเปียมัดรวบขึ้นผูกโบสีขาว ในมือเธอถือกล้องถ่ายรูปอันใหม่ที่เธอรักมาก เพราะพ่อซื้อให้เป็นรางวัลที่เธออัพเกรดได้สูงขึ้นกว่าเทอมที่แล้ว และเธอกำลังเห่อของชิ้นนี้มาก ซึ่งตอนนี้เธอกำลังยู่ปาก ขมวดคิ้วบ่นเขาอยู่ “ยิ้มให้ฟอนต์หน่อยไม่ได้เหรอ นะ น้าาา พลีสสสส~” “ถ้าธีร์ยิ้มธีร์จะได้อะไร” “โห้ มันยากขนาดนั้นเลยรึเจ้าคะ” “งั้นไม่ยิ้ม” “อ่าาาาา ก็ได้ว่ามา” ถ้าไม่ใช่เพราะว่า โมโม่หรือเจ้าจอม ห้อง 7 ขอมานะ ฉันจะไม่ยอมแลกเด็ดขาด หื้ย! ย้อนกลับไปเมื่อตอนพักกลางวัน ในขณะที่เธอกำลังรอธีร์ไปซื้อน้ำให้อยู่นั้น....... “ฟอนต์จ้า โมโม่รู้นะว่าช่วงนี้ฟอนต์อยากได้ มัมมี่ฮา” ฟุดฟิด (-__-) กลิ่นอันไม่พึงประสงค์ เสียงแหบพร่ากระซิบข้างหูฉันพร้อมเป่าลมเข้าจมูก ทุกคนฟังไม่ผิดหรอกค่ะ จมูกฉันจริงๆ ไม่ใช่หู กลิ่นใบกะเพราเต็มๆ กูจะไม่กินผัดกะเพราไปตลอดชีวิต “มันนี่รึเปล่าโมโม่ money” “yessss โมโม่มีงานให้ทำ” แกไปแปรงฟันก่อนไหมยัยโมโม่ แต่ไม่เป็นไรเพื่อเงิน เอ๊ย! เพื่อเพื่อนฟอนต์ช่วยได้ “งานไรอะ” “ขายโกโก้อยู่พัทยา” “กูไม่ทำละโม่ มึงไปจ้างคนแถวนั้นเอาไป ชิ้ว” ไอบ้าเหนื่อยจะฟังมัน “ฟอนต์ ช็อคโก้มิ้นท์ปั่นหมด” ฉันละสายตาจากโมโม่ เมื่อธีร์เดินเข้ามายื่นแก้วน้ำปั่นอะไรก็ไม่รู้มาตรงหน้าฉัน “แล้วนี่น้ำอะไรอ่ะ” “โกโก้ปั่น” แล้วมิ้นท์ละหื้ม? มิ้นท์อยู่ไหน? เค้าไม่อยากกินโกโก้อ่าาา “สรุปทำนะฟอนต์ ตามนั้นนะ Thank you my friend” ในขณะที่ฉันกำลังอาลัยอาวรณ์กับโกโก้ปั่นอยู่นั้นโมโม่มันก็ Thank you อะไรของมันก็ไม่รู้แล้วหนีไปเลย เมื่อกี้ฉันตอบตกลงมันไปหรือยังวะ “หืออออ ไอโม่เดี๋ยว.... เจ้าจอมโว้ยยย” เรียกชื่อเล่นว่าไม่หัน ชื่อจริงตามหลังก็ไม่หันกลับมาอีก มันรีบไปไหนของมัน “สรุปไม่กิน?” รอยยิ้มยกยิ้มมุมปากอันน่าหมั่นไส้นั้น.......มันน่าโดนลงโทษชะมัด “ขอนะ” ไว้กว่าความคิดก็มือฉันนี้แหละแย่งน้ำปั่นของธีร์มาดูด ทว่า..... “กาแฟ โนซูก้า ซะด้วย” อี๋ ขม! จนลิ้นชาบอกเลย >< กินกาแฟตอนนี้เนี่ยนะ จะได้นอนอีกทีตอนไหนเอ่ย T-T “วันนี้กาแฟหวานวะ” ธีร์ว่า เจ้าตัวหยิบกาแฟตัวเองไปดูด แล้ววางโกโก้ปั่นที่มือฉันเหมือนเดิม “เซ็ง คอยดูนะ จะซื้อใบมิ้นท์มาให้ป้าปั่นให้เยอะๆ เลย” ว่าแต่มันทำมาจากใบมิ้นท์ไหมวะ ช่างเถอะกินๆ แก้ขัดไปก่อนละกัน “ธีร์รอฟอนต์ด้วย” ตือดึง!! ฉันดูดโกโก้พลางกับหยิบมือถือเข้าไปอ่านแชทไลน์ที่เด้งแจ้งเตือน momo : รูปธีร์ยิ้ม รูปละ 3 พัน ย้ำ ยิ้มละ 3 พัน เอาแบบหล่อๆ ถ่ายแบบฟีลแฟนได้ให้เพิ่มอีก 500 พร้อมไฟล์รูปและล้างอัดกรอบ ขอมะรืนเด้อ ฮุฮุฮุฮุ หืมมมมมม....... เธอเงยหน้ามองชายหนุ่มรูปงามปานเทพบุตรข้างกาย //// ก็หล่อจริง! ไม่แปลกที่สาวๆ หลายคนกรี๊ดกราดกันทุกวี่ทุกวัน แต่เจ้าตัวนั้นหาได้สนใจใครหรือไม่ วันๆ เห็นแต่โยนบาสลงห่วงลากเธอไปเฝ้าทุกวันนนน ยกเว้นอาทิตย์ที่แล้วเพราะเธอติดเรียนพิเศษ “ธีร์ยิ้มหน่อย” นั้นแหละเจ้าตัวหยุดเดินหันมองหน้าฉันใบหน้าเรียบเฉย “ยิ้ม?” “อื้ม! อยากเห็น” อยากได้เงินน่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า ความจริงในใจคือสิ่งนี้ เธอกะพริบตาปริบๆ รอคนตรงหน้ายิ้มจนจะรากงอกดินอยู่แล้ว “ได้เวลาขึ้นเรียนแล้ว” แป๊ว! และแล้วคนตรงหน้าก็จากไป “ซวยแล้วฟอนต์” รู้สึกเหมือนจะง่าย แต่.....ยากวะ! เพราะวันนี้ทั้งวันฉันเรียกหายิ้มอันสดใสฟีลแฟน ประมาณร้อยครั้งได้ล่ะ เดินถือกล้องตามถ่ายทั้งวัน ซึ่งพ่อหนุ่มรอยยิ้มหลักสามพันห้าของฉันนั้นยิ้มยากซะเหลือเกินวันนี้ จนในที่สุด ความพยายามก็ไม่เคยทอดทิ้งใคร สิ่งที่ฉันรอคอยก็มาถึง “จะให้ทำอะไรอ่ะ บอกไว้ก่อนนะธีร์ ห้ามยาก ห้ามใช้แรง และที่สำคัญ” “ (-__-) อะไร” “ห้ามใช้เงิน เพราะเก๊าม่ายมี” ช่วงนี้ลำบากต้องเก็บเงินเรียนพิเศษอ่ะ เรียนเกี่ยวกับวิชาการเหรอ ไม่ค่ะ เรียนทำขนม (ขอพ่อแล้วพ่อไม่ให้ เลยต้องแอบเก็บเงินเรียนเอง) “ไม่มีหรอกน่า แค่จะให้ไปหลอกคน” “ห๊ะ เป็นผีเหรอ ไม่เอาอ่ะฟอนต์กลัว” “ไม่ใช่ ว่าแต่โตป่านี้แล้วยังไม่เลิกกลัวอีกเหรอ” “อื้อ ยังไม่โตสักหน่อย งั้นยิ้มก่อนจะให้ทำอะไรพูดมาเลย ยอมทุกอย่าง” ตั้งกล้องรอแล้วนะ “ค่อยยิ้มก็ได้ ช่วยธีร์ก่อน” มือใหญ่คว้ามาจับมือฉันแล้วพาไปที่สนามบาส ก็ที่เดิมที่เคยมาประจำป่ะ “ขนมฟอนต์ ธีร์ซื้อมาให้แล้ว ฟอนต์ไปนั่งรอที่เดิมเลย เดี๋ยวธีร์ไปเปลี่ยนชุดก่อน” ฉันรับขนมไว้อย่างมึนงงที่ธีร์พูด “เดี๋ยวสิ จะให้ฟอนต์ทำอะไรบอกมาก่อนนนน” “ง่ายๆ เลย ฟอนต์แค่เล่นตามน้ำ ธีร์ไปนะ” อ้าว! เจ้าตัวเผยรอยยิ้มลูบผมฉันเบาๆ ก่อนจะวิ่งออกไป “อะไรอ่ะ? งงในงง งงนะ งงเด้อ แล้วแกจะงงอะไรเยอะแยะวะฟอนต์” ไอ้ฉันก็เป็นคนขี้สงสัยได้ไม่นานซะด้วยสิ ทำไงได้ ฉันก็ต้องละทิ้งความงงเหล่านั้นไปซะเถอะ จะคิดทำไมให้เหนื่อย ^^ เธอเดินไปหาที่นั่งประจำวางกระเป๋าลงหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านระหว่างรอธีร์ (ถามว่าหนังสือเรียนเหรอ เปล๊า หนังสือทำขนม) ^^ “ทำไมวันนี้น่ารักจัง มีช็อกโกแลตกับเค้กด้วย” ค่าจ้างฉันเองค่ะ ธีร์ขอให้มานั่งเฝ้าเป็นเพื่อนทุกครั้งที่ซ้อมบาส เคยถามแล้วนะ จะให้มาเฝ้าด้วยทำไมในเมื่อเพื่อนในห้องก็ซ้อมบาสเป็นเพื่อนเกือบทั้งทีม คำตอบที่ได้ก็คือ เหงาถ้าไม่มีฟอนต์มันไม่สนุก ถ้าตีความหมายในคำพูดของธีร์ก็คือ ติดเพื่อนนั่นแหละ ไหม? ไม่แน่ใจเหมือนกัน ช่างมันเถอะเน้อ ^^ ระหว่างรอจะเล่าให้ฟังว่าเราเป็นเพื่อนกันได้ยังไง ขอตั้งชื่อเรื่องเล่านี้ว่า ไอหนุ่มเวสป้ากับยัยบ้าเข็มปักหมุดแล้วกัน เพราะการเจอกันครั้งแรกของเราสองคนมันคืออุบัติเหตุ
Latest chapter
วิศวะรักเพื่อน (My Heart) Ep.3 ไม่เคยคิดแค่เพื่อน (2/2)
ย้อนกลับไปเมื่อช่วง ม.4 “แม่ฝากซื้อเข็มหมุดปักบอร์ดหน่อยลูก” เข็มหมุดที่ว่านั่นแม่จะเอาไปปักโพสอิทให้ลูกค้าเขียนในวันวาเลนไทน์ จำได้แม่นเลยว่าเข็มหมุดที่ซื้อวันนั้นเป็นสีชมพูพิง ซึ่งมันควรจะไปปักที่บอร์ด แต่....ระหว่างทางที่กำลังกลับคาเฟ่พักพิงนั้น มันกลับไปปักอยู่ที่ล้อรถมอเตอร์ไซต์เวสป้าคันสีดำคันหนึ่ง คิดว่าน่าจะพึ่งออกใหม่ซะด้วยสิ ดูจากสีรถ เงาวับสะท้อนเเสงระยิบระยับแยงตาไปหมด ส่วนตัวฉันนั้นได้นั่งพับเพียบยิ้มแห้งงงงงให้เจ้าของรถ “ขอโทษนะ เราไม่ได้ตั้งใจอ่ะ เราสะดุดล้มเข็มหมุดมันก็......เลยกระโดดไปไกล.....ไปหน่อย แฮะๆ” คิดว่าไม่หน่อยนะเกลื่อนถนนเลย ปักล้อรถเขาน่าจะถึง 10 อัน ได้มั่ง ^^! “ขอโทษด้วยค่ะ” ฉันรีบลุกวิ่งไปเก็บหมุดก่อนเลย เพราะว่ากลัวรถคันอื่นจะเหยียบเข้าอีก ยังดีที่ถนนช่วงเวลานี้ไม่ค่อยมีรถขับผ่าน “หื้มมม?” “เดี๋ยวช่วยเก็บ” “ไม่เป็นไร นายรอก่อนนะเดี๋ยวเราจะโทรหาแม่เรียกช่างเอารถไปส่วนค่าซ่อมเรารับผิดชอบเอง” ฉันก้มเก็บหมุดไปพูดไป “ขาเธอ เลือดออก” “ห๊ะ อ้าววว.... T^T….เจ็บ” พอก้มลงดูแผลเท่านั้นแหละเจ็บขึ้นมาเลย ฮือออออน้ำตาซึมค่ะงานนี้ ทว่า แขนบางถ
วิศวะรักเพื่อน (My Heart) Ep.3 ไม่เคยคิดแค่เพื่อน (1/2)
ย้อนกลับไปเมื่อ 4 ปีที่แล้ว “ธีร์ยิ้มหน่อยยยยย” แชะ แชะ “ชิ ยิ้มให้กล้องหน่อยก็ได้นะเวสป้า” ร่างบางในชุดนักเรียนมอปลาย ผมทักเปียมัดรวบขึ้นผูกโบสีขาว ในมือเธอถือกล้องถ่ายรูปอันใหม่ที่เธอรักมาก เพราะพ่อซื้อให้เป็นรางวัลที่เธออัพเกรดได้สูงขึ้นกว่าเทอมที่แล้ว และเธอกำลังเห่อของชิ้นนี้มาก ซึ่งตอนนี้เธอกำลังยู่ปาก ขมวดคิ้วบ่นเขาอยู่ “ยิ้มให้ฟอนต์หน่อยไม่ได้เหรอ นะ น้าาา พลีสสสส~” “ถ้าธีร์ยิ้มธีร์จะได้อะไร” “โห้ มันยากขนาดนั้นเลยรึเจ้าคะ” “งั้นไม่ยิ้ม” “อ่าาาาา ก็ได้ว่ามา” ถ้าไม่ใช่เพราะว่า โมโม่หรือเจ้าจอม ห้อง 7 ขอมานะ ฉันจะไม่ยอมแลกเด็ดขาด หื้ย! ย้อนกลับไปเมื่อตอนพักกลางวัน ในขณะที่เธอกำลังรอธีร์ไปซื้อน้ำให้อยู่นั้น....... “ฟอนต์จ้า โมโม่รู้นะว่าช่วงนี้ฟอนต์อยากได้ มัมมี่ฮา” ฟุดฟิด (-__-) กลิ่นอันไม่พึงประสงค์ เสียงแหบพร่ากระซิบข้างหูฉันพร้อมเป่าลมเข้าจมูก ทุกคนฟังไม่ผิดหรอกค่ะ จมูกฉันจริงๆ ไม่ใช่หู กลิ่นใบกะเพราเต็มๆ กูจะไม่กินผัดกะเพราไปตลอดชีวิต “มันนี่รึเปล่าโมโม่ money” “yessss โมโม่มีงานให้ทำ” แกไปแปรงฟันก่อนไหมยัยโมโม่ แต่ไม่เป็นไรเพื่อเงิน เอ๊
วิศวะรักเพื่อน (My Heart) Ep.2 พบเธอ (2/2)
ตุบ ปัง! เอี๊ยดดดดดดดดดด! ผมกำลังคุยกับไอ้ติน จู่ๆก็เกิดเสียงกระแทกบางอย่างดังขึ้น ไอ้ตินกำพวงมาลัยเเน่น เหยียบเบรกพยายามควบคุมรถ ในขณะที่ไฟจราจรได้แจ้งสัญญาณไฟเขียวอยู่นั้น ก็ได้มีรถฝั่งตรงข้ามพุ่งชนเข้าด้านขวารถอย่างแรง ยังดีที่มันประคองรถไว้ได้ “เชี่ยยยยย! ซวยแล้ว คุณธีร์เป็นอะไรไหมครับ” “ไม่เป็นไร มึงละบาดเจ็บตรงไหนไหม” “ไม่เป็นไรครับคุณธีร์.....อ้าว คูณธีร์หาย” เขาที่เห็นว่าตินปลอดภัยแล้ว แต่เหมือนว่ารถที่พุ่งชนรถเขานั้นดูท่าจะไม่ดี เลยรีบวิ่งลงจากรถทุบกระจกเรียกคนขับข้างใน ตุบ ตุบๆ ๆๆ “คุณ คุณ! ได้ยินเสียงผมไหม” ตุบ ตุบ ตุบ “คุณตื่น! ปลดล็อกประตู!” ผมตะโกนเรียก เคาะกระจกประตูรถเรียกคนข้างในอย่างร้อนรน เพราะกระจกรถดำทึบ ผมมองเห็นได้แค่เพียงแค่ร่างคนฟุบอยู่กับพวงมาลัยรถ คิดว่าน่าจะบาดเจ็บจากเเรงกระแทกเมื่อกี้ เอาไงดีวะทุบกระจกเลยดีไหม “รถกู้ภัยกำลังมาครับคุณธีร์” ไอ้ตินรีบวิ่งตามผมหน้าตื่น “ตินถอย กูจะพังกระจก” “ห๊ะ คุณธีร์จะพังยังไงครับ อย่าบอกนะ เชี่ยเอ๊ย!” มันสถบออกมาอย่างไม่เชื่อ ใช่ครับผมจะทุบมันให้แตกด้วยมือเปล่า เพราะผมรอไม่ได้แล้ว ไม่รู้สิครับค
วิศวะรักเพื่อน (My Heart) Ep.2 พบเธอ (1/2)
ณ สนามบิน ผมกำลังเดินลากกระเป๋าเดินทางออกมาจากทางออก มองภาพตรงหน้านิ่งภายใต้แว่นตาสีชา “คุณธีร์ ทางนี้ครับ” ได้ยินเสียงไอตินร้องเรียกเสียงดัง มันเห็นผมยกยิ้มร่ารีบเดินเข้ามาใกล้ “ไง ตินไม่เจอกันนานเลย สบายดีนะ” “สบายดีครับคุณธีร์ โห้ ไปอยู่ต่างประเทศตั้งหลายปี หล่อขึ้นนะครับ แต่น้อยกว่าผมนิดหนึ่ง” “เออยอมวะ มึงหล่อ” ผมยิ้มส่ายหน้ายอมใจกับมันที่ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ความหลงตัวเองไม่เปลี่ยน “ฮ่าฮ่าฮ่า ไปกันครับคุณท่านบ่นคิดถึงคุณธีร์ทุกวันเลย” “ที่พูดมา มึงคิดแล้วใช่ไหม” ผมเลิกคิ้วถามไอติน อย่างพ่อผมน่ะเหรอบ่นคิดถึง หึ ขนลุกว่ะ “ไปถึงนายก็จะรู้เองครับ” ว่าเสร็จตินรีบช่วยผมยกกระเป๋าไปเก็บข้างในรถ อ่า...พ่อจัดรถใหม่อีกแล้ว ครั้งนี้เล่นของแรงซะด้วย BMW 8 “คันใหม่ของคุณท่านเป็นไงครับ อย่างงามเป็นบุญไอตินมากที่ได้ขับ” “เฉยๆ วะ กูชอบนินจามากว่า” “เชื่อครับ เล่นข้นมาจากสวิตเซอร์แลนด์ตั้ง 3 คัน” “แค่ 3 คันเหรอวะ” ผมให้เอามาไทย 6 คันนะ อย่าบอกนะว่าปู่ให้เอามาแค่นี้ เชี่ยแต่กูขอแล้วไง “ครับ ตอนนี้จอดอยู่ที่บ้าน” “จอดอยู่บ้านทำเชี่ยอะไร” ทำไมไม่มาจอดอยู่คอนโดกูวะ กูส
วิศวะรักเพื่อน (My Heart) Ep.1 จุดเริ่มต้นจากศูนย์ (2/2)
เพี๊ยะ! หน้าฉันหันไปตามแรงตบของคนเป็นพ่อ พ่อตบฉัน ตบฉันเพื่อปกป้องมันเนี่ยนะ หึ! ตลกสิ้นดี ฉันหันมองหน้าพ่อด้วยสายตาที่ปนไปด้วยน้ำตาคลอเบ้า พยายามฟื้นไม่ให้ไหลต่อหน้าคนพวกนี้ “เขาเป็นแม่แกนะ” กรอด~ “มันไม่ใช่แม่ฟอนต์” “นี่แก!!!!” “คุณคะ ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ หนูฟอนต์คงไม่ได้ตั้งใจพูดนะคะ” เมย์แสร้งทำเป็นบีบน้ำตาน่าเศร้าห้ามไม่ให้พ่อทำร้ายฉัน แต่ภาพที่ฉันเห็น เธอและลูกยกยิ้มสะใจที่เห็นฉันพ่อตบ สม-น้ำ-หน้า มีนขยับปากไร้เสียงเผยบอกฉันหลับหลังพ่อ “ฟอนต์มีแม่เพียงคนเดียวเท่านั้น คนที่พ่อเอาเข้ามามันไม่ใช่ครอบครัวของฟอนต์ ฟอนต์ไม่นับญาติ! กับพวกมัน ถ้ามันอยากเปิดร้านขายซื้อผ้าก็ให้มันไปหาเงินมาเปิดเองสิ ไม่ใช่เอาที่ของแม่ฟอนต์ไปขายแล้วเปิดให้มัน” “....” ทุกสายตาดูจะหลาดใจกับคำพูดของฉัน ที่ฉันรู้เรื่องนี้ “เหอะ! ทำไมฟอนต์จะไม่รู้ว่าขายที่ของแม่ไปทำอะไร สมบัติของพ่อฟอนต์ไม่สนใจอยู่แล้ว แต่คาเฟ่พักพิงนั้นเป็นสิ่งที่แม่สร้างกับมือ ฟอนต์จะไม่ยอมให้พ่อเอาไปให้พวกปลิงแบบนี้” “ฮึก...พี่ฟอนต์พูดเกินไปหรือเปล่าคะ” อีกแล้วเหรอ เหอะ ขอร้องเถอะมีน น้ำตาอีกแล้ว....แสร้งสะเทือนใจกับคำ
วิศวะรักเพื่อน (My Heart) Ep.1 จุดเริ่มต้นจากศูนย์ (1/2)
ณ บ้าน ธาราเมธินทร์ “1 เดือนแล้วสินะ ไม่ได้เข้ามาที่นี่เลย” ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ สายตาว่างเปล่าทอดมองบ้านหลังใหญ่ตรงหน้า บ้านหลังนี้เป็นบ้านฉันเอง บ้านที่ฉันเคยอยู่และ......เคยมีความสุข ฟอนต์ ชื่อของฉันเองค่ะ ฉันเป็นลูกสาวแท้ๆ คนเดียวของตระกูลธาราเมธินทร์ ทำไมถึงใช้คำว่าลูกสาวแท้ๆ เหรอ ก็นะ! ครอบครัวที่แสนอบอุ่นของฉันที่ใครๆ หลายๆ คนต่างอิจฉานั้น ดันไม่เหมือนกับที่คนภายนอกเห็นนะสิ ครอบครัวที่ควรจะมีกัน แค่ 3 คน พ่อ แม่ ลูก ที่อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข Happy Ending แต่กลับไม่ใช่! “จะกลับมาอีกทำไม!” เพียงแค่ฉันก้าวเท้าข้ามผ่านประตูเข้าบ้านยังไม่ทันไร เสียงของผีบ้านผีเรือนที่เดินมาใบหน้ายิ้มแย้มกล่าวทักทายฉันด้วยวาจาสุภาพ! สุภาพกับผีนะสิ “...” “พี่ฟอนต์กลับมาแล้วเหรอ มีนก็นึกว่าพี่จะไม่กลับมาแล้วซะอีก” และนี่อีกคน หญิงสาวที่อายุน้อยกว่าฉัน 2 ปี ถึงปากเรียกฉันว่าพี่แต่สายตากับใบหน้า แสดงออกชัดเจนว่าเธอนะเกลียดฉันเข้าไส้ ขอแนะนำตัวมารในชีวิตฉันแล้วกัน เธอสองคนแม่ลูกเป็นผู้อาศัยในบ้านหลังนี้ค่ะ พึ่งย้ายถิ่นฐานเข้ามาอยู่บ้านหลังนี้ได้ 3 ปีกว่าๆ พวกเธอเข้ามาได้หลังจากที่แม่ฉันเสีย
You may also like
พันธะร้ายพ่ายรัก
โซลสตาร์ seoulstar6.2K viewsฉลามไม่เคยรัก
นิยายของเนม6.4K viewsJust Friends สถานะแค่เพื่อน(นอน)
BlueSoda4.4K viewsสาววิศวะ กับ หนุ่มบริหาร (NC 18+)
กาแฟหอมกรุ่น6.9K viewsสยบรักวิศวะตัวแรง[ ENGINEER'S SECRET ]
ศรีสวาท2.4K viewsบังเอิญหวนรัก
WANSUK1439611 viewsสุดทางเสือ
นิยายของเนม10.5K viewsพี่ครับใกล้เสร็จหรือยัง
inglada1.8K views
