บทที่ 48

บทที่ 17

“ทำไมอะ หึงเหรอ?” เป็นเส้นด้ายเอ่ยแทรกขึ้นมา เสียงใสแจ๋วเหมือนนกกระจอกเช้า ก่อนจะแสร้งลอยหน้าลอยตา ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เหมือนไม่ได้พูดกับจิน

“หมาหวงก้างไง พอเปลี่ยนแปลงตัวเองก็หวงขึ้นมา ทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน” เป็นยี่หวาเอ่ยเสริมตามติดทันควัน พลางหงายหลังพิงเก้าอี้หลวมๆ แหงนหน้ามองเพดานอ