ตอนที่ 21 รักที่เป็นความลับ

PLAYGROUND CITY

เสือมาตามนัดของสิงห์ที่ร้านเหล้า แต่ก่อนหน้านี้เขาเพิ่งจะนอนกกส้มหวานมาทั้งวัน ก่อนที่จะแต่งตัวออกมากินเหล้าก็จัดหนักกับเธออีกรอบด้วย

เขาโคตรจะสบายตัว ผิวปากอารมณ์ดี ทิ้งตัวนั่งเก้าอี้ข้างสิงห์ที่หน้าเคาน์เตอร์บาร์ร้านประจำ

เสือยกเหล้าขึ้นดื่มแล้วใช้มือลูบท้ายทอย เขาชำเลืองมองสิงห์อยู่หลายครั้งแต่ก็ยังไม่กล้าพูดไป ไม่พ้นเรื่องของส้มหวานอยู่ดีที่ทำเขาประหม่ากับสิงห์

“กูถามอะไรหน่อยดิ...”

“อะไร”

“มึงรักส้มหวานมากมั้ยวะไอ้สิงห์”

เขาไม่รู้ว่าเจ้าหญิงไปกรอกหูอะไรส้มหวาน เธอถึงได้พุ่งเป้ามาหาเขาแบบจู่โจม สุดท้ายเธอก็ปิดเขาไม่มิดอยู่ดี แค่เสือดันโกรธไม่ลงแต่ดันหลงเด็กมันมากกว่าเดิม

“ถามทำไม” สิงห์ขมวดคิ้วนิ่วหน้าขณะสบตาเสือกลับ

“กูก็แค่ถามดู” เสือแสร้งทำเหมือนไม่จริงจังบอกปัดไป

ตอนนี้หลายอย่างกำลังจะถลำลึกไปไกล มันถึงได้เริ่มอึดอัดระหว่างเพื่อนกันจนอยากสารภาพให้จบๆ ไปสักที

แต่ความจริงมันพูดยาก มันจะเกิดความระแวงไปหมดทุกอย่าง กลัวทำความสัมพันธ์นี้พังแล้วเขาจะเสียส้มหวานไปตลอดกาล เหมือนอย่างที่เคยเสียผู้หญิงคนเก่าไป

“กูเลี้ยงมากับมือ จะไม่รักน้องได้ไง” สิงห์บอก น้องสาวที่เขาเอ็นดูตั้งแต่จำความได้จะไม่ให้รักน้องได้ยังไง

“แล้วมึงอยากได้น้องเขยแบบไหน”

“พูดเหี้ยอะไรของมึง”

“กูก็... ก็ถามไปงั้นแหละ”

อีกฝ่ายแทบจะขึงตากับคำถามที่ไม่มีประโยชน์ แต่เสือยังทำเหมือนโยนหินถามทางไปเรื่อยไม่จริงจัง ทั้งที่ความจริงนั่งเขย่าขากับเหตุการณ์ตึงเครียดอีกครั้ง

“คนที่ตรงกันข้ามกับคนอย่างมึงไงไอ้เสือ” สิงห์แทบไม่ต้องใช้ความคิด ขอแค่นิสัยตรงกันข้ามกับเพื่อนเวรนี่ก็พอ

“อ้าว ไอ้เวร แล้วคนอย่างกูไม่ดีตรงไหน”

“กล้าพูดไม่อายฟ้าอายดิน ฝนตกฟ้าน่าจะผ่ากบาลมึง”

เสือชักสีหน้าไปต่อไม่ถูก เขายกแก้วเหล้าขึ้นกระดกดื่มกลบพิรุธ แก้ตัวขัดเขินเสียงค่อยตอบกลับเพื่อนตัวเองไป

“กูไม่ได้เหี้ยขนาดนั้นสักหน่อยไอ้สิงห์” เขาพูดแล้วหัวเราะแห้งเหมือนมุกตลกที่ฝืดฝืนไปหมด

“มึงไม่ได้เหี้ย แต่มึงเป็นคนพวกทิ้งง่ายเบื่อเร็ว”

“แต่กูก็เต็มที่กับทุกคนที่คุยนะเว้ย”

“มึงก็ไปเต็มที่กับคนอื่น อย่ายุ่งกับน้องกูก็พอ”

สิงห์ตวัดตามองมา คิ้วเข้มขมวดเครียดไม่ชอบใจที่เสือพูดถึงส้มหวาน ไหนจะเกริ่นทำนองไม่เข้าท่าอีก

“แต่กูจบด้วยดีทุกคนนะที่คุยอ่ะ” เสือพยายามจะอธิบาย แต่มันก็ฟังไม่ขึ้นสำหรับสิงห์อยู่ดี

เขาไม่อยากให้ส้มหวานเสียใจ และก็ไม่อยากให้คนที่ทำเธอเสียใจเป็นเพื่อนสนิท แค่เรื่องในอดีตที่ผ่านมามันก็ผิดใจกันมากพอแล้ว ละเว้นน้องสาวเขาไว้สักคนเถอะ

“มึงจบดีก็จริง แต่มึงเป็นคนไม่คบนาน”

“ต้อง 5 ปีแบบคู่มึงไงถึงจะนาน”

“ไม่ต้องคบนาน แต่อย่าเป็นคนเปลี่ยนใจเร็ว”

“ก็ถ้าไม่ใช่จะคบนานทำไม กูก็บอกตามตรงทุกคน” เสือบอกไปตามตรง ผู้หญิงของเขาจบดีทุกคนแค่คบไม่นาน

เพื่อนรักทั้งคู่เริ่มมีปากเสียงนิดๆ ตัวเหล้าที่ดื่มเข้าไปก็ทำปฏิกิริยาให้การยับยั้งใจมันต่ำลง หงุดหงิดใจง่ายขึ้นมาเพราะสิงห์คงไม่เข้าใจในมุมเสือ

“แล้วถ้ามึงได้คบส้มหวาน เวลามึงเบื่อแล้ว มึงก็จะบอกเธอว่าเบื่องั้นใช่มั้ยวะ เคยคิดจะปรับตัวเองปะ”

“ไอ้สิงห์...”

“ถ้าวันนึงมึงทำน้องกูเสียใจ กูน่าจะเลิกคบมึงว่ะ”

สิงห์ยื่นคำขาดแล้วสั่นหัวเล็กน้อย ทำเสือไม่กล้าพูดอะไรต่อนอกจากก้มหน้ากินเหล้าเงียบๆ แล้วใช้ความคิดไปด้วย

ใช่ว่าเสือสบายใจกับสถานะที่เป็นอยู่ เขาก็พยายามจะเปิดปากพูดถึงส้มหวานบ่อยๆ ให้สิงห์ได้ยินว่าสนใจอยู่

แต่สิงห์ดูท่าจะไม่ยอมเปิดทางง่ายๆ มีหวังถ้ารู้ว่าเขาจิ้มน้องสาวมันไปสองครั้ง ไม่หน้าแหกก็คงโดนประเคนบาทาให้

“มึงอย่าคิดจะยุ่งกับน้องกูเลยว่ะเสือ”

“ไอ้สิงห์”

“มึงปล่อยให้เด็กมันมีอนาคตเหอะ กูขอร้อง”

สิงห์เงยหน้าจากแก้วเหล้า มองเสือที่สบตานิ่งๆ ไม่พูดไม่จาแต่แววตาก็ดูจะรั้นอีกตามเคย

แต่เพราะพวกเขาเคยมีความหลังที่ไม่ดีเท่าไหร่ สิงห์ถึงอยากขอให้ไปจีบคนไกลตัวดีกว่า นี่ส้มหวานเป็นถึงน้องสาวเขา ถ้าเกิดเลิกกันขึ้นมามันจะมองหน้าไม่ติดเอา

“กูไม่อยากให้จุดจบน้องกู... เหมือนเพลงพลอย”

มหาวิทยาลัย

ร่างบางยืนรอสิงห์มารับ เขาส่งข้อความมาว่าวันนี้จะพาไปกินชาบู ทำเธอประหม่าหนักยืนตัวสั่นตั้งแต่นาทีก่อน หลังแยกกับเจ้าหญิงและแตงโมก็ยืนชะเง้อหาสิงห์อยู่คนเดียว

แต่พอเห็นพี่ชายเดินมา สายตาก็ปะทะกับเสือด้วย เขาเดินเข้ามาหาเธอแล้วยิ้มกว้าง วางมือลงบนหัวพลางยีเบาๆ

“วันนี้ตั้งใจเรียนไหมคะ” เสือขยิบตาให้เธอที่ยืนตัวค้างไปแล้ว เหมือนกับบอกเป็นนัยน์ว่าอย่าให้สิงห์จับได้

สิงห์ปัดมือเพื่อนตัวเองออก ก่อนชักสีหน้าไม่สบอารมณ์ใส่

“อย่าเสือกมาจับหัวน้องกูไอ้เวรนี่”

“ขี้หวงว่ะ น้องกูเหมือนกันนั่นแหละ”

“ถ้างั้นแสนดีก็น้องกูเหมือนกันใช่มั้ย”

ร่างสูงของเสือไหวไหล่ไม่ใส่ใจ ถ้าหากสิงห์อยากจะจีบน้องสาวคนเล็กของบ้านเขาอย่างแสนดี ชื่อแสนดีแต่ทำตัวแสนแสบแบบนั้น ใครปราบความพยศเธอได้ก็เต็มที่เลย

“มึงอยากจีบยัยแสนแสบนั่นก็ตามใจเลย กูไม่ได้หวงน้องหรอกไอ้สิงห์ แต่ถ้าพี่สรันย์อันนี้กูไม่แน่ใจเลย”

“มึงนี่...”

สิงห์ทำหน้าเอือมระอาอีกฝ่าย ก่อนจะคว้าแขนส้มหวานมาจับไว้ โดยที่เสือก็เข้าไปควงแขนเธออีกฝั่งเช่นกัน

“อย่าลุ่มล่ามกับน้องกูไอ้เสือ”

“อย่าเผลอก็แล้วกันเพื่อนรัก”

“ไอ้เหี้ยเสือ อย่ากวนตีนไอ้สัด”

เสือลอยหน้าลอยตา คงอยากโดนฝ่าเท้าประทับหน้าเข้าให้สักที ส่วนสิงห์ก็ขู่ฝ่อๆ เป็นแมวยักษ์ที่อยากตะขรุบหน้าเพื่อนรักสักป้าบให้หน้าแหก

“อย่าทะเลาะกันได้มั้ยคะพี่สิงห์... พี่เสือก็ด้วย”

คนกลางอย่างส้มหวานเป็นคนปรามศึกนี้ ไม่งั้นคงทะเลาะกันเป็นเด็กสามขวบไปได้ แต่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม ทั้งสามคนก็ยังเป็นเด็กน้อยที่ตีกันประจำอยู่ดี

“วันนี้เราไปกินชาบูกันอย่างสันติเถอะค่ะ”

“ปล่อยแขนน้องกูได้ละ”

“ปกติกูก็จับประจำ”

“ไอ้เสือ”

“ไม่ปล่อยเว้ย”

ส้มหวานถอนหายใจปลงๆ ก่อนจะลากทั้งสองคนไปพร้อมกันทั้งแบบนี้นี่แหละ ปล่อยให้ระหว่างทางตบตีกันไปจนถึงร้านชาบูเอง เธอหิวจนไส้จะกิ่วอยู่แล้ว

พอมาถึงร้านเสือก็สั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ เขานั่งตรงข้ามกับเธอและสิงห์นั่งประกบข้างน้องสาวไม่ห่าง

ใครกันที่บอกว่าให้เก็บสถานะนี้ไว้เป็นความลับ แต่ตัวเองกลับทำตัวให้ส่อพิรุธซะเอง ทั้งตักอาหารใส่จานเธอไม่หยุด มองกันตาหวานเยิ้มเหมือนตอนที่นอนด้วยกันอีก

ตอนนี้ส้มหวานหน้าเห่อร้อนจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว หวังแค่สิงห์จะไม่เห็นว่าหน้าเธอแดงเป็นลูกตำลึงสุกหรอกนะ

“ทำเหี้ยอะไรของมึงเสือ” สิงห์ใช้ตะเกียบขัดขวางเสือที่ตักอาหารใส่จานส้มหวานไม่หยุด

“ก็หมวยจิ๋วมันชอบกินฟองเต้าหู้” เสือบอก ตะเกียบที่กำลังคีบฟองเต้าหู้ใส่จานส้มหวานชะงักกลางอากาศ

“น้องกูมันคีบเองได้ ส้มหวานอยากกินก็คีบเอา”

“แล้วกูคีบไม่ได้ไงวะ มือกูไม่มีเชื้อโรคหรอก”

“เชื้อโรคความกะล่อนไง มึงมันกะล่อนไอ้เสือ”

สิงห์หรี่ตาคาดโทษเพื่อนเวร สายตากะลิ้มกะเหลี่ยจนฝ่าเท้าเขาสั่นยิกๆ นี่มันพยายามจะเอาใจน้องสาวเขาอยู่หรือไง

เสือยอมละตะเกียบออก ก่อนจะยกแขนเท้าคางมองคนตัวเล็ก เธอนั่งตัวเกร็งแล้วตักหมูเข้าปากเงียบๆ

เขาจะทำตัวพิรุธต่อหน้าพี่ชายเธอแบบนี้ไม่ได้...

“ทานเยอะๆ นะคะเด็กดี”

“ไอ้สัดนี่...”