บทที่ 5 ผู้ชนะว่าวประจำปี

เสี่ยวไป๋มองนางเดินหายไปจนลับตา เขาทำได้เพียงถอนหายใจออกมาหนักๆ ครั้งหนึ่ง 

เขาหลงรักเสี่ยวหงมาตั้งแต่เยาว์วัย เขาทนมองดูนางถูกทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าจากมารดาและน้องสาว แต่เขากลับยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือนางไม่ได้แม้แต่น้อย

และครั้งนั้นที่เสี่ยวหงถูกชินอ๋องทอดทิ้ง เขาเองอยากปลอบใจอยากดูแลนาง อยากแต่งงานกับนาง แต่ท่านพ่อท่านแม่ต่างขัดขวางเขา ขู่เขาว่าจะทำร้ายเสี่ยวหงจนตกตาย เขาจึงทำได้เพียงถอยห่างจากนางคอยดูนางอยู่เพียงไกลๆ

ต้นฤดูใบไม้ผลิมาเยือนความหนาวเริ่มจางหายไป เสี่ยวหงรู้สึกดีไม่น้อย นางไม่ชอบฤดูหนาวเป็นที่สุด นางชอบบรรยากาศเย็นสบายๆ ท่ามกลางแสงแดดเรืองรองเช่นนี้ยิ่งนัก

เสี่ยวหงที่รับสำรับเช้าเรียบร้อยแล้ว เดินออกมาย่อยอาหารที่ริมสระบัว นางขมวดคิ้วน้อยๆ เหตุใดวันนี้ที่จวนจึงเงียบยิ่งนัก

"ทำไมเงียบจังนะ"

"คุณหนูเจ้าคะ วันนี้ท่านเสนาบดี พาฮูหยินผู้เฒ่า ฮูหยินหลิวกับคุณหนูไปขอพรที่วัดบนเขาเจ้าค่ะ ฮูหยินผู้เฒ่าฝากห่อตำลึงนี่ให้คุณหนูเจ้าค่ะ ฝากบ่าวมาบอกคุณหนูว่าหากอยากออกไปเที่ยวนอกจวนก็ได้เจ้าค่ะ แต่ต้องกลับก่อนฟ้ามืดนะเจ้าคะ"

เสี่ยวหงรับถุงจากมือของอิ๋งเอ๋อร์ก่อนจะเปิดออกดู ว้าว!!! เงินหลายสิบตำลึงเชียว

"อิ๋งเอ๋อร์เจ้าพาข้าไปเที่ยวนอกจวนเร็วเข้า"

เสี่ยวหงจัดแจงเปลี่ยนจากชุดนอน เป็นชุดกระโปรงยาวสีชมพูลายดอกกุ้ยฮวาที่งดงาม จะว่าไปเจ้าของร่างเดิมก็มีเสื้อผ้าจำกัดจนน่าสงสารเหลือเกิน

เสียงผู้คนจอแจไปมาตามทางเดิน นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้ออกมาเที่ยวชมรอบเมืองด้านนอกตั้งแต่ข้ามมิติมาที่นี่

"นายหญิง อีกไม่นานท่านจะได้พบกับคนพิเศษที่ท่านตามหา"

"ใครหรือ?"

เสี่ยวหงสนทนาผ่านกระแสจิตกับมู่มู่ มันส่งเสียงปริศนาไว้แต่นางมองไม่เห็นร่างมันแม้แต่น้อย

ชิ!!! มาหลอกให้สงสัยแล้วก็จากไป

"อะ คุณหนูเจ้าคะตรงนั้นมีการละเล่นว่าวเจ้าค่ะ"

ว่าวเหรอ? นางชอบมันที่สุดเลย!!!

ตอนเรียนมหาวิทยาลัยมีการแข่งขันทำว่าว นางสามารถทำว่าวที่สวยงามจนเอาชนะมาเป็นอันดับที่หนึ่งได้ 

เสี่ยวหงเดินเข้าไปหาเถ้าแก่ร้านขายว่าว ก่อนจะมองดูว่าวลวดลายต่างๆ ไปมา

"แม่นางสนใจลวดลายไหนบอกข้าได้ขอรับ"

"เถ้าแก่ มีอุปกรณ์ที่ทำว่าวเองได้หรือไม่"

"เอ่อ อุป อะไรนะขอรับ"

เสี่ยวหงตบหน้าผากตนเองฉาดหนึ่งอย่างลืมตัว ให้ตายสิ!!!นางต้องบอกเถ้าแก่ผู้นี้ว่าเช่นไรดี

"ข้าอยากทำว่าวเอง"

"ได้ๆ ที่ร้านของข้ามีของที่ใช้ทำว่าวพร้อมแม่นางเชิญเลือกดูเถิด"

เสี่ยวหงเดินไปดูของที่นางต้องการ ก่อนจะยิ้มออกมาตาหยี

"คุณหนูเจ้าคะ  ท่านจะลำบากเปลืองแรงไปไยกันเจ้าคะ พวกเราจ่ายตำลึงซื้อก็ได้นี่เจ้าคะ"

"ซื้อมาเล่นไม่ตื่นเต้นเท่าทำเองหรอก มานี่มา เจ้ามาช่วยข้าหน่อย"

เวลาเพียงไม่นานเสี่ยวหงก็ทำว่าวที่นางต้องการจนเสร็จ

"คุณหนู!!! งามมากเจ้าค่ะ ท่านเก่งจังเลย"

อิ๋งเอ๋อร์มองว่าวขนาดใหญ่อันหนึ่งเป็นรูปดอกเหมยงดงามเหมือนดอกไม้จริง อีกอันหนึ่งเป็นรูปมังกรมีหางยาวงดงามอย่างน่าอัศจรรย์

"ว่าวดอกเหมยนี่ข้าให้เจ้า"

"ขอบคุณเจ้าค่ะคุณหนู"

"พวกเราพามันไปบินเล่นบนฟ้ากันเถิด"

อิ๋งเอ๋อร์ยิ้มตาหยีพลางวิ่งตามเสี่ยวหงออกไป

"เรียนทุกท่าน เทศกาลละเล่นว่าวปีนี้ ทางเรามีการประกวดว่าว ว่าวของใครสวยแปลกตาได้คะแนนมากที่สุดจะได้เป็นผู้ชนะในปีนี้!!! เงินรางวัลห้าร้อยตำลึง"

เสี่ยวหงดวงตาเป็นประกาย นางพาอิ๋งเอ๋อร์ไปลงชื่อร่วมแข่งขัน

การแข่งขันว่าวในปีนี้เริ่มต้นขึ้นแล้ว อวิ๋นหลัวซี ซื่อจื่อจวนโหว บุตรชายท่านแม่ทัพใหญ่อวิ๋นเสวียนก็พามารดาที่ป่วยเรื้อรังมานานปีออกมาชมเทศกาลนี้ด้วย

"ท่านแม่กลับจวนดีหรือไม่ขอรับ"

"อาหลัว ดูว่าวมังกรกับว่าวดอกเหมยนั่นสิ!!! งามนักแม่ชอบเหลือเกิน เจ้าไปขอซื้อมันมาให้แม่ได้หรือไม่"

เสียงปรบมือชื่นชมยินดีลอยมาไม่ขาดสาย เขามองไปด้านหน้า ก็พบกับหญิงสาวนางหนึ่งที่ยิ้มจนตาหยีอยู่ท่ามกลางผู้คน

"ยินดีกับแม่นางด้วย ท่านคือผู้ชนะในปีนี้"

"แม่นาง ว่าวดอกเหมยกับว่าวมังกรใหญ่ยักษ์เสมือนจริงนั่นท่านทำเองกับมือเลยรึ"

"ใช่น่ะสิ!!! ข้าเห็นนางนั่งทำกับสาวใช้นางนั้น"

"แม่นางเป็นคุณหนูตระกูลไหนหรือช่างเก่งกาจยิ่งนัก"

"ข้าชื่อเสี่ยวหง เป็นบุตรสาวท่านเสนาบดีเสี่ยวเถียน"

"โอ้!!! นางเพิ่งจะถูกชินอ๋องถอนหมั้นไปใช่หรือไม่ น่าเสียดายนักนางดูฉลาด เก่งออกปานนี้"

ชินอ๋องหยางเทียนฉีที่ซ่อนตัวอยู่ในฝูงชนปรายตามองเสี่ยวหงสลับกับว่าวของนาง ตั้งแต่ที่เขารู้จักนางมาไม่เคยเห็นนางชอบออกมานอกจวน ไม่เคยมีความสามารถใดนอกจากอ่อนแอไปวันๆ นางควรที่จะต้องเสียใจร้องไห้เพราะเขา ไม่ใช่ออกมาทำตัวร่าเริงเช่นนี้

"ข้าขอซื้อในราคาห้าร้อยตำลึงได้รึไม่!!"

เสียงซู้ดปากดังขึ้นไม่ขาดสาย บุรุษหน้าตาเคร่งขรึมผู้หนึ่งก้าวเดินมาข้างหน้าเสี่ยวหงก่อนจะยื่นตำลึงมาตรงนาง

"ข้าซื้อว่าวทั้งสองอันของเจ้าห้าร้อยตำลึง"

"นั่นมันซื่อจื่อจวนโหวมิใช่หรือ"

"เขาจะเอาว่าวไปทำสิ่งใดกัน"

"เขาออกมานอกจวนแล้วหรือ ข้าได้ยินว่าเขาป่วยหนักทางจิต"

เสี่ยวหงเงยหน้าไปมองบุรุษตรงหน้านาง นางตื่นตะลึงไม่น้อย เหตุใดเขาจึงหน้าเหมือนรักแรกของนางยิ่งนัก

อวิ๋นหลัวหยาง!!! ช่างเหมือนอวิ๋นหลัวหยางยิ่งนัก นี่หรือคนพิเศษที่มู่มู่บอกนาง!!!

"แม่นางว่าอย่างไรเล่า"

เสี่ยวหงตื่นจากภวังค์ นางมองไปที่อวิ๋นหลัวซีไม่วางตา

"อาหลัวหากนางไม่ยอมขายให้ เจ้าก็อย่าบังคับนางเลยแม่ไม่อยากได้แล้ว แม่นางน้อยป้าขออภัยด้วย อาหลัวพวกเรากลับจวนกันเถิด"

"เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ"

เสียงเรียกของเสี่ยวหงทำให้อวิ๋นหลัวซีกับท่านแม่ของเขาหันกลับไปมองเล็กน้อย

"ท่านป้าชอบว่าวอันไหนของข้าหรือเจ้าคะ"

ฮูหยินจวนโหวเม้มริมฝีปากเล็กน้อยก่อนจะชี้ไปที่ว่าวดอกเหมย นางไอออกมาเล็กน้อย เสี่ยวหงลอบสังเกตลักษณะของนางก่อนจะพบว่าชะตาของฮูหยินกับบุรุษผู้นี้มีคุณไสยมนตร์ดำกดทับอยู่

"ว่าวอันนี้ข้าลอยมันออกไปแล้วการลอยว่าวเหมือนกับการลอยทุกข์ของเจ้าของว่าว คงไม่เหมาะที่จะให้ท่านป้า แต่ว่าข้าสามารถทำว่าวดอกเหมยอันใหม่ให้ท่านได้นะเจ้าคะ"

"เจ้าพูดจริงหรือ?"

"เจ้าค่ะ"

เสี่ยวหงไม่รอช้านางหยิบอุปกรณ์ที่เหลือทำว่าวดอกเหมยอันใหม่ให้ฮูหยินจวนโหวทันที

อวิ๋นหลัวซีลอบมองนางอย่างไม่ละสายตา หญิงสาวตรงหน้าเขานี้ ช่างดูสดใจยิ่งนัก นางดูร่าเริงไม่เหมือนกับหญิงสาวที่เพิ่งถูกถอนหมั้นมาด้วยซ้ำ

เขาเคยได้ยินชื่อเสียงของนางมาบ้าง นางเป็นบุตรสาวของเสนาบดีเสี่ยวเถียน อ่อนแอ ขี้โรค แต่วันนี้ที่เขาเห็นเองกับตานางดูร่าเริงแข็งแรงสดใสเหลือเกิน ไม่เหมือนกับคนป่วยแม้แต่น้อย

"นายหญิงท่านจะทำสิ่งใด!!! การแก้เวทไสยดำใช้พลังมหาศาลท่านอย่าสอดมือเข้าไปยุ่งจะดีกว่า!!!"

เสียงของมู่มู่ลอยมาตามสายลม เสี่ยวหงถอนหายใจออกมาเล็กน้อย

"นี่คือยันต์พรางตาคุ้มครอง ไม่ใช่ยันต์แก้เวทไสยดำสักหน่อย เร็วเข้าเจ้าปล่อยพลังปราณคุ้มครองช่วยข้าที "

มู่มู่ทำได้เพียงส่ายหางไปมาอย่างจนใจ พลังปราณสีขาวสายหนึ่งสว่างวาบเข้ามาที่ว่าวดอกเหมยโดยที่ไม่มีผู้ใดมองเห็น

"นี่คือว่าวมงคลดอกเหมยเจ้าค่ะ ข้าขออวยพรให้ท่านป้ามีสุขภาพแข็งแรง นำมันไว้ใกล้ๆ ท่านจะช่วยให้ท่านมีสุขภาพแข็งแรงเจ้าค่ะ"

"งามนัก ข้าชอบมาก!!! แม่นางเจ้าคิดกี่ตำลึงกัน"

"ข้าไม่คิดเงินเจ้าค่ะ ข้ารู้สึกถูกชะตากับท่านป้าเจ้าค่ะ"

มู่มู่ลอบบิดเบ้มุมปาก ข้าถูกชะตากับบุตรชายท่านป้า น่าจะใช้คำนี้มากกว่า!!!

"ขอบใจแม่นางมาก หากมีสิ่งใดที่ข้าช่วยได้เจ้าก็ไปแจ้งแก่พ่อบ้านที่จวนอวิ๋นได้ทุกเมื่อ"

"เจ้าค่ะ เอ่อเดี๋ยวก่อน ท่านมีนามว่าอะไรเจ้าคะ"

"ข้านาม อวิ๋นหลัวซี ซื่อจื่อจวนโหว"

อวิ๋นหลัวซี อวิ๋นหลัวหยาง!!!

ที่แท้เขาเป็นต้นตระกูลของอวิ๋นหลัวหยางหรือ?

เสี่ยวหงมองอวิ๋นหลัวซีกับมารดาของเขาเดินไกลไปจนลับสายตา ก่อนที่นางกับอิ๋งเอ๋อร์จะแยกตัวเดินออกมาจากเทศกาลว่าวเพื่อกลับจวน

"องค์รัชทายาทถูกพระทัยว่าวของแม่นางผู้นั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ"

หยางเส้าเฉิน องค์รัชทายาทต้าโจวผู้สง่างาม เขามองเสี่ยวหงเดินจากไปไกลจนลับสายตา มุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย

"นางเป็นบุตรสาวตระกูลใด"

"ทูลองค์รัชทายาท นางเป็นบุตรสาวคนโตของเสนาบดีเสี่ยวเถียนพ่ะย่ะค่ะ"

"นางเคยเป็นอดีตคู่หมั้นชินอ๋องท่านอาของข้า"

"พ่ะย่ะค่ะ"

เหตุใดชินอ๋องถึงมีตาหามีแววไม่เช่นนี้ หญิงสาวตรงหน้าดูร่าเริงสดใส และนางยังเป็นผู้ชนะแข่งว่าวในปีนี้อีกด้วย ในต้าโจวแห่งนี้ไม่เคยมีสตรีใดที่ทำว่าวได้งดงามเช่นนางมาก่อน

"คอยจับตาดูนางไว้"

"เอ๋? พระองค์จะจับตาดูนางไปทำไมกันพ่ะย่ะค่ะ"

"หญิงสาวที่ข้าตามหา คู่ควรจะเป็นฮองเฮาของข้าคงมีแต่นางเท่านั้น"

"แต่พระชายาเอกเพิ่งแต่งเข้ามานะพ่ะย่ะค่ะ"

"หุบปาก!!! เจ้าไม่มีสิทธิ์มาออกความคิดเห็นเรื่องของข้า!!!"

ชายาเอกเช่นนั้นหรือ? แต่งได้เขาก็ปลดนางได้