บทที่ 5 แผนการ

“กลับมาแล้ว~”

“โอ๊ย! นี่แกเดินให้มันดี ๆ หน่อยสิ”

เสียงโหวกเหวกของเพื่อนสาวทั้งสามคนช่วยทำลายบรรยากาศชวนอึดอัดได้เป็นอย่างดี ลลินรีบวางแก้วน้ำผลไม้ในมือลงแล้วตั้งท่าจะเข้าไปช่วยประคองใบข้าวและแก้มเอาไว้ แต่ตั้มก็ได้เข้ามาตัดหน้าเพื่อช่วยเพื่อนของตัวเองเสียก่อน จึงทำให้เธอได้แค่ยืนมองเท่านั้น

“ทำไมเมากันขนาดนี้เนี่ย ตอนออกไปยังไม่เห็นจะเป็นแบบนี้เลยนะ”

“ก็เพื่อนเธอน่ะสิยัยลิน บอกว่าจะออกไปล่าแต่ดูแล้วน่าจะโดนล่าเองมากกว่า” ฝ้ายกระแทกลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายหลังเห็นสภาพของเพื่อนรักทั้งสองคน

“แต่ยัยข้าวล่าสำเร็จน้า~ แต่ฉันนี่สิ ยังไม่เห็นมีใครเลย”

“ขอโทษนะครับ พอดีผมมารับน้องข้าวกลับด้วยกัน”

ยังไม่ทันที่แก้มจะพูดจบ เสียงทุ้มของชายหนุ่มที่ดูอายุไล่เลี่ยกับพวกเธอก็ดังขึ้นก่อน เขาเหลือบมองหญิงสาวใบหน้าจิ้มลิ้มที่ยืนอยู่เล็กน้อยด้วยสายตาที่แสดงออกว่าถูกใจลลินขนาดไหน ยิ่งทำให้ตั้มรู้สึกไม่พอใจมากกว่าเดิมที่ไม่ว่าใคร ๆ ต่างก็อยากเข้ามาจีบผู้หญิงของเขาทั้งนั้น

“ข้าวอยู่นี่ไงครับ” ตั้มพูดด้วยเสียงไม่พอใจทำให้อีกคนต้องละสายตาจากลลินอย่างเลี่ยงไม่ได้ แล้วเดินเข้ามาพยุงใบข้าวเพื่อกลับไปด้วยกันแทน

“ฉันก็อยากมีหนุ่ม ๆ พากลับไปแบบนี้บ้าง~”

“เธอก็กลับไปกับฉันนี่แหละ!”

“แล้วเธอล่ะ จะกลับด้วยกันไหม?” ฝ้ายหันมาถามลลิน

“พวกเธอจะกลับกันเลยงั้นเหรอ?”

“ใช่น่ะสิ แม่ของยัยแก้มโทรตามแล้ว ฉันยังไม่เมาเท่าไหร่เลยว่าจะขับรถไปส่ง เธอจะไปด้วยกันไหม”

“เดี๋ยวฉันไปส่งลินเอง”

ยังไม่ทันที่ลลินจะได้ตอบฝ้ายไป ตั้มก็แทรกขึ้นมาเสียก่อน เธอมองเขาด้วยสายตาที่อึดอัดใจทำให้ชายหนุ่มต้องเฉลยจุดประสงค์ของตัวเองให้หญิงสาวเข้าใจ

“ทางที่เธอไปส่งแก้มมันคนละทางกับบ้านของลินไม่ใช่หรือไง จะย้อนไปย้อนมาทำไมอีก”

“งั้นแกไปส่งลินนะ ฉันพายัยแก้มกลับก่อน...โอเคไหมลิน?”

“อ อื้ม เธอพาแก้มกลับก่อนได้เลย”

“โอเค แล้วเจอกันวันจันทร์นะ” ฝ้ายโบกมือลาเพื่อนรักตรงหน้าก่อนจะเดินเข้าไปหยิบกระเป๋าของแก้มขึ้นมาสะพายเอาไว้ โดยมีตั้มที่คอยช่วยพยุงหญิงสาวที่เริ่มไม่ค่อยมีสติเท่าไรนักเพื่อพาไปที่รถ ซึ่งในตอนแรกลลินเองก็กำลังจะเดินตามทั้งสามคนไป ทว่าจู่ ๆ มันก็มีความรู้สึกบางอย่างที่เกิดขึ้นมา

“อึก...” เท้าเล็กหยุดชะงักในตอนที่ภายในกายเริ่มรู้สึกร้อนรุ่มอย่างน่าประหลาด ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้าตอนเธอนั่งคุยกับตั้ม หญิงสาวไม่ได้มีความรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลยแม้แต่น้อย ทว่าตอนนี้มันกลับมีอารมณ์บางอย่างที่ถูกปลุกเร้าขึ้นมาให้ลลินไวต่อสัมผัสทุกอย่างเป็นอย่างมาก ซึ่งหากจะคิดว่าเป็นเพราะเครื่องดื่มที่ดื่มเข้าไปก็ไม่น่าจะใช่ เพราะเธอก็ดื่มแค่น้ำผลไม้เท่านั้น ไม่ได้แตะต้องกับของมึนเมาหรือเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เลยแม้แต่น้อย

ร่างบางพยายามบีบแขนของตัวเองอย่างแรงเพื่อเรียกสติ แต่สุดท้ายมันก็ไม่เป็นผล เธอพยายามที่จะตั้งสติอยู่พักใหญ่ เมื่อนึกขึ้นได้ว่าสิ่งที่ตัวเองเป็นอยู่นั้นอาจจะไม่ใช่เรื่องปกติ ลลินจึงได้รีบเดินกลับไปหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นมาเพื่อจะใช้โทรศัพท์ในการติดต่อกับคนของแผ่นดินที่เธอรู้จัก ทว่าในจังหวะเดียวกันก็เป็นช่วงที่ตั้มเดินกลับมาที่โต๊ะพอดี

“หายไปไหนวะ”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสัญชาตญาณหรืออะไรบางอย่างที่ทำให้ลลินรีบไปหลบอยู่ตรงด้านหลังโซฟาทันทีที่เห็นเพื่อนเดินกลับเข้ามา

สายตาของชายหนุ่มในตอนนี้สร้างความรู้สึกน่าหวาดกลัวให้กับเด็กสาวเป็นอย่างมากจนเธออยากที่จะหนีออกไป แม้จะยังไม่รู้ว่าเขาเป็นคนวางยาให้กับตัวเองก็ตาม

ลลินคลานออกมาด้วยความระวังเพื่อที่จะไปหาคนของแผ่นดินที่คอยรักษาความปลอดภัยอยู่ แต่ว่าการกระทำของเธอก็ไม่สามารถที่จะรอดพ้นสายตาของชายหนุ่มที่กำลังมองหาได้

“ลิน!”

ด้วยความตกใจทำให้ลลินรีบประคองร่างกายออกมาจากตรงนั้นอย่างทุลักทุเล เธอตรงไปยังลิฟต์ที่อยู่ใกล้ที่สุดแล้วเข้าไปด้านในด้วยความรวดเร็ว พร้อมกับกดไปที่ชั้นบนสุดเพื่อจะหนีให้พ้นจากอีกคน

“แฮ่ก...” เมื่อกี้เธอไม่ได้มองผิดไปใช่ไหม? ทำไมสายตาและท่าทีของตั้มถึงเป็นแบบนั้น เขาดูไม่เหมือนกับคนที่เธอรู้จักเลยแม้แต่น้อย แต่อย่างไรตอนนี้เธอไม่มีสติพอที่จะมาคิดในเรื่องแบบนั้นแล้ว เพราะร่างกายของลลินกำลัง ‘มีความต้องการ’ เป็นอย่างมาก ทันทีที่ลิฟต์เปิดยังชั้นเป้าหมายบนสุด หญิงสาวก็รีบเดินออกมาเพื่อหาที่หลบซ่อนตัวทันทีเพื่อจะติดต่อกับบอดีการ์ดเพื่อช่วยเหลือเธอ