ตอนที่ 16 คลายเครียด (2/2)

เดินมาถึงบาร์ Lazy Lounge

ในเมื่อเขายืนยันแบบนั้นแล้วคนโปรดก็ไม่ขัด อาจเป็นเพราะอยากตามใจให้อีกฝ่ายได้ผ่อนคลายบ้าง จึงไม่อยากเคร่งครัดกับเขานัก แม้ว่าลึกๆ แล้ว จะยังไม่แน่ใจว่าการอนุญาตให้มาที่นี่นั้นจะนำไปสู่เรื่องอะไรอีกรึเปล่า แต่เพราะเขาอยากให้ไนท์รู้สึกดีขึ้นมาบ้างที่มีเขาเป็นผู้จัดการ ไม่อยากให้ไนท์คิดแค่ว่าตนสร้างแต่ความปวดหัวมาให้

บาร์แห่งนี้ดูเผินๆ เหมือนเป็นร้านเล็กๆ ธรรมดาๆ ในห้าง ไม่ได้ดึงดูความสนใจอะไรมากมาย แต่เมื่อก้าวเข้ามาภายใน กลับให้ความรู้สึกเหมือน ‘บาร์ลับ’ ที่ซ่อนตัวอยู่จากสายตาคนทั่วไป

แสงไฟสลัวตัดกับเคาน์เตอร์ไม้สีเข้ม ด้านหลังเป็นชั้นวางเครื่องดื่มที่เรียงรายเป็นระเบียบ กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ ผสมกับกลิ่นไม้และเครื่องเทศคลุ้งลอยอยู่ในอากาศ แต่ยังไม่ถึงขั้นแสบจมูก บรรยากาศให้ความรู้สึกเป็นส่วนตัวและอบอุ่น ต่างจากบาร์ทั่วไปที่มักเต็มไปด้วยเสียงดังและความวุ่นวาย เสียงดนตรีเบาๆ ดังแว่วมาจากด้านใน มีเสียงพูดคุยและเสียงแก้วกระทบกันดังเป็นระยะ

ไนท์ก้าวเข้าไปโดยไม่ลังเล พร้อมกับกวาดสายตามองรอบๆ อย่างคุ้นชิน ต่างจากคนโปรดที่ไม่ได้มาสถานที่แบบนี้บ่อยนัก เขาสูดลมหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินตามไนท์ไปยังโต๊ะ

“พี่มาที่นี่บ่อยเหรอ?” คนโปรดถามขณะทิ้งตัวลงนั่งตรงข้ามกับไนท์

“ไม่เท่าไหร่”

“สวัสดีครับ รับอะไรดีครับ”

“มี…ข้าวมั้ยครับ” คนโปรดเอ่ยถาม ด้วยน้ำเสียงที่ออกแนวหิว เพราะเขาไม่คิดจะดื่มอะไรตอนนี้ แค่หิวข้าวมากกว่า

“อ๋อ พอมีบ้างครับ นี่ครับเมนู”

“ขอบคุณครับ” ขณะที่คนโปรดเปิดดูเมนู ไนท์ก็สั่งของตัวเองอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องคิด

“เอาเหมือนเดิม”

“ได้ครับพี่” พนักงานรับคำทันที ราวกับเป็นเมนูประจำของไนท์

บอก ‘ไม่เท่าไหร่’ แต่สั่งจนพนักงานจำได้เนี้ยนะ? คนโปรดหรี่ตาลงเล็กน้อยมองเขาอย่างจับผิด ก่อนจะเลื่อนสายตามาที่ตัวหนังสือบนเมนูในมือ

“เอา..ข้าวหน้าสตริปลอยน์ย่างซอสไวน์แดงครับ” คนโปรดเคยกินแต่ข้าวหน้าเนื้อธรรมดา แต่ยังไม่เคยกินแบบย่างซอสไวน์แดง

“ได้ครับ รอสักครู่นะครับ” หลังจากพนักงานเดินไปทำตามออเดอร์ คนโปรดก็พูดขึ้นต่อ

“ไม่คิดว่าพี่จะรู้จักที่แบบนี้”

คนตรงหน้ายกยิ้มมุมปากพลางส่ายหัวเบาๆ ดวงตาฉายแววเจ้าเล่ห์เหมือนมีอะไรที่เก็บไว้ในใจ

ไม่นานพนักงานก็นำอาหารและเครื่องดื่มมาเสิร์ฟอย่างคล่องแคล่ว แก้วเหล้าของไนท์ถูกวางลงตรงหน้า ส่วนจานข้าวของคนโปรดก็ตามมาทีหลัง

“เชิญครับ” พนักงานกล่าวก่อนจะถอยออกไป

คนโปรดมองอาหารตรงหน้าก่อนจะเหลือบสายตามองไนท์ที่ยกแก้วขึ้นจิบเบาๆ

“อยากลองเหรอ?” เขาถามผม อย่างกับมองผมอยู่นานแล้ว

คนโปรดหลบสายตาของไนท์ที่มองมา

“น้อง เอาแบบนี้แก้วนึง” ไนท์ยกมือขึ้นสั่งพนักงาน

พนักงานก็พยักหน้ารับคำ คนโปรดขมวดคิ้วเล็กน้อย มองไนท์อย่างไม่ไว้วางใจ เมื่อแก้วเหล้าที่น่าจะเป็นค็อกเทลมาเสิร์ฟที่โต๊ะ คนโปรดมองแก้วตรงหน้าสลับกับไนท์

“อร่อย ชิมดูสิ ลองจิบดูก่อนก็ได้” ไนท์พูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ

คะยั้นคะยอ …คนโปรดยังคงมองไนท์ด้วยสีหน้าฉงน คิ้วขมวดเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว

“กังวลอะไรขนาดนั้น คิ้วจะผูกกันอยู่ละ” พี่มันว่าพลางยื่นมือมาจิ้มคิ้วผม

คนโปรดสะบัดหน้าออกห่าง ก่อนจะมองอีกฝ่ายอย่างจับผิด

เมาเปล่าวะ เพิ่งจิบนิดเดียวเองไม่ใช่เหรอ คนโปรดคิดในใจ

เขายังคงไม่สนใจเครื่องดื่มที่ไนท์สั่งมาให้ แต่ตั้งหน้าตั้งตากินข้าวของตัวเองต่อไป ราวกับไม่รับรู้ถึงสายตาเจ้าเล่ห์ที่มองมาอย่างจับผิดของอีกฝ่าย

ยังไม่ทันที่คนโปรดจะกินข้าวได้ถึงครึ่งจาน ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งอายุน่าจะราวๆ เท่ากันกับไนท์เดินมาหยุดอยู่ที่โต๊ะ เขาถือแก้วเหล้าที่พันด้วยธนบัตรแบงค์เทา ก่อนจะยื่นให้คนโปรดด้วยท่าทางเป็นมิตร

“พี่หาเพื่อนดื่ม ดื่มเป็นเพื่อนพี่หน่อยนะครับ”

คนโปรดมองแก้วเหล้าที่อยู่ในมือชายตรงหน้า มุ่นคิ้วเล็กน้อย

รู้สึกถึงความกดดันจากการถูกชวนแบบนี้ แต่ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจตอบตกลงไป เพราะเห็นว่าเป็นเพียงแค่แก้วช็อตเล็กๆ คงไม่เป็นไรมาก

“… ดะ ได้ครับ” เขาตอบเสียงเบา ขณะยื่นมือรับแก้วเหล้ามา

“ชนครับ หมดแก้วนะ”

กริ๊ง เสียงแก้วกระทบกัน คนโปรดยกแก้วดื่มตาม ทันทีที่น้ำเหล้าไหลผ่านลำคอ ความร้อนจากแอลกอฮอล์ก็พุ่งขึ้นมาทันที คนโปรดกระแอม สูดหายใจเข้าเพื่อปรับตัว ก่อนจะยิ้มให้กับชายตรงหน้า

ชายคนนั้นมองไปที่คนโปรดด้วยท่าทางสนใจ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“ขอไลน์ได้มั้ยครับ เผื่อมีอะไรคุยกัน”

“อะแฮ่ม” ไนท์กระแอมขึ้นมาไม่ดังมาก ทั้งเสียงที่แหบแห้ง เหมือนต้องการน้ำ แสดงว่าระหว่างรอคงยกไปหลายทีอยู่

“แฟน? เหรอครับ?”

“อ่อ.. มะ”

“ไปได้แล้วไป รำคาญ”  ไนท์พูดขึ้นมาลอยๆ อย่างเสียมารยาท

คนโปรดหันไปมองไนท์ที่ดูเหมือนจะเริ่มหงุดหงิดกับสถานการณ์นี้ เขาจึงหันไปยิ้มแหย่ๆ กับชายที่ยืนอยู่

“ขอโทษนะครับ” กล่าวขอโทษ พร้อมกับยัดเงินใส่มือคืนเขากลับไป

เขามีท่าทางลังเลเล็กน้อย แต่ในที่สุดก็ยอมเก็บเงินไว้ในกระเป๋าอย่างไม่เต็มใจนัก ก่อนจะเดินออกไปจากโต๊ะ

เมื่อชายคนนั้นไปแล้ว คนโปรดนั่งลงที่เดิมมองไนท์ที่ยังนั่งเงียบๆ รอฟังว่าเขาจะพูดอะไร

“อันกูสั่งให้แดกไม่แดก เสือกไปแดกของคนแปลกหน้า” เสียงของเขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิดชัดเจน

“ก็ ผมก็ทำไปตามมารยาท”

“มารยาทเหี้ยอะไร มึงโง่ป้ะ เสือกจะมามีมารยาทอะไรตอนนี้”

“แล้วทำไมต้องพูดขนาดนี้อ้ะ”

ไนท์เอาลิ้นดันกระพุ้งแก้ม

คนโปรดนิ่งคิดไปสักครู่ ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่ชอบในสิ่งที่เขาทำ ไม่ชอบที่ดูง่ายเหรอ? หรืออะไร? คนโปรดไม่เข้าใจก่อนจะถามออกไปตรงๆ

“นี่ คิดว่าผมชอบคนง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?”

เขายิ้มเย็น “คนอ้ะไม่รู้ แต่เงินอ้ะไม่แน่”

? “เห็นผมเป็นคนเห็นแก่เงิน?” …ช่างมันเถอะ

เฮ้อ เริ่มวันมาจะดีแล้วเชียว ไม่มีวันไหนที่เราจะไม่ทะเลาะกันเลยใช่มั้ยเนี้ย

“ถ้ามันมอมมึงขึ้นมาทำไง”

เป็นห่วงเรื่องนี้เหรอ “ก็มีพี่อยู่ไง อีกอย่างมันก็แค่นิดเดียว…” คนโปรดตอบเสียงเบาลง

“รู้ได้ไงกู.. อาจจะไปกับเด็กสักคนก็ได้” เขาพูดออกมาอย่างไม่สนใจคำพูดของคนโปรด

“….”   

คนโปรดรู้สึกเหมือนมีบางอย่างในอกบีบคั้นจนไม่รู้จะตอบกลับไปยังไง ความเงียบปกคลุมไปทั่วโต๊ะ

ทันใดนั้น ก็มีชายหนุ่มอีกคนเดินเข้ามาหยุดอยู่ที่โต๊ะของคนโปรดและไนท์ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาแฝงไปด้วยความมั่นใจ “น้องครับพี่-”

“แฟนกู ออกไป” ไม่ทันรอให้พูดจบ ไนท์ก็ตัดบทเสียงแข็งทันที

?

“จะ จริงเหรอครับ?” ชายหนุ่มทำท่าทางงงงวย ถามคนโปรด เพราะยังไม่แน่ใจว่าคำพูดของไนท์นั้นพูดจริงหรือแค่กันท่า

“เอ๊ะ พูดไม่รู้เรื่องเหรอ” ไนท์ขึ้นเสียง ราวกับไม่อยากให้เรื่องมันยืดเยื้อไปมากกว่านี้

“ครับ งั้นขอโทษนะครับ” เขาพูดพร้อมกับหันหลังกลับไปทันที

“ฮ็อตจังเลยนะมึงอ้ะ กูงงมากมีอะไรให้ฮ็อตวะ” ไนท์พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้ดูจริงจังเท่าไร แต่ในสายตาของเขากลับมีความสงสัย

เอาอีกละ ร่างดูถูกคนมาอีกละ

“ใครแฟนพี่”

“กูก็พูดไปงั้นแหละ รำคาญพวกแม่ง” ไนท์ตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ

“ให้ผมไปนั่งไกลๆ ก็ได้นะ ถ้าพี่รำคาญ”

ไนท์มองหน้าเขา “มึงจะได้ทางสะดวก? ไม่มีคนขัด?”

“อือ” ผมตอบเขาอย่างจงใจ พี่มันเซสายตาไปทางอื่น

“ล้อเล่นน่า ผมไม่มาสนใจเรื่องอะไรพวกนี้หรอก”

งั้นเหรอ.. ไนท์คิดในใจ

คนโปรดยกเครื่องดื่มที่ไนท์สั่งให้ขึ้นดื่ม ด้วยความลืมตัว แต่พอเข้าปากก็ชะงักมือ

“แดกๆ ไปเฮอะ เสียดาย” ไนท์ที่มองอยู่พูดขึ้น “เบากว่าที่มึงแดกเมื่อกี้อีก”

“ก็ไม่รู้อ้ะ นึกว่าพี่จะแกล้งผม ท้าให้กินอันแรงๆ…” คนโปรดตอบกลับไปอย่างไม่ค่อยจริงจังนัก

“เอามั้ยละ?” สายตาไนท์ทำกวน คนโปรดยังไม่ทันตอบ ไนท์ก็หันไปทางพนักงานแล้วเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “น้องครับ เอาJägerbomb (เยเกอร์ บอมบ์) สองครับ”

[เยเกอร์บอมบ์ มีส่วนผสมของ เยเกอร์ไมสเตอร์(เหล้าสมุนไพร) มีรสชาติหวาน และเครื่องดื่มชูกำลัง เช่น เรดบลู]

“ได้ครับ” พนักงานรับคำ ก่อนเดินไปจัดการตามออเดอร์ทันที

“อยากรู้ใช่มั้ยว่าอันที่กูสั่งกับอันที่เขาเอามาให้มันคืออะไร” เขาพูดเหมือนรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่

“อือ” ผมพยักหน้า

“กูไม่บอกหรอก” ไนท์ตอบทันที พร้อมกับยิ้มขี้เล่น

“เอ้า หาเองก็ได้ โธ่” คนโปรดตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ก่อนจะหยิบเมนูขึ้นมาเปิดหา

“ได้แล้วครับ” พนักงานนำแก้วมาเสิร์ฟลงบนโต๊ะ

“อันที่กูกินกับที่กูสั่งให้อ้ะ คือ Gin Rickey (จิน ริกกี้) แอลกอฮอล์ประมาณ10% ส่วนที่เขาเอาให้มึงคือ Melon Ball Shot (เมล่อน บอลช็อต)” ไนท์อธิบาย

จิน ริกกี้ เครื่องดื่มคลาสสิกที่ทำจากจิน คลับโซดา และน้ำมะนาว อาจจะเพิ่มน้ำเชื่อม เพื่อความหวาน มีความเบาแต่มีรสชาติที่ชวนดื่ม

 เมล่อน บอล ช็อต เป็นเหล้าเมลอน ส่วนใหญ่มักเป็นมิโดริ วอดก้า และน้ำสับปะรด

ซึ่งที่พูดชื่อมาทั้งหมดรวมถึงอันที่ไนท์เพิ่งสั่งไป คือพวกRefreshing ที่มีการผสมน้ำผลไม้หรือกรดผลไม้ เพิ่มความสดชื่น ทำให้ดื่มง่าย ต่างจาก Spirit–Forward ที่จะมีความแรงมากกว่า เพราะเป็นการเอาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มาผสมกันอย่างเดียว ซึ่งปกติไนท์ก็มักจะสั่งแบบแรกมากกว่า

“เมล่อน... ผมว่าละ มันหอมๆ ฟรุ้ตตี้ๆ” คนโปรดพูดเหมือนพยายามปลอบตัวเอง

“แอลประมาณ20% เยอะกว่าของกู” ไนท์พูดต่อ

“อ้าว เหรอ…” คนโปรดพึมพำเสียงเบา

“ไม่รู้สึกเหรอ? ก็ดี”  “อ๋อ หรือว่ามึงคิดว่าของกูแรงกว่าของมัน

กูค่อยๆ กิน ค่อยๆ ไล่ระดับ แต่วันนี้ไม่เป็นไร พิเศษ”

“ไม่ต้องพิเศษก็ได๊” คนโปรดพูดเสียงสูง

“มาๆ อย่าพูดมาก” ไนท์พูดพลางยกแก้วขึ้น

กริ๊ง เสียงแก้วกระทบกันดังขึ้นเมื่อไนท์และคนโปรดชนแก้วกัน

“เป็นไง อร่อยป้ะ”

“ก็ไม่ได้แย่” คนโปรดตอบ

“น้องเอามาอีก 10 แก้ว” ไนท์พูดออกมาอย่างไม่คิด

ฮะ?! คนโปรดทำหน้างงก่อนจะหันมามองเขา

“พอยัง เอาเงินไปทำอย่างอื่นเฮอะ” คนโปรดพูดเบรก ขณะไนท์ยื่นแก้วให้

“กูจ่ายได๊”

“ไม่เป็นห่วงตังค์ก็เป็นห่วงผมหน่อยเถอะ”

“อะไร? พอแล้วอ๋อ นี่เพิ่งแก้วที่ 3 เอง” เสียงการพูดของไนท์เริ่มเปลี่ยนไป ตามปริมาณแอลกอฮอล์ที่เพิ่มขึ้นในร่างกาย คนโปรดเองก็กินไปสามแก้วแล้วเช่นกัน แต่ยังไม่ได้เมาเท่ากับคนตรงหน้า

เอาก็เอาวะ คนโปรดตัดสินใจกินต่อเป็นเพื่อนไนท์

“มันต้องอย่างงี้”

แก้วที่หกผ่านไป ร่างสูงเริ่มโน้มตัวลงฟุบไปกับโต๊ะ

(เครื่องดื่มที่ทั้งสองดื่มอยู่มีทั้งแอลกอฮอล์และคาเฟอีน เมื่อแอลกอฮอล์ผสมกับคาเฟอีน คาเฟอีนสามารถกลบฤทธิ์กดประสาทของแอลกอฮอล์ ทำให้ผู้ดื่มรู้สึกตื่นตัวมากกว่าปกติ และอาจทำให้ดื่มมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว เพราะไม่รู้สึกมึนเมามากเท่าปกติหรือรู้สึกเมาน้อยกว่าความเป็นจริง อาจดื่มต่อไปจนเกินขีดจำกัดของร่างกาย ข้อแนะนำ : ดื่มในปริมาณที่พอเหมาะ, ดื่มน้ำเปล่าควบคู่ไปด้วยเพื่อลดภาวะขาดน้ำ, อย่าขับรถหรือทำกิจกรรมที่ต้องใช้สมาธิหลังดื่ม)

“ทำไมชีวิตกูไม่มีพ่อแบบมึงวะ” “พ่อกูอะไร ทำงาน แล้วก็ทำงาน

อ่อ ใช่ซี้~ ก็คนที่ทำงานมัน ล่อใจอ้ะเนาะ พอไม่ได้ดั่งใจหน่อย ก็ทำเหมือนไม่มีลูก”

..... คนโปรดมองไนท์ที่ฟุบอยู่กับโต๊ะ รู้สึกถึงความเงียบที่ล้อมรอบ เขาพยายามคิดคำพูดที่เหมาะสมว่าจะพูดอะไรดี แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน เพราะบางทีคำตอบก็ไม่สามารถมาแทนความรู้สึกที่ทั้งสองคนกำลังเผชิญอยู่

“แล้วรู้ได้ยังไงว่ามีพ่อแบบผมแล้วดี?”

“....” เขาไม่ตอบ คงขี้เกียจตอบแหละ

คนโปรดมองคนตรงหน้าที่ฟุบอยู่ คิดว่าจะพูดอะไรต่อ

“คนอื่นที่เขามีปัญหาครอบครัวหนักกว่าพี่เขายังสู้ ยังเออ พิสูจน์ให้ใครเขาเห็น”

“กูก็ไม่ได้ท้อหนิ .... สู้อะไร? .. บอกกูทำไม?” เขาพูดเสียงอู้อี้เหมือนแฝงไปด้วยความเหนื่อยล้าอยู่เต็มที

อะไรของพี่มันวะ “แล้วร้องไห้ทำไม?” คนโปรดเดาเอาว่าเขาน่าจะรู้ไห้ จากน้ำเสียงของอีกฝ่าย

“ใครร้องไห้ ร้องเหี้ยอะไร?”  ไนท์เงยหน้าขึ้นมา พร้อมกับน้ำตาที่เอ่ออยู่ที่หางตานิดหน่อย

นั่นไง คนโปรดยื่นมือจับคางไนท์ให้เงยขึ้นมาตรงๆ “ให้เอากระจกให้ดูมั้ย”

“ไม่ต้อง” ไนท์ปัดมือคนโปรดออก

ผมยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายเขา

แช๊ะ!

“นี่” พี่มันว่าเสียงดุ

หึหึ คนโปรดยิ้มชอบใจ “ขี้แงเหมือนกันนะเราเนี้ย โอ๋ๆ”

“ออกไปเลย” เขาพูดพร้อมกับหันหน้าไปทางอื่น

“เอ้า ผมโพสต์ลงทวิตนะ” คนโปรดพูดอย่างสนุก

“มึงลองดูสิ” ร่างสูงพูดเสียงต่ำ

“พี่จะทำอะไร?” คนโปรดถามด้วยความอยากรู้

“อะไรที่มึงไม่อยากให้กูทำ นั่นแหละกูจะทำ” “กลับบ้านไปได้แล้วไป ลบรูปด้วย”

“ถ้าผมไปแล้วใครจะไปส่งพี่อ้ะ”

“ให้เด็กไปส่งได้”

“หึ ส่งห้องพี่หรือส่งห้องเขาล่ะ” คนโปรดหย่อนคำถามเล่นๆ ว่าแต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ... ยังจะมีอารมณ์ต่ออยู่เหรอ? อาการแบบนี้แล้ว คนโปรดแอบสงสัยเล่นๆ ในใจ

“ห้องไหนก็เหมือนกันแหละ” ไนท์ตอบแบบไม่คิดอะไรมาก

“ค้าบบบ พี่มันที่ไหนก็ได้อยู่แล้วหนิเนาะ”

ร่างสูงทำปากเหมือนเคี้ยวอะไรในปาก

“เออ พรุ่งนี้พี่ต้องไปทำงานแต่เช้าหนิ” คนโปรดพูดขึ้นเมื่อนึกได้ ว่าหมดวันหยุดของไนท์แล้ว

“ลา” พี่มันตอบกลับมาง่ายๆ

“ฮะ ง่ายๆ งี้เลย?” คนโปรดหันไปมอง ก่อนจะถอนหายใจ

เฮ้อ.. ลาก็ลาวะ

###