บทที่ 114

“สวยใช้ได้!”

หมีเหิงยิ้มอย่างดูแคลน “แต่นับแต่โบราณมา สตรีก็เป็นต้นเหตุของหายนะ ไม่รู้ว่าฉายาอัจฉริยะหญิงอันดับหนึ่งของต้าฉู่จะได้มาเพราะหน้าตาด้วยหรือเปล่า!”

สีหน้าของเสิ่นหว่านอิ๋งไม่ค่อยสบอารมณ์เมื่อได้ยินดังนี้

ฉู่หนิงขมวดคิ้ว จังหวะที่เตรียมจะพูด เสิ่นฮูหยินที่อดกลั้นมานานก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

นางพอรับได้ที่อีกฝ่ายถูกหมูคาบไปกิน เพราะยังไงอีกฝ่ายก็เป็นองค์ชาย

แต่ตอนนี้ผู้ใดที่ไหนไม่รู้กลับกล้าดูแคลนลูกสาวนางแบบนี้ คิดว่าตระกูลเสิ่นของนางรังแกง่ายหรือไง?

“บังอาจ!”

เสิ่นฮูหยินลุกขึ้นอย่างโกรธจัด ชี้หน้าด่าหมีเหิง “คนวิกลจริตจากที่ใด กล้าดีอย่างไรมากล่าววาจาเช่นนี้!”

“คนวิกลจริตหรือ?”

หมีเหิงเงยหน้าหัวเราะ “ฮ่าๆๆๆ ทุกคนในใต้หล้าต่างก็รู้กันทั้งนั้นว่าข้าเป็นคนเช่นไร จะบอกว่าวิกลจริตก็ไม่ผิดหรอก!”

“แต่ยายแก่แบบเจ้าจะมายุ่งอะไรด้วย ข้าไม่ได้มาหาเจ้าสักหน่อย จะร้อนรนทำอันใด?”

“ข้าเพียงอยากเห็นความสามารถของอัจฉริยะหญิงแห่งต้าฉู่ก็เท่านั้น หากนางพิสูจน์ตัวเองไม่ได้ เช่นนี้ก็เลิกใช้ฉายานี้”

“เจ้าร้อนใจขนาดนี้ หรือจะเป็นเพราะรู้ว่านางไร้ความสามารถ ฉายานี้ได้มาเพราะใช้รูปโฉมล่อลวงบุ